Τρέξιμο από gel σε gel! Ή από μπάρα σε μπάρα! Ή οτιδήποτε χρησιμοποιεί ο καθένας για την τροφοδοσία του στον αγώνα. Η μελετημένη διατροφή μέσα στον αγώνα είναι από τα σημαντικότερα σημεία αγώνων υπεραπόστασης, γιατί να μην την χρησιμοποιήσουμε και για να “σπάσουμε” την απόσταση; Το έχω χρησιμοποιήσει πολλές φορές και δουλεύει, μιας και απομακρύνει την δυσκολία και τη σκέψη των πολλών χιλιομέτρων και στρέφει το μυαλό σε κάτι που είναι ευχάριστο .. να φάμε κάτι! Εκτός από τη διανοητική βοήθεια, η προγραμματισμένη διατροφή θα βοηθήσει να βγάλουμε ενεργειακά τον αγώνα και αν “παίξουμε” και με τις γεύσεις και την ποικιλία των τροφών, θα προσθέσει και τον παράγοντα ευχαρίστηση μέσα σε μια πολύωρη διαδικασία που είναι γενικά δυσάρεστη για το σώμα και το μυαλό.

Η χρήση των σταθμών ανεφοδιασμού είναι μια καλή τακτική, μιας και το να φτάσουμε σε κάποιον είναι μια μικρή νίκη που μας οδηγεί σιγά – σιγά στο να κατακτήσουμε τη “μάχη” του συνόλου του αγώνα. Το χειροκρότημα και η επιβράβευση από τους εθελοντές, θεατές ή φίλους και συγγενείς σε σταθμούς είναι μεγάλη βοήθεια για τη συνέχεια, οπότε αντί να σκεφτόμαστε τα ατελείωτα χιλιόμετρα και το χειροκρότημα του τερματισμού, ας σκεφτόμαστε τους ενδιάμεσους μικρούς “θριάμβους”.

Το πολύωρο τρέξιμο – ιδίως αν τρέχουμε μόνοι μας - έχει πολύ σκέψη. Τι λέγανε λοιπόν οι παλιοί; ότι η πολύ σκέψη τρώει τον αφέντη! Μια τακτική λοιπόν για να μην μας “φάνε” οι σκέψεις, είναι να δώσουμε δομή σε αυτές, αποφεύγοντας τη μονοτονία. Μπορεί σε ένα τμήμα του αγώνα να ακούμε μουσική και σε άλλο όχι μιας και έχω διαπιστώσει σε αγώνα που άκουγα συνέχεια μουσική ότι ήταν σαν να μην άκουγα από ένα σημείο και πέρα. Ή να επιδιώξουμε την αγωνιστική “παρέα” – ιδιαίτερα τα βράδια – και σε άλλα κομμάτια να επιλέξουμε να τρέχουμε μόνοι. Να αποσπάσουμε την προσοχή μας από το τρέξιμο προς τη φύση και τις ομορφιές της σε κομμάτια του αγώνα που προσφέρονται ή να κάνουμε focus στη σκέψη αγαπημένων προσώπων και καταστάσεων (το έχω κάνει συχνά αυτό για την οικογένεια μου και βοηθάει τρελά, πιστέψτε με).

Αναζήτηση του “γιατί” τρέχουμε αυτό τον αγώνα. Για να ζήσουμε μια περιπέτεια; Για να βελτιώσουμε το χρόνο μας; Για να ξεπεράσουμε κάτι που μας κάνει τη ζωή δύσκολη; Για να ανακαλύψουμε τα όρια μας; Για να ζήσουμε άλλη μια εμπειρία σε μια φύση που δεν την έχουμε ξαναδεί; Εδώ κι αν ισχύει ότι σημασία έχει το ταξίδι για την Ιθάκη και όχι τελικά η Ιθάκη αυτή καθαυτή. Κρατώντας το σκοπό στο προσκήνιο του μυαλού, αντλούμε δύναμη από αυτόν όταν προκύψουν τα εμπόδια.

Το μυαλό μας είναι ο καλύτερος φίλος σε δύσκολες καταστάσεις αλλά μπορεί να γίνει και ο χειρότερος εχθρός. Στις υπεραποστάσεις η σκέψη του μεγέθους τους και μόνο τρομάζει. Αλλά υπάρχουν διανοητικές τεχνικές όπως αυτές που αναφέραμε στο άρθρο αλλά και άλλες που αναπτύσσονται προσωπικά από τον κάθε αθλητή που “σπάζουν” τη δυσκολία. Φυσικά πρέπει να τις εξασκήσει κάποιος ή να τις μάθει με την εμπειρία ώστε να βοηθηθεί σημαντικά και να φτάσει στη σύνθεση του puzzle που λέγεται τερματισμός.

Δημήτρης Τρουπής