Σάββατο ξημέρωμα. Διαπιστώνω ότι είμαι “άψυχος”. “Πάλι το έσκασε”, συλλογιέμαι, αλλά θυμάμαι τον λόγο του Αριστοτέλη, ο οποίος διατύπωσε ότι η ψυχή πρέπει να έχει λογική ικανότητα, η άσκηση της οποίας είναι πιο θεϊκή από τις ανθρώπινες πράξεις. Επικοινωνώ συμπαντικά μαζί της: “Πού είσαι; Πού γυρνάς;”

“Είμαι στον τόπο που βρυχώνται τα ηφαίστεια, δίνοντας την άυλη και αθάνατη ουσία που δίνει ζωή και επιζεί ακόμα και μετά τον θάνατο του σώματος: το Θάρρος! Είμαι σε έναν τόπο ιδιότροπο, άγριο και απομονωμένο. Έναν τόπο που δεν είναι προβεβλημένος, που δεν είναι εύκολα προσβάσιμος για τους ‘πολλούς’. Αγγίζει μόνο εκείνους που αέναα ψάχνουν στον χώρο και τον χρόνο για να βρουν την πηγή της ανεξήγητης, ηδυπαθούς γοητείας και έλξης που νιώθουν όταν πατούν το πόδι τους εδώ. Έλα γοργά στη χερσόνησο των Μεθάνων. Αύριο, Κυριακή, οι ζωγράφοι των μονοπατιών, εσύ και οι συναθλητές σου, θα τρέξετε στα πανάρχαια μονοπάτια αναζητώντας, εκκινώντας από την ένδοξη θαλασσοπολιτεία, τον τόπο και τον τρόπο ζωής για το Γίδι των Μεθάνων.”

Κυριακάτικο πρωινό. Η θάλασσα, γραμμή εκκίνησης, σαγηνευτική, απαλή, μοσχοβολά σαν γοργόνας μπούστο. Απαστράπτουσα σαν ερωτοχτυπημένο μαργαριτάρι, με νωπά τα ίχνη της συνεύρεσής της με το φεγγάρι, μας ωθεί στους ηφαιστειακούς κρατήρες. Εκεί θα χαράξουμε στην επιφάνεια του γήινου φλοιού, σαν ηφαιστειακοί πόροι, νέους χαρακτήρες. Νέους, γιατί η προσωπικότητά μας είναι ένα κράμα χαρακτηριστικών, όπως η συγκινησιακή διάθεση, οι τάσεις συμπεριφοράς και η ιδιοσυγκρασία, που διαμορφώνονται από τη δομή των γονιδίων και την αντίληψή μας για τον κόσμο και τον εαυτό μας.

Αυτή η μαγική, βιωματική εμπειρία της αναζήτησης, της διάσχισης και της ψυχοπνευματικής κατάκτησης άγνωστων, συχνά άγριων τόπων, σαν τη σημερινή εξερεύνηση στη χερσόνησο των Μεθάνων, συμβάλλει στη μοναδικότητά μας ως διαρκώς εξελισσόμενα άτομα, αθλητές και άνθρωποι.

“Το τρέξιμο εκτελείται ως ακολουθία διασκελισμών, οι οποίοι εναλλάσσονται μεταξύ των δύο ποδιών.” Αυτός ο συνοπτικός ορισμός του τρεξίματος ορίζει τις σκέψεις μου, που όμως αδυνατούν να τον μετουσιώσουν σε πράξη. Τα απότομα βουνά της χερσονήσου διατρέχονται από αρχαία μονοπάτια, που το ένα συναγωνίζεται το άλλο σε δυσκολία και ομορφιά.

Τα πρώτα πέντε ανηφορικά χιλιόμετρα μας εισάγουν στην καρδιά της στενής χερσονήσου. Εκεί διαπιστώνω την έντονη επιρροή της από το θαλάσσιο περιβάλλον. Νιώθω στιγμές σαν να τρέχω σε νησί των Κυκλάδων, αφού η θάλασσα είναι η λατρευτή μου οπτική και εκστασιακή παρέα.

Πολύχρωμες ανθρώπινες φιγούρες αφήνουν το στίγμα τους στα φιλόξενα, μα και επώδυνα πετρομονοπάτια. Παρά τις άπειρες ώρες καθαρισμού από τα σκληραγωγημένα νιάτα των Μεθάνων, αυτά τα μονοπάτια δεν υποτάχθηκαν στην ανθρώπινη βούληση. Στο βασίλειο των αρχέγονων βουνών, βασιλιάς είναι το ηφαίστειο. Με τους 30 διάσπαρτους κρατήρες του στις βουνοκορφές, αποτελεί ένα σπάνιο πεδίο, όπου η ανθρώπινη θέληση, εμποτισμένη με πάθος για περιπέτεια, βρίσκει ό,τι διακαώς αναζητά.

Ω, ψυχή μου, σου είμαι ευγνώμων που με έφερες σε αυτό το πάνσκληρο στολίδι των αγώνων βουνού, το Γίδι των Μεθάνων. Σου υπόσχομαι ότι θα σε ακολουθώ παντού, αφού μου απέδειξες πως “το μεγαλύτερο ρίσκο είναι τελικά να μην παίρνεις κανένα ρίσκο.”

Αυτή η διαδρομή που τρέχω σήμερα δεν φείδεται εντυπώσεων, εικόνων που αποκαλύπτουν τι συμβαίνει όταν τα έγκατα της γης, αποτελούμενα από τηγμένα πετρώματα, παίρνουν τη μορφή διάπυρης ύλης, της λάβας, και εξέρχονται μεγαλοπρεπώς, διανύοντας μεγάλες αποστάσεις πριν ψυχθούν και στερεοποιηθούν. Εμείς, οι Βουνοθαλασσοδρομείς, τα παιδιά του Πατέρα Ουρανού και της Μητέρας Γης, ακάματοι και ακατάβλητοι, συνεχίζουμε την πορεία μας στα λαβομονοπάτια. Το σώμα μας εκκρίνει άφθονο ιδρώτα, δίνοντας στη Μητέρα μας ένα υγρό φιλί αγάπης και ευγνωμοσύνης για τη δημιουργία της ύπαρξής μας.

Η ανάσα μας, η καυτή αναπνοή μας σαν λάβα, ακολουθεί έναν αετό που περήφανα πετά όλο και πιο ψηλά, συναγωνιζόμενος σε λαμπρότητα τον ήλιο. Πατέρα Ουρανέ, με σεβασμό υποκλινόμαστε στην πνοή ζωής που, σαν λείος άνεμος, μας στέλνεις, φουσκώνοντας τα ιστία μας και δίνοντας στο "ναυπήγημά" μας την απαραίτητη πρόωση για να πλεύσουμε στον ωκεανό της ζωής.

Η μοναδική "πόρτα" του αγώνα βρίσκεται στο 13ο χιλιόμετρο, με όριο τις 02:30 ώρες. "Ανοίγω την πόρτα" εγκαίρως και δέχομαι έναν καταιγισμό από καλοσωρίσματα από τους εθελοντές και τους διασώστες, οι οποίοι μιλούν την "παγκόσμια γλώσσα" του πηγαίου χαμόγελου, το αληθινό χαμόγελο που εκφράζει πραγματική χαρά και ευτυχία. Είναι μια παρέα όμορφων ανθρώπων που έχει μετατρέψει τη μικρή πλατεία του ορεινού, ηλιοφώτιστου χωριού σε χαρούμενη αυλή, δεχόμενη τις αθλήτριες και τους αθλητές με τόσο φιλόξενη διάθεση, που θα τη ζήλευε ακόμα και ο Ξένιος Ζεύς.

Βγαίνοντας από τα στενά, πλακόστρωτα σοκάκια και "βουτώντας" ξανά στη θάλασσα των μονοπατιών, τα "ζωγραφίζω" νοερά, αντλώντας την έμπνευσή μου από το αλαφροπάτημα και το αποτύπωμα στην καρδιά που μου χαρίζουν.

Νάτο πάλι, ο φίλος μου, το γίδι, με περιμένει ορθό και καμαρωτό! Οι ευφάνταστοι διοργανωτές του αγώνα έχουν τοποθετήσει γίδια σε απόκρημνους βράχους, δύσκολα περάσματα, δυσδιάκριτα μονοπάτια, σταυροδρόμια και όπου αλλού μπορεί να φανταστεί κανείς.

Τα πανέμορφα αυτά ζώα, μακρινά ξαδέρφια των βουνοθαλασσοδρομέων, έχουν παιχνιδιάρικα μαύρα, άσπρα και γκρι προσωπάκια. Τα μάτια τους είναι κίτρινα με μια μαύρη γραμμή στη μέση, ενώ στο πιγούνι τους δεσπόζει ένα γοητευτικό μουσάκι, που τους χαρίζει τη μοναδική τους όψη.

Ούτε στιγμή δεν νιώθω την ανασφάλεια της λάθος διαδρομής, αφού, δυο φορές που πήγα να χάσω το ίχνος των μονοπατιών, το γίδι έτρεξε και, με ευγενικά βελάσματα, με επανέφερε στην πορεία μου. Πραγματικά μαγικά πράγματα σε έναν μαγεμένο τόπο!

Στην άκρη ενός μικρού γκρεμού, στη σκιά ενός θεόρατου βράχου, ξαποσταίνει ένας γέροντας γιδοβοσκός. Τον καλημερίζω με σεβασμό και ακουμπώ στον βράχο, ξέπνοος, αναζητώντας τις ανάσες της αναζωογόνησης μου.

• Τι έπαθες, παλικάρι μου, γιατί βαριανασαίνεις; - με ρωτά.
• Είμαι πολύ κουρασμένος και αναζητώ εδώ και χρόνια έναν τρόπο να μην στέκεται το καταπονημένο σώμα μου εμπόδιο στην απέραντη αγάπη μου να τρεχοπερπατώ ατέλειωτες ώρες και ημέρες στα βουνά, στη φύση. Πες μου τη συμβουλή σου· θα είναι πολύτιμη για μένα, σαν θησαυρός!
• Αγκάλιασε τους φόβους σου και ανακάλυψε τις αμέτρητες, κρυφές δυνάμεις σου, που θα «σκοτώσουν» τη λογική του «δε μπορώ» και θα αναδείξουν, ενσωματώνοντας σε κάθε σου κύτταρο, τον παράλογο κόσμο των συναισθημάτων. Έναν κόσμο που καμιά καταιγίδα πόνου και καταπόνησης δεν μπορεί να νικήσει.

Άμε στο καλό, παλικάρι μου, και να κοιτάς πάντα ψηλά, ακόμα και όταν ροβολάς στις κατηφόρες!

Κάνω πράξη τη συμβουλή ζωής του σοφού γέροντα γιδοβοσκού, τρέχοντας την τελευταία κατηφόρα του αγώνα. Αντικρίζοντας από ψηλά το μικρό ψαροχώρι, που σηματοδοτεί το τέλος της σημερινής μου περιπέτειας, συνειδητοποιώ ότι το πιο βαρύ πράγμα στον κόσμο είναι το ανθρώπινο δάκρυ. Είναι η μοναδική στιγμή που η ψυχή του ανθρώπου γίνεται ύλη και στάζει σε μια σταγόνα...

Δημήτρης Ραυτόπουλος