Αυτόν τον Θεό, τον «σφηνωμένο» μέσα στα φορτισμένα με την ενέργεια του φεγγαριού ερείπια που μιλούν για αρχαίους πολιτισμούς, που ήξεραν να τον ακούν.

Αυτόν τον Θεό που παίρνει φόρα και με τη μορφή άγριου πουλιού «βουτά» στο κενό του σκοταδιού και μέσα από στριγκλιές ευχαρίστησης βάζει τέλος στη λεία του, τιμώντας ταυτόχρονα τη ζωή και τον θάνατο και αφήνοντας το αποτύπωμα του μέσα στη νύχτα της ζούγκλας.

Αυτόν τον Θεό που έχει σύμμαχό του τα σεβάσμια δέντρα, τα θαυματουργά λουλούδια, τα ιαματικά βότανα, τα φύλλα και τις μαγικές ρίζες που ανιδιοτελώς προσφέρουν την ύψιστη φροντίδα.

Αυτόν το Θεό που υψώθηκε μπροστά μου με τη μορφή ενός ακλόνητου βουνού στα 5.473 μέτρα στην οροσειρά Vilcabamba των Άνδεων - και άκουγε στο όνομα Humantay Mountain.

Αυτό τον Θεό που ονομάζουμε Φύση. Εγώ τον ονομάζω Θεραπεία.

Θυμάμαι πάντα τον μπαμπά μου να μου λέει με κάθε ευκαιρία «Ρε συ Μαίρη, κοίτα τι έχει φτιάξει η φύση» και κάθε φορά, με περίσσια χαρά, παρουσίαζε το αντικείμενο της περιέργειας του - είτε ήταν ένα μπουμπούκι από τις αγαπημένες του τριανταφυλλιές, είτε οι πράσινες φλέβες των φύλλων, είτε μια μικρή μέλισσα που δροσίζεται από μια σταγόνα νερό τις καυτές καλοκαιρινές ημέρες. Μπορεί να άργησα λίγο να τον καταλάβω εξαιτίας της εφηβικής μου βαρεμάρας, αλλά δεν υπάρχει μέρα στο σήμερα που να μην έχω τη φωνή του στα αυτιά μου κάθε φορά που η φύση ξεπερνά τη φαντασία μου και με κάνει να νιώθω αυτό το ανείπωτο συναίσθημα της ασφάλειας. Όπως ένα παιδί που γυρνάει σπίτι και οι γονείς του το περιμένουν στην πόρτα για να το υποδεχτούν.

Η επιστροφή στο σπίτι μας: στο δάσος, το βουνό, τα λιβάδια, τη θάλασσα, τον ποταμό, το χώμα. Ένας διάλογος αμοιβαιότητας ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση, ο οποίος είναι αναγκαίος για να υπάρξει ζωή σε αρμονία. Η «καλή ζωή» - το Sumak Kawsay στην Quechua, τη γλώσσα των Ιθαγενών του Perú, αντιλαμβάνεται τη φύση ως ζωντανή οντότητα και τους ανθρώπους ως μέρος μιας συνδεδεμένης κοινότητας με όλες τις υπόλοιπες μορφές ζωής. Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, η ζωή εξαρτάται πλήρως από τους φυσικούς πόρους που προσφέρει η φύση: γόνιμο έδαφος, καθαρά ύδατα, πλούσια βλάστηση και άγρια ​​ζωή -και όχι από τον υλικό πλούτο.

Αυτός είναι ο Θεός που έχουμε ξεχάσει και που είναι η μόνη αλήθεια που γνωρίζουμε. Αυτή είναι η σύνδεση που θεραπεύει το σώμα και το μυαλό. Αυτή είναι και η μοναδική πολυτέλεια που θα έπρεπε να έχουμε και το Perú το γνωρίζει πολύ καλά.

Το πρώτο μου υπερατλαντικό ταξίδι σημαδεύτηκε για τα καλά από την υπεροχή της φύσης και όσο κι αν προσπαθώ να «χωρέσω» όλες αυτές τι εικόνες μέσα μου, ακόμα δυσκολεύομαι. Ίσως γιατί ανησυχώ πως όλα αυτά που ένιωσα ανήκουν μονάχα εκεί και δεν μπορώ να «κουμπώσω» αυτή την πληρότητα στην καθημερινότητά μου στην Αθήνα. Ίσως γιατί θεωρώ ότι έχουμε τοποθετήσει λανθασμένα την αξία μας πάνω σε καριέρες, τραπεζικούς λογαριασμούς και μη διαθέσιμες σχέσεις και συνδέσεις και έχουμε ξεχάσει πού βρίσκεται η ουσία της απόλαυσης. Και προφανώς οι στόχοι είναι θεμιτοί, αλλά είμαστε και κάτι πέρα από τους τίτλους που κυνηγάμε, είμαστε ίδια φτιαξιά με την πλάση και μόνο όταν το θυμόμαστε έρχονται και τα θαύματα στη ζωή μας.

Μπήκαμε «χορτασμένοι» μέσα στο αεροπλάνο για Cusco. Η Lima μας είχε προσφέρει την ωραιότερη πρώτη γεύση αυτού του ταξιδιού. Βόλτες στους πολύχρωμους από γκραφίτι δρόμους και στις τοπικές φρουταγορές, περίπατοι στην Miraflores και το Barranco, αλμύρα από τα επικά σεβίτσε και τα τραγανά τσιτσαρόνες, κλεφτές ματιές στον Ειρηνικό Ωκεανό και ιστορίες ντόπιων από ψυχεδελικά ταξίδια χέρι-χέρι με τη «γιαγιά» θεραπεύτρια, την Αγιαουάσκα.

Πέρα από βουνοπλαγιές και νεφέλες, μέχρι τα βάθη των Άνδεων, εκεί όπου ο αέρας χορεύει σε υψόμετρο 3.500 μέτρων, το Cusco θα αποτελέσει την αφετηρία της ιερής μας περιπέτειας. Το υψόμετρο μας γραπώνει κατευθείαν το στέρνο. Κάθε βήμα και ένα παράξενο άγχος, σαν τον κόμπο που αφήνουν οι αδιέξοδοι έρωτες. Είναι όλα καινούργια.

Στον ομφαλό της Γης, όπως αποκαλούν το Cusco οι Περουβιανοί, τα σπίτια δεν φορούν την πανοπλία της βαφής. Τα κεραμίδια ορίζουν την πόλη σαν σταθερά μάτια που παρακολουθούν το παρελθόν και το παρόν. Περίεργο τοπίο, ούτε ωραίο, ούτε άσχημο, απλά μοναδικό. Η πρωτεύουσα των Incas, μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στην αυθεντικότητα και τον τουρισμό. Όσοι αναζητούν το Machu Picchu, καταφεύγουν εδώ, γεμίζοντας τους δρόμους με περίεργα βλέμματα, όρεξη για περιπέτεια και αναμνήσεις αρχαίων εποχών.

Η Ιερή Κοιλάδα είναι η πρωταγωνίστρια των επόμενων ημερών. Οι ώρες μας είναι μια ατελειώτη περιπλάνηση. Από το Sacsayhuamán, ένα εντυπωσιακό φρούριο σε υψόμετρο 3.700 μέτρων, που αποτελεί ορόσημο της αυτοκρατορίας των Incas και είναι κατασκευασμένο από γιγάντιες πέτρες από τον αγαπημένο αρχηγό τους, Pachacuti -τόσο για θρησκευτικούς, όσο και για αμυντικούς σκοπούς- ως τα αρχαία ερείπια του Pisac, με τα εντυπωσιακά σκαλοπάτια και τις βεράντες, ένα παλαιόθεν αγροτικό κέντρο, όπου η φύση συναντά τον ανθρώπινο πολιτισμό, υποδεικνύοντας τη μοναδική γεωργική τεχνογνωσία των Incas. Και φυσικά το Ollantaytambo,με την εκπληκτική του Ακρόπολη, μια παλιά πόλη που διατηρεί ακόμη τον παλιό αστικό της σχεδιασμό. Ταξίδι στον χρόνο σε μια εποχή που η μηχανική και η αρχιτεκτονική εξέφραζαν την ανθρώπινη δεινότητα.

Και προς το τέρμα της πορείας μας, τα Chinchero και Salineras de Maras. Στα 3.780 μέτρα υψόμετρο, το Chinchero εκτείνεται σαν μια χρυσή περίκλειστη πόλη, όπου οι απόγονοι των Incas, μιλώντας τη γλώσσα τους, συνεχίζουν να καλλιεργούν τη γη και να παράγουν τα παραδοσιακά τους προϊόντα. Τα Salineras de Maras, δηλαδή τα φυσικά πηγάδια αλατιού, δημιουργούν ένα συναρπαστικό θέαμα, με τις πολύτιμες πισίνες αλατιού να εντυπωσιάζουν. Εδώ, η παράδοση της αλατοποίησης, χαραγμένη βαθιά στη γη και στο χρόνο, συναντά τη σύγχρονη εποχή, και όσο οι τουρίστες θαυμάζουν τη θέα, οι ντόπιοι συνεχίζουν να εργάζονται στη γη, συνεχίζοντας μια παράδοση που τους ζει ανά τους αιώνες.

Παιδικός ενθουσιασμός και ενοχλητική ανυπομονησία. Είχε έρθει η στιγμή να κατακτήσουμε στην τελευταία πίστα του ιερού μας ταξιδιού. Όταν έσπασε η ομίχλη, και ο ήλιος διαπέρασε αυτή τη μυστηριώδη ατμοσφαιρική κουρτίνα, που κάλυπτε μια από τις πιο σημαντικές αρχαιολογικές τοποθεσίες των Ίνκας, τα μάτια μας υγράνθηκαν, ο καθένας για τον εαυτό του, αλλά και συλλογικά για το παρόν μας. Το Machu Picchu, το «αρχαίο βουνό» των Incas στεκόταν μπροστά μας, και ο Θεός είχε κάνει την εμφάνισή του. Σε μια σέλα των Περουβιανών Άνδεων, μέσα σε μια σειρά από καταπράσινες πλαγιές, το πολύτιμο μυστικό αυτού του συναρπαστικού πολιτισμού, κρυμμένο από τους Ισπανούς, μας άλλαξε.

Παρά τις ατελείωτες τουριστικές λίστες και τις χιλιάδες κόσμου που το επισκέπτονται καθημερινά, αν καταφέρεις να απομονώσεις αυτή τη βοή, δεν γίνεται παρά να βουτήξεις σε ένα υπαρξιακό τριπ μέσα στις πεποιθήσεις σου για το πώς ζεις τη ζωή σου, πώς μπορείς να αναδιαμορφώσεις τα πράγματα που δεν σου αρέσουν και πώς μπορείς να φέρεις μια νέα πρακτική στην καθημερινότητά σου. Φυσικά, δεν γίνεται να μην μείνεις αποσβολωμένος από τα πνεύματα του παρελθόντος που έχτισαν και τώρα πλέον «στοιχειώνουν» αυτή την ορεινή ακρόπολη. Άλλωστε αν πίστευαν σε κάτι οι Ίνκας, αυτό ήταν η αθάνατη ψυχή -και πιστέψτε με, αυτό είναι το μέρος που κατοικεί.

Και εκεί που ψυχή ξεβολεύεται - έτσι μου αρέσει να εξηγώ το τι σημαίνει ταξίδι για εμένα - έρχονται και οι ιστορίες που μπαίνουν στο κουτάκι με τις πιο σημαντικές σου αναμνήσεις. Ο Javier, ο οδηγός μας, ήρθε στις 04.00 το πρωί να μας πάρει από το Cusco. Στο δρόμο, ο μάγειράς μας ο Teófilo, κατέβηκε να πάρει ψωμί από μια μικρή αγορά στην άκρη του δρόμου και λίγο αργότερα μάζεψε φρέσκια muña, κάτι σαν περουβιανή μέντα για να πιούμε μόλις φτάσουμε στη Soraypampa. Εκατόν είκοσι χιλιόμετρα και ένα καλό πρωινό μετά, η περιπέτεια με τίτλο “Humantay Lake’’ είχε ξεκινήσει. Ήταν η πρώτη φορά από την ημέρα που φύγαμε από την Αθήνα που την «άκουσα». Δεν μπορούσα να πιστέψω πού βρίσκομαι, εγώ, ένα μικρό πλάσμα μπροστά σε δυο παγετώνες στη μέση του πουθενά, στο πιο επιβλητικό τοπίο που έχω δει μέχρι στιγμής στην ταξιδιωτική μου ζωή.

Η ισιάδα της κοιλάδας άρχισε να παίρνει κλίση και το υψόμετρο να μας κόβει τα πόδια. Υποτίθεται ότι σε 2 ώρες θα βλέπαμε τη λίμνη αλλά η ανηφόρα είχε άλλη γνώμη. Όσο πιο βαθιά έμπαινα στη διαδρομή τόσο με «ρουφούσαν» τα βουνά, δεξιά το Salkantay στα 6.270μ. και αριστερά το Humantay στα 5.473, μου έπαιρναν την αναπνοή στην κυριολεξία και ταυτόχρονα με πείσμωναν να μη σταματήσω. Η διαδρομή έγινε σχεδόν κάθετη. Σκέφτηκα πολλές φορές να γυρίσω πίσω ή ότι δεν χρειάζεται να κατακτώ κάθε δοκιμασία, αλλά σε δευτερόλεπτα άλλαζα γνώμη, όση ώρα και αν σπαταλούσα σε κάθε ξεκούραση, η λίμνη μου άνηκε. Μαζί με την Emily, σπρώχναμε η μια την άλλη με λόγια δύναμης, ειδικά όταν ο εμετός έμοιαζε η καλύτερη λύση. Άλλο λίγο, άλλο λίγο και λίγο ακόμα… Μια σμαραγδένια λίμνη πλασμένη από τα νερά και τα ορυκτά των παγετώνων μας καλωσόρισε.

Αγκαλιαστήκαμε και ξαπλώσαμε σε μια πέτρα. Είχαμε φτάσει στα 4.200 μέτρα, κάθιδρες, με κόκκινα μάγουλα και φουσκωμένα πνευμόνια. Και αυτή η εμπειρία θα μας ακολουθεί για πάντα ως μια μεγάλη προσωπική επιτυχία, γιατί για εμάς, τους ανθρώπους που ερασιτεχνικά αγαπούν τις πεζοπορίες και ρίχνουν τον εαυτό τους στη νέα εμπειρία -ειδικά σε επίπεδο αντοχής, πόσο μάλλον σε αυτό το υψόμετρο - δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο. Μείναμε για ώρα να κοιτάμε τη λίμνη και να ρίχνουμε τις ευχές μας στα νερά της, εξαντλημένες από την ομορφιά, μέχρι που ξεκινήσαμε την επιστροφή προς το καταφύγιο. Η πορεία κατηφορική, γεμάτη γέλια και ανακούφιση. Σε λίγα λεπτά μεγάλες στάλες χοντρής βροχής έσκαγαν σαν δυναμιτάκια τριγύρω μας, με τέτοια ταχύτητα που οριακά προλάβαμε να βγάλουμε τα αδιάβροχα από τα σακίδιά μας. Η βροχή σήκωσε χωμάτινη σκόνη μαζί με λάσπη, όλα συννέφιασαν και ο δρόμος μας έγινε θολός. Κατέβασα την κουκούλα από το αδιάβροχό μου, άφησα το πρόσωπο μου να βραχεί, κοίταξα την Emily και της είπα «Το ξέρεις ότι δεν έχουμε ιδέα που πάμε και δεν έχουμε ούτε data ούτε σήμα στο κινητό;» και ένα χαμογελαστό σοκ κυρίευσε τα μάτια μας. Δεν υπήρχε φόβος όμως, μόνο μια ελπίδα ότι ακόμα και αν πάει κάτι στραβά, θα το λύσουμε.

Γιορτάσαμε την ανάβασή μας με περουβιανές μπύρες στο Cusco και το πρωί μπήκαμε στο αεροπλάνο για τον Αμαζόνιο. Κανείς μας δεν ήξερε ότι οι επόμενες ημέρες θα ήταν βγαλμένες από ντοκιμαντέρ στα βάθη της ζούγκλας, με τη φωνή του Sir David Attenborough. Μας είχαν πει ότι θα έπρεπε όλη μας η πραμάτεια να χωράει σε ένα backpack, τίποτα περισσότερο δεν θα έπαιρνε έγκριση για να ανέβει μαζί μας στη βάρκα που θα μας οδηγούσε δυο ώρες έξω από το Puerto Maldonado, βαθιά στον ποταμό Tampobata.

Αυτή ήταν η αληθινή εμπειρία του ταξιδιωτικού ξεβολέματος. Καταραμένη ζέστη και 100% υγρασία που σε έκανε μούσκεμα σε δευτερόλεπτα. Μπήκαμε στη βάρκα χωρίς επιστροφή, για τρεις ημέρες που οξύμωρα, ενώ είχε προγραμματισμένες εμπειρίες, στην πραγματικότητα δεν υπήρχε πρόγραμμα για το πώς θα σου φερθεί η ζούγκλα και πώς εσύ θα ανταπεξέλθεις στο κάλεσμά της. Αν μπορώ να περιγράψω τον Αμαζόνιο με μια λέξη, θα ήταν η λέξη «αλήθεια». Δεν μπορείς να κρυφτείς από το μυθικό τροπικό δάσος, είσαι ανίσχυρος μπροστά στην μόνη αλήθεια που υπάρχει -αυτή του θανάτου και της ζωής.

Οι εμπειρίες μας διαμορφώθηκαν με βασικό πυλώνα τις εξορμήσεις στο δάσος για να παρατηρήσουμε τα ζώα, τα δέντρα, την βλάστηση και να μάθουμε όσα περισσότερα γινόταν για τους νόμους του Περουβιανού Αμαζονίου. Για τους ταξιδιώτες που είναι παθιασμένοι με τη φύση και τη βιοποικιλότητα, δεν υπάρχει καλύτερο μέρος από το τροπικό δάσος της Αμαζόνας Tambopata.

Πώς θα ένιωθες αν σου έλεγα ότι θα αγγίξεις Iron Trees, δέντρα τετρακοσίων ετών, πάνω από σαράντα μέτρα ψηλά, με ακλώνητες γιγαντιαίες ρίζες και κορμό που χάρη σε αυτά μπορείς και αναπνέεις; Ότι μπορείς να δεις τεράστιους κόκκινους, πράσινους και κίτρινους παπαγάλους Macaw να γλείφουν πηλό και άργιλο από έναν βράχο συγκεκριμένες ώρες της ημέρας, απλά για να πάρουν το νάτριο και άλλα μέταλλα που είναι σημαντικά για τη μυϊκή, νευρική ανάπτυξη και την ευφυΐα των μωρών macaws τις πρώτες ημέρες της ζωής τους; Ότι μπορείς να δεις τεράστια μυρμήγκια φυλλοκόπτες να κουβαλάνε μεγάλα κομμάτια φύλλων στις φωλιές τους ώστε να δημιουργήσουν έναν μύκητα και να γευτούν τη νόστιμη μούχλα του; Αν σου έλεγα ότι μπορείς να ψαρέψεις pirañas και να κάνεις βουτιά μέσα στο ποτάμι μαζί τους;

Ή ότι κάτω από τους βάλτους βρίσκονται τα βασίλεια των ανακόντα του Αμαζονίου; Ή πανέμορφες μεγάλες πεταλούδες που στην πλάτη τους κουβαλούν σχήματα και χρώματα με ονειρικά μοτίβα;

Ή ακρίδες καμουφλαρισμένες σαν κλαράκια ή σαν φύλλα; Mαϊμούδες πυγμαίους που ζυγίζουν μόνο 120 γραμμάρια και ισορροπούν οκτώ-οκτώ σε ένα μικρό κλαρί; Ταραντούλες με τα μωρά τους σε κουφάλες δέντρων και κόκκινα φίδια να πετάνε σαν σαΐτες κάτω από τα πόδια σου; Ή ότι θα κοιταχτείς έντονα μέσα στα μάτια με έναν αλιγάτορα Κέιμαν και θα είναι το πιο όμορφο βλέμμα που σου έχει ρίξει κάποιος;

Η τελευταία μας βόλτα στο βαρκάκι και η επιστροφή μας στο Puerto Maldonado σφραγίστηκε με μια καταρρακτώδη τροπική βροχή, ίσως ο καλύτερος αποχαιρετισμός. Σαν να μας «ξέπλυνε» και να μας άφησε «καθαρούς» και γεμάτους να επιστρέψουμε στην χώρα μας.

Το κλειδί μπήκε στην πόρτα και η βρώμικη βαλίτσα μου έπεσε στο πάτωμα. Ο μεγάλος μου φόβος ήταν μήπως είχε μπει κάποιος λαθρεπιβάτης από τον Αμαζόνιο μέσα στα πράγματά μου - ευτυχώς όχι στα δικά μου - αλλά γέλασα με την καρδιά μου όταν κάποιος από την παρέα είχε ταξιδέψει μαζί με μια αρκετά μεγάλη αράχνη. Είχα τουλάχιστον τα τσιμπήματα των κουνουπιών στα πόδια μου για σουβενίρ. ‘Έβγαλα ένα ένα τα ρούχα μου και το μυαλό μου γέμισε με αναμνήσεις -πού φόρεσα το καθετί, που λερώθηκα, που «σώθηκα» κυριολεκτικά, τι φόρεσα ξανά και ξανά. Ένα τέτοιο ταξίδι με έντονες καιρικές αλλαγές και απρόβλεπτα φαινόμενα, χρειάζεται μια καλή προετοιμασία σχετικά με τον ρουχισμό καθώς ένα καλό αδιάβροχο, ένα ανθεκτικό παντελόνι, ακόμα και ένα fleece, που σου δημιουργεί 100% εμπιστοσύνη όσον αφορά στα τεχνικά χαρακτηριστικά αλλά ταυτόχρονα σου προσφέρει και άνεση, σε αποφορτίζει από ένα μεγάλο άγχος. Ένα άγχος το οποίο δεν χρειάζεσαι όταν πέφτουν οι θερμοκρασίες και ο ήλιος βγάζει δόντια, όταν ο ιδρώτας δίνει τη θέση του στο τουρτούρισμα, όταν η ομίχλη γίνεται χαλάζι ή όταν δεν αντέχεις ούτε το ίδιο σου το δέρμα από την υγρασία.

Η  Fjällräven με απόλυτο σεβασμό προς το περιβάλλον, αναπτύσσει λειτουργικά, διαχρονικά ρούχα και εξοπλισμό για δραστηριότητες στη φύση. Ακολουθώντας την στρατηγική του layering κατάφερα ακριβώς αυτό που ήθελα: να είμαι άνετη και ασφαλής κάθε στιγμή. Τα ρούχα - κλειδιά που μου τα έκαναν όλα εύκολα ήταν κάποια tops φτιαγμένα για θερμά κλίματα με την ικανότητα απομάκρυνσης της υγρασίας και του ιδρώτα όπως το Abisko day Hike ή το Abisko Trail Stretch Trousers, ιδανικό για πεζοπορία όπου χρειάζεται εξαιρετική ελευθερία κινήσεων σε συνδυασμό με αντοχή και προστασία και φυσικά τον ήρωα του ταξιδιού, το Vardag Rain Parka, ένα αδιάβροχο, ελαφρύ και ανθεκτικό, που ​​σταματά τον άνεμο και το νερό ενώ εξακολουθεί να αφήνει να αερίζεται η υγρασία από μέσα.

Θα περάσει καιρός μέχρι να αφομοιώσω όλα αυτά που είδα και έζησα αλλά αυτή είναι και η μαγεία του ταξιδιού - να το έχεις πάντα μαζί σου.

Μαίρη Ρετσίνα

https://www.instagram.com/marryretsina/