Διάλεξα να κάνω το Annapurna Base Camp (ABC) trek γιατί προσφέρει μια πλήρη εμπειρία των Ιμαλαΐων, δύσκολη αλλά χωρίς να απαιτεί ορειβατικό εξοπλισμό ή γνώσεις χειμερινού βουνού. Η πεζοπορία κράτησε εννιά μέρες και ξεκίνησε από το Nayapul, μέσα από ζεστές κοιλάδες με ρυζοκαλλιέργειες και ορμητικά ποτάμια.

Καθώς ανεβαίναμε, κάθε μέρα ήταν και διαφορετική, η βλάστηση άλλαζε. Από τα χαμηλά, χωριά με τις μπλε και άσπρες λαμαρίνες, σε ανοιχτοπράσινες αναβαθμίδες που έλαμπαν στο φως του ήλιου σαν σκαλοπάτια με χαλί από πράσινο πυκνό πέλος και ύστερα, στα ψηλότερα, σκουροπράσινα τροπικά δάση με άλικες εκρήξεις από ροδόδεντρα.

Η μυρωδιά της βρεγμένης γης και του ξύλου που καιγόταν στους ξενώνες ήταν παντού. Περνούσαμε από χωριά σαν αετοφωλιές σε απότομες δασώδεις πλαγιές, όπως το Ghandruk, το Chhomrong και το Bamboo, με πέτρινα σπίτια, όπου οι άνθρωποι ζούσαν ήσυχα, με βλέμμα καθάριο. Χαρούμενα παιδιά που έπαιζαν με το τίποτα, γυναίκες αναψοκοκκινισμένες από τον ήλιο και το υψόμετρο, που μετέφεραν δεμάτια χόρτου σε αυτοσχέδια καλάθια δεμένα στο μέτωπο, άντρες με μαυρισμένα, χαρακωμένα πρόσωπα στα χωράφια. Το καλωσόρισμα όμως, πάντα το ίδιο, με σεβασμό και ταπεινότητα: Namaste.

Παντού νερό να κυλά, κρεμαστές γέφυρες να αιωρούνται στο κενό πάνω από απότομα φαράγγια, βουβάλια και άλογα να βόσκουν, παγετώνες να τρίζουν τη νύχτα σαν να ανασαίνουν· η ζωή σε μια αρμονία με τη φύση σχεδόν ποιητική, απαλλαγμένη από τη βιασύνη της Δύσης. Εδώ ο χρόνος κυλάει αλλιώς, χάνεται μέσα στις σκέψεις, το αργό βήμα, την ανάσα, το τοπίο, το φως και τη βροχή.

Κάθε βράδυ κοιμόμασταν σε απλούς ξενώνες, γνωστούς ως "teahouses". Τα δωμάτια λιτά – ένα ξύλινο κρεβάτι, μια κουβέρτα και ένα παράθυρο με θέα στα σύννεφα. Το φαγητό απλό αλλά νόστιμο: Dal Bhat, noodles και χειροποίητα momos (παραδοσιακά εδέσματα του Νεπάλ). Στο ‘’σαλόνι’’ συγκεντρωνόμασταν όλοι – συνοδοιπόροι από κάθε γωνιά του κόσμου, porters και οδηγοί – γύρω από τη σόμπα. Τα ρούχα κάποιες φορές έσταζαν από την ορμητική βροχή που κάθε μεσημέρι, σαν σεντόνι, σκέπαζε τα δάση και τις κορυφές και με μανία μας χτυπούσε. Οι αρθρώσεις πονούσαν, οι μύες έκαιγαν, όμως οι ανθρώπινες συζητήσεις και η ζεστασιά του τσαγιού με τζίντζερ και λεμόνι ήταν πολύτιμη.

Εκεί άκουσα ιστορίες για θεούς που κατοικούν στο βουνό Machapuchare, το "Ιερό Βουνό", που δεν έχει κατακτηθεί ποτέ γιατί θεωρείται η κατοικία του Σίβα. Δεν είναι όλα για κατάκτηση, μου είπαν, μερικά πράγματα υπάρχουν για να τα κοιτάς και να σιωπάς! Για την περιοχή Mustang, κοντά στο οροπέδιο του Θιβέτ, με αυτόχθονες Μογγόλους με εντυπωσιακές πολύχρωμες φορεσιές, που τους νεκρούς τους κόβουν σε κομμάτια και τους πετάνε στα όρνια (για να τους βοηθήσουν να πετάξουν στην επόμενη ζωή τους· και αντιπροσωπεύει την ανιδιοτελή πράξη του νεκρού να προσφέρει το σώμα του ως τροφή – καρμική προσφορά, μια ύστερη πράξη ευσπλαχνίας προς άλλα όντα). Για τα φεστιβάλ που έχουν τέλος Μαΐου, όπου οι οικογένειες σμίγουν ξανά, θυσιάζουν ζώα και ευλογούν τα παιδιά με tika στο μέτωπο, και όλοι οι πεζοπόροι είναι καλεσμένοι να φάνε μαζί τους.

Κάθε μέρα ήταν κι ένα κομμάτι μετάβασης. Το σώμα πονούσε, ειδικά στα πέτρινα σκαλοπάτια που φάνταζαν ατελείωτα και υπήρχαν παντού. Όμως το τοπίο ανταμείβει. Πιο πάνω, στο Deurali, βγήκα έξω το ξημέρωμα για να δω τον ουρανό να βάφεται πορτοκαλί και τις κορυφές να ξεπροβάλλουν σαν θεοί μέσα απ’ την ομίχλη. Στο δρόμο για το Annapurna Base Camp, και λίγο πριν, κάτω από το Machapuchare, σηκώνεις το κεφάλι, θωρείς τους παγετώνες και το μέγεθος του βουνού και καταλαβαίνεις γιατί θεωρείται ιερό.

Κι έπειτα από μία ώρα φτάνεις στον τελικό προορισμό: A.B.C., στα 4.130 μέτρα. Ένα αμφιθέατρο από παγετώνες και κορυφές, τόσο ήσυχο που ακούς την καρδιά σου. Γύρω, οι κορυφές των Annapurna I (8091), Machapuchare (6993), Annapurna South (7.219), Gangapurna (7455) στέκονται τρομακτικά επιβλητικές και απόκοσμα όμορφες. Για να τις κοιτάξεις πρέπει να σηκώσεις κάθετα προς τα πάνω το κεφάλι σου – αδιανόητο. Ακούς τους κρότους από τις χιονοστιβάδες μέσα στη σιγή και ένα δέος σε κατακλύζει, και τότε ξέρεις πως δεν κατέκτησες τίποτα – απλά τα βουνά σου επέτρεψαν να βρεθείς εκεί· μια "μυστική συνομιλία’’ ανάμεσα στο σύμπαν και σε εσένα!

Η επιστροφή ήταν σχεδόν τελετουργική, όμως πιο γρήγορη, χωρίς προσμονή. Κουβαλούσα πια μαζί μου κάτι άλλο – όχι φωτογραφίες, αλλά μια νέα εσωτερική ηρεμία. Ένα αίσθημα ότι, για λίγο, είχα γίνει κι εγώ μέρος αυτού του κόσμου που λειτουργεί με ρυθμούς αρχέγονους και απλούς.

Κάθε βήμα στο Annapurna ήταν κι ένα ξεγύμνωμα – από τις ανάγκες του δυτικού πολιτισμού, από τις σκέψεις και την υπερπληροφόρηση. Κι αυτό είναι το δώρο που σου δίνει το ταξίδι: να σε φέρει λίγο πιο κοντά σ’ αυτό που πραγματικά είσαι.

Γρηγόρης Αποστολίδης

Το οδοιπορικό πραγματοποιήθηκε με τη διατροφική υποστήριξη της Näak (www.naak.com).