Κάπως έτσι είναι η κατάσταση στην κρεβατοκάμαρα μας, λίγες μέρες πριν την αναχώρηση μου για το Half MDS Fuerteventura. Σίγουρα αρκετοί από εσάς θα έχετε βιώσει παρόμοια σκηνικά όταν ετοιμάζεστε για κάποιον μεγάλο αγώνα. Ξέρετε όμως ότι, ένα πρωί, έρχεται η πολυπόθητη μέρα της αναχώρησης, το διπλό κρεβάτι αδειάζει για λίγο, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και το ταξίδι ξεκινάει...

Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι είμαι έτοιμη. Εκτός από κάποια βασικά παυσίπονα και μερικές αποστειρωμένες βελόνες (για τις φουσκάλες) που θα αγοράσω αύριο, έχω ότι χρειάζομαι. Έχοντας λύσει τον γρίφο της διατροφής και το πως θα χορτάσω με μόνο κρύο νερό στη διάθεσή μου (επέλεξα για πρωινό το Protein Porridge της Feel Free Nutrition, 4 κουπάκια τιμή 2.90 το ένα από το Xtreme και για βραδυνό το KNORR Pasta/Rice Pot, 4 μερίδες, τιμή 0,99 ευρώ το ένα) είχα απλώς να μεταφέρω τα αφυδατωμένα μου γεύματα σε πλαστικά σακουλάκια για εξοικονόμηση χώρου.  Το κομμάτι του εξοπλισμού λοιπόν έχει τακτοποιηθεί. Και σωματικά νιώθω έτοιμη. Οι προπονήσεις ήταν λίγο πιο χαλαρές τις τελευταίες εβδομάδες, ρούχα και παπούτσια έχουν δοκιμαστεί και νιώθω σχεδόν ανυπομονησία να αρχίσει, επιτέλους, ο αγώνας. 

Ψυχολογικά όμως...  δεν ξέρω αν θα νιώσω ποτέ έτοιμη. Αν εξαιρέσουμε μία μικρή ανησυχία για την ομαλή ροή των πτήσεων ως τη Φουερτεβεντούρα (και να μην ξεχαστεί η βαλίτσα μου σε κάποιο γερμανικό αεροδρόμιο!) δεν έχω ιδιαίτερη αγωνία για τη διαδρομή του αγώνα. Ούτε για τους (ομολογουμένως γενναιόδωρους) κόφτες. Στον βαθμό που περνάει από το χέρι μου, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις να τερματίσω σε καλή κατάσταση.  Με φοβίζει όμως η μοναξιά. Νιώθω ένα σφίξιμο, μια γλυκιά μελαγχολία όταν σκέφτομαι τη στιγμή που θα φτάνω στην “κατασκήνωση” (το bivouac, σημείο διανυκτέρευσης) και δε θα με περιμένει κανένας δικός μου. Κάποιος να μου βγάλει το σακίδιο, να μου γεμίσει τα παγούρια, να μου βάλει μια μπουκιά φαΐ, να μου λύσει τα κορδόνια. Να με ρωτήσει τι κάνω, πώς νιώθω, αν χρειάζομαι κάτι. Μια αγκαλιά, ένα χάδι. Απλά πράγματα που τα θεωρούμε τόσο δεδομένα...

Αλλά κάθε αγώνας είναι ένα ταξίδι, άλλοτε μικρό, άλλοτε μεγάλο. Ένα ταξίδι που το κάνουμε πάντοτε με την ίδια ψυχή και με την ίδια καρδιά. Φεύγουμε από το σπίτι, τρέχουμε, δοκιμαζόμαστε, αντιμετωπίζουμε μαζί με τα στοιχεία της φύσης τους φόβους μας και επιστρέφουμε καλύτεροι άνθρωποι. Πιο ανοιχτοί, πιο δεκτικοί, γεμάτοι με εικόνες, κούραση αλλά και μικρά κατορθώματα. Πλήρης από εμπειρίες, διλήμματα, αποφάσεις, από τη φροντίδα των άλλων. Επιστρέφουμε νικητές.

“Δεν είναι τι κοιτάς που έχει σημασία. Είναι τι βλέπεις” - Henry David Thoreau  

Προηγούμενα άρθρα της σειράς:

1. HDMS 2017: Τέσσερις μέρες στην έρημο - Ένα οδοιπορικό σε τέσσερα επεισόδια!

2. HDMS 2017: Τέσσερις μέρες στην έρημο - Οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά!