HMDS 2017: Τέσσερις μέρες στην έρημο – Ένα οδοιπορικό σε τέσσερα επεισόδια! Κύριο

Άνω Ορεινή Σερρών, 14 Μαΐου 2017, ορεινός αγώνας Lailias Mountain Running. Αθλητές όλων των ηλικιών κάνουν προθέρμανση διασχίζοντας το μικρό χωριό: πάρκινγκ-πλατεία και πίσω. Δεν υπάρχει και πολύς χώρος, το χωριό είμαι χτισμένο σε πλαγιά. 1800 μέτρα υψομετρική σε 27 χιλιόμετρα κάνουν τον αγώνα μέτριας δυσκολίας. Η υπερβολική για την εποχή όμως ζέστη τον αναβαθμίζει πλέον σε “δύσκολο”. Φοράω το χαρακτηριστικό κίτρινο σακίδιο της WAA (Ultrabag 20L) και κατευθύνομαι σιγά σιγά προς την εκκίνηση. Κάποιοι αθλητές πίσω μου μάλλον το αναγνώρισαν. “Κοίτα που γίναμε και ultra, αχαχα” τους ακούω να λένε μάλλον κοροϊδευτικά. Δεν μιλάω αλλά το σχόλιό τους με πονάει. Σαφώς και δεν μπέρδεψα τον αγώνα με κάποιον μεγαλύτερο και δυσκολότερο. Απλώς λυπάμαι γιατί ξεκάθαρα δε τους πέρασε από το μυαλό ότι κουβαλάω το σακίδιο στην πλάτη ακριβώς επειδή έχω γραφτεί και ετοιμάζομαι για κάτι μεγαλύτερο και δυσκολότερο. Κρίμα.

 

Το Lailias Mountain Running για μένα τελείωσε λίγες ώρες αργότερα στο 18ο χιλιόμετρο με ένα ωραιότατο DNF λόγω αφυδάτωσης. Ήταν ένα σκληρό αλλά πολύ πολύ χρήσιμο μάθημα. Και δε σας κρύβω ότι κατά κάποιον τρόπο χάρηκα που μου συνέβη γιατί θεωρώ ότι αυτή η εμπειρία - κακά τα ψέμματα σε κανέναν δεν αρέσουν τα DNF - θα με προστατέψει από μεγάλους μπελάδες στο μέλλον...

 

Δασικό χωριό Ερύμανθου, Haidou Trail Party, 22 Ιουλίου 2017. Βρίσκομαι στα αγαπημένα μου βουνά της Ροδόπης, πεδίο του ROUT. Σε περιβάλλον ultra, με πολλούς καλούς φίλους ultra, σε έναν πολύ αγαπημένο αγώνα, που και αυτός όπως και ο προηγούμενος, δεν είναι ultra. Και πάλι εγώ εκεί, με το ίδιο κίτρινο σακίδιο στην πλάτη. Έχω περάσει μέσα έναν ασκό της Salomon 1,5 λίτρων (δούλεψε άψογα) και έχω μαζί μου επίσης ένα sleeping bag (850γρ.), 2 κιλά μαγειρικό αλάτι, τα μπατόν, αντιανεμικό και φακό κεφαλής. Συνολικό βάρος 4,5 κιλά περίπου.

 

 

Τα 24 χλμ. του αγώνα μου δίνουν μια καλή αφορμή να δοκιμάσω τα καινούργια μου παπούτσια. Mε τα  La Sportiva Ultra Raptor στα πόδια μου και άνετες κάλτσες Injinji (αυτά που τα παιδιά μου αποκαλούν τα “δαχτυλάκια”) μπαίνω με αυτοπεποίθηση στον αγώνα. Καθώς είναι η πέμπτη μου συμμετοχή, γνωρίζω τη διαδρομή απέξω και δε βιάζομαι. Πιο πολύ με ενδιαφέρει να δοκιμάσω τα παπούτσια, το σακίδιο και φυσικά τις αντοχές μου αφού θα κουβαλάω αρκετό βάρος παραπάνω.

 

Η αλήθεια είναι ότι πιο πολύ το περπατάω. Σύντομα λοιπόν, όπως είναι λογικό, με προλαβαίνει η σκούπα του αγώνα που δεν είναι άλλος από τον Χρήστο Τσιλικίδη, σχεδόν συνταξιούχο ROUTER, τόσες φορές έχει κάνει τα 100 μίλια (και όχι μόνο). “Ωωωω, τέλεια” σκέφτομαι “ευκαιρία να του κάνω κάποιες ultra ερωτήσεις, τώρα που τον έχω αποκλειστικά για μένα, χεχε”

 

Διαλέγω προσεκτικά το σημείο στο οποίο θα ξεκινήσω την κουβέντα γιατί σαφώς στις ανηφόρες δε μιλάμε. Και ξεκινάω: “Χρήστο να σε ρωτήσω κάτι; Το Marathon des Sables το έχεις ακουστά; Το ήξερες ότι τον Σεπτέμβριο θα κάνουν έναν πιο μικρό αγώνα, 120 χλμ, 4 μέρες, με τα ίδια χαρακτηριστικά στην Ισπανία; και ότι θα πάω να το κάνω;”

 

 

HMDS - Half Marathon des Sables, Fuerteventura. 120km, 3 stages, 4 days. Με αυτά τα χαρακτηριστικά περιγράφει η διοργάνωση τον αγώνα από τις 25 ως τις 30 Σεπτεμβρίου στο πιο “άγονο” νησί των Καναρίων Νήσων, τη Φουερτεβεντούρα, 95 χιλιόμετρα από την Μαροκινή Ακτή. Τέσσερις μέρες με πλήρη αυτονομία, σε έναν άνυδρο παράδεισο όπως ονομάζει το νησί  πολύ κομψά ο Ισπανός περιφερειάρχης της περιοχής. Πέτρα, άμμος, παγωμένη λάβα μαύρη και κοφτερή, απόκρημνες ακτές και πουθενά μα πουθενά σκιά. Μόνο ένας ανελέητος ήλιος και το μαγευτικό αλλά απροσπέλαστο μπλε του Ατλαντικού στο βάθος. Τίποτα άλλο.

 

Γιατί να τρέξει κάποιος σε έναν τέτοιον αγώνα και μάλιστα πληρώνοντας μία πολύ “γενναία” συμμετοχή; Γιατί να επιλέξει να ταλαιπωρηθεί 4 μέρες κάνοντας 120 χιλιόμετρα κάτω από τον καυτό ήλιο, κουβαλώντας στην πλάτη του περίπου 10 κιλά και αφού φτάσει κατάκοπος στο bivouac (όπως ονομάζει η Γαλλική διοργάνωση την κατασκήνωση) να πρέπει να στήσει το σκηνάκι του (7 πασαλάκια θα έχει όλο κι όλο αλλά το έδαφος δε μου φαίνεται καθόλου συνεργάσιμο) ώστε να έχει κάπου να ακουμπήσει το κουρασμένο του κορμί, αφού μαγειρέψει μόνος του το βραδινό του φαγητό το οποίο έχει κουβαλήσει μαζί του από την εκκίνηση;

 

Ναι, καλά το καταλάβατε, η διοργάνωση παρέχει μόνο το νερό. Για να ενυδατωθείς, να μαγειρέψεις και, ίσως, να πλυθείς λιγάκι. Λιγάκι.

 

 

Οι λόγοι που αθλητές συμμετέχουν σε έναν τέτοιο πολυήμερο αγώνα είναι πολλοί και διαφορετικοί για τον καθένα. Και για μένα προσωπικά είναι πολλοί και διαφορετικοί:

 

- Λόγω χαρακτήρα και εμπειρίας με το βουνό μου ταιριάζουν οι multi-stage αγώνες

- Δεν με προβληματίζει η πολυήμερη διαβίωση σε αντίσκηνο, ούτε και η μαγειρική δίχως σκεύη (περισσότερα για αυτό στο επόμενο επεισόδιο)

- Εμπιστεύομαι τη διοργάνωση του αγώνα γιατί διοργανώνει εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια το φημισμένο Marathon des Sables στο Μαρόκο

- Μου αρέσει να βάζω στόχους στη ζωή και να μεταθέτω τα όρια μου προσπαθώντας να τους πετύχω

- Θέλω να ενθαρρύνω όσο γίνεται γυναίκες της ηλικίας μου (45+) να συμμετέχουν σε αγώνες βουνού (δεν πειράζει καθόλου που πηγαίνουμε λίγο πιο αργά, σημασία έχει ο τερματισμός)

- Θέλω να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά και με τα επόμενα άρθρα ίσως να βοηθήσω κι άλλους αθλητές στην προετοιμασία τους για κάποιον παρόμοιο αγώνα που ίσως θελήσουν να τρέξουν στο μέλλον και...

- Να κάνω κάποια στιγμή τον μεγάλο αγώνα στο Μαρόκο! (250 χλμ, 7 ημέρες στη Σαχάρα)

 

Σε λιγότερο από δύο μήνες λοιπόν θα βρίσκομαι κι εγώ στην εκκίνηση του HMDS. Από την εγγραφή μου τον περασμένο Μάρτιο οι μήνες πέρασαν σαν αστραπή. Και πόσα προπονητικά χιλιόμετρα έχω κάνει από τότε! Με 15 αντικείμενα υποχρεωτικό εξοπλισμό και με το κάθε γραμμάριο βάρους να μετράει, η όλη επιμελητεία του εγχειρήματος είναι σκέτη σπαζοκεφαλιά, ειδικά έχοντας σαν βάση μία επαρχιακή πόλη στη βόρεια Ελλάδα.

 

Ρούχα, παπούτσια, διατροφή, ενυδάτωση, αποκατάσταση, ύπνος. Όλα θέλουν οργάνωση και πολλές δοκιμές σε συνθήκες πραγματικών αγώνων, ρύθμιση, διόρθωση, αναπροσαρμογή. Και αν αποτυπώσω όλα τα παραπάνω στο χαρτί, είναι ένα άρθρο από μόνο του. Περισσότερες λεπτομέρειες λοιπόν για τον υποχρεωτικό εξοπλισμό, τη διατροφή μου, το τι θα φορέσω και το πως θα κοιμηθώ μαζί με το κόστος θα έχω στο επόμενο επεισόδιο.

 

 

Πίσω στο Haidou Trail Party. Σχεδόν έξι ώρες μετά την εκκίνηση τερματίζω σε άριστη κατάσταση και με ακμαίο το ηθικό στο Δασικό Χωριό. Ο αγώνας πήγε εξαιρετικά. Είχα προσέξει την ενυδάτωσή μου πολύ περισσότερο και ο Χρήστος (η σκούπα, θυμάστε;) μου είχε δείξει πως να χρησιμοποιώ τα μπατόν σε πλαγιά, κάτι που έκανα αμέσως πράξη ενώ ο ίδιος απαντούσε παράλληλα με υπομονή και σε όλες μου τις ερωτήσεις. Το σακίδιο ήταν άψογο (πολύ χρήσιμα τα πλαϊνά λάστιχα συμπίεσης) και τα παπούτσια στάθηκαν στο ύψος τους. Είμαι ευχαριστημένη αλλά δεν επαναπαύομαι!

 

 

2ος Ορεινός Αγώνας Κρυόβρυσης Ολύμπου, 13 Αυγούστου 2017.  Θα είμαι κι εγώ εκεί, πάλι με εκείνο το κίτρινο σακίδιο που είναι για ultra αγώνες, με δύο μεγάλα παγούρια αυτή τη φορά να κρέμονται από τους ιμάντες. Με ρούχα μάλλον υπερβολικά ζεστά για την εποχή, σκούρα, μακρυμάνικα. Ίσως να φοράω και ένα περίεργο καπέλο, από αυτά που σου καλύπτουν το σβέρκο. Μπορεί να τρώω και κάτι μυστήριες μπάρες στη διαδρομή, ωμοφαγικές, από τη Βουλγαρία. Εσείς όμως θα είστε ενήμεροι και αν κάποιος συναθλητής σας με περάσει για τρελή θα μπορείτε με τη σοφία ενός “διαβασμένου” να τον καθησυχάσετε. Και, αν τυχόν χρειαστείτε παραπάνω αλάτι για τα σουβλάκια σας, δεν έχετε παρά να περιμένετε να τερματίσω.

 

Θα τα ξαναπούμε σύντομα!

 

Να αναφέρω εδώ κάποια βιβλία (τα βρίσκει κανείς στο Amazon) που συμβουλεύομαι στην προετοιμασία μου:

 

“So you want to run an ultra, how to prepare for ultimate endurance”, από τον Andy Mouncey, γνωστό από το βρετανικό σάιτ RunUltra. Με πολλές χρήσιμες πληροφορίες που αφορούν τους αγώνες υπεραποστάσεων γενικά αλλά και συνεντεύξεις με άλλους αθλητές όπου μιλούν για τις εμπειρίες τους, καλές και άσχημες. Επίκαιρο, συνοπτικό, δε κουράζει.

 

“Big steps, long strides, a complete guide to running the Marathon des Sables” από τη Nisha Harris. Ένας πρακτικός οδηγός γραμμένος ειδικά για τον κανονικό Marathon des Sables στο Μαρόκο από μια γυναίκα που επιχείρησε τον αγώνα δύο φορές. Γεμάτο πρακτικές συμβουλές, κατατοπιστικούς πίνακες και λίγη γυναικεία πονηριά εκεί που χρειάζεται, είναι ένας μικρός θησαυρός.

 

Και μερικά χρήσιμα άρθρα/review σχετικά με τον εξοπλισμό μου από την αρθρογραφία του Advendure: Review σακιδίου εδώ και παπουτσιών La Sportiva Ultra Raptor εδώ.

 

 

Ευχαριστώ θερμά την οικογένειά μου που ανέχεται όλα μου τα τερτίπια, ειδικά στις προπονήσεις, τον συμπατριώτη μου αθλητή Michiel Panhuysen, τον Χρήστο Τσιλικίδη και τον Δημήτρη Κασσίμη για τις πραγματικά πολύτιμες συμβουλές τους.

 

Συνεχίζεται ….

 

Κλεμεντίνα Μπόλλε

Κλεμεντίνα Μπόλλε

Γεννήθηκα πριν από 44 χρόνια στην Ολλανδία. Είμαι το πιο αργό μέλος των Ypsarion Trail Runners, μιας δραστήριας ομάδας αθλητών με έδρα τη νότια Θάσο. Φανατική ταεκβοντίστρια, έχω την τάση να σπάω συχνότερα τα δικά μου κόκκαλα παρά τα ξύλα και τα τούβλα. Όταν δεν τινάζω χαλιά ή εξηγώ τις αιτίες και τις αφορμές του Πελοποννησιακού πολέμου στα παιδιά μας, μ’ αρέσει να διαβάζω. Όνειρό μου είναι σύντομα να περπατήσω τα 100 μίλια της Ροδόπης μόνη και με πλήρη αυτονομία...

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ