Λέβαδος Mountain Trail 2025: Η Ολισθηρή Επιθυμία!

"Η κακοκαιρία των προσχημάτων:Το ανέβαλες. Κακοκαιρία μεγάλη· έπεσαν χιόνια, έκλεισαν δρόμοι, πάγοι, μεγάλη ολισθηρότητα. Καλά έκανες. Εάν δεν είναι ολισθηρή η επιθυμία, προς τι να έρθει;” - Κική Δημουλά.

Οι άνθρωποι λένε ότι το μυαλό είναι το κυρίαρχο όργανο που εξουσιάζει το είναι μας. Η αλήθεια είναι ότι το μυαλό είναι το πιο αδύναμο όργανο, επειδή λειτουργεί με τον φόβο! Ναι, τον φόβο που σκοτώνει περισσότερα όνειρα ακόμη και από τα λάθη σου! Η καρδιά, η ψυχή, το πνεύμα μας είναι ατρόμητα! Αυτά είναι τα αφεντικά της ύπαρξής μας, και το μυαλό ο υπηρέτης τους.

 

 

Σάββατο, 18/01/2025: Νωρίς το απόγευμα, πάλι στην αγαπημένη μου πόλη, τη Λιβαδειά. Ήρθα για να συμμετάσχω για δεύτερη φορά στον βουνίσιο αγώνα των ατρόμητων, οι οποίοι και οι οποίες ξεχωρίζουν, αφού διαβαίνουν τη ζωή χωρίς να συμβιβάζονται με τα λίγα. Έχοντας ως ορόσημο τους να αφήνουν τη λογική στο "σπίτι" και να παίρνουν στο δισάκι τους όλες τους τις αισθήσεις σε κατάσταση εκτός ελέγχου!

Μύριοι τόσοι, φίλοι και άγνωστοι, ζουν και αναπνέουν με την αναβολή της απόλαυσης, της ευτυχίας, της χαράς, δηλαδή της κυτταρικής πανδαισίας, νομίζοντας τα δεδομένα. Θεωρούν πως έχουν καιρό να τα χαρούν, όταν το επιτρέψει, βέβαια, το δειλό μυαλό τους· δηλαδή ποτέ!

Προτάσσουν προσχήματα και επιλέγουν ακίνδυνους τρόπους για τον βίο τους, τη διασκέδασή τους, την ψυχαγωγία τους. Ταυτόχρονα, αναλύουν τα πάντα και τους πάντες, αγνοώντας πως "η πολλή ανάλυση φέρνει παράλυση". Δεν τους κακίζω, δεν τους υποτιμώ, αφού, άλλωστε, και εγώ κάποτε ήμουν ένας από αυτούς: τους πολλούς, τους λογικούς, τους μυαλωμένους.

Ώσπου, μία στιγμή, "ξύπνησα" με ένα από τα πολλά "ξυπνητήρια" που, συχνά πυκνά, μας στέλνει το Σύμπαν σε ανύποπτο χρόνο.

Οι πηγές της Κρύας είναι ένας τόπος που προσφέρει μια αέναη εμπειρία απόλαυσης και απαράμιλλης ομορφιάς.

Οι ταξιδιωτικοί οδηγοί αναφέρουν ότι αποτελούν ένα μοναδικό δώρο στους κατοίκους της Λιβαδειάς, και εγώ θα προσθέσω ότι η φύση κάνει δώρα μόνο σε εκείνους που τη σέβονται και ταυτίζονται μαζί της.

Οι άνθρωποι αυτού του τόπου, γυναίκες, άνδρες και παιδιά, από τα αρχαία χρόνια εναρμονίζονται ιδανικά, θα έλεγα, με τον παράδεισο που τους δόθηκε από τον Δημιουργό τους. Ένας τεράστιος αρχιτεκτονικός, και όχι μόνο, σεβασμός διαχέεται από τις πράξεις τους, οι οποίες "έδεσαν" με ύψιστη αισθητική τα δημιουργήματά τους με εκείνα του φυσικού πλούτου που τα περιβάλλει.

Το φαράγγι του Ξηριάς Κρύας, με τους απόκρημνους βράχους και τα εντυπωσιακά ορατά αποτελέσματα των νεροφαγωμάτων στο κορμί του, από χώμα και πέτρα, με το φυσικό του κάλλος, μετατρέπει την ανθρώπινη φαντασία σε μυθοπλασία. Προελαύνει προς την πόλη, απορρέοντας κάτι το μαγικό.

Σαν πολιορκητικός κριός του φαραγγιού για την εισβολή του στην πόλη, οι πηγές της Κρύας δημιουργούν τον ποταμό Έρκυνα. Το όνομά του το έλαβε από την Ποταμίδα Νύμφη Έρκυνα, η οποία είναι θεά αλλά και θνητή. Ζει, όπως όλες οι νύμφες άλλωστε, χιλιάδες χρόνια, και ως προστάτιδα των ποταμών θα ζήσει όσο ο ποταμός της συνεχίσει να αποτελεί μέρος του κύκλου του νερού. Με τα θέλγητρά του, κοσμεί την περιοχή, διατηρώντας τη ζωή της πανίδας και της χλωρίδας σε ζηλευτό επίπεδο.

Η θερμοκρασία στους 4 βαθμούς. Οι ανάσες μου αχνίζουν, χαρούμενες που ο ψυχρός αγέρας τους δίνει μορφή. Διαβαίνω έναν από τους πολλούς καλαίσθητους λιθόστρωτους πεζόδρομους, πηγαίνοντας προς τον ξενώνα που θα με φιλοξενήσει το Σαββατόβραδο. Εντυπωσιάζομαι από τον αριστουργηματικό τρόπο με τον οποίο συνυπάρχει η παραδοσιακή εικόνα της πόλης με τα αμέτρητα ταβερνάκια, καφέ και ζαχαροπλαστεία.

Πραγματικά, το ένα συναγωνίζεται το άλλο με έναν κοινό σκοπό: να κερδίσουν, εκτός από την αισθητική σου, και την παρουσία σου εντός τους. Μια παρέα φίλων με καλεί να πιω μαζί τους ένα "ποτηράκι" ντόπιο κρασί. Θεέ μου, τι κρασί είναι αυτό! Το χρώμα του σαν κεχριμπάρι με διάσπαρτες ηλιαχτίδες, η γεύση του θυμάρι, φασκόμηλο και ιδρώτας ερωτευμένης γυναίκας ανακατεμένα σε βρεγμένο μονοπάτι.

"Πιες κι άλλο ένα, Δημήτρη, και να είσαι σίγουρος ότι θα κοιμηθείς σαν πουλάκι απόψε. Αύριο, δε, στον αγώνα θα πετάς", μου λέει ο Χρήστος, και το πρόσωπό του λάμπει από χαρά και καλοσύνη.

Λένε ότι ο καλύτερος τρόπος για να γλιτώσεις από τον πειρασμό είναι να υποκύψεις σε αυτόν, και αυτό κάνω. Σηκώνομαι από το τραπέζι αυτών των φιλόξενων φίλων, έχοντας πιει τέσσερα "ποτηράκια", και εάν δεν είχα τον Πούφη (τον σκύλο μου), θα έψαχνα ακόμη για τον ξενώνα.

Ξημερώματα Κυριακής, οι πηγές της Κρύας λούζονται από το φως ενός ανυπόμονου ήλιου. Ιέρειες φορώντας πορτοκαλί πέπλα, συνεπικουρούμενες από ιερείς με πορτοκαλί χιτώνες, προετοιμάζουν το τελετουργικό του αγώνα. Χαμογελαστές, στέκουν μπροστά σε πελώρια καζάνια όπου βράζουν το πρωινό ρόφημα των δρομέων. Βότανα που συνέλεξαν από τα γύρω βουνά, άφθονο μέλι και ρίγανη μάς δελεάζουν με την ευωδιά τους και μας μαγεύουν γευστικά.

Σιμά τους, άλλες ιέρειες σε ακόμη μεγαλύτερα καζάνια ετοιμάζουν την επιβράβευση για όσους ολοκληρώσουν τη δοκιμασία. Οι ιερές γίδες, οι οποίες αποτέλεσαν σπονδές και προσφορές στους θεούς το βράδυ του Σαββάτου, θα μας περιμένουν. Πάνω στο βωμό των θυσιών, έγινε έκχυση πολύτιμων θρεπτικών υγρών: αρώματα, κρασί, μέλι, γάλα, λάδι και χυμοί φρούτων, όλα συνοδευόμενα από μυσταγωγία που γέμισε τον αέρα με πνευματική ανάταση και σωματική έκσταση.

Ακολουθώντας τους ήχους από φλάουτα και λύρες, εμείς, οι αθλήτριες και οι αθλητές του αγώνα, κατευθυνόμαστε προς την κοίτη του ποταμού. Εκεί λουζόμαστε στα αγνά ύδατα του, μια αρχαία πράξη εξαγνισμού που μας ετοιμάζει να λάβουμε τον χρησμό για τα μελλούμενα της ζωής μας. Εξαγνισμένοι, με ψυχές ελαφριές σαν φτερό γερακιού, κοιτάζουμε τον λαμπυρίζοντα ποταμό, περιμένοντας το σήμα της εκκίνησης.

Μια πνοή ανέμου αναδεύει τα νερά του ποταμού. Το κελάρισμα τους δυναμώνει, γίνεται χαρωπό βουητό, παίρνει ρυθμό, γίνεται τραγούδι. Τα πλατάνια, αιώνες μάρτυρες αυτών των στιγμών, φοράνε την καταπράσινη επίσημη ενδυμασία τους, ακόμη και μέσα στο καταχείμωνο, για να υποδεχθούν μαζί μας τη Νύμφη Έρκινα.

Η εμφάνισή της μας καθηλώνει, και αναρωτιόμαστε: «Πώς ζούσαμε πριν γνωρίσουμε τόση ομορφιά;» Μας μιλά με φωνή που θυμίζει τιτίβισμα αηδονιών:

«Από εσάς ζητώ να μετατρέψετε τις αδυναμίες σας σε δύναμη. Εμπρός, λοιπόν! Τρέξτε μέσα στην αγκάλη των βουνών. Μην αφήσετε μονοπάτι αδιάβατο. Δείξτε ότι είστε άξιοι να κατακτήσετε αυτούς τους θεϊκούς ορεινούς όγκους, γινόμενοι τελικά συνειδητοί σκλάβοι τους!»

Τρέχω σε πετροσκαλισμένα σκαλοπάτια, έχοντας σαν ανταμοιβή μου τις ολοένα και πιο επιβλητικές εικόνες της άγριας φύσης που διασχίζει η διαδρομή του Λέβαδου. Αετοί, τα ημερόβια αυτά αρπακτικά, οι βασιλείς των ουρανών, "ζυγίζονται" στον ουράνιο θόλο του φαραγγιού. Αντλώ τη δύναμή τους, την περηφάνια τους, και "ζυγίζω" το μονοπάτι, γινόμενος αετόψυχος, ατρόμητος σαν και αυτούς. Σκέφτομαι ότι καμία "κακοκαιρία" μου, κανένα "πρόσχημα" μου δεν μπορεί να σβήσει τη φλόγα που με καίει. Ναι, τη φλόγα μου που η θλίψη την φοβάται και φεύγει, τη φλόγα μου που ελπίζει στο ανέλπιστο, ακόμη και την πιο σκοτεινή νύχτα που η αναπάντεχη "ολισθηρή επιθυμία", που σήμερα ήρθε με τη μορφή αυτού του υπέροχου αγώνα, την μετάμορφώνει σε πανσέληνό μου.

Σε ένα κατσαβραχομονόπατο συναντώ τη νύμφη Χελώνη, η οποία ήταν μια πανέμορφη κοπέλα που έκανε το λάθος να μην καταδεχθεί να παραστεί στους Θεϊκούς γάμους του Δία και της Ήρας. Οι Θεοί την τιμώρησαν και την μεταμόρφωσαν στη γνωστή μας χελώνα.

"Σε ξέρω εσένα", μου λέει, "είσαι ο θνητός αθλητής που συναντηθήκαμε πάλι το 2023. Σε συμπάθησα γιατί είσαι το μόνο δίποδο που είναι πιο αργό από εμένα!"

"Πες μου, καλή μου Χελώνη", της λέω, "τι είναι αυτοί οι σχηματισμοί στο καβούκι σου; Πώς έγιναν;"

"Μα είναι οι αστερισμοί που σε αφθονία υπάρχουν στο σύμπαν. Τους κουβαλώ στην πλάτη μου για να τους αγγίζουν, να τους βλέπουν όλα τα πλάσματα της γης, μια και το σύμπαν είναι απέραντο και άφθαστο."

Λίγο παρακάτω συναντώ την πιο δύσκολη, αλλά και πιο προκλητική ανηφόρα του αγώνα. Είναι η ανηφόρα του "Ουρανού", αυτή που συνδέει το δυνατό με το αδύνατο, αφού για αυτούς που φτάνουν στα ριζά της, όλα είναι δυνατά. Όσο για αυτούς που φτάνουν στην κορυφή της, τίποτα δεν είναι αδύνατο! Στέκομαι λαχανιασμένος στην κορυφή της και αγναντεύω τους μακρινούς ορίζοντες που, σαν βιβλίο με πολύχρωμες σελίδες, απλώνονται στη θέα των ματιών μου.

Εγώ, η ασήμαντη οντότητα στην απεραντοσύνη του χρόνου και του σύμπαντος, νιώθω ότι χαράζω το στίγμα μου στην αιωνιότητα, αφού δεν έχασα ό,τι άφησα και κέρδισα ό,τι τόλμησα. Χιόνι παντού, τέλος η "κανονικότητα" του Βουνού. Τρέχω ξετρελαμένος από τη χαρά μου, η ανομολόγητη επιθυμία μου να τρέξω στο χιόνι γίνεται πράξη. Λικνίζομαι στο χιόνι σαν χορευτής και μετατρέπω τα χιονισμένα μονοπάτια σε διαδρόμους απογείωσης με προορισμό τη Λιβαδειά.

Στα δεξιά μου, σε ένα ξέφωτο, μια γυναικεία θεσπέσια μορφή με κατάμαυρα μακριά μαλλιά φορά άσπρα γάντια και με καλεί κοντά της. "Δημήτρη, μου επιτρέπεις να αγγίξω την καρδιά σου;" με ρωτά. "Και βέβαια", της απαντώ. "Αλλά ποια είσαι και γιατί φοράς άσπρα γάντια;", τη ρωτώ. "Είμαι η νεράιδα του χιονιού, η Φωτεινή, και δεν φορώ γάντια. Απλά τα χέρια μου άσπρισαν σήμερα αγγίζοντας τόσες καρδιές για να τους μεταλαμπαδεύσω το μετάλλιο του αγώνα. Πάρτο και φόρα το για πάντα επάνω σου, Δημήτρη." Με αγγίζει στην καρδιά και με ανεξίτηλα γράμματα σχηματίζονται οι εξής λέξεις:

"Αν θες χείλη ευτυχισμένα, φίλα τα.
Αν θες καρδιά που να σε σκέφτεται, μίλα της.
Αν θες σώμα να σε θέλει, αγκάλιασ
ε το.
Αν θες άνθρωπο να μείνει, αγάπησ
ε τον."

Το ξυπνητήρι του κινητού μου με επαναφέρει "στην τάξη": επτά η ώρα, σήκω Δημήτρη! Σίγουρα τα όνειρα, τα οράματα μου, είναι μια περίληψη αυτών που θα σου χαρίσει ο Λέβαδος σήμερα. Κάνε γρήγορα, μην αργείς!

 

View this photo set on Flickr

 

Δημήτρης Ραφτόπουλος

 

Δημήτρης Ραυτόπουλος

Γεννήθηκα στον Πειραιά από νησιώτες γονείς. Η πρώτη μου ουσιαστική επαφή με τα βουνά ήταν κατά τη διάρκεια της θητείας μου στο στρατό ως αλεξιπτωτιστής. 

Ένα από τα μεγάλα όνειρα - όραματα μου είναι να τρέξω σ´ όλα τα βουνά της Ελλάδας κ όχι μόνο. Πιστεύω ότι κάθε μέτρο που διανύει κανείς στο βουνό πρέπει να μετατρέπεται σε μεταδιδόμενη σοφία.

Οταν τρέχω στη φύση είμαι ένας άνθρωπος χωρίς ηλικία ή μάλλον ένας ιδρωμένος εικοσάρης που καταγράφει σαν Η/Υ κάθε εικόνα της, στιγμή της, ευωδία της κ  που έχει σαν στόχο - σκοπό να μεταδώσει αυτή τον οργασμό μεταξύ της φύσης κ της  ζωής, σε όποιον δέκτη - άνθρωπο είναι ανοικτός.

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ