Οι πιθανοί νέοι κανονισμοί είναι:

1. Για να επιχειρήσει κάποιος στο Έβερεστ πρέπει να έχει πρώτα ανέβει μια κορυφή από 7.000 μέτρα κι επάνω στο Νεπάλ (Θυμίζει λίγο τα προαπαιτούμενα για να μπει κάποιος σε ultra αγώνα, στα δικά μας του ορεινού τρεξίματος)
2. Αύξηση του κόστους της άδειας ανάβασης κατά 36% τουλάχιστον. Θα είναι η πρώτη αύξηση μετά από μια δεκαετία και ιδιαίτερα μεγάλη θα λέγαμε.

Προκύπτουν πιστεύουμε μια σειρά από ενδιαφέροντα ζητήματα:

1. Η αύξηση του κόστους λειτουργεί πιθανότατα αποτρεπτικά για ένα ποσοστό λιγότερο προετοιμασμένων ή “τουριστών της κορυφής”. Έτσι μειώνεται η πίεση στα logistics, στους οδηγούς και τελικά ο κίνδυνος. Επίσης, το μποτιλιάρισμα που δημιουργείται συχνά από τον υπερβολικό αριθμό ατόμων με άδεια την ίδια περίοδο ίσως μειωθεί, με λιγότερους ορειβάτες στα “παράθυρα καιρού”. Άρα λειτουργεί θετικά σε αυτό το θέμα.
2. Που θα πάνε τα πρόσθετα χρήματα; Αν πάνε σε βελτίωση των υποδομών, πρόσληψη ειδικευμένου προσωπικού, διάσωση, καθαρισμό της διαδρομής κλπ., τότε έχει πολύ καλό νόημα η αύξηση. Αν όμως πάνε απλά στο κράτος του Νεπάλ;
3. Η ανάβαση μιας κορυφής ψηλότερης των 7.000 μέτρων δείχνει λογική, αφού αν κάποιος δεν το έχει κάνει, πως θα ανέβει στα 8.000+. Αλλά, αν κάποιος έχει ανέβει σε άλλες κορυφές πάνω ή κοντά στα 7.000 μέτρα, που δεν ανήκουν στο Νεπάλ, γιατί να μην μπορεί να ανέβει στο Έβερεστ; Παραδείγματος χάριν τα Aconcagua (6.962μ), Denali (6.190μ), ή ακόμα και άλλες κορυφές 7.000+ στο Πακιστάν. Eπίσης αυτό σημαίνει για αρκετούς ορειβάτες διπλή επίσκεψη στο Νεπάλ. Μήπως δημιουργείται έτσι μια τεχνητή εξάρτηση από το Νεπάλ, η οποία συνδέεται άμεσα με τα χρήματα που εισρέουν στον εκεί κρατικό κορβανά;

Για την ώρα το συμπέρασμα – με τα λίγα που γνωρίζουμε ακόμη – είναι ότι εάν εφαρμοστούν με συνέπεια και σωστή διαχείριση οι νέοι κανόνες, ίσως και με μικρές αλλαγές, και όχι απλά ως εμπορικό τέχνασμα, μπορούν να αποτελέσουν θετικό βήμα προς την επίλυση κρίσιμων θεμάτων που έχουν σιγά -σιγά γιγαντωθεί στις αναβάσεις στην στέγη του κόσμου.

Δημήτρης Τρουπής