Ο συγκεκριμένος αγώνας δεν τολμούσε να φλερτάρει στο μυαλό μου αυτήν τη χρονιά. Λίγο η καλοκαιρινή κραιπάλη, λίγο η έλλειψη διάθεσης, το δρομικό μου πρόγραμμα θα έμελλε φέτος να ήταν λειψό ή τουλάχιστον έτσι θεωρούσα. Όταν όμως ένα βράδυ του Σεπτεμβρίου, καθισμένος στον υπολογιστή και με ένα ποτήρι κρασί ανά χείρας πέρασε από μπροστά μου η προκήρυξη του αγώνα, ενστικτωδώς δήλωσα συμμετοχή. Το επόμενο πρωί και εφόσον η επήρεια κρασιού είχε επέλθει, ήρθε το email της επιβεβαίωσης. Ένα κύμα αδρεναλίνης κατέκλυσε το σώμα μου, συνειδητοποιώντας πως θα λάβω μέρος σε μία τέτοια γιορτή. Όταν μάλιστα μερικές μέρες πριν από το δρομικό γεγονός, δημοσιεύτηκε το promo video του αγώνα, τότε πλέον μετρούσα τις μέρες αντίστροφα, φροντίζοντας παράλληλα όλο αυτό το διάστημα, να καλύψω με κάθε τρόπο τα προπονητικά μου κενά.

Οι μέρες πέρασαν και το πανέμορφο Πήλιο φόρεσε τα χειμερινά αθλητικά του.

Το απόγευμα της Παρασκευής 1 Δεκεμβρίου, όλοι οι αθλητές μαζευτήκαμε στους χώρους του πανέμορφου Xenia Palace, ώστε να παραλάβουμε τους αριθμούς και τα παρελκόμενα της διοργάνωσης, καθώς και να παρακολουθήσουμε την τεχνική ενημέρωση του αγώνα από τον εμπνευστή του, Κώστα Τσαντό. Η αυτοπεποίθηση των διοργανωτών ήταν τεράστια και το μόνο μέλημα τους, για το οποίο δεν γινόταν να κάνουν οτιδήποτε, ήταν οι καιρικές συνθήκες. Οι προβλέψεις ήταν ευοίωνες και ευτυχώς επαληθεύθηκαν την επομένη.

Το πρωινό του Σαββάτου όλα ήταν έτοιμα και η έναρξη του αγώνα δόθηκε στις έξι το πρωί στον προαύλιο χώρο του ξενοδοχείου Xenia Palace. Με το φακό κεφαλής αναμμένο και με τα πρόσωπα όλων γεμάτα ανυπομονησία μια αθλητική γιορτή μόλις είχε ξεκινήσει. Όλοι μας σαν πολύχρωμες φιγούρες νιώθαμε το βροχερό καλωσόρισμα της ημέρας πριν ακόμα ξημερώσει. Τούτη η πρωινή βροχή θα μας συντρόφευε για πολλές ώρες ακόμα. Άπαντες ξεχυθήκαμε στους σκοτεινούς δρόμους, με στόχο να ξαναβρεθούμε στο ίδιο σημείο μετά από ώρες.

Τα πρώτα πέντε χιλιόμετρα του αγώνα είναι κατηφορικά και ιδανικά για όποιον επιθυμεί να αναπτύξει ταχύτητα. Σε πολλά σημεία όπου υπήρχε πλακόστρωτο ή τσιμέντο,απαιτούσε προσοχή από πλευράς δρομέων λόγω της βροχόπτωσης. Τα επόμενα χιλιόμετρα μέχρι τον οικισμό της Μακρυνίτσας είναι χωματόδρομος και βατά μονοπάτια με ήπιες κλίσεις. Εντός του πανέμορφου αυτού οικισμού υπήρχε ο πρώτος εκ των 8 σταθμών του αγώνα. Για τα επόμενα 8 χιλιόμετρα μέχρι το δεύτερο στεκ στο Πλιασίδι η πορεία είναι κυρίως ανηφορική είτε σε μονοπάτι είτε σε χωματόδρομο. Σε αυτό το τμήμα του αγώνα ο αθλητής “μάζευε” 900 μέτρα υψομετρικών διαφορών.

Από το δεύτερο σταθμό μέχρι τα Χάνια όπου θα μας περίμενε κεντρικός σταθμός στο κατάστημα Petite Chalet, η πορεία είναι περίπου 9 χιλιόμετρων και μέτριας δυσκολίας. Ο μοναδικός παράγοντας που δυσχέραινε λιγάκι την προσπάθεια μας, ήταν η ολισθηρότητα των μονοπατιών σε μερικά σημεία. Γεγονός που οφείλεται στη βροχή, η οποία έκανε πολλές φορές τον αγώνα να μοιάζει με λασπομαχία. Φαντάζομαι πως λίγοι θα ήταν οι αθλητές που δεν τσούλησαν έστω και λίγο στις υγρές κατηφόρες.

Όταν πλέον είχαμε φτάσει στο 29ο χιλιόμετρο, στο υπέροχο κατάστημα που φιλοτιμήθηκε να μας φιλοξενήσει στα Χάνια, πήραμε τις δυνάμεις μας για τη συνέχεια. Από εδώ και στο εξής η πορεία των αθλητών θα είχε κατεύθυνση προς τη γραφική Τσαγκαράδα, μέσω του χιονοδρομικού κέντρου του Πηλίου. Μια διαδρομή την οποία είχα στο μυαλό μου για σχεδόν αποκλειστικά κατηφορική, έκρυβε όμως μέσα της γύρω στα 500 μέτρα υψομετρικά. Ήταν βεβαίως ήπια και ιδανική για όσους επιδίωκαν να τρέξουν. Τα φυλλοβόλα δάση σε συνδυασμό με τα υπέροχα μονοπάτια, καθιστούσαν τούτο το τμήμα της διαδρομής ως ένα από τα ομορφότερα του αγώνα.

Ο καιρός είχε πλέον ανοίξει, τουλάχιστον την ώρα που πέρασε ο υπογράφων, επιτρέποντας την παρατήρηση της όμορφης φύσης. Αιωνόβιες καστανιές, οξιές και λοιπά τεράστια φυλλοβόλα δημιουργούσαν ένα υπέροχο σκηνικό και κάπου στο βάθος φαίνονταν οι γραφικοί ορεινοί οικισμοί με φόντο τη θάλασσα. Το Πήλιο αποτελεί από τα λίγα μέρη παγκοσμίως όπου οι ακτές βρίσκονται σε τόσο κοντινή απόσταση με ένα αμιγώς ορεινό περιβάλλον. Η συγκεκριμένη ιδιαιτερότητα αποτελεί ένα από τα δυνατά χαρτιά του αγώνα.

Είναι πλέον γεγονός πως είχαμε φτάσει στην Τσαγκαράδα, σε ένα από τους μεγαλύτερους σταθμούς του αγώνα στο 47ο χιλιόμετρο. Σε εκείνο το σημείο μας περίμενε και το drop bag μας,με ρούχα και εξοπλισμό που ενδεχομένως θα χρησιμοποιούσαμε. Μια ολιγόλεπτη στάση για τροφοδοσία ήταν απαραίτητη. Από σούπες μέχρι ζυμαρικά και από φρούτα μέχρι χειροποίητες μπάρες δημητριακών, ο σταθμός είχε τα πάντα. Για τους εθελοντές ότι και να πούμε είναι λίγο, θα χρειαστεί ένα επιπλέον κείμενο για να πλέξουμε το εγκώμιο τους.

Το επόμενο τμήμα της διαδρομής ήταν αρκετά τεχνικό και τούτο οφείλεται στο γεγονός που αποτελείτο κυρίως από καλντερίμια τα οποία λόγω της σχετικής υγρασίας ήταν αρκετά ολισθηρά. Για το συγκεκριμένο σημείο του αγώνα ενημερωθήκαμε σχετικά στην τεχνική ενημέρωση της Παρασκευής. Αν και κατηφορικό δεν επέτρεπε υψηλές ταχύτητες. Ο δρόμος για την Νταμούχαρη δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά με γλιστερές πέτρες. Όταν πλέον ο αθλητής αντικρίζει τη θάλασσα, γνωρίζει ότι σύντομα θα βγει από το καλντερίμι και θα ακολουθήσει για λίγα χιλιόμετρα το δρόμο παράλληλα στην ακτή.

Είναι αλήθεια πως δε γνωρίζω αρκετούς αγώνες ultra,όπου ο αθλητής βαδίζει για αρκετά μέτρα στην άμμο και στα βράχια των ακτών. Αν σκεφτεί κανείς ότι πριν από 20 χιλιόμετρα βρισκόταν σε χιονοδρομικό κέντρο, το οποίο θα συναντήσει ξανά σε 15 χιλιόμετρα αντιλαμβάνεται εύκολα πως τούτος ο αγώνας είναι αρκετά ξεχωριστός. Οι εκπληκτικές παραλίες της Νταμούχαρης, Παπά Νερό και του Αη Γιάννη συνθέτουν ένα μοναδικό σκηνικό. Τα ελαιόδεντρα φτάνουν μέχρι την ακτή και τα τρεχούμενα νερά, τούτη την εποχή χύνονται από διάφορα σημεία στη θάλασσα. Κάπου στο 55ο χιλιόμετρο έρχεται η ώρα να αφήσουμε τα μονοψήφια υψόμετρα και να ανηφορίσουμε προς τα υψηλότερα. Επόμενη στάση μας ήταν το χωριό Ανήλιο στα 400 μέτρα υψόμετρο. Τα οποία υψομετρικά καλύφθηκαν μέσω ενός απότομου πετρόκτιστου μονοπατιού, το οποίο μαζί με τα κομμάτια ασφάλτου έφθαναν σε μήκος τα 3 χιλιόμετρα.

Η νύχτα πλέον είχε πιάσει τον υπογράφων στον σταθμό του Ανηλίου. Εκεί πρόσωπα κατάκοπα από την απότομη ανηφόρα ξαπόσταιναν και δέχονταν με ευχαρίστηση τη βοήθεια των άψογων εθελοντών. Στο συγκεκριμένο στεκ ο αθλητής γνωρίζει ότι τον περιμένει μια ανάβαση 10 περίπου χιλιομέτρων στην οποία “μαζεύει” 1000 μέτρα υψομετρικών. Στην ουσία, για πολλούς σε εκείνο το σημείο ξεκινά πραγματικά ο αγώνας. Εκεί μετρώνται οι αντοχές του έπειτα από 58 χιλιόμετρα και από εκείνο το σημείο θα νιώθει την ψύχρα και τη μοναξιά του νυχτερινού βουνού για μερικές ώρες.

Ο δρόμος για το χιονοδρομικό του Πηλίου είχε ξεκινήσει και ο φακός βγήκε ξανά για να τοποθετηθεί στο μέτωπο. Όσο προχωρούσαμε τόσο περισσότερο μας περιέκλειε η ομίχλη στη μεγάλη αγκαλιά της. Καθώς το υψόμετρο αυξανόταν, μειωνόταν η ορατότητα. Τα ανακλαστικά που τοποθετήθηκαν από τη διοργάνωση σε πολλά σημεία του αγώνα, φάνηκαν καθοριστικά για την πορεία πολλών από εμάς. Κάπου εκεί στα βάθη του βουνού νιώθεις τη χλεύη και τους ψιθύρους των Κενταύρων. Θαρρείς πως βλέπεις τις πελώριες οπλές τους μέσα στη λάσπη. Σίγουρα ο Χείρων θα μας παρατηρούσε από κάποιο σημείο ανάμεσα στην ομίχλη. Προς τα ψηλότερα σημεία του αγώνα ο αέρας δυνάμωνε και η απαλή βροχή ήταν σχεδόν μόνιμη συνοδός μας. Η θερμοκρασία καθ’όλη τη διάρκεια του αγώνα ήταν σε πολύ φυσιολογικά επίπεδα, ιδανική για τρέξιμο. Ανάμεσα στην ομίχλη και στον ήχο των γυμνών δέντρων , στα υψηλότερα σημεία του αγώνα έστεκαν μερικοί ηρωικοί εθελοντές οι οποίοι έκαναν κάθε προσπάθεια να μας καθοδηγήσουν σωστά εντός μονοπατιού και να μας δώσουν κουράγιο για τη συνέχεια. Η ανιδιοτελής προσφορά τους ήταν συγκινητική.

Συντροφιά με την πυκνή ομίχλη φτάσαμε επιτέλους στα Χάνια για το δεύτερο πέρασμά μας από τον οικισμό. Ο σταθμός Χάνια-2 ήταν για άλλη μια φορά υπερπλήρης και τα μέλη που τον απάρτιζαν φιλικότατα. Τα τελευταία 10 χιλιόμετρα αποτελούνται κατά 90% από κατηφορικές κλίσεις. Το ελάχιστο ποσοστό όμως με τα μικρά ανηφορικά σημεία ήταν ικανό να προκαλέσει λιγάκι τα εύθραυστα νεύρα μας.Τίποτα πλέον δεν μπορούσε να σταθεί εμπόδιο για τον τερματισμό μας. Τα μονοπάτια εναλλάσσονται με τους χωματόδρομους και τα ασφάλτινα σημεία, μέχρι τον τελευταίο σταθμό του αγώνα στην Αλυκόπετρα. Από εκεί και έπειτα ένα παλιό καλντερίμι μας υποδέχθηκε για τα τελευταία 5 χιλιόμετρα, μέχρι τον τερματισμό μας στην Πορταρία. Κατά τη γνώμη μου είναι απολαυστικό το κατηφορικό τελείωμα του αγώνα και το προτιμώ από άλλους αγώνες όπου τα τελευταία χιλιόμετρα είναι ανηφορικά.Ο φωτισμός του τερματισμού όλο και πλησίαζε και οι κουδούνες με τα χειροκροτήματα των θεατών, έδιναν ήχο στο όνειρο μας. Η λύτρωση είχε έρθει.

Από τη μικρή μου εμπειρία στους αγώνες ultra-trail θα τον χαρακτήριζα βατό ως προς τις αυξομειώσεις των κλίσεων και από πλευράς τερέν. Τα 80 χιλιόμετρα ίσως φαντάζουν ατελείωτα για τους λιγότερο μυημένους, είναι όμως σωστά κατανεμημένα τα υψομετρικά τους, με αποτέλεσμα να μοιράζεται ο βαθμός δυσκολίας σε όλο το μήκος του αγώνα. Η σήμανση από την εκκίνηση μέχρι τον τερματισμό ήταν υποδειγματική, όντας δύσκολο να βγει κανείς εκτός πορείας. Επίσης, η ολισθηρότητα σε πολλά σημεία της διαδρομής και οι μεγάλες ποσότητες λάσπης σε άλλα, ίσως στέρησαν μερικά λεπτά από τους γρήγορους του αγώνα. Εμείς οι λιγότεροι γρήγοροι απλώς απολαμβάναμε αυτό το γλυκό μαρτύριο με πιο προσεκτικά βήματα.

Το Ultra Trail Pelion πέρασε στο παρελθόν, αφήνοντας πίσω του τις καλύτερες εντυπώσεις, τόσο από πλευράς διοργάνωσης όσο και από φυσικής ομορφιάς. Οι Κένταυροι μας επέτρεψαν να εισβάλουμε για λίγο στο χώρο τους και ελπίζουμε να μην τους ενοχλήσαμε πολύ. Μια ματιά να έριχνε κανείς γύρω του θα καταλάβαμε γιατί αυτός ο ξεχωριστός τόπος επιλέχθηκε από τους Θεούς του Ολύμπου για τη θερινή τους κατοικία. Γεροί να είμαστε και θα δώσουμε το παρών μας και την επόμενη χρονιά.

Μπράβο σε όλους. Εθελοντές, διασώστες, φωτογράφους, χορηγούς, διοργανωτές, συνοδούς και αθλητές.

Το Runvel θα το βρείτε και στο facebook.
Έτρεξε, έγραψε, φωτογράφισε
Κώστας Φυλακτός Bib Number: 031