
ADVENDURE is the leading web portal in Greece about Mountain Running, Adventure, Endurance and other Mountain Sports
Πέρασα την γραμμή τερματισμού και ένιωθα χαμένος, αποπροσανοτολισμένος. Τι έχει συμβεί κατά την διάρκεια αυτών των 15 ωρών; Αν και θολωμένος με όλα όσα έζησα, τα αισθήματα ήταν ανάμεικτα. Περισσότερο πίκρα ένιωθα! Μια απίστευτη χαμένη ευκαιρία για κάτι καλύτερο, άλλα και ικανοποίηση που έκανα το καλύτερο που μπορούσα. Από που να αρχίσω δεν ξέρω! Στέκομαι στο νοτιότερο άκρο της Αφρικής, μόλις έχω ολοκληρώσει έναν αγώνα στην μοναδική ήπειρο που δεν είχα τρέξει έως τώρα, με σπασμένο τον αριστερό καρπό του χεριού μου και προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου. Να βρω το θετικό πρόσημο σε κάτι που μοιάζει να μην πήγε καλά και να πάρω ένα χρήσιμο μάθημα μέσα από όλο αυτό.
Κάθε αγώνας κάτι έχει να μας διδάξει ίσως εκείνη την στιγμή δεν είναι διακριτό! Έπρεπε να περάσουν 6 ολόκληροι μήνες και να βρεθώ στην ζούγκλα της Μαλαισίας. Εκεί ένωσα όλα τα κομμάτια και κατανόησα όσα μου δίδαξαν αυτοί οι δύο αγώνες!
Είχα αποφασίσει την συμμετοχή μου στο MUT 100, έναν χρόνο νωρίτερα. Ήθελα τόσο πολύ να αγωνιστώ στην Νότια Αφρική. Ήταν ένα όνειρο που θα γινόταν πραγματικότητα, μία από τις ευκαιρίες που σου δίνει η ζωή και πρώτα λες το "ναι"..και μετά το σκέφτεσαι!
Ανέκαθεν το Cape Town, ήταν ψηλά στην λίστα με τα μέρη που ήθελα να επισκεφθώ, μιας και είχα υποσχεθεί στην σύζυγο μου, ότι κάποτε θα βρεθούμε εκεί. Η Αφρική ήταν ο τελευταίος προορισμός για να ολοκληρώσω έναν στόχο ζωής, τρέχοντας τουλάχιστον σε έναν αγώνα σε κάθε ήπειρο, επομένως η απόφαση ήταν εύκολη για εμάς.
Έτσι εύκολα έκανα και τα αγωνιστικά πλάνα και τους στόχους μου για τον αγώνα...προφανώς αμέριμνος και ανυποψίαστος, όπως συμβαίνει συνήθως.
Περίπου 8 μήνες πριν τον αγώνα και λίγες μόλις ημέρες μετά τον τερματισμό μου στο "θρυλικό" PTL, πήρα την απόφαση να αποκαταστήσω έναν τραυματισμό και να μείνω εκτός δράσης για ένα τετράμηνο.
Επανήλθα σταδιακά με πρώτο αγώνα στο Chianti, στην πανέμορφη Τοσκάνη. Προφανώς και δεν ήμουν 100% έτοιμος.
Ήξερα πως θέλω ακόμα πολύ δουλειά για να συνέλθω, αλλά ήμουν ενθουσιασμένος που έτρεχα ξανά, έπειτα από μια δύσκολη περίοδο αποκατάστασης.
Είχα κάθε λόγο να είμαι αισιόδοξος, για αυτό άλλωστε βούτηξα στα "βαθιά" επιλέγοντας να τρέξω στο 100αρι με 4.850 μέτρα θετική υψομετρική του MUT αδιαφορώντας για τις μικρότερες αποστάσεις.
Παρά τις μικρό ενοχλήσεις, σταδιακά έβρισκα τα πατήματα μου και ανέβαζα στροφές. Μου έλειπαν τα χιλιόμετρα, οι θετικές υψομετρικές και οι ανηφόρες, άλλα είχα μπροστά μου αρκετές εβδομάδες για να σταθώ όσο πιο έτοιμος γίνεται στην αφετηρία.
Οι πρώτες προπονητικές ανηφόρες του Ολύμπου, έφεραν τις πρώτες ενοχλήσεις και κάπου εκεί όλα όσα σχεδίαζα, γκρεμίστηκαν πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας. Με λίγες εβδομάδες να απομένουν για το ταξίδι, συστήθηκε η πλήρης αποχή και αποφόρτιση. Κοινώς δεν θα ρίσκαρα πιθανή υποτροπή και προτίμησα να τρέξω τον αγώνα, όντας εκτός προπονήσεων για 4-5 εβδομάδες και με μια προετοιμασία που δεν πρόλαβε ποτέ να ξεκινήσει.
Η προσμονή για ένα τέτοιο ταξίδι με παρηγορούσε. Η ευχή μου ήταν να μην έχω ενοχλήσεις και απλά να τερματίσω τον αγώνα.
Δεν το κρύβω πως είχα αγχωθεί για την κατάσταση στην οποία θα βρισκόμουν και μια πιθανή εγκατάλειψη, έμοιαζε εφιαλτική.
Βεβαίως ούτε λόγος να μετακινηθώ σε κάποια από τις μικρότερες αποστάσεις της διοργάνωσης..ούτε καν το σκέφτηκα τότε..πλέον όμως έχω γίνει σοφότερος σε τέτοιου είδους αποφάσεις.
Το MUT διεξάγεται στο George, μια πόλη περίπου 400χλμ μακριά απο το Cape Town. Περιτρυγυρισμένη από βουνά με μέγιστο υψόμετρο 1500 μέτρα και με το αφρικανικό φυσικό τοπίο του Quantenica Park, στα μονοπάτια του οποίου τρέχουν οι αθλητές.
Με τη άφιξη μας εκεί επισκεφθήκαμε το στάδιο της πόλης Outeniqua Park Rugby Stadium, όπου θα γίνινταν όλες οι δραστηριότητες της διοργάνωσης. Παραλαβή αριθμών, τεχνική ενημέρωση, εκθεσιακός χώρος, πλήθος αθλητών, τοπική χοροί και μουσική, μας βάζουν σταδιακά στο κλίμα του αγώνα. Εκεί άλλωστε είναι το σημείο αφετηρίας και τερματισμού των αγώνων, και για το επόμενο τριήμερο όλοι οι δρόμοι θα οδηγούν στο στάδιο.
Στο MUT υπάρχουν διαδρομές 11-25-44-58-98 και 163 χιλιόμετρα. Όπως άλλωστε και στους υπόλοιπους αγώνες “by UTMB” υπάρχουν διαδρομές για όλα τα γούστα, με τις μικρότερες αποστάσεις να συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο πλήθος αθλητών. Η συντριπτική πλειοψηφία είναι αθλητές απο την Νότια Αφρική, αλλά συμμετέχουν αρκετοί Ευρωπαίοι και λιγότεροι Αυστραλοί, Κινέζοι και Αμερικάνοι.
Το George είναι μια σχετικά ήσυχη περιοχή, όπου η διεξαγωγή του αγώνα της έδωσε ιδιαίτερο χρώμα. Ήταν ευκαιρία να επικεντρωθώ στον αγώνα μου και να κρατήσω δυνάμεις για τις τουριστικές εξορμήσεις μετέπειτα, στις ημέρες παραμονής μας, στο Cape Town.
Ο αγώνας μου είχε εκκίνηση στις 25/5 στις 5 το πρωί τοπική ώρα και το προηγούμενο βράδυ κύλισε ήρεμα, καθώς είχα ολοκληρώσει όλες τις ετοιμασίες, τροφοδοσία, σακίδιο, από πολύ νωρίτερα. Το ξενοδοχείο απείχε μόλις ένα χιλιόμετρο από το στάδιο επομένως βρέθηκα από νωρίς εκεί.
Οι θερμοκρασίες ήταν ιδανικές. Λίγη ψύχρα το πρωί, αλλά θερμότερες κοντά στους 20-24 βαθμούς κατά την διάρκεια της ημέρας. Οι βροχές των προηγούμενων ημερών άφησαν πίσω λασπωμένα μονοπάτια αλλά σίγουρα δεν θα μας απασχολούσαν κατά την διάρκεια του αγώνα.
Κάτω από άλλες συνθήκες όλα μοιάζουν ιδανικά, σχεδόν ονειρικά. Βρίσκομαι σε ένα μέρος του κόσμου που είχα στόχο να τρέξω πολλά χρόνια πριν και είμαι ενθουσιασμένος, καθώς θα βρεθώ σε ένα φυσικό τοπίο τόσο διαφορετικό, από όλα όσα έχω δει όλα αυτά τα χρόνια.
Με απασχολεί ο βαθμός ετοιμότητας μου, έχω αγωνία για το αν θα αντέξω μέχρι τον τερματισμό. Με κάνει αισιόδοξο το γεγονός ότι γενικότερα είμαι πολύ πειθαρχημένος στο πλάνο, στον αγωνιστικό ρυθμό που θα κρατήσω και γνωρίζω πως μπορώ να το κάνω, για όση διάρκεια χρειαστεί.
Δεν θα ρισκάρω, δεν μπορώ να κυνηγήσω το χρονόμετρο.
Στόχος μου είναι να κινηθώ στο group μεταξύ 15ης-20ης θέσης και να διαχειριστώ σωστά τις δυνάμεις μου.
Πλησιάζει η εκκίνηση, πολλές φορές με λυτρώνει αυτή η στιγμή σχεδόν όσο και η στιγμή του τερματισμού. Eκεί τελειώνουν οι σκέψεις και η προσμονή. Ότι έχει γίνει αποτελεί παρελθόν. Η προετοιμασία, οι προπονήσεις, η αγωνία, όλα σβήνουν μεμιάς και χάνονται, μπρος στον ενθουσιασμό και στην ορμή την στιγμή της έναρξης ενός αγώνα.
Έπειτα από 2 ασφάλτινα χιλιόμετρα, ένας δασικός δρόμος μας οδηγεί στο βουνό. Νιώθω τον ρυθμό μου κάπως γρήγορο, παρασυρόμενος από τους πρώτους αθλητές και σταδιακά ανασυντάσσομαι.
Με τους φακούς αναμμένους, σε μια πανέμορφη βραδιά που σε λίγη ώρα θα δώσει την σειρά της στα χρώματα του πρωινού, συνεχίζω ενθουσιασμένος. Κάθε φορά που ξημερώνει κατά την διάρκεια ενός αγώνα, η στιγμή είναι ξεχωριστή. Η πρωινή αύρα, τα χρώματα της φύσης, το συναίσθημα του αθλητή που ζει αυτήν την ομορφιά, είναι όλα τόσο δύσκολα να περιγράφουν όταν μας ρωτούν, για ποιον λόγο το κάνουμε.
Συνεχίζω σε ελεγχόμενο ρυθμό, με πολλά μικρά σκαμπανεβάσματα και με στόχο να φτάσω ξεκούραστος στον 1ο σταθμό στο 15Κ. Ο αγώνας έχει 7 σταθμούς, με τον τελευταίο να είναι 2 χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό.
Είμαι διαβασμένος για τους υπόλοιπους 6, καθώς έχω αποφασίσει να πάω τον αγώνα σταθμό-σταθμό. Είναι μια στρατηγική που συνήθως ακολουθώ σε μεγαλύτερες αποστάσεις ιδιαίτερα όταν δεν είμαι 100% ετοιμοπόλεμος.
Μια μικρή στάση για ανεφοδιασμό υγρών, αρπάζω κάτι για τον δρόμο και συνεχίζω σε έναν αξιοπρεπή ρυθμό σε κατηφόρες και ισιάδια, κινούμε ήπια στις ανηφοριές, με τα μπατόν να έχουν πάρει φωτιά για να υποστηρίξουν και να προφυλάξουν τα πόδια μου. Σκέφτομαι πως εάν κινηθώ σε αυτό το τέμπο και δεν με προδώσει ο τραυματισμός μου θα είναι ιδανικά.
Η διαδρομή μοιάζει με επαναλαμβανόμενο μοτίβο, εναλλαγές μονοπατιών και δασικών δρόμων, περιοχή χωρίς ιδιαίτερη βλάστηση, αρκετά φαλακρή θα την χαρακτήριζα, με τη ζέστη να γίνεται πιο αισθητή.
Το Herold Wines στο 32Κ δεν απέχει πολύ, όμως τα πρώτα σημάδια κόπωσης κάνουν την εμφάνιση τους.
Κινούμενος παρέα με 2 ντόπιους συναθλητές, κατεβάζω λίγο το τέμπο μου, αντιλαμβανόμενος ότι δεν έχω ανάσες για υψηλότερους ρυθμούς φτάνω στον σταθμό, σε κατάσταση που απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή στην διαχείριση των αντοχών μου.
Ακολουθούν ανηφορικές διαδρομές, ο αγώνας έχει ακόμα πολλά χιλιόμετρα προσπάθειας, πάραυτα με αποζημιώνει η 11η θέση της γενικής έως τώρα!
Δεν έχω την ταχύτητα που θα ήθελα, αλλά και το πόδι μου δεν "διαμαρτύρεται", επομένως υπάρχει η ισορροπία που τόσο πολύ θέλω αυτήν την στιγμή. Μια παρατεταμένη ανάβαση με ζορίζει και 2-3 απρόσμενες προσπεράσεις από αθλητές που κινούνται πολύ ανάλαφρα, δοκιμάζουν την υπομονή μου.
Επιτέλους η διαδρομή γίνεται κατηφορική και αφήνω λίγο τον ρυθμό μου ελεύθερο, προφανώς πείσμωσα και προσπάθησα να αντιδράσω...τελικώς αποδείχτηκε, πως οι αθλητές που με άφησαν πίσω ήταν οι πρώτοι του αγώνα των 44χλμ, που ενώθηκαν σε εκείνο το σημείο της διαδρομής με το δικό μας 100αρι!
Με 50 χιλιόμετρα να βρίσκονται ήδη πίσω μας, απομένει περίπου άλλο τόσο έως τον τερματισμό.
Σταδιακά το τοπίο αλλάζει!
Κινούμαστε σε μονοπάτια όπου η βλάστηση οργιάζει, θυμίζει ζούγκλα, ένα τελείως διαφορετικό είδος δάσους, η ομορφιά της αφρικανικής φύσης σε όλο της το μεγαλείο!
Τα μονοπάτια, λασπωμένα και υγρά από τις βροχές των προηγούμενων ημερών, ιδιαίτερα φαρδιά με πολύ μικρές κλίσεις, αποτελούν ένα συνεχές πεδίο για τρέξιμο, εάν φυσικά έχεις τις δυνάμεις!
Ήθελα πολύ, όμως δεν μπορούσα να ανεβάσω, συνέχισα στο ίδιο τέμπο, προσπαθώντας να προσεγγίσω τους προπορευόμενους αθλητές και να απομακρυνθώ από ένα ζευγάρι αθλητών που με ακολουθούσε.
Λίγο μετά το 60Κ μια επικίνδυνη και απότομη κατηφόρα, καταλήγει πολύ χαμηλότερα σε ένα φαράγγι.
Ξεκίνησα την κατάβαση και όλα έγιναν τόσο γρήγορα που ακόμα και σήμερα δυσκολεύομαι να αντιληφθώ!
Εάν μπορούσα να το περιγράψω σε αργή κίνηση, καρέ-καρε, θυμάμαι το δεξί μου πόδι να πατάει μπροστά σε σαθρό έδαφος, να πέφτω προς τα εμπρός με ορμή και να προσπαθώ να βάλω τα χέρια μου για να προστατευτώ από την πτώση στο έδαφος και το σύρσιμο που ακολούθησε λόγω της κλίσης. Δεν πρόλαβα να πετάξω τα μπατόν αφού όλα έγιναν αστραπιαία! Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χτυπήσω τον αριστερό μου καρπό και το μπατόν να τσακίσει στην κυριολεξία το μεγάλο δάχτυλο του χεριού. Πόνεσα αφόρητα, αλλά έπνιξα μέσα μου μια κραυγή.
Ήταν η πρώτη φορά που είχα τέτοια πτώση και ήμουν βέβαιος ότι έπαθα ζημιά. Σηκώθηκα, προσπάθησα να ηρεμήσω καθώς δεν μπορούσα να κινήσω το χέρι μου.
Όπως αποδείχτηκε μετέπειτα, ένα κάταγμα στον αριστερό καρπό και στο δάχτυλο, ήταν το σουβενίρ που απέκτησα και πορεύτηκα με ένα ειδικό νάρθηκα, για τις επόμενες εβδομάδες.
Προφανώς και δεν μπορούσα να κρατήσω το μπατόν. Έπειτα από πολύ κόπο κατάφερα να το μαζέψω και να συνεχίσω με το ένα στο δεξί μου χέρι, καθώς το αριστερό δεν μπορούσα ούτε να το κουνήσω.
Ήθελα να αφήσω πίσω μου την στιγμή και να κατέβω επιτέλους την πλαγιά. Έβλεπα απέναντι την κορυφή που ακολουθούσε και την προτιμούσα από αυτήν την κατάβαση που με τσάκισε.
Θυμήθηκα την αναφορά στην τεχνική ενημέρωση, σχετικά με ένα σημείο της διαδρομής όπου έπρεπε να διασχίσουμε με σχοινί έναν ορμητικό χείμαρρο και να ανέβουμε κάθετα τον βράχο για λίγα μέτρα, συναντώντας ξανά το μονοπάτι. Στέκομαι σε αυτό το σημείο με ένα χέρι που δεν λειτουργεί και προσπαθώ να βρω τον τρόπο που θα περάσω απέναντι κρατώντας το σχοινί.
Αργά αλλά σταθερά περνώ και πλέον, μου απομένει να ανέβω τον βράχο με σταθερά σχοινιά τα οποία είναι τοποθετημένα εκεί.
Αυτά τα λίγα μέτρα μέχρι να πατήσω ξανά στο μονοπάτι δεν θα τα ξεχάσω ποτέ!
Ήταν τόσο δύσκολο να ανέβω με ένα χέρι το σχοινί, που το σώμα μου έκαιγε και η καρδιά μου στην κυριολεξία σφυροκοπούσε, από την προσπάθεια που κατέβαλα. Προσπάθησα να ηρεμήσω, να βρω τις ανάσες μου περπατώντας την ανηφόρα..αλλά μάταια.
Έκανα πολύ ώρα να συνέλθω μετά από όσα είχαν συμβεί.
Θυμήθηκα την πτώση μου σε χιονούρα στην Transylvania στην Ρουμανία, αναμφίβολα η δυσκολότερη στιγμή μου όλα αυτά τα χρόνια και αναθάρρησα, με την σκέψη ότι είχα περάσει κάτι χειρότερο, από αυτό που έζησα πριν από λίγο.
Πλέον απομένουν λίγες ώρες μέχρι να σκοτεινιάσει.
Κάνω του υπολογισμούς μου για τα επόμενα περάσματα από τους σταθμούς. Η διαδρομή συνεχίζει να είναι ιδανική για τρέξιμο, μα δυνάμεις δεν υπάρχουν.
Προσπαθώ να κρατηθώ με σύμμαχο τις ήπιες κλίσεις και όπου υπάρχει ανηφόρα, παλεύω με το ένα μπατόν.
Όλα όσα συνέβησαν με έκαναν να ξεχάσω τις ανησυχίες που είχα στο ξεκίνημα του αγώνα.
Είμαι βέβαιος πως δεν θα έχω προβλήματα με τον τραυματισμένο πόδι μου, αρκεί να φτάσω στον σταθμό Tierkop στο 85Κ, έπειτα ακολουθεί κατάβαση μέχρι τον τερματισμό. Όλη η ένταση έπειτα από την πτώση, μου έκανε καλό όσο αφορά την αποφασιστικότητα και την προσήλωση μου ..τι άλλο δηλαδή θα μπορούσε να μου συμβεί;
Με την ομίχλη και το ψιλόβροχο να μας συντροφεύει, ο αγώνας συνεχίζεται μέσα σε πανέμορφο δάσος. Ακολουθεί μια σύντομη πορεία στην κορυφογραμμή και στο βάθος μακριά και χαμηλά ξεπροβάλει το George.
Επιτέλους φτάνω στον σταθμό του Tierkop και οι εθελοντές με βοηθούν στο ανεφοδιασμό μου, καθώς με είδαν ότι κινούμαι με ένα μπατόν και αντιλαμβάνονται ότι έχω πρόβλημα με το άλλο χέρι μου.
Προσπαθούν να με φροντίσουν. Ο καρπός μου πονάει αφόρητα είναι πρησμένος και το δάχτυλο μου είναι παραμορφωμένο με ένα μικρό κόκκαλο να προεξέχει.
Συμφωνούμε ότι έχω πάθει κάταγμα, σε μια προσπάθεια να παραστήσουμε τους γιατρούς βγάζοντας ένα σύντομο πόρισμα.
Όσο δεν το επιβαρύνω, αισθάνομαι πως για την ώρα δεν θα έχω μεγαλύτερα προβλήματα.
Με απασχολεί αυτό που έχω μπροστά μου, τα τελευταία 15 χιλιόμετρα.
Ρωτάω για το τερέν και εάν έχει ιδιαίτερα τεχνικά κομμάτια κατά την κατάβαση. Με διαβεβαιώνουν ότι είναι ήπιο και όντας στην 11η θέση μπορώ να κυνηγήσω τους 3 αθλητές που βρίσκονται μπροστά μου. Προφανώς δεν ήξεραν ότι δεν είχα πολλά καύσιμα ακόμα..προφανώς δεν ήξερα ότι πάντα έχεις κάτι να δώσεις μέχρι τον τερματισμό...!
Έχω ήδη ετοιμάσει τον φακό κεφαλής και γελώ με τον εαυτό μου όταν προ ενός έτους όπου έκανα τα σχέδια μου για το MUT, υπολόγιζα πως αυτήν την στιγμή θα έπρεπε να τερματίζω!
Σίγουρα θα είμαι ένα 3ωρο πίσω από το αρχικό πλάνο μου, αλλά εντός του πλάνου που έθεσα μετά τον τραυματισμό μου και την αναπροσαρμογή των στόχων μου.
Δεν μπορώ να τα έχω όλα!
Πρέπει να προσαρμοζόμαστε σε κάθε αγώνα σύμφωνα με τις συνθήκες, συνολικά όμως ήμουν ικανοποιημένος που έφτασα ως εδώ και ανυπομονούσα να τερματίσω στην αγκαλιά του δικού μου ανθρώπου.
Ένιωθα καλύτερα, θα έκανα μια τελευταία προσπάθεια να τερματίσω αξιοπρεπώς και ότι γίνει. Κράτησα έναν ρυθμό αργό - γρήγορο όσο μπορούσα και λίγο πριν το τελευταίο σταθμό, είδα φακούς από το group που βρισκόταν μπροστά μου.
Συνέχισα με όσες δυνάμεις είχα, δεν σταμάτησα πουθενά και πέρασα στην αξιοπρεπή 8η θέση μόλις 500 μέτρα πριν τον τερματισμό, έπειτα από ένα απίστευτο φινάλε!
Κατάκοπος, κουρασμένος, ένα μείγμα συναισθημάτων με κατέκλυσε.
Θα μπορούσα να είχα κάνει κάτι περισσότερο, κάτω από φυσιολογικές συνθήκες, εάν είχα έρθει υγιής και καλά προετοιμασμένος, αλλά όπως και στην ζωή έτσι και στους αγώνες, δεν μπορείς να πορευτείς με το ''αν'' και το '' θα μπορούσα''.
Έζησα μια μεγάλη εμπειρία και είμαι ευγνώμων που έφτασα στον τερματισμό. Απέκτησα ένα νέο τραυματισμό, αλλά επουλώθηκε ένας πολύ μεγαλύτερος και πλέον θα έχω την δυνατότητα, να συνεχίσω απερίσπαστος τους επόμενους αγώνες μου.
Είδα πρωτόγνωρες εικόνες και τολμώ να χαρακτηρίσω την Αφρική, ως ένα διαφορετικό και προκλητικά όμορφο μέρος, τόσο πολύ ξεχωριστό από ολα όσα έχω επισκεφθεί.
Οι επόμενες ημέρες μας βρήκαν στο Cape Town. Επισκέφθηκα και εξερεύνησα μέρη που πάντα ήθελα να δω, έφτασα έως το ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας και έκανα τον απολογισμό μου. Ταξίξεψα και έτρεξα σε 5 ηπείρους, συνάντησα ωραίους ανθρώπους, όμορφα μέρη, εντυπωσιακά βουνά και ανακάλυψα πως η ευγένεια, ο σεβασμός, η θετική ενεργεία, η φιλία μεταξύ των ανθρώπων του κόσμου, αποτελούν τον μεγαλύτερο πλούτο!
Είμαι ευγνώμων για όλες τις στιγμές, τις εικόνες και τις εμπειρίες που βίωσα.
Ο αγωνιστικός απολογισμός μου δεν ήταν ξεκάθαρος εκείνη την στιγμή. Ένιωθα μια πίκρα, πως έκανα ένα βήμα πίσω!
Κάτι περισσότερο ήθελα και έτσι αποφάσισα να συνεχίσω το ''ταξίδι” μου, με στόχο να βρω τον δρόμο μου 6 μήνες μετά, στην ζούγκλα της Μαλαισίας και το Malaysia Ultra Trail by UTMB!
Θωμάς Πουρλίδας