"Η κακοκαιρία των προσχημάτων:Το ανέβαλες. Κακοκαιρία μεγάλη· έπεσαν χιόνια, έκλεισαν δρόμοι, πάγοι, μεγάλη ολισθηρότητα. Καλά έκανες. Εάν δεν είναι ολισθηρή η επιθυμία, προς τι να έρθει;” - Κική Δημουλά.

Οι άνθρωποι λένε ότι το μυαλό είναι το κυρίαρχο όργανο που εξουσιάζει το είναι μας. Η αλήθεια είναι ότι το μυαλό είναι το πιο αδύναμο όργανο, επειδή λειτουργεί με τον φόβο! Ναι, τον φόβο που σκοτώνει περισσότερα όνειρα ακόμη και από τα λάθη σου! Η καρδιά, η ψυχή, το πνεύμα μας είναι ατρόμητα! Αυτά είναι τα αφεντικά της ύπαρξής μας, και το μυαλό ο υπηρέτης τους.

“Οι ψυχές βάζουν τα σώματα για ύπνο και φεύγουν. Πάνε εκεί που αγαπούν...”

Παρασκευή αργά το βράδυ, άλλη μια “περιπετειώδης” ημέρα μου στη μεγαλούπολη τελείωσε. Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, μαζί με τη μικρή φλόγα ενός κεριού, εξουσιάζουν το βλέμμα μου. Τα μάτια μου, άστατα, φωτεινά, απόμακρα, σκεπτικά, θαρραλέα, ανέμελα, νυσταγμένα, παραδίδουν το πνεύμα μου στην ψυχή μου. Εκείνη, γοργά, το οδηγεί στην αγκαλιά του Μορφέα, ενός από τους χίλιους γιους του Ύπνου, θεού των ονείρων. Φεύγει, κάτι σύνηθες γι’ αυτήν, αφού απελευθερωμένη από τα “δεσμά” του σώματός μου, πετάει για εκεί που αγαπά.

“Ό,τι επιθυμείς να το φωνάζεις δυνατά, αγρίμι να γίνεσαι. Δεν ταιριάζει η μετριότητα με τη λαχτάρα” … Νίκος Καζαντζάκης 

Τι είναι αυτό που διεγείρει τις στρατιές των εφησυχασμένων  μας αισθήσεων; Μήπως είναι τα πάνσκληρα αλλά πανέμορφα τοπία που κρύβονται κάπου στην φύση εκεί έξω;  Μήπως βρίσκεται μονάχα στα μάτια σου που με κάνουν να σε ερωτεύομαι κάθε φορά που σε κοιτώ; Μήπως είναι η “μυρωδιά” του κινδύνου καθώς αιωρούμαι τρέχοντας σε απόκρημνο μονοπάτι με συντροφιά μου τα γεράκια; Μήπως είναι η αίσθηση, η σκέψη, ότι στα  δύσκολα ή χάνομαι ή ξαναγεννιέμαι; Μήπως είναι ότι σήμερα θέλω  να “χορτάσω” την Κρήτη, τρέχοντας στην οροσειρά της Δίκτης και φτάνοντας στα όρια μου για ένα και μόνο λόγο: για να τα ξεπεράσω!

Αν θέλεις να φτάσεις την κορυφή του Ταΰγέτου, στα 2407 μέτρα, εκεί που στέκεται η αρχαιότερη, μυστηριώδης και εντυπωσιακότερη πυραμίδα όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και του κόσμου ολάκερου, και να περάσεις την ιερή πύλη όπου η αρμονία και το αείζωον φως κατέρχονται στη Γη, θα πρέπει να διαβείς την Ανηφόρα των δακρύων, όπου το κορμί σου θα δακρύσει και δια μέσου του ιδρώτα σου θα ξεδιψάσει την καρδιά σου. Ο Άνεμος είναι η ανάσα του Θεού, για να μπορέσεις να κατακτήσεις την ισορροπία μεταξύ της ψυχής και του σώματος πρέπει να εξουθενωθείς, να εξαϋλωθείς ψυχοσωματικά. Τότε και μόνο τότε γίνεται άτρωτη η ύπαρξη σου, αέναη, ακατάβλητη, ίδια με την ανάσα του Θεού !

'' Στην παγωνιά του Κυριακάτικου πρωινού η εικόνα της ανθισμένης αμυγδαλιάς λουσμένης από τις ακτίνες ενός θαρραλέου Ήλιου μου ψιθυρίζει: εγώ είμαι η ερωμένη του Χειμώνα, για χάρη σας σήμερα θα τιθασεύσω τον ατίθασο εραστή μου μες τα απόκρυφα μου άνθη και η  παγωμένη του ορμή θα γενεί σαν την χόβολη καυτή ''.