Δευτέρα: Η άφιξη μου στις Άλπεις συνοδεύτηκε την πρώτη ημέρα με κρύο και βροχή, Όπως πέρυσι στο ξεκίνημα του UTMB. Κακός οιωνός αναρωτήθηκα? Ο κρύος αέρας διαπέρασε το κορμί μου και τα ποδιά μου καθώς έφτασα στον Σαμονί δυο ημέρες πριν την εκκίνηση. Σιγά σιγά έφτανε ο κόσμος από όλο το κόσμο οργανωμένος και εγώ από την ζεστή Ελλάδα φορώντας κοντομάνικο έψαχνα ένα ζεστό μέρος για ξεκούραση περιμένοντας τους υπόλοιπους Έλληνες.

Έχοντας τις άσχημες αναμνήσεις από τον περσινό αγώνα και καθώς η προετοιμασία μου φέτος ήταν λίγη από πλευράς προπονήσεων λόγω της καλοκαιρινής περιόδου (διακοπές στις πανέμορφες ελληνικές παράλιες) σκέφτηκα ότι ίσως η ξεκούραση θα μου έβγαινε σε καλό. Ο ενθουσιασμός μου ήταν τόσο έντονος που δυστυχώς μπήκα στον αγώνα με μια ώρα ύπνου πράγμα που το πλήρωσα στη διάρκεια του. Μεγάλη δυσκολία να περπατάς με μισό μάτι ανοιχτό στις ανηφόρες συν τα στομαχικά προβλήματα που ξεκίνησαν από το 58 χλμ μέχρι το τέλος.

Με τον φίλο μου, Μανώλη Αβραμάκη, φτιάξαμε το σάκο τη νύχτα λίγες ώρες πριν τον αγώνα .Η παρακάτω φωτογραφία είναι στις 1:05 το πρωί λίγο πριν πάρουμε το λεωφορείο για το Courmayeur.

Φτάνοντας στο Courmayeur μετά από τριάντα λεπτά ταξιδίου και περνώντας μέσα από το τούνελ του Mont-Blanc άλλοι κοιμόντουσαν και άλλοι προετοιμάζονταν ψυχολογικά για τον αγώνα τους στις Άλπεις .Ωραίες στιγμές.

Τετάρτη 6 το πρωί κ ο αγώνας ξεκίνησε με ενθουσιασμό, με 1600 δρομείς έτοιμους για το ταξίδι τους. Οι καιρικές συνθήκες τέλειες για αγώνα και πολύς κόσμος έξω να μας χειροκροτεί στη πρώτη ανηφόρα…

Σύντομα ξέφυγα από τις τελευταίες θέσεις του αγώνα διασχίζοντας την μεγάλη σε διάρκεια ανηφόρα του αγώνα όπου βρέθηκα σε ένα υπέροχο σημείο για να τραβήξω αυτή την υπέροχη φωτογραφία.

Τα πρώτα 8 ανηφορικά χλμ τα πήγα με ικανοποιητικό ρυθμό περνώντας πολύ κόσμο αλλά κρατώντας δυνάμεις για τη συνέχεια. 1ος σταθμός στο Col Checrouit, μια γρήγορη στάση για καφέ, και φύγαμε για τη συνέχεια της ανηφόρας. Μια χαρά μέχρι εδώ.

Το τερέν πολύ καλό τεχνικά στην ανηφόρα. Σύντομα ξεκίνησε η αγαπημένη κατηφόρα όπου έφτασα σύντομα στον σταθμό που είχα καθίσει πέρυσι τρεις ώρες με έντονα στομαχικά προβλήματα. (ξύπνησαν άσχημες αναμνήσεις… ). Αριστερά κάτω στη φωτογραφία το Lac Combal 15χλμ TDS,  στο UTMB ο σταθμός βρίσκεται στο 65χλμ.

Μικρής διάρκειας στάση και με τη ζεστή σούπα να με ενυδατώνει για τη δύσκολη συνέχεια. Ένιωθα υπέροχα, ξεκούραστος, φρέσκος και με χαμόγελο συνέχισα να τρέχω θαυμάζοντας την ίδια στιγμή τα υπέροχα τοπία. Στη διάρκεια του αγώνα σταματούσα πολλές φορές για να τραβήξω φωτογραφίες.

Σύντομα βρέθηκα σε ένα υπέροχο μέρος για τρέξιμο. Γύρω στα 15 χλμ κατηφόρα μετά το 2ο σταθμό στο Col Du Petit Saint-Bernard με οδήγησε στο χαμηλότερο σημείο του αγώνα στο Bourg Saint Maurice. 51χλμ. Απίστευτη εμπειρία να τρέχεις κατηφορικό δρόμο-μονοπάτια και να είσαι περικυκλωμένος από τα βουνά .Σε λίγο βρέθηκα στο κέντρο της πόλης με πολύ κόσμο που είχε κατέβει να δει τους αθλητές.(σπάνιο να συμβεί στην Ελλάδα) Ξεκούραση ,έλεγχο του βασικού εξοπλισμού από τη διοργάνωση, παγωτό στη συνέχεια για να καταπολεμήσουμε τη ζέστη και υπομονή γιατί στα επόμενα 7.5 χλμ θα έπρεπε να ανέβω ανηφόρα με 1700 θετική υψομετρική στις 3 το μεσημέρι..

Ανεβαίνοντας αυτή την ανηφόρα βρέθηκα στα μισά αυτής στο Fort De La Platte σε ένα σταθμό να ξεκουραστώ. Θυμάμαι σε εκείνη το σημείο δεν ήταν επίσημος σταθμός αλλά μπορούσες να αγοράσεις με 2 ευρώ παγωμένα αναψυκτικά. Στο σημείο αυτό κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μιας και στην ανηφόρα με δυσκολία, κρατώντας το αναψυκτικό στο χέρι διαπίστωσα ότι το στομάχι είχε κλείσει και δεν κατέβαινε τίποτα. Πρώτη φορά τα στομαχικά έκαναν την εμφάνιση τους και αφυδατωμένος, συνέχιζα την ανηφόρα περπατώντας, έχοντας ελάχιστη ενεργεία… .Έλεγχος δυνάμεων και πείσμα για τη δύσκολη μαρτυρική συνέχεια.

Στο σημείο του Col De La Forclaz ώρα για λίγη ξεκούραση πάλι γιατί οι δυσκολές ανηφόρες δεν είχανε τελειώσει…. (15 λεπτά ύπνος και νόμισα ότι κοιμόμουν για ώρες). Σε εκείνο το σημείο ο ήλιος άρχισε να καίει αισθάνθηκα την γαλήνη του αλπικού τοπίου. Όντως ταλαιπωρημένος είναι στιγμές που να μην θέλεις να ξυπνήσεις ποτέ..

Ξαφνικά σηκώθηκα διασχίζοντας την υπέροχη λίμνη, κατηφορίζοντας ένα τεχνικό κομμάτι, βρέθηκα σε ένα ακόμη μαρτύριο απότομης ανηφόρας ανεβαίνοντας στην κορυφή του βουνού..για το Passeur Pralognan…

Για να βρεθώ στο σημείο όπου είχα αφήσει το Dropbag στο Cormet De Roselend.

Σε εκείνο το σημείο άρχιζε να βραδιάζει το σώμα ταλαιπωρημένο ,χωρίς φαγητό για ώρες, με ελάχιστο με το ζόρι νερό, με εμετούς χωρίς να βγάζω τίποτα, (δεν είχα και τίποτα να κάψω) αλλαγή παπουτσιών, ισοθερμική μπλούζα, ισοθερμικό δεύτερο, παντελόνι πάνω από το σορτσάκι το Fleece για έξτρα ζέστη και αντιανεμικό μπουφάν κ φύγαμε χωρίς φαγητό για την δύσκολη βραδιά περπατώντας στα ανηφορικά δύσκολα μονοπάτια. (Πως θα έβγαινε όλο το βράδυ όντως αφυδατωμένος στα αλπικά υψόμετρα, χωρίς φαγητό, χωρίς να τρέχεις και ταυτόχρονα να κρατιέσαι ζεστός).

Αργός ρυθμός για τη δύσκολη βραδυνή συνέχεια, με το ένα μάτι ,και με στάσεις μικρής διάρκειας για ύπνο, όπου έβρισκα καλό σημείο στα μονοπάτια. Δύσκολο βράδυ που εύχομαι να μην συναντήσει κανένας. Μοναδική μου παρέα ήταν τα φώτα από τους φακούς των αθλητών που φώτιζαν σαν πυγολαμπίδες και τα αστέρια πάνω από το κεφάλι μας. Ήθελα να κλείσω τα μάτια κάτω από τα αστέρια αλλά θα ήθελα να ξυπνήσω πάνω από τα αστερια… Ήθελα να κλείσω τα μάτια κάτω από τα αστέρια αλλά θα ήθελα να ξυπνήσω πάνω από τα αστερια…Στο 91 χλμ με γρήγορο πέρασμα από το σταθμό δεν είχα το λόγο να καθίσω αφού δεν θα έτρωγα κάτι. Ξαφνικά μήνυμα στο κινητό από το Στέλιο “Που είσαι μου λέει…” Του λέω πέρασα από τον τελευταίο σταθμό κατηφορίζω για κάτω. Τελικά ήταν τέτοια η αδυναμία προσανατολισμού που δεν ήξερα που βρισκόμουν και όντως ήταν τέτοιος ο ενθουσιασμός γιατί έβλεπα ένα χωριό σαν το Chamonix από ψηλά που νόμιζα ότι έφτανα και τρέχοντας με τις λίγες δυνάμεις που είχα έφτασα στο 95 χλμ το ξημέρωμα… στο les Contamines.

Ξεκίνησα στο 95 χιλ. ανηφορίζοντας ξανά. Τα επόμενα 7 χλμ ήταν πολύ τεχνικά μονοπάτια και ξαφνικά βρέθηκα να κοιτάζω ψηλά χαζεύοντας ένα υπέροχο τοπίο που έπρεπε να διαβώ. Ήταν ένα καταφύγιο στην κορυφή αλλά για να πάω εκεί θα έπρεπε να κάνω 2 χλμ. Ανηφόρα με 610 θετική υψομετρική και αυτό στο 100 χλμ.. ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΟ…

Κατηφορίζοντας τα τελευταία χλμ του αγώνα βρήκα ξανά εκέινες τις κρυφές δυνάμεις που ο κάθε άνθρωπος μέσα του κρύβει.

Στάση στο Les Houches….1 λεπτού και ξανά έλλειψη προσανατολισμού.( πριν φτάσω εκεί είχα πει στον Μανώλη ότι φτάνω βγες για φωτογραφίες…Αργότερα κατάλαβα ότι δεν ήμουνα στο Chamonix αλλά στο Les Houches) και από εκεί και ύστερα τα πόδια μου είχαν τόση ενέργεια μέχρι τον τερματισμό που τα τελευταία 8 χλμ με κρυφές ανηφόρες τα διένυσα σε 1:07min, αρκετά γρήγορα ύστερα από όλα αυτά που πέρασα.

Φθάνοντας στο Chamonix ο κόσμος είχε βγει έξω στον δρόμο για να χειροκροτήσει τους αθλητές.

TDS Mont –Blanc. Ένας σκληρός αγώνας 120χλμ Ένας απο τους πιο σκληρούς αγώνες που έχω κάνει μέχρι τώρα. Ένας αγώνας περιπέτειας με πέτρες, λάσπη, μαλακό και σκληρό τερέν. Με τακτική και υπομονή ξεπέρασα με επιτυχία τον δύσκολο αυτό σκόπελο διανύοντας 60χλμ χωρίς φαγητό, με έλλειψη ύπνου το υπόλοιπο του αγώνα, τερματίζοντας σε 30 ώρες.

Στη ζωή ποτέ δεν ξέρεις τι έχεις να αντιμετωπίσεις είτε λέγεται τρέξιμο, είτε λέγονται επαγγελματικά, οικογενειακά προβλήματα. Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας και να ανταποκριθούμε στα απρόβλεπτα δεδομένα.

Είμαι αιώνια ευγνώμων που έχω την δυνατότητα και την ευκαιρία να συμμετέχω σε γεγονότα όπως αυτό, με την υποστήριξη από τους φίλους μου, την οικογένεια μου και την δρομική κοινότητα.

Η επιστροφή μου σε αγώνα στις Άλπεις θα γίνει πιστεύω σύντομα…