Ο αγώνας όπως πάντα είχε εκκίνηση από το πανέμορφο ορεινό χωριό της Γκούρας και την κεντρική του πλατεία, όπου από νωρίς το πρωί είχε ήδη αρχίσει να μαζεύεται ο κόσμος. Εκεί, ήταν και ένα από τα σημεία που μπορούσες να παραλάβεις το race pack, αφού η διοργάνωση φρόντισε να παρέχει τη δυνατότητα άλλων δύο εναλλακτικών επιλογών σε Αθήνα και Κόρινθο τις προηγούμενες ημέρες.

Στη σακούλα εκτός από το BIB number και κάποια τοπικά προϊόντα, ευχάριστη έκπληξη ήταν η εκτροπή από τα πεπατημένα της τεχνικής μπλούζας (ο Θεός βέβαια να τις κάνει τεχνικές μπλούζες μερικές μπλούζες αγώνων …) αφού το δώρο ήταν κάτι αναμφίβολα χρηστικό, ένα αθλητικό εσώρουχο (μάρκας Wrap, ελληνικής κατασκευής) ενισχυμένο με χαλκό (μικροΐνες χαλκού που αποτρέπουν την ανάπτυξη μυκήτων και βακτηρίων), παρόμοιας τεχνολογίας με τις γνωστές κάλτσες Μedicοre.       

Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι για τους τυχερούς που είχαν έρθει στη Γκούρα από το Σάββατο ή την Παρασκευή, η διοργάνωση παρείχε pasta party την παραμονή των αγώνων, ενώ μέσα στο κόστος συμμετοχής συμπεριλαμβανόταν και ο after race μπουφές που περίμενε μέχρι και τους τελευταίους αθλητές.

Στο αγωνιστικό κομμάτι, αφού έγινε ακόμα μία σύντομη τεχνική ενημέρωση από την Μίνα Συλαίου η οποία μας προϊδέασε για την επερχόμενη αλλαγή του καιρού από το μεσημέρι και μετά (έγινε και μία την παραμονή των αγώνων), δόθηκε η εκκίνηση στις 9:00 και περίπου 100 δρομείς ξεχυθήκαμε αφήνοντας την πολύβουη πλατεία.

Η διαδρομή του αγώνα οδηγούσε σε μονοπάτι ήπιας βατότητας μέσα σε δάσος αφού για 2 περίπου χιλιόμετρα διέσχισε το χωριό σε ανηφορικό δρόμο, πρώτα ασφάλτινο και μετά χωμάτινο. Στο τέλος του μονοπατιού φτάσαμε σε ένα καταπληκτικό λιβάδι με άγρια άλογα, σήμα κατατεθέν της περιοχής, όπου ήταν και ο πρώτο σταθμός του αγώνα (και ο τελευταίος κατά την επιστροφή). Στο σημείο αυτό διαχωρίζεται και η μεγάλη από την μικρή διαδρομή του scale race.

Από εκεί ξεκινούσε η κοπιαστική ανάβαση της χαράδρας της Φαρμακίλας, αφού μέσα σε 4 χιλιόμετρα ανεβαίνει περίπου 850μ υψομετρικής. Φτάνοντας στο διάσελο και σε υψόμετρο 2.150μ η θέα των κορυφών της μεγάλης και μικρής Ζήριας αλλά και των υπόλοιπων ήταν μαγευτική. Σε μόλις 1χλμ από εκεί και 200μ υψομετρικής ακουμπούσαμε το κολωνάκι της κορυφής της Ζήριας (2.376μ), ενώ υπεύθυνος του σημείου καταγραφής ήταν ο γνωστός αθλητής του ορεινού τρεξίματος Αλέξανδρος Καμπουρόπουλος.

Η συνέχεια του αγώνα ήταν μια αρκετά κακοτράχαλη κατηφόρα σε σχετικά ασαφές μονοπάτι που οδηγούσε στην πανέμορφη και κατάφυτη χαράδρα της Φλαμπουρίτσας (Natura 2000) αφού πέρναγε πρώτα και από τον 3^ο σταθμό του αγώνα. Το σημείο αυτό (“πουλιού όχθος”) μετά τον σταθμό ήταν και για κάποιους κομβικό αφού λόγω της πυκνής βλάστησης έχασαν την διαδρομή. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η σηματοδότηση ήταν επαρκής, με δεδομένο πάντα ότι όταν τρέχουμε στο βουνό κοιτάμε και μπροστά, όχι μόνο κάτω, και ότι αν δεν δούμε σημάδι μέσα σε διάστημα αρκετών μέτρων σταματάμε και το ψάχνουμε, δεν συνεχίζουμε.

Με γενικά κατηφορική πορεία και μετά από 4 περίπου όμορφα δρομικά χιλιόμετρα λίγο πριν την θέση “Βαρνεβό” ο αγώνας ανηφόριζε ξανά για να συναντήσει μετά από περίπου 2 χιλιόμετρα το Χιονοδρομικό κέντρο της Ζήριας, όπου ήταν το 18χλμ και ο κεντρικός σταθμός του αγώνα (4^ος). Στο σημείο αυτό παραλάμβαναν και την ‘σκυτάλη’ από τους συναθλητές των ομάδων τους οι αθλητές της σκυταλοδρομίας.

Μετά από σύντομη ανάβαση σε πολύ ατμοσφαιρικό μονοπάτι σε κόψη, η διαδρομή κατηφόριζε ξανά σε χωμάτινο δρόμο, φτάνοντας σε χαρακτηριστική στάνη. Εκεί άρχιζε και η τελευταία αλλά δύσκολη ανηφόρα του αγώνα, αφού πέρναγε πάλι από τον 2^ο σταθμό και το διάσελο σε υψόμετρο 2.150μ. Ενδιάμεσα, ανάσες και τροφοδοσία πήραμε από τον 5^ο σταθμό του αγώνα που ήταν στο ένα εκ των δύο ορειβατικών καταφυγίων. Στο χρονικό σημείο αυτό (περίπου στις 12:30-13:00) ο καιρός είχε ήδη αρχίσει να κλείνει, κάτι για το οποίο βέβαια η διοργάνωση μας είχε προειδοποιήσει. Πριν το διάσελο ξεχωριστό ενδιαφέρον είχε το πέρασμα από χιονούρες, το οποίο όμως ήταν απροβλημάτιστο.

Μετά το διάσελο, κατεβαίνοντας από το ίδιο μονοπάτι, βλέπαμε πλέον τη Γκούρα από ψηλά και φυσικά οι ρυθμοί ανέβηκαν. Όχι μόνο λόγω της κατηφόρας και της ανεβασμένης ψυχολογίας, αλλά και λόγω των μπουμπουνητών και των πρώτων ψιχάλων της βροχής … όπα λέω Χρήστο … “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”. Έτσι δεν άργησα να φτάσω στον 6^ο και τελευταίο σταθμό του αγώνα, ενώ η βροχή είχε κοπάσει, παροδικά. Στον τερματισμό με περίμενε ένα καλαίσθητο μετάλλιο και ένας πλούσιος μπουφές που τίμησα δεόντως.

Δυστυχώς, στο βουνό τις μεσημεριανές ώρες επικράτησαν δύσκολες καιρικές συνθήκες με ομίχλη, χαλάζι και βροχή, ενώ καταρρακτώδης έπεσε και η βροχή στην πλατεία. Ωστόσο, ο καιρός μας έκανε το χατίρι και έφτιαξε πάλι, δίνοντας τη σειρά σε μία ηλιοφάνεια, με τις απονομές να γίνονται τελικά κάτω από ήλιο και ζέστη.

Ανακεφαλαιώνοντας, στα υπέρ του αγώνα θα πρέπει να συμπεριληφθεί σίγουρα η απαράμιλλης ομορφιάς διαδρομή, με πραγματική φιλοσοφία skyrace, κάτι το οποίο πρέπει να τονιστεί και οι πλούσιες παροχές του αγώνα.

Στα σημεία που επιδέχεται βελτίωση θα μπορούσαμε να αναφέρουμε την επιβολή κάποιου στοιχειώδους υποχρεωτικού εξοπλισμού, με δεδομένο ότι το μικροκλίμα της Ζήριας αλλά και η νοοτροπία ορισμένων που νομίζουν ότι πάνε βόλτα στο δάσος είναι απρόβλεπτα…(γνωρίζουμε ότι η ήδη διοργάνωση εξετάζει για του χρόνου την εφαρμογή νέων μέτρων check point και ορίων, όπως και τον απαραίτητο εξοπλισμό των αθλητών, για τον μεγάλο αγώνα της διοργάνωσης). Στο πλαίσιο αυτό δεν θα ήταν κακό να υπάρχει από την αρχή εναλλακτική διαδρομή σε περίπτωση κακοκαιρίας και να είναι γνωστή εκ των προτέρων στους συμμετέχοντες.

Ενώ λοιπόν αυτό το Σαββατοκύριακο βρίσκεται σε εξέλιξη ένα ακόμα προπονητικό camp στη Γκούρα της Ορεινής Κορινθίας που διοργανώνουν η Ασημίνα Συλαίου και το Αρχοντικό Πρεδάρη στα βουνά της Ζήριας, της Ντουρντουβάνας και στη λίμνη Δόξα, εμείς δίνουμε ραντεβού για του χρόνου, και το  Ziria Race to the Sky 2018.

Εδώ μπορείτε να δείτε τα αποτελέσματα του Ziria Race to the Sky 2017.

Χρήστος Κατσιρόπουλος