Στη μνήμη του Γιάτσεκ…

Πρόσφατα παρακολούθησα μια ταινία, στην οποία εκτός των άλλων υπαρξιακών αναζητήσεων, έθιγε και το ζήτημα του αν η καλοσύνη και το ήθος ενός ανθρώπου, μπορούν να τον ακολουθήσουν για χρόνια μετά το θάνατο του και να μνημονεύεται γι’ αυτά, όπως θα γινόταν αν είχε εξαιρετικά επιτεύγματα σε άλλες πτυχές της ζωής. π.χ. την μουσική ή τον αθλητισμό.

Σήμερα κλείνουν 5 χρόνια από τον θάνατο του Γιάτσεκ Μπόγκοτς, ο οποίος συντάραξε την κοινότητα του ορεινού τρεξίματος - και όχι μόνο - και το ερώτημα έχει απαντηθεί. Γιατί η κοινότητα αναγνώρισε φυσικά την αθλητική του προσφορά με αφιερώσεις αγώνων, σταθμών ανεφοδιασμού και άλλες σημαντικές και άξιες σεβασμού εκδηλώσεις, αλλά πάνω απ’ όλα, όλοι εμείς που τον ζήσαμε θα τον θυμόμαστε για πάντα και για το ήθος του, την καλοσύνη του, την πραότητα του και το χαμόγελο του.

Ο Γιάτσεκ αντιπροσώπευε μια αγνή και αυθόρμητη εποχή για το ορεινό τρέξιμο και κάθε χρονιά που περνάει και τον θυμόμαστε μας συνδέει με αυτή, σε εποχές που όλα αυτά δείχνουν να κλονίζονται.

 

Στη μνήμη του Γιάτσεκ…

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ