Τα χρώματα είναι παντού, τα υπέροχα φαγητά σου χαϊδεύουν τους γευστικούς κάλυκες και τα παζάρια με μπαχαρικά σε προσκαλούν σε ένα υπέροχο ταξίδι αναζήτησης γεύσεων. Η πνευματικότητα κυριαρχεί και οι Ινδουιστικοί ναοί είναι καθημερινά γεμάτοι από προσκυνητές. Το μποτιλιάρισμα, η αταξία των οχημάτων στους δρόμους, η ηχορύπανση και οι κακές συνθήκες υγιεινής θα σε αποπροσανατολίσουν και ίσως σε τρομάξουν. Οι αντιθέσεις στην Ινδία είναι αμέτρητες και συγκλονιστικές και το μόνο σίγουρο είναι πως αποτελεί ένα ταξίδι ζωής που κάποια στιγμή θα πρέπει να το κάνεις.

Η έκταση της χώρας είναι τεράστια και πλέον είναι η πολυπληθέστερη στον κόσμο. Από το μέγεθος της εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι για να αποκτήσει μια αντικειμενική εικόνα θα πρέπει να την επισκεφτεί αρκετές φορές ή να κάτσει πάνω από μήνα. Εγώ είχα 17 ημέρες στην διάθεσή μου κι έτσι επέλεξα να επισκεφτώ την κλασσική διαδρομή που κάνουν η περισσότεροι, δηλαδή το χρυσό τρίγωνο (Νέο Δελχί- Άγκρα- Τζαιπούρ) συν κάποιες επιπλέον σημαντικές πόλεις.

Όταν βρεθείς στο πολύβουο Νέο Δελχί τα χάνεις. Στους δρόμους το μποτιλιάρισμα είναι σε μόνιμη βάση, η προτεραιότητα καθορίζεται από τον πιο τολμηρό, βλέπεις αυτοκίνητα να κινούνται στο αντίθετο ρεύμα σαν να μην τρέχει τίποτα, τον κόσμο που προσπαθεί να ελιχθεί ανάμεσα στα σταματημένα αυτοκίνητα στις λεωφόρους και τις αγελάδες να τους σπρώχνουν με τα κέρατα για να περάσουν και οι κόρνες δεν σταματάνε ποτέ. Χάος!

Ο επισκέπτης αφού ξεπεράσει το σοκ θα πρέπει να δει οπωσδήποτε τα Red Fort, Qutub Minar, India Gate, Lotus Temple (ναός των Μπαχάι), Jama Masjid (τζαμί), Lodhi Garden, όλα λαμπρά μνημεία μιας άλλης εποχής.

Μην παραλείψετε την αγορά Chandni Chowk. Είναι μια πολύ μεγάλη αγορά οργανωμένη σε τομείς όπου μπορείς να βρεις τα πάντα, ηλεκτρονικά, ρούχα, κοσμήματα, μπαχαρικά και φαγητά. Αντισταθείτε στο προκλητικό street food γιατί είναι δεδομένη η δηλητηρίαση και απολαύστε το υπέροχο ινδικό φαγητό σε ένα εστιατόριο της επιλογής σας, πλέον είναι πολύ εύκολο με μια απλή έρευνα στη google να βρεις εστιατόρια με καλές κριτικές. Δυο γεμάτες μέρες είναι αρκετές για την πρωτεύουσα.

Την Τρίτη μέρα, χαράματα βρέθηκα στην Άγκρα. Την πόλη που έχει γίνει γνωστή για το Taj Mahal, ένα από τα 7 σύγχρονα θαύματα του κόσμου. Χρειάστηκε 20 χρόνια και σχεδόν όλη του την περιουσία για να την χτίσει ο αυτοκράτορας Σαχ Γιαχάν Α’. Ουσιαστικά πρόκειται για μαυσωλείο, αφού εκεί έθαψε την γυναίκα του. Ο μύθος λέει πως λίγο πριν πεθάνει του ζήτησε να εκπληρώσει 3 επιθυμίες. Να μην ξαναπαντρευτεί, να φροντίσει τον γιό τους και να φτιάξει ένα μνημείο που θα έμενε στην αιωνιότητα. Η πιο καλή στιγμή για να το επισκεφτεί κάποιος είναι το χάραμα, είναι τότε που ο νέος ήλιος ζωγραφίζει στον μαρμάρινο καμβά του μαυσωλείου, σύγχρονα έργα αφηρημένης τέχνης με όλες τις αποχρώσεις του πορτοκαλί! Το δέος και η δύναμη της αγάπης σε κυριεύουν.

Την επόμενη μέρα σειρά είχε η Τζαιπούρ (ροζ πόλη) πρωτεύουσα της πολιτείας του Ρατζαστάν. Το Ρατζαστάν θυμίζει 1000 και 1 νύχτες, αφού μεγάλοι μαχαραγιάδες έζησαν εδώ αφήνοντας πίσω τους παλάτια και κάστρα να μαρτυρούν στον σημερινό ταξιδευτή το πάλε ποτέ μεγαλείο τους. Τα χρώματα απογειώνονται αφού ολόκληρες πόλεις είναι ροζ (Τζαιπούρ-πλέον πορτοκαλί) ή μπλε (Τζόντπουρ).

Η έρημος κυριαρχεί σε μεγάλα κομμάτια της πολιτείας και συναντάς και πολλές λίμνες, οι οποίες είναι ιερές και οι Ινδοί συρρέουν κατά εκατοντάδες για να εξαγνιστούν στα λασπωμένα,ίσως και βρώμικα νερά τους. Μια τέτοια λίμνη μπορεί κάποιος να δει στο Πουσκάρ, μια πόλη κοντά στην Τζάιπουρ, όπου για τους Ινδουιστές θεωρείται ένα από τα μέρη που πρέπει να επισκεφτούν τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους.

Στην Τζαιπούρ πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτείς τα παλάτια Hawa Mahal, City Palace και Jal Mahal και τα κάστρα Amber Fort και Jaigarh Fort. Η κίνηση στους δρόμους είναι σαν το Νέο Δελχί με τη διαφορά όμως ότι πρέπει να προσέχεις και τους ελέφαντες που θα συναντήσεις!

Επόμενος σταθμός το Βαρανάσι. Προσωπικά πιστεύω πως όποιος δεν περάσει από αυτή την πόλη δεν μπορεί να καταλάβει τους Ινδούς. Οι Ινδουιστές ιδανικά θέλουν να πεθάνουν και να καούν εκεί. Υπάρχουν ειδικοί κοιτώνες που φιλοξενούν βαριά άρρωστους από όλη την Ινδία, οι οποίοι περιμένουν υπομονετικά να πεθάνουν. Ο ιερός ποταμός Γάγγης διατρέχει όλη την πόλη και κατά μήκος της μιας πλευράς του είναι χτισμένες συνεχόμενες προβλήτες στις οποίες με την ανατολή και την δύση του ηλίου οι μοναχοί Sadhus και οι Pujaris (συνοδοί θεοτήτων) εκτελούν τις “τελετές του φωτός” (aarti). Κατά τη διάρκεια της τελετής οι μοναχοί κουνάνε με ιεροτελεστία μανουάλια και θυμιατά με ψαλμωδίες.

Υπάρχουν και δυο προβλήτες όπου οι φωτιές δεν σβήνουν ποτέ.

Μυρωδιά καμένης σάρκας, στάχτες στον αέρα, συγγενείς που πενθούν ήρεμα και βουβά. Βουνά από στάχτες δίπλα στην κοίτη του Γάγγη και άνθρωποι με ζεμπίλια στα χέρια να τις κοσκινίζουν για να βρουν τυχόν χρυσά δόντια και διάφορα τιμαλφή

Πιο δίπλα άλλοι πιστοί βουτάνε στον ποταμό για να εξαγνιστούν. Εικόνες δύσκολες και μη ανεκτές από αρκετούς, αλλά που εντέλει σε διαμορφώνουν. Εκεί που καίνε τους νεκρούς, τα μεσάνυχτα περίπου θα βρεις τους Aghori (τάγμα ασκητών). Αλείφουν το σώμα τους με στάχτες νεκρών και τρώνε σάρκες από ανθρώπινα πτώματα. Δεν γνωρίζω αν ακόμα και σήμερα ακολουθούν τις ίδιες συνήθειες αλλά θεωρείται πως έχουν θεραπευτικές ικανότητες γι’ αυτό και χαίρουν μεγάλης εκτίμησης από τους ντόπιους.

Μετά από τρείς ημέρες στο Βαρανάσι, σειρά είχε η Μουμπάι. Η φαβέλα Dharavi είναι η τρίτη μεγαλύτερη στον κόσμο και εκεί καταλήγουν τα ανακυκλώσιμα σκουπίδια από όλη την υδρόγειο. Εκεί έγιναν και τα γυρίσματα της ταινίας Slumdog millionaire. Ένα εκατομμύριο ζουν και εργάζονται σε αυτήν και είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγουν από εκεί. Σε ένα δαιδαλώδες δίκτυο από στενούς δρόμους (το πολύ δυο μέτρα πλάτος) υπάρχουν διάφορες μικρές εταιρίες που παράγουν τσάντες, αδιάβροχα, σαπούνια κλπ από ανακύκλωση.

Στεγάζονται κυριολεκτικά η μια πάνω ή δίπλα στην άλλη σε χώρους όχι πάνω από 15 τετραγωνικά μέτρα. Αν πας χωρίς οδηγό δεν θα μπορέσεις να ξαναβρείς την έξοδο και σίγουρα είναι και επικίνδυνο. Η υγιεινή είναι σε χαμηλά επίπεδα και μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω για τις συνθήκες διαβίωσης αφού δεν μου επιτράπηκε να πάω στις περιοχές διαμονής των εργαζομένων.

Λένε πως αν δεν πάρεις τρένο στην Ινδία δεν έχεις δει τίποτα. Έτσι λοιπόν χρησιμοποίησα τον προαστιακό της Μουμπάι για την εμπειρία. Κάνοντας μια έρευνα ανακάλυψα ότι 45 άτομα καθημερινά σκοτώνονται στα τρένα. Απόλυτα λογικό αν σκεφτείς πως τα τρένα είναι ασφυκτικά γεμάτα, ο κόσμος κρέμεται έξω από αυτά στις ανοιχτές πόρτες που συνδέουν τα βαγόνια και κατά την άφιξη στον σταθμό οι επιβάτες που βρίσκονται μέσα στο βαγόνι σπρώχνουν τους εξωτερικούς να κατέβουν στην αποβάθρα ενώ ο συρμός κινείται και ταυτόχρονα πηδάνε επάνω οι νεοεισερχόμενοι, σκηνές ροκ δηλαδή!

Τελευταίος προορισμός η Αμρίτσαρ στα σύνορα με το Πακιστάν, η οποία φημίζεται για δύο πράγματα. Τον Χρυσό Ναό των Σιχιτών, ένας από τους πιο λαμπρούς της χώρας και για την υποστολή σημαίας στα σύνορα. Η αλήθεια είναι πως παρακολούθησα ένα πολύ ιδιαίτερο θέαμα. Χιλιάδες Ινδοί και Πακιστανοί συρρέουν για να δουν ένα τελετουργικό κυρίως εχθρότητας και λιγότερο συμφιλίωσης αφού οι κραυγές και χειρονομίες των στρατιωτών εκατέρωθεν δίνουν και παίρνουν. Ο κόσμος ξεσπάει σε ζητωκραυγές και πανηγυρίζει σαν να έχει κερδίσει κάποιον πόλεμο, πράγμα λογικό βέβαια αν σκεφτεί κανείς την αντιπαλότητα των δυο εθνών.

Μετά και από τον εικονικό πόλεμο έπρεπε να γυρίσουμε ξανά στο Νέο Δελχί για να πάρουμε το αεροπλάνο της επιστροφής στην Ελλάδα. Όλο αυτό το διάστημα, οι εικόνες εναλλάσσονταν η μια την άλλη με τέτοια ταχύτητα και οι μέρες έτρεχαν τόσο που δεν προλάβαινες να χωνέψεις τις εμπειρίες. Σαν “ταξιδιωτικό μηρυκαστικό” επανέφερα στο μυαλό μου όλες τις αναμνήσεις του ταξιδιού κατά την επιστροφή μου στην Ελλάδα γράφοντας αυτό το άρθρο που ελπίζω να καταφέρει να σας μεταδώσει λίγο από Ινδία και ίσως να σας δώσει το κίνητρο να πάτε!

Γρηγόρης Αποστολίδης