H Lizzy Hawker γράφει για την Lizzy Hawker Κύριο

Από τις 9 έως τις 22 Νοεμβρίου έγινε στα μονοπάτια των Ιμαλάϊων, ένας πανέμορφος και δύσκολος multi-stage αγώνας 277 χιλιομέτρων, το Manaslu trail Race. Η Lizzie Hawker κατάφερε να έρθει δεύτερη στην γενική κατάταξη με συνολικό χρόνο 23:00:45, προσθέτοντας άλλη μια σημαντική επιτυχία στην εξαιρετική φετινή χρονιά της. Κατόπιν, χωρίς ξεκούραση, έτρεξε στο San Fransisco, στο The North Face Endurance Challenge 50 miler, όπου και τραυματίστηκε. Σε μια από τις επικοινωνίες που είχαμε μαζί της αυτές τις μέρες, μας επέτρεψε να δημοσιεύσουμε - σε ελεύθερη μετάφραση στα Ελληνικά - ένα προσωπικό της κείμενο που αφορά τόσο την εμπειρία της, όσο και γενικότερες σκέψεις της για το τρέξιμο στα βουνά, αλλά και για τα συναισθήματα της μετά από έναν τραυματισμό. Ουσιαστικά πρόκειται μια προσωπική εξομολόγηση και την ευχαριστούμε πολύ για το κείμενο που δίνει μια φιλοσοφική νότα στις περιπέτειες της μεγάλης αυτής αθλήτριας. Το κείμενο στα Αγγλικά υπάρχει ήδη αναρτημένο στο blog της. Τέλος, μας μετέφερε τους χαιρετισμούς της προς όλο το Ελληνικό αθλητικό κοινό του ορεινού τρεξίματος και υποσχέθηκε ότι θα ξαναγυρίσει στην χώρα μας για κάποιον αγώνα, μετά την συγκλονιστική (όπως λέει η ίδια) εμπειρία του Σπάρταθλου.

“Ευτυχισμένες ημέρες. Άφησα λίγο αίμα, ιδρώτα, δάκρυα, γέλια και χαμόγελα σε αυτά τα μονοπάτια του ουρανού γύρω από το Manaslu (8.156 μέτρα) – “το πνευματικό βουνό”. Το Νεπάλ με κάποιον τρόπο πάντα καταφέρνει να με ταρακουνάει, να “λειαίνει τις γωνίες μου”, οι άνεμοι του να με καθαρίζουν εσωτερικά, να με αδειάζουν. Και μετά να με γεμίζει με την πανέμορφη ενέργεια του ήλιου, του βαθιού, πολύ βαθιού μπλε του ουρανού, του αραιού αέρα, και της μεγαλοσύνης των βουνών. Τροφή για την ψυχή. Το οποίο το έχω ξαναπεί αλλά είναι αλήθεια.

 Ήταν ακριβώς ότι χρειαζόμουν.

Ευχαριστώ όλους όσους ήταν μέρος του  Manaslu Mountain Trail Race 2012 για την συντροφικότητα τους, για το ότι μοιραστήκαμε εξαιρετικές εμπειρίες, κάποια ξεχωριστά μέρη, και πολλά μίλια υψηλών βουνίσιων μονοπατιών. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Rich που οραματίστηκε και κατάφερε να πραγματοποιήσει αυτόν τον αγώνα. Επίσης στον Rich, ton Dhir, και σε όλους τους εργαζόμενους πολύ σκληρά Νεπαλέζους για να μας διαχειριστούν τόσο εμάς όσο και τα λογιστικά της προσπάθειας, ώστε να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε το ταξίδι γύρω από το Manaslu. Χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσαμε να έχουμε τον αγώνα.

Ας πάρουμε τα πράγματα βήμα προς βήμα. Είναι απλό όταν είμαστε στα βουνά. Όχι όμως το ίδιο απλό όταν προσπαθούμε να φέρουμε εκείνο το “στιγμιαίο συναίσθημα” στην καθημερινή μας ζωή, όποια και οπουδήποτε είναι αυτή. Οι μνήμες όμως γίνονται κομμάτι αυτού που είμαστε, εμποτίζουν κάθε ίνα του σώματος μας. Κάναμε ένα ταξίδι που ταξιδεύει τόσο πολύ μακρύτερα από το να είναι ένας απλός αγώνας, ήταν μια σωματική πρόκληση, μια εκπληκτική απελευθέρωση του νου, μια πνευματική ανάσα.

Απογυμνώθηκες. Όποιος και να είσαι, τα βουνά θα σε ταπεινώσουν. Θα σε κάνουν να υποφέρεις, θα σε “σπάσουν” μέχρι να φτάσεις στον πυρήνα αυτού που πραγματικά είσαι, και μετά θα σου δώσουν δύναμη ώστε να σε αφήσουν να φτάσεις πολύ μακρύτερα από εκεί που νόμιζες ότι είναι τα όρια σου.

Διάττοντες αστέρες διασχίζουν τον θόλο του νυχτερινού ουρανού

Παγωμένοι χείμαρροι, ταραγμένες ιαματικές πηγές
δασωμένες κοιλάδες με βαθιές χαράδρες
κορυφογραμμές των βουνών χαράζουν έναν βαθύ, πολύ βαθύ μπλε ουρανό
μονοπάτια σπαρμένα με chortens και stupas (σ.σ. θρησκευτικά σύμβολα του Νεπάλ)
ο ιδρώτας και η τιμιότητα μιας μακράς, απότομης ανάβασης
την ελεγχόμενη χαρούμενη “εγκατάλειψη” μιας γρήγορης καθόδου
Gompas - αρχαίοι προμαχώνες του θιβετιανού βουδισμού
ζωντανά, φιλόξενα μοναστήρια
μεταβαλλόμενοι, συγκρουόμενοι πολιτισμοί
γελαστά παιδιά, χαμογελαστά πρόσωπα
πολύτιμες στιγμές μοιράζονται στο λεπτό αέρα

 

Η Lizzy Hawker με φόντο το Manaslu!Το αίσθημα του να είσαι ευάλωτος και αδύναμος απέναντι στην απεραντοσύνη του τοπίου. Η συναίσθηση της ασημαντότητας μας. Η ωμότητα των συναισθημάτων. Και ακόμη η όμορφη δύναμη και ισχύ του σώματος, του πνεύματος και του μυαλού …

Tashi Delek (σ.σ. “ευλογία και καλή τύχη” στην γλώσσα του Θιβέτ) σε όλους όσους ίσως διαβάζουν τα λόγια μου …

Μερικές φορές αναφέρομαι στο “πνεύμα”. Αλλά το πνεύμα, ο νους, η καρδιά και η ψυχή είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με το φυσικό μας σώμα, τουλάχιστον σε αυτήν τη ζωή, και όπως την ζούμε αυτήν τη στιγμή. Τα μάτια μας μπορεί να είναι παράθυρα στον κόσμο, αλλά είναι τα πόδια μας αυτά που μας συνδέουν με την Γη στην οποία ζούμε. Εντάξει, αυτή η σύνδεση πολύ συχνά γίνεται με την μεσολάβηση κάποιας ζώνης τσιμέντου (πεζοδρόμια) ή του πλαστικού και του λάστιχου των παπουτσιών. Αλλά πιστεύω καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Τα πόδια μας επιτρέπουν να στεκόμαστε, μας αφήνουν να περπατήσουμε, να τρέξουμε, να κάνουμε άλματα, μας δίνουν κίνηση και ισορροπία. Κυριολεκτικά μας “συνδέουν” με το έδαφος.

Μην ξεχνάτε ότι η Γη χαίρεται να νιώθει τα γυμνά σας πόδια και τους ανέμους να παίζουν με τα μαλλιά σαςKhalil Gibran

Τώρα, κανένας (από όσο μπορώ να θυμηθώ) δεν με έχει πει όμορφη, ούτε αυτό στην πραγματικότητα φαίνεται πολύ πιθανό στο κοντινό μέλλον (δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρη, ίσως γερνώντας είμαι πιο χαριτωμένη). Αλλά με πάσα ειλικρίνεια έχω ένα ζευγάρι από όχι-όμορφα πόδια. Φυσικά, η ομορφιά εναπόκειται στα μάτια του θεατή. Ακόμη και έτσι όμως, κανείς, μα κανείς, δεν μου έχει πει - ή θα μου έλεγε στο μέλλον - ότι έχω όμορφα πόδια.

Τα ξεχνάω λοιπόν όσο περισσότερο μπορώ. Τα αγνοώ. Τα κρύβω μακριά. Και όμως, σαν δρομέας υπεραποστάσεων, αυτά τα αντιπαθή, παραμελημένα, υποεκτιμημένα μέρη της ανατομίας μου είναι η κινητήριος δύναμη μου. Τα πόδια μας έρχονται σε επαφή με το έδαφος 500 φορές κάθε χιλιόμετρο. Δέχονται την ορμή της κρούσης. Αυτή η επαναλαμβανόμενη κρούση έχει τις συνέπειες της.

"Διάττοντες αστέρες διασχίζουν τον θόλο του νυχτερινού ουρανού"Έχω ήδη γράψει για το Manaslu Trail Race και την ελευθερία να τρέχεις σε αυτά τα άγρια, όμορφα μονοπάτια ψηλά στα βουνά. Τον ιδρώτα και την τιμιότητα μιας σκληρής μακράς ανάβασης, την  ελεγχόμενη χαρούμενη “εγκατάλειψη” μιας γρήγορης καθόδου. Τα πόδια μου μετά τον αγώνα ήταν μόλις ορατά κάτω από παχιά στρώματα λάσπης και σκόνης. Ένας καλός φίλος μου συνέστησε να κάνω ένα πεντικιούρ ως μια (ίσως και την μοναδική) λύση. Έτσι, πήρα τον εαυτό μου και τα πόδια μου και πήγα στο Zen Spa, κρυμμένο μέσα στην καρδιά του Thamel στο Kathmandu. Σχεδόν ντρεπόμουνα που έβγαζα τα αθλητικά μου παπούτσια. Προσπάθησα να εξηγήσω ότι έτρεχα, πολλά χιλιόμετρα, για πολλές μέρες. Οι αξιαγάπητες κυρίες που με περιποιόντουσαν έκαναν αυτό ακριβώς που έπρεπε, γεμάτες χαμόγελα. Έτριβαν, και έκαναν μασάζ στα μάλλον άσχημα “προσαρτήματα μου” έως ότου τελικά να είναι τουλάχιστον καθαρά και λίγο πιο ευπαρουσίαστα. Τα πόδια μου “ένιωσαν” σαν να μην ανήκουν σε μένα. Και κατόπιν περπάτησα έξω έχοντας την αίσθηση ότι περπατούσα στον αέρα. Έτσι και αλλιώς το πλύσιμο και η περιποίηση των ποδιών είναι μια από τις πιο ευγενικές πράξεις υπηρεσίας που μπορεί να έχει κάποιος.

Τα πόδια μου δεν είχαν πολύ χρόνο για ξεκούραση. Μετά από ένα εξοντωτικό ταξίδι 52 ωρών, βρέθηκα να στέκομαι πολύ σύντομα στην γραμμή εκκίνησης του The North Face Endurance Challenge 50 miler στο San Francisco. Η φόρμα μου και η φυσική κατάσταση που είχα στα ψηλά μονοπάτια του Νεπάλ είχε ήδη θαφτεί βαθιά κάτω από την κούραση του ταξιδιού, τον αποπροσανατολισμό της έντονης αλλαγής παραστάσεων και πολιτισμών, και των τόσων βραδιών χωρίς – ή με λίγο – ύπνο. Η έντονη βροχή, οι δυνατοί άνεμοι και η λάσπη δεν μου ήταν και τόσο εχθρικά μέχρι να φτάσω να έχω γίνει μούσκεμα μέχρι το κόκαλο, ανεμοδαρμένη και πιτσιλισμένη. Μέχρι αυτό το σημείο είχα γίνει βροχή, άνεμος και λάσπη και η διάκριση μεταξύ του εαυτού μου και των στοιχείων της φύσης είχε γίνει λίγο θολή. Αποφασισμένη να επιμείνω, έφτασα στην γραμμή του τερματισμού τρέχοντας στον δικό μου “γλυκό” χρόνο. Αλλά, κάπου μέσα στο μουσκεμένο, σκοτεινό και πιτσιλισμένο δεύτερο μισό του αγώνα θυμάμαι αόριστα την απαρχή ενός πόνου στο πόδι. Και πάλι, το να αγνοώ το πόδι μου είναι αυτό που κάνω, έτσι δεν είναι;

"Μετά το UTMB 2009"Μερικές μέρες αργότερα, όντας και πάλι πίσω στο (δανεικό) σπίτι μου, πήγα αυτά τα παραμελημένα πόδια στον γιατρό. Τενοντίτιδα. Θαυμάσια. Κάτι που με είχε απασχολήσει και στο παρελθόν σε διάφορα σημεία. Κάτι που ξέρω ότι θα γιατρευτεί μόνο του με ένα μαγικό τρόπο εάν βέβαια του δώσω λίγο χρόνο. Ξεκούραση στο κρεβάτι. Περίπου. Λίγες μόνο μέρες χωρίς τρέξιμο και μόνο λίγο περπάτημα. Περιδιαβαίνοντας τους δρόμους της πόλης κάνοντας κυκλική διαδρομή προς το σπίτι με το βαρύ (γεμάτο εξοπλισμό) σακίδιο της TNF στην πλάτη (ίσως να ζύγιζε και το μισό μου βάρος) δεν βοήθησε ακριβώς την κατάσταση. Δεν θα με ένοιαζε και τόσο, αν δεν είχα αποφασίσει ότι έχω άλλη μια μεγάλη προσπάθεια για το 2012, έναν συγκεκριμένο αγώνα για τις 15 Δεκεμβρίου. Ο χρόνος πλησίαζε και έπρεπε να αποφασίσω αν πρέπει να ξεκινήσω την διαδικασία που θα με έφερνε τελικά και σε αυτήν τη γραμμή εκκίνησης. Την Δευτέρα λοιπόν έκανα το δοκιμαστικό μου τρέξιμο. Μάλλον δυο τρεξίματα, από 4 Km το κάθε ένα. Και έλαβα την απάντηση όπως έπρεπε. Μετά το δεύτερο δοκιμαστικό τρέξιμο ίσα που μπορούσα να στηρίξω το βάρος μου και στα δυο πόδια. Εάν χωλαίνω μόνο και μόνο όταν κινούμαι στο δωμάτιο μου, τότε είναι εξαιρετικά απίθανο να μπορέσω να τρέξω για 24 ώρες σε λίγες μόνο μέρες από τώρα. Να πω την αλήθεια έχω μια αβεβαιότητα τώρα αν είναι απλά τενοντίτιδα ή ένα ενοχλητικό κάταγμα κοπώσεως. Το τι τελικά έχω είναι άσχετο (σχεδόν), αλλά σίγουρα θα δώσω στο πόδι μου τον χρόνο που απαιτείται για να γιατρευτεί.

Αγώνες έρχονται και φεύγουν. Είτε είμαστε εμείς παρόντες είτε όχι. Η ευκαιρία θα ξαναέρθει στο μέλλον, μάλλον.

Κατά κάποιον τρόπο τον χρειαζόμουνα τώρα αυτόν τον αγώνα για να τραβήξει όλη την προσοχή μου, μόνο για 24 ώρες. Να είμαι εκεί να ζήσω την στιγμή. Να μην σκέφτομαι ούτε για το παρόν ούτε για το παρελθόν. Τώρα πρέπει να σκεφτώ έτσι και αλλιώς.

Τραυματισμός. Ήμουνα και πάλι σε αυτή την θέση στο παρελθόν. Χωρίς αμφιβολία θα ξαναέρθω και στο μέλλον. Η αβεβαιότητα, η αναμονή, ο αργός και μακρύς δρόμος για να επανέλθω σε άριστη φυσική κατάσταση, μου έχουν ξανασυμβεί στο παρελθόν. Αλλά κάθε φορά είναι κάτι καινούργιο. Κάθε φορά αναρωτιέσαι “τι θα γίνει αν”. Αρχίζεις να αναρωτιέσαι.

 

"Kορυφογραμμές των βουνών χαράζουν έναν βαθύ, πολύ βαθύ μπλε ουρανό"

 

Το τρέξιμο, ή ακριβέστερα, η “κίνηση με τα δύο μου πόδια” (μιας και το περπάτημα, η πεζοπορία και η ορειβασία είναι επίσης πολύ σημαντικά κομμάτια της ζωής μου) έχει γίνει μια καθημερινή πράξη για μένα. Είναι αυτό που θα χαρακτήριζα “συνηθισμένο” για μένα. Είναι αυτό που κάνω.

Πάρτε το μου αυτό μακριά και είμαι σαν μια ακυβέρνητη βάρκα στα κύματα του ωκεανού. Ποια είμαι. Πού στέκομαι. Τι κάνω. Εάν η αλήθεια στο τρέξιμο μου είναι ότι στην κίνηση μου ανακαλύπτω τον εαυτό μου, τότε το τρέξιμο μου είναι το δώρο που μου επιτρέπει να γνωρίσω τον εαυτό μου βαθύτερα. Έτσι, χωρίς το τρέξιμο, χωρίς την κίνηση, έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο με ένα άτομο που δεν είμαι σίγουρη ότι το γνωρίζω.

Μερικές φορές αυτό είναι τρομακτικό. Μερικές φορές αυτή είναι η ελευθερία.

Όλα είναι θέμα αντίληψης.

Ίσως σημαίνει αφαίρεση κάποιων στρωμάτων, και συγκεκριμένα της αυτό-προσδοκίας και του αυτό-προσδιορισμού. Όπως το ξεφλούδισμα του κρεμμυδιού μας κάνει να κλάψουμε. Αλλά τελικά ίσως να μας αφήνει να κάνουμε λίγο πίσω από τον εαυτό μας, να δούμε, παρατηρήσουμε, να ακούσουμε. Να συνειδητοποιήσουμε.

Απλή συνειδητοποίηση.

Αχ, πόδια μου... Λυπάμαι για όλες εκείνες τις φορές που σας έχω παραμελήσει. Λυπάμαι για όλες εκείνες τις φορές που δεν εκτίμησα τι κάνετε για μένα. Λυπάμαι για τα τόσα πολλά μίλια που έχετε τρέξει χωρίς ευχαριστώ. Θα προσπαθήσω να πράξω καλύτερα. Σας παρακαλώ να γίνετε καλά σύντομα.

Και όταν γίνει αυτό, θα βρω έναν τρόπο να σας πάω πάλι πίσω σε αυτά τα άγρια, πανέμορφα ψηλά μονοπάτια.

Αλλά αυτή την φορά θα πω, “σας ευχαριστώ”!

 

Eλεύθερη απόδοση κειμένου: Δημήτρης Τρουπής

 photo ©: Richard@manaslutrailrace

Δημήτρης Τρουπής

Κατάγεται από το Ξυλόκαστρο Κορινθίας και ζει μόνιμα στην Πάτρα. Συμμετείχε στην συντακτική ομάδα του Adventure Zone από το 2009, ενώ μαζί με τον Τάκη Τσογκαράκη ίδρυσαν και "τρέχουν" το Advendure.  Το τρέξιμο στα μονοπάτια των βουνών και η μεταφορά εικόνων και συναισθημάτων μέσα από τα άρθρα του αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του. Παθιάζεται με τους αγώνες ορεινού τρεξίματος, υπεραντοχής και  περιπέτειας. Έχει πολλές συμμετοχές και διακρίσεις σε αγώνες ορεινού τρεξίματος όλων των αποστάσεων, με έμφαση στους αγώνες ultra trail.  Θεωρεί ότι το τρέξιμο και η πεζοπορία στη φύση είναι μια εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου, μας φέρνει πιο κοντά σε αυτήν και μας κάνει να αγαπήσουμε περισσότερο το περιβάλλον.

www.advendure.com

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ