Η φαντασία μου οργίαζε κάθε φορά που άκουγα περιγραφές συναθλητών που είχαν επισκεφθεί την Ιαπωνία. «Θα βρεθείς σε άλλον πλανήτη», μου έλεγαν. Και πράγματι, ήμουν τυχερός: στις αρχές Δεκέμβρη ενημερώθηκα ότι είχα επιλεγεί. Έστειλα την πληρωμή μου (περίπου 300 ευρώ) και ξεκίνησα την αναζήτηση για εισιτήρια και ξενοδοχεία. Στόχος μου ήταν να πάω λίγες μέρες νωρίτερα για να γνωρίσω το Τόκιο — και τελικά το έκανα.

Δεν θα σταθώ στην εμπειρία της πόλης, αν και με εντυπωσίασε το γεγονός ότι 25 εκατομμύρια άνθρωποι μετακινούνται καθημερινά χωρίς ίχνος κίνησης στους δρόμους.

Ο μεγάλος αγώνας των 100 μιλίων διεξάγεται γύρω από το ιερό βουνό των Ιαπώνων: το Φούτζι (Fuji). Το βουνό βρίσκεται νοτιοδυτικά του Τόκιο, περίπου 100 χιλιόμετρα μακριά — και είναι ορατό από την πρωτεύουσα. Με ύψος 3.776 μέτρα, το Fuji καλύπτεται από χιόνια το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου. Ο εξαιρετικά συμμετρικός ηφαιστειακός του κώνος αποτελεί εμβληματικό σύμβολο της Ιαπωνίας και είναι από τα πιο δημοφιλή θέματα φωτογραφίας της χώρας.

Κάθε χρόνο το επισκέπτονται περίπου 200.000 ορειβάτες και τουρίστες. Το 30% είναι ξένοι, ενώ το 70% Ιάπωνες. Από το 2013 το Fuji ανήκει στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Το ηφαίστειο θεωρείται ενεργό, με μικρή πιθανότητα έκρηξης· η τελευταία μεγάλη έκρηξη σημειώθηκε το 1708, κατά την περίοδο του αυτοκράτορα Έντο. Τότε δημιουργήθηκε ένας νέος κρατήρας και μια δευτερεύουσα κορυφή, η Hoei-zan.

Η διοργάνωση είχε τρεις αγώνες, οι οποίοι πατούσαν στην ίδια διαδρομή του μεγάλου αγώνα των 100 μιλίων.

Στη μικρή διαδρομή των 40,2 χιλιομέτρων (+1.445m) συμμετείχαν 200 αθλητές. Το όριο ήταν 7 ώρες και είχε εκκίνηση και τερματισμό το ίδιο σημείο: το FUJISAN NO MEISUI Stadium of Fuji Hokuroku Park, Fujiyoshida City.

Στη μεσαία διαδρομή των 70,2 χιλιομέτρων (+3.052m) συμμετείχαν 1.000 αθλητές. Το όριο ήταν 21 ώρες και είχε εκκίνηση και τερματισμό το ίδιο σημείο, όπως και η προηγούμενη.

Στη μεγάλη διαδρομή των 100 μιλίων (168 χιλιόμετρα, +7.039m), συμμετείχαν 2.400 αθλητές, σε 4 γκρουπ των 600 αθλητών, με 15 λεπτά διαφορά στις εκκινήσεις. Στο πρώτο γκρουπ τοποθετήθηκαν οι θεωρητικά καλύτεροι αθλητές, με βάση τη βαθμολογία της ITRA, και συνέχισαν οι υπόλοιποι. Το όριο ήταν 45 ώρες και είχε διαφορετικό χώρο εκκίνησης και τερματισμού. Η εκκίνηση έγινε στο Fujisan Kodomo-no-Kuni, Fuji-shi, Shizuoka Prefecture, και ο τερματισμός στο FUJISAN NO MEISUI Stadium of Fuji Hokuroku Park, Fujiyoshida City. Ο αγώνας αυτός ανήκει στη σειρά World Trail Majors.

Ο αγώνας ήταν προγραμματισμένος να ξεκινήσει στις 25 Απριλίου, στις 5 το απόγευμα, και το πακέτο συμμετοχής δόθηκε την ίδια μέρα. Σε έναν πολύ οργανωμένο χώρο, εντός του κλειστού γυμναστηρίου, η διοργάνωση εξυπηρέτησε 2.400 άτομα σε λιγότερο από 5 ώρες.

Δόθηκε ένα μπλουζάκι της North Face, καθότι ο αγώνας υποστηριζόταν από αυτήν. Το drop bag δόθηκε για τον τέταρτο σταθμό, που ήταν και ο τερματισμός, καθότι ο αγώνας, μετά τον γύρο του βουνού, περνούσε ξανά από τον τερματισμό και στη συνέχεια έκανε τα υπόλοιπα 70 χιλιόμετρα, μαζί με τους αθλητές που συμμετείχαν στον αγώνα των 70 χιλιομέτρων.

Στη συνέχεια, με λεωφορεία μεταφερθήκαμε στην αφετηρία του αγώνα. Ένα πολύχρωμο σκηνικό ξεπρόβαλλε στο χώρο της εκκίνησης. Τελευταίες ετοιμασίες και έτοιμοι. Η διοργάνωση παρουσίασε όλες τις σημαίες των χωρών των αθλητών που συμμετείχαν στον αγώνα και χάρηκα ιδιαίτερα όταν εμφανίστηκε και η ελληνική σημαία!

Στις 5 ακριβώς δόθηκε η εκκίνηση του πρώτου κύματος, στο οποίο συμμετείχα. Είχα επιλέξει να τρέξω χωρίς μπατόν, αλλά παρατήρησα ότι κανένας (κυριολεκτικά κανένας) δεν τα χρησιμοποιούσε.

Τα πρώτα 3 χιλιόμετρα ήταν πάνω σε άσφαλτο και, στη συνέχεια, σε βατό ανηφορικό χωματόδρομο. Μετά το 8ο χιλιόμετρο, ο αγώνας κινείται πλέον σε μονοπάτι και υπάρχει ένας μικρός συνωστισμός στην αρχή του.

Μέχρι το 20ό χιλιόμετρο, ο αγώνας κινείται πάνω-κάτω μέσα σε πυκνό δάσος. Το σκοτάδι, όμως, δεν επιτρέπει να παρατηρήσουμε τη θέα του ιερού βουνού.

Υπάρχει μία μικρή δυσκολία, καθότι δεν υπάρχει νυχτερινή σήμανση, όμως το μονοπάτι είναι τόσο ευδιάκριτο που δεν υπάρχει περίπτωση να χαθεί κάποιος. Άλλωστε, μπρος και πίσω υπήρχε πάντοτε μεγάλος αριθμός αθλητών.

Επίπονη και δύσκολη διαδρομή ξεκινά μετά το 20ό χιλιόμετρο. Σκοινιά σε αναβάσεις και καταβάσεις για την ασφάλεια των αθλητών.

Επιτέλους, φτάνουμε στον πρώτο σταθμό, στο Fujinomiya, στο 27,5ο χιλιόμετρο. Εκεί με περίμενε η πρώτη απογοήτευση. Ο σταθμός είχε νερό, κόκα-κόλα, μπανάνες και ένα μικρό στρογγυλό ψωμάκι με μερέντα. Και το χειρότερο: πάνω από το δίσκο με τα ψωμάκια έγραφε «take only one». Πήρα ένα, γέμισα νερό και έφυγα για το δεύτερο τμήμα.

Ιδιαίτερα δύσκολο και το δεύτερο τμήμα. Από τα 500 μέτρα υψόμετρο, σταδιακά ανεβήκαμε στα 1.600 μέτρα, με την ανάβαση ιδιαίτερα επίπονη.

Νύχτα ακόμη, έφτασα στον δεύτερο σταθμό, στο Fumoto, στο 52ο χιλιόμετρο. Και εδώ, απογοήτευση σχετικά με την τροφοδοσία. Ακριβώς τα ίδια. Αρχίζω να εξαντλούμαι χωρίς φαγητό. Τα 200 γραμμάρια αμύγδαλα που είχα μαζί μου εξαντλήθηκ

Ο τρίτος σταθμός, στο 70ό χιλιόμετρο, στο Shojiko. Μία ανάβαση από τα 800 στα 1.500 μέτρα με καταπόνησε. Αρχίζω να σκέφτομαι τον τέταρτο και κεντρικό σταθμό, στο Fuji Hokuroku Park, όπου έχω και το drop bag, στο 97ο χιλιόμετρο.

Φτάνω εκεί σε 19 ώρες και 19 λεπτά. Πάλι η ίδια απογοήτευση σχετικά με την τροφοδοσία. Εκεί κατάλαβα ότι η τροφοδοσία των αθλητών γινόταν από τους διαπιστευμένους συγγενείς ή φίλους των αθλητών, που τους παρείχαν φαγητό, ρουχισμό ή ό,τι άλλο χρειάζονταν, φυσικά με χρήματα στη διοργάνωση.

Ξεκουράστηκα περίπου μία ώρα στον σταθμό, τρώγοντας ψωμάκια με μερέντα και κόκα-κόλα.

Αρκετά όμορφο το επόμενο τμήμα του αγώνα, μέχρι το Oshino, στο 112ο χιλιόμετρο, απ’ όπου από ψηλά αγνάντευες τις όμορφες λίμνες της περιοχής. Η θέα αυτή αποζημίωνε την όποια κούραση. Κινούμασταν σε πυκνό δάσος με συνεχόμενα ανεβοκατεβάσματα στις κορυφογραμμές της περιοχής.

Η κούραση, όμως, αρχίζει να συσσωρεύεται λόγω της μειωμένης τροφοδοσίας μου και μεγάλα τμήματα δεν μπορώ πλέον να τα τρέξω. Η κατάσταση της τροφοδοσίας, η ίδια και στον σταθμό αυτό.

Φεύγω από τον σταθμό με την ελπίδα ότι στον επόμενο, στο 122ο χιλιόμετρο δίπλα στη λίμνη Yamanakako, θα βρω κάτι καλύτερο από πλευράς τροφοδοσίας. Από εδώ και πέρα, μέχρι το 147ο χιλιόμετρο, ήταν το δυσκολότερο τμήμα του αγώνα. Ήδη είχε ξεκινήσει η δεύτερη νύχτα και η διαδρομή αποτελούνταν από συνεχόμενες, σχεδόν κάθετες αναβάσεις και καταβάσεις με τη βοήθεια σκοινιών. Υπήρχε χιλιόμετρο που το διήνυσα σε περίπου 50 λεπτά! Πάνω στην κορυφογραμμή έβλεπες συνεχώς την επόμενη ανάβαση μέσα από το ποτάμι των φακών που ανέβαιναν. Όμορφη θέα, αλλά με την κούραση σκέφτεσαι πότε επιτέλους θα εμφανιστεί ο επόμενος σταθμός. Ο έβδομος σταθμός, στο 136ο χιλιόμετρο, δεν άλλαξε την κατάσταση. Αν και η εμπειρία μου σε τέτοιους αγώνες είναι ικανοποιητική, δεν έχω βρεθεί σε αγώνα με τόσα πολλά σκοινιά σε αναβάσεις και καταβάσεις. Υπήρχαν δε τμήματα αναβάσεων σχεδόν κατακόρυφα. Μεγάλος συνωστισμός αθλητών κάτω από τις κάθετες αναβάσεις. Σχεδόν όλη τη νύχτα πάλευα με τα σκοινιά! Εννιά ώρες και 30 λεπτά για 27 χιλιόμετρα!

Το πρωί έφτασα στον όγδοο και τελευταίο σταθμό πριν τον τερματισμό, στο Fujiyoshida. Είχαν περάσει σχεδόν 35 ώρες και είχα να διανύσω ακόμη περίπου 20 χιλιόμετρα. Ήταν ο μόνος σταθμός που, εκτός από μπανάνα και ψωμάκι με μερέντα, είχε και σούπα λαχανικών! Άρχισα να σκέφτομαι τους μεγάλους αγώνες άνω των 100 μιλίων που γίνονται στην Ελλάδα: το ROUT, το VFUT, το Τείχιο, το Νευροκόπι έχουν υποδειγματική τροφοδοσία. Έμεινα σχεδόν μία ώρα για να ξεκουραστώ και να ξεκινήσω ξανά.

Το τελευταίο τμήμα της διαδρομής ήταν το ωραιότερο του αγώνα. Καθαρό μονοπάτι, ήπιες ανηφόρες και κατηφόρες, απίστευτη θέα από ψηλά στα όμορφα χωριουδάκια και τις λίμνες της περιοχής. Δεν είχα δυνάμεις να τρέξω και έφτασα στον τερματισμό περπατώντας, κάνοντας το τελευταίο τμήμα σε 5 ώρες και 5 λεπτά. Όμως, νιώθω ανακούφιση που έφτασα στο τέλος αυτού του δύσκολου αγώνα.

Συνολικός χρόνος: 41 ώρες και 24 λεπτά.

Στον αγώνα συμμετείχαν 2.400 αθλητές και τερμάτισαν 1.509. Εκτός από το θέμα της τροφοδοσίας, η διοργάνωση πληρούσε όλες τις προδιαγραφές ενός μεγάλου αγώνα. Πολλοί εθελοντές βοηθούσαν τους αθλητές να περάσουν με ασφάλεια τα σημεία από όπου περνούσαν αυτοκίνητα. Μεγάλη ποικιλία μονοπατιών με τροπική βλάστηση. Το finisher γιλέκο του αγώνα της North Face ήταν όμορφα σχεδιασμένο, ενώ δεν δόθηκε μετάλλιο τερματισμού. Ο τερματισμός στο στάδιο Hokuroku Park ήταν ιδιαίτερος, με πολύ κόσμο.

Τέλος, να αναφέρω ότι η γενική μου εντύπωση για τον αγώνα ήταν πολύ καλή και ανεπιφύλακτα τον προτείνω σε όποιον θέλει να δοκιμάσει έναν δύσκολο και ιδιαίτερο αγώνα 100 μιλίων.

Ιωάννης Μπάγιος