Αυτόν τον Θεό που παίζει μέσα στα ρεύματα των ποταμών και «γλείφει» τις πέτρες με ορμή και βαβούρα ακολουθώντας τη ροή δίχως γιατί.

Αυτόν τον Θεό που αιωρείται μέσα στα υδροσταγονίδια της ομίχλης και δεν φοβάται να λουφάξει στις θεόρατες κορυφές, τριγυρνώντας μόνος, μη βλέποντας τα δέντρα και τους θάμνους παρά μόνο σιωπηλά περιμένοντας τη χρυσή ζεστασιά του ήλιου.

Αυτόν τον Θεό που κατοικεί μέσα στις υπεραιωνόβιες παρουσίες του νερού στους επιβλητικούς παγετώνες, εκεί που αποκαλύπτονται μυστήρια και γνώση, που δεν υπήρχε πρότινος.

Άχρονος. Αρσενικός. Επιβλητικός.

Αυτός είναι ο Όλυμπος.

Η αλήθεια είναι ότι ένιωθα απροετοίμαστη αλλά στη συνέχεια κατάλαβα ότι ήμουν πιο προετοιμασμένη από ποτέ. Η ησυχία βάρυνε, σαν να ζύγιζε ξαφνικά αμέτρητα κιλά. Το φως απέκτησε υφή. Η ατμόσφαιρα ήταν πηχτή. Ξεκίνησε σαν εσωτερικό μούδιασμα και μεταμορφώθηκε σε ζέστη. Άρχισα να ζεσταίνομαι από μέσα προς τα έξω, σαν να έλιωναν τα σωθικά μου, ενώ τα χέρια μου έψαχναν τις κρύες πέτρες στην κορυφή του Μύτικα, με την ελπίδα δροσιάς. Η ένταση έφτασε μέχρι το κεφάλι μου προς αναζήτηση εκτόνωσης. Κοίταξα τριγύρω μου, έμεινα με καρφωμένο το βλέμμα στον Θρόνο του Δία και ορκίζομαι ότι μπορούσα να δω μικρά σωματίδια να χορεύουν. Δεν υπάρχει χώρος για προσωπεία, μόνο αληθινή σύνδεση. Μάλλον κάπως έτσι γίνονται τα θαύματα, δεν τα λογαριάζεις, αναπάντεχα. ‘’Θαύμα πελώριον’’ η κορυφή και εγώ μετά την κατάβαση δεν ήμουν ξανά η ίδια.