Αυτόν τον Θεό που παίζει μέσα στα ρεύματα των ποταμών και «γλείφει» τις πέτρες με ορμή και βαβούρα ακολουθώντας τη ροή δίχως γιατί.

Αυτόν τον Θεό που αιωρείται μέσα στα υδροσταγονίδια της ομίχλης και δεν φοβάται να λουφάξει στις θεόρατες κορυφές, τριγυρνώντας μόνος, μη βλέποντας τα δέντρα και τους θάμνους παρά μόνο σιωπηλά περιμένοντας τη χρυσή ζεστασιά του ήλιου.

Αυτόν τον Θεό που κατοικεί μέσα στις υπεραιωνόβιες παρουσίες του νερού στους επιβλητικούς παγετώνες, εκεί που αποκαλύπτονται μυστήρια και γνώση, που δεν υπήρχε πρότινος.

Τον πολύ καλό φίλο και συναθλητή Δημήτρη Δεσποινιάδη τον έχουμε γνωρίσει μέσα από τις συμμετοχές του και τις πολύ καλές επιδόσεις του στους μεγάλους αγώνες υπεραπόστασης βουνού που γίνονται κάθε χρονιά στην χώρα μας. Ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε και μια άλλη - εξαιρετικά ενδιαφέρουσα - πτυχή της ζωής του.  Ο Δημήτρης είναι ένας από τους ελάχιστους Έλληνες που κάθε χρονιά ταξιδεύουν σε μέρη μακρινά, σε τοπία που είναι μοναδικά και σε χώρες που σίγουρα δεν αποτελούν «ταξιδιωτικό προορισμό» για την πλειοψηφία των ανθρώπων. Διασχίσεις οροσειρών και ερήμων, περάσματα ποταμών και παγετώνων, επαφή με κουλτούρες εντελώς διαφορετικές από την δική μας. Όλα αυτά θα τα γνωρίσουμε νοερά και εμείς, μέσα από μια σειρά άρθρων – και φωτογραφικού υλικού - του Δημήτρη στο Advendure, η οποία θα καλύπτει τα ταξίδια του στην Ινδία, το Νεπάλ, τον Ισημερινό και το Περού. Θα ξεκινήσουμε όμως αυτό το «ταξίδι» στον κόσμο με μια συνέντευξη του Δημήτρη, ώστε να τον γνωρίσουμε και να πάρουμε πρώτα μια γενική εικόνα της της προσωπικότητας του, της κοσμοθεωρίας του, και της οργάνωσης των ταξιδιών του ώστε μετά να μπορούμε να "βρεθούμε νοερά" μέσα από τα άρθρα του στις τέσσερεις αυτές συναρπαστικές περιοχές του όμορφου πλανήτη μας. Ξεκινάμε λοιπόν…

Η περιοχή της Αμαζονίας στη Βραζιλία, σε διάστημα τριών χρόνων έχασε περισσότερα από 60.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα δάσους (την μισή περίπου έκταση της Ελλάδας).
Στατιστικές που σημαίνουν συναγερμό, δόθηκαν τον περασμένο Ιανουάριο από το Εθνικό Ινστιτούτο Ερευνών (INPE) της Βραζιλίας. Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοινώθηκαν, το 1995 καταστράφηκαν 29.059 τετραγωνικά χιλιόμετρα δάσους. Αυτός ο αριθμός, ευτυχώς έπεσε στα 18.161 το 1996 και στα 13.037 το 1997.
Πριν από το 1995, η μεγαλύτερη αποδάσωση της επαρχίας αυτής συνέβη το 1988, όταν κόπηκαν 21.130 τετρ. χλμ. δέντρων. Αυτό ξεσήκωσε τις διεθνείς διαμαρτυρίες και κατέταξε τη Βραζιλία ανάμεσα στους χειρότερους περιβαλλοντικούς παραβάτες.