Η ιδέα του Malaysia Ultra Trail στο πρωτάθλημα του UTMB ήταν το κάτι άλλο. Δεν χρειάστηκε πολύ σκέψη για να αποφασίσω, και έτσι μέσα σε μια νύχτα είχα ολοκληρώσει την εγγραφή και τις λεπτομέρειες του ταξιδιού μου στη Μαλαισία.

Είχα μπροστά μου 4 μήνες για να προετοιμαστώ, να συνέλθω και να δουλέψω σκληρά. Νόμιζα ότι η Ιθάκη μου ήταν στη ζούγκλα της Μαλαισία. Όμως, όπως πάντα, το άθλημα μπορεί να σε γονατίσει ή να σε ανυψώσει – και τελικά, μπορεί να βρεθείς ένα βήμα πίσω, αλλά να έχεις κάνει δυο μπροστά!

Ο χρόνος πέρασε και το σώμα μου άρχισε να ανακάμπτει. Βρήκα ρυθμό στις ανηφόρες του Ολύμπου και η καλή μου παρουσία σε εγχώριους αγώνες με γέμισε με ικανοποίηση. Στο μυαλό μου, το Malaysia Ultra Trail by UTMB φαινόταν όλο και πιο εφικτό.

Είχα μάθει από τα λάθη μου και ήμουν σίγουρος πως η πιο συνετή προσέγγιση, επιλέγοντας τη διαδρομή των 50K με +2.800 θετική υψομετρική, θα ήταν η σωστή. Στην ουσία, η εμπειρία μου με είχε διδάξει πότε να θέτω τον πήχη των προσδοκιών μου.

Περίπου στα μέσα Οκτωβρίου, ταξίδεψα στην Ιταλία για το αγαπημένο μου UTLO. Τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη μου συμμετοχή, ήταν μια καλή ευκαιρία για μια αλλαγή παραστάσεων και να τεστάρω τις δυνάμεις μου. Η παρουσία μου εκεί ήταν αρκετά καλή, και η αγωνιστική μου παρουσία έδειξε ότι ήμουν σε καλή κατάσταση, έστω και αν δεν έφτασα στο τέλος όσο ψηλά ήθελα.

Με τον καλύτερο φίλο μου και κουμπάρο, πήραμε το δρόμο για τη Μαλαισία με την αίσθηση ότι είχαμε ακόμα πολλά να προσφέρουμε στην προσπάθεια. Η αφοσίωσή του και η θετική του ενέργεια έκανε το ταξίδι ακόμα πιο ευχάριστο, αφού η σύζυγός μου δεν μπορούσε να με ακολουθήσει.

Η πτήση μας για Κουάλα Λουμπούρ με έκανε να σκεφτώ πόσο πάθος και τρέλα κουβαλάω για το ορεινό τρέξιμο. Έχω ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, κάνοντας θυσίες για να βρεθώ στους αγώνες αυτούς, κάτι που πριν από 13 χρόνια ούτε που το φανταζόμουν.

Η αθλητική μου πορεία ήταν γεμάτη απρόβλεπτα και μοναδικές στιγμές, από την συνάντηση με τον άνθρωπο που άλλαξε την αθλητική μου ζωή στο Vibram Hong Kong 100 μέχρι το solo Olympus Pilgrim 350Κ και τις περιπέτειές μου στις Άλπεις σε TοR και PTL.

Πάντως, συνεχίζω να απολαμβάνω τη στιγμή, να γεμίζω με εμπειρίες και να κάνω αυτό που αγαπώ. Κοινός παρανομαστής σε όλα αυτά, η απέραντη ευγνωμοσύνη για το άθλημα και τις φιλίες που έχτισα μέσω αυτού.

Εστίασα στο παρόν και στην δοκιμασία που έχω μπροστά μου. Όλο αυτό το διάστημα προσπάθησα να συλλέξω πληροφορίες για τη διαδρομή, τους σταθμούς και κυρίως τις καιρικές συνθήκες. Αυτές άλλωστε με απασχολούν περισσότερο από όλα! Δεν έχω αγωνιστεί σε παρόμοιο περιβάλλον και ήμουν σε εγρήγορση. Υψηλές θερμοκρασίες σε συνδυασμό με αφόρητη υγρασία, έντονες καταιγίδες… τίποτα δεν μου ταιριάζει… αλλά τόσο περισσότερο θέλω να βρεθώ εκεί!

Η διοργάνωση προ μηνών μας παρείχε λεπτομερείς οδηγίες για κάθε τι που αφορά τους αθλητές. Είναι ωραίο από την άνεση του σπιτιού σου να τα μελετάς και να προετοιμάζεσαι, αλλά όταν φτάσει η στιγμή, θα αντιληφθείς την πραγματικότητα!

Για εμένα αυτή η στιγμή έφτασε λίγο μετά την προσγείωση στην Κουαλά Λουμπούρ. Φτάσαμε νωρίς το πρωί και η αίσθηση της ατμόσφαιρας από τον συνδυασμό ζέστης και υγρασίας μας καλωσόρισε απότομα!

Είχα προγραμματίσει την παραμονή εκεί για μία ημέρα και έπειτα οδικώς θα ανηφορίζαμε στη Μαλαισία, σε απόσταση 350 χιλιόμετρα, που χώριζε την Κουαλά Λουμπούρ από την Τάιπινγκ.

Τις ομορφιές της Κουάλα Λουμπούρ θα τις έβλεπα επί πέντε ημέρες, έπειτα από τον αγώνα και πριν την επιστροφή στην Ελλάδα.

Ταξιδέψαμε βόρεια με προορισμό την περιοχή Perak, όπου δεσπόζει η πόλη της Τάιπινγκ, περικυκλωμένη από τη ζούγκλα και τις ορεινές εκτάσεις με υψόμετρα μεταξύ 500-1500 μέτρων.

Η άφιξή μας εκεί ήταν μια ακόμα έκπληξη για τις συνθήκες που επικρατούν! Ακόμα πιο έντονη ζέστη, απίστευτη υγρασία, ένας συνδυασμός που έκανε την Κουαλά Λουμπούρ να φαντάζει στο μυαλό μου ένα πιο δροσερό μέρος σε άλλη χώρα!

Προφανώς, ανεβαίνοντας βορειότερα στη χώρα, οι συνθήκες είναι πιο έντονες και η οργιώδης βλάστηση της ζούγκλας συμβάλει σε αυτό το υπέροχο κοκτέιλ ατμόσφαιρας που μόνο ιδανικό δεν μοιάζει για να τρέξεις!

Συνεχίζω όμως να το θέλω σαν τρελός… εύχομαι να περάσουν γρήγορα αυτές οι 3 ημέρες και να δοθεί η εκκίνηση. Έτσι κι αλλιώς, κάθε φορά αυτή η αναμονή δεν αντέχεται!

Η Τάιπινγκ άλλωστε δεν έχει τις ανέσεις της πρωτεύουσας, φαίνεται να είναι χρόνια πίσω, μια περιοχή σε άλλη χώρα, λόγω των αντιθέσεων με το κοσμικό αστικό τοπίο της Κουαλά Λουμπούρ.

Το μόνο που μοιάζει οικείο είναι τα μπάνερ του UTMB που βρίσκονται κυριολεκτικά παντού γύρω από την περιοχή του event. Ένα μικρό χωριό by UTMB έχει στηθεί στην άλλη άκρη του κόσμου και ένας περίεργος Έλληνας είναι εκεί, για να δοκιμάσει την τύχη του!

Έγινε η παραδοσιακή βόλτα στην έκθεση με τα προϊόντα των χορηγών, άλλωστε το ξενοδοχείο ήταν απέναντι από την αψίδα του τερματισμού.

Παρέλαβα από νωρίς το πακέτο του αγώνα και συνέχισα πειθαρχημένα να προσέχω τι θα φάω και τι θα πιω! Κάθε ταξίδι στην Ανατολή είναι ονειρικό, αλλά δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ στην εντυπωσιακή, κατά τα άλλα, κουζίνα τους. Συνήθως την βλέπω… από μακριά, ιδιαίτερα πριν τους αγώνες, και επιλέγω την ασφαλή επιλογή ζυμαρικών και εμφιαλωμένου νερού. Ιδιαίτερα το περιβάλλον της Τάιπινγκ δεν προσφέρεται για διατροφικές ατασθαλίες!

Όσο ο χρόνος κυλά, τόσο νιώθω πως τα δύσκολα είναι μπροστά μου! Αποκρουστική ζέστη, μικρές έντονες καταιγίδες από τη μία στιγμή στην άλλη και έπειτα ξανά ανελέητη ζέστη!

Προσπάθησα να τρέξω χαλαρά 30 λεπτά, αλλά ήμουν ήδη μούσκεμα πριν ακόμα βγω από το ξενοδοχείο! Στο 5λεπτό, τα ρούχα μου είχαν κολλήσει πάνω στο σώμα μου και το σορτσάκι έσταζε από τον ιδρώτα!

Ένιωθα μια δυσφορία, ένα ανακάτεμα… ότι κάτι δεν πάει καλά!

Το βράδυ πριν την εκκίνηση προσπάθησα να ανασυνταχθώ και να προσαρμόσω λίγο τη στρατηγική μου.

Θα ξεκινήσω ήπια και δεν θα βιαστώ, θα ανεβάσω ρυθμό όταν νιώσω καλύτερα και πολλά άλλα, σχέδια επί χάρτου, τα οποία θα κατέρρεαν ολοκληρωτικά λίγες ώρες μετά!

Η εκκίνηση ήταν στις 16 Νοεμβρίου στις 10 το πρωί. Ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι για ποιο λόγο δεν ξεκίνησαν νωρίτερα!

Με περισσότερους από 35 βαθμούς Κελσίου, στέκομαι καταϊδρωμένος πίσω από την εκκίνηση. Πλήθος κόσμου, ενθουσιασμός και με μια σύντομη τεχνική ενημέρωση μας ενημερώνουν πως η διαδρομή μεγάλωσε κατά 4 χιλιόμετρα. Δεν θυμάμαι να ενθουσιάστηκα από αυτό!

Θυμάμαι όμως την προσμονή να βρεθώ στη ζούγκλα και την αισιοδοξία πως με κάποιον τρόπο, θα καταφέρω να βρεθώ μεταξύ του group των 10-15 πρώτων αθλητών, όπως άλλωστε ήταν η κατάταξή μου από τη διοργάνωση με κριτήριο τη βαθμολογία δυναμικότητας του κάθε αθλητή.

Το ξεκίνημα του αγώνα μας βρήκε στους δρόμους της Τάιπινγκ. Επίπεδη διαδρομή για περίπου 3 χιλιόμετρα, διασχίσαμε την Taiping Lake Garden, ίσως το μοναδικό σημείο της πόλης που μου άρεσε, αποτελούμενο από ένα μεγάλο πάρκο πάνω στη λίμνη. Από εκεί οδηγηθήκαμε στους πρώτους δασικούς δρόμους και ήδη μπροστά μας ξεπρόβαλε η οργιώδη βλάστηση της ζούγκλας έως εκεί που πιάνει το μάτι.

Το πρόβλημα ήταν πως ενώ κινούμασταν στα ισιάδια σε καλό ρυθμό, δεν είχα ανάσες! Οι παλμοί είχαν ανέβει πολύ, το σώμα δεν πήγαινε και δεν μπορούσα να ακολουθήσω την κούρσα.

Στην πρώτη ανηφόρα μικρής κλίσης και διάρκειας, αναγκάστηκα να περπατήσω, δεν είχα ενέργεια, άρχισα να σβήνω με το που ξεκίνησε ο αγώνας. Μούσκεμα στον ιδρώτα, με τη ζέστη και την υγρασία να προκαλούν έντονη δυσφορία, ένιωσα σαν να είμαι στα τελευταία μέτρα ενός μεγάλου αγώνα και όχι στην αρχή!

Εκεί έκανα κάτι που δεν έχω ξανακάνει ποτέ έως τώρα, λίγο μετά την εκκίνηση ενός αγώνα! Στην πρώτη ανηφόρα μικρής κλίσης και μήκους ούτε 20-30 μέτρα, σταμάτησα, άνοιξα τα μπατόν και περπάτησα.

Αντιλήφθηκα ότι δεν είμαι καλά, κάτι μου έχει συμβεί και έχει προκαλέσει αδυναμία, σωματική κόπωση και προφανώς με περιμένει πολύ δύσκολη μέρα!

Το ξεχωριστό τοπίο ήταν η παρηγοριά μου! Ήδη πολλοί αθλητές άρχισαν να με προσπερνούν, δεν μπορούσα να αντιδράσω, να ακολουθήσω έστω κάποιους που ο ρυθμός τους ήταν αργός.

Πλέον κινούμαστε στα πρώτα μονοπάτια. Έντονη βλάστηση, ανυπόφορη αίσθηση της θερμοκρασίας και πολύ λάσπη από τις συνεχείς μπόρες.

Σκέφτηκα πως είναι όμορφα και τελείως διαφορετικά από όσα έχω δει. Και εγώ είμαι διαφορετικός, απίστευτα αδύναμος, κινούμαι χωρίς δυνάμεις με τα πρώτα στομαχικά προβλήματα να εμφανίζονται.

Προσπαθώ να σκεφτώ τι δεν πήγε καλά αυτές τις ημέρες. Πρόσεξα ιδιαίτερα το φαγητό μου και δεν υπερέβαλα, αλλά θυμήθηκα ότι 2-3 κρύοι καφέδες, πιθανότατα με πάγο από νερό της βρύσης, ήταν η αιτία του κακού. Η λεπτομέρεια που δεν πρόσεξα στον ενθουσιασμό ενός τόσο ξεχωριστού ταξιδιού!

Οι κλίσεις εναλλάσσονται συνεχώς. Αυτό που με απασχολεί περισσότερο είναι η κίνηση στα τόσο λασπωμένα χωμάτινα, σχεδόν τερέν.

Δεν μπορείς να πατήσεις και να βάλεις κάπου κόντρα το πόδι σου. Ψάχνεις βράχο, πέτρα και το μοναδικό «σκαλί» που βρίσκεις είναι στις τεράστιες ρίζες των δέντρων που απλώνονται κατά πλάτος των μονοπατιών.

Ιπποτικά στέκομαι στην άκρη και οι προσπεράσεις συνεχίζονται.

Δεν με απασχολεί πλέον. Δεν είναι η ημέρα που θα πετύχω κάτι ιδιαίτερο, με απασχολεί όμως να μην γράψω το πρώτο μου DNF σε μια περιοχή που ήθελα τόσο πολύ να βρεθώ και να ρουφήξω κάθε στιγμή στην ζούγκλα της Μαλαισίας!

Μάλλον η ζούγκλα με έχει ρουφήξει, με έχει γονατίσει, αλλά πλέον συνεχίζω με τη γνωστή μου στρατηγική όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά! Θα πάω τον αγώνα σταθμό-σταθμό, θα ξεκουραστώ όσο χρειάζεται και θα παραμείνω στην διαδρομή.

Το τοπίο δεν αλλάζει, ένα συνεχόμενο μοτίβο πυκνής βλάστησης, υγρών λασπωμένων μονοπατιών, υπέροχων ήχων από την πανίδα της περιοχής!

Μικρά φιδάκια κατα διαστήματα διασχίζουν ταχύτατα τα μονοπάτια στην προσπάθειά τους να χαθούν μέσα στην βλάστηση.

Η ζέστη συνεχίζει να είναι ανυπόφορη και ανυπομονώ να φτάσω στο Tiger Temple, που αποτελεί τον 1ο σταθμό στο 10Κ. Έμεινα περίπου 15 λεπτά, πολύς χρόνος για ένα τέτοιο σημείο στη διαδρομή. Ήθελα νερό, ηλεκτρολύτες και φρούτα. Όλα τα άλλα με ανακάτευαν και μόνο που τα έβλεπα απλωμένα πάνω στα τραπέζια του σταθμού!

Ήμουν κουρασμένος, αποκαρδιωμένος και μόνο στη σκέψη ότι έχω ακόμα 45 χιλιόμετρα μπροστά μου!

Ξεκίνησα για τον επόμενο σταθμό, το Turn Kunning Sari. Είναι μια απόσταση 10Κ με +465m θετική υψομετρική στην καρδιά της ζούγκλας.

Ήταν οι πιο δύσκολες στιγμές μου κατά τη διάρκεια του Malaysia Ultra Trail by UTMB!

Νέες στομαχικές διαταραχές ενέτειναν ακόμα περισσότερα την κόπωση που ένιωθα. Σκέφτηκα να τα παρατήσω, ήμουν σε άθλια κατάσταση. Έκανα πολύ υπομονή, μέχρι να φτάσω στον σταθμό!

Ένα πανέμορφο μέρος μέσα στη ζούγκλα, σε ένα πλατό περιτρυγυρισμένο από δέντρα, στο οποίο έπρεπε να κατηφορίσεις από την πλαγιά.

Είδα με την άκρη του ματιού μου πλήθος αθλητών, άλλοι όρθιοι, άλλοι ξαπλωμένοι, μάλλον δεν ήμουν ο μόνος ταλαιπωρημένος της κούρσας.

Βούτηξα το κεφάλι μου σε μια μεγάλη δεξαμενή με νερό, ήταν απολαυστική στιγμή. Είχα έντονη ζάλη και 2-3 εθελοντές ήρθαν κοντά μου και με τη βοήθειά τους στάθηκα όρθιος! Με ρώτησαν εάν είναι ο πρώτος μου αγώνας! Τι να τους έλεγα… ποιος θα με πίστευε;

Ξαφνικά όλα αυτά που έχω αποκομίσει από τα βουνά του κόσμου έμοιαζαν απειροελάχιστα! Δεν τρέχουν… τα βιογραφικά… και τα οποία τρεξιματικά milestones έχει ο καθένας μας!

Από την αποθέωση στο κοσμικό Chamonix στον τερματισμό του PTL λίγους μήνες πριν, τώρα στέκομαι αδύναμος στη μέση του πουθενά στη Μαλαισιανή ζούγκλα!

Ένα μεγάλο μάθημα για τη ζωή και τον αθλητισμό, κάθε νέο απαιτεί νέα προσπάθεια, νέες θυσίες!

Μου πρότειναν να εγκαταλείψω τον αγώνα. Είχα συμπτώματα θερμοπληξίας, όπως και αρκετοί άλλοι αθλητές. Έμεινα εκεί 45 λεπτά, έφαγα άπειρες φέτες καρπούζι, ήταν το μοναδικό που ήθελα από μια ποικιλία φαγητών που δεν άντεχα ούτε να τα βλέπω!

Σταδιακά ένιωσα καλύτερα και πήρα την απόφαση να συνεχίσω.

Ήμουν πολύ πίσω από κάθε αγωνιστικό πλάνο, αλλά ανέβασα ελαφρώς το τέμπο μου. Ήμουν βέβαιος ότι θα φτάσω μέχρι το τέλος και αυτό ανέβασε την ψυχολογία μου.

Ακολούθησε έντονη ανηφορική πορεία σε πολύ λασπωμένο πεδίο, όπου ανέβαινες-κατέβαινες μόνο με χρήση σχοινιών.

Έφτασα στο Blikit Limau και, έπειτα από μια μικρή στάση, συνέχισα με μια συνεχόμενη εναλλαγή, αργού και εξωφρενικά αργού ρυθμού.

Ήδη με προσπερνούσαν οι αθλητές του αγώνα των 100K, οι οποίοι είχαν ήδη ένα 7ωρο περισσότερο στα πόδια τους από εμένα και ενώθηκαν σε εκείνο το σημείο οι διαδρομές μας.

Η κατάσταση πλέον ήταν πιο σταθερή και διαχειρίσιμη. Με αυτόν τον ρυθμό θα μπορούσα να φτάσω στην γραμμή τερματισμού τις πρώτες βραδινές ώρες.

Η αναμενόμενη απογευματινή μπόρα ξεκίνησε και με βρήκε στα βάθη της ζούγκλας!

Επί ένα 2ωρο έριξε όσο νερό δεν έχω δει στη ζωή μου, ήταν απίστευτο! Ήδη ήμουν μούσκεμα από τον ιδρώτα από το ξεκίνημα και πήρα την απόφαση να μην χρησιμοποιήσω ούτε το αδιάβροχό μου.

Ήταν η πιο ωραία στιγμή μου μέσα στον αγώνα!

Πλέον, η κίνηση στα μονοπάτια έγινε δύσκολη, με τόση λάσπη, δεν μπορούσες να σταθείς όρθιος.

Έφτασα στο Maxwell Basecamp αργά το απόγευμα. Είναι ο τελευταίος σταθμός και απομένουν 4-5 ασφάλτινα χιλιόμετρα.

Οι εθελοντές εκεί με ενημερώνουν ότι οι φετινές επιδόσεις είναι πολύ αργές λόγω του πολύ λασπωμένου τερέν.

Προσωπικά, θα είμαι στον τερματισμό περισσότερες από 4 ώρες πιο αργά από τον στόχο που είχα... στα σχέδια επί χάρτου!

Ανάβω φακό και κατηφορίζω προς την Taiping!

Φτάνω στον τερματισμό κατάκοπος, με τον καλό μου φίλο να με περιμένει υπομονετικά μέσα στη βροχή.

Αναμφίβολα, ήταν η χειρότερη εμφάνισή μου ever!

Έζησα όμως μια συγκλονιστική εμπειρία!

Η επιλογή της εγκατάλειψης επειδή "τίποτα δεν πήγε καλά" δεν υπάρχει για εμένα πολλά χρόνια τώρα! Έχω καταπιεί πολλά ορεινά χιλιόμετρα και έχω αλλεργία στα Did Not Finish.

Η προσέγγισή μου είναι ξεκάθαρη: τρέχω για εμένα, για όσους με στηρίζουν, σεβόμενος κάθε διοργάνωση και κάθε αθλητή.

Για αυτούς τους λόγους συνεχίζω... αυτό είναι το άθλημα... και το λατρεύω με τις όποιες ανατροπές!

Παραμένω συλλέκτης εμπειριών από τα βουνά του κόσμου, μόνιμα συνδεδεμένος με τη φύση και σταθερά πεπεισμένος ότι η ψυχική αντοχή υπερτερεί των σωματικών δυνάμεων!

Όλα όσα αποκόμισα από τις περιπέτειές μου στη Νότια Αφρική και τη Μαλαισία έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία από οποιαδήποτε προσωπική επίδοση!

Έκανα ένα βήμα πίσω αγωνιστικά, αλλά δύο μεγάλα βήματα μπροστά με όσα έζησα!

Νότια Αφρική & Μαλαισία: Ένα βήμα πίσω και δυο μπροστά (πρώτο μέρος)!

Θωμάς Πουρλίδας