Από πού να ξεκινήσω και πού να καταλήξω...

Ας ξεκινήσω από το γεγονός ότι δεν έχω προπονήσεις ούτε αγώνες τα τελευταία χρόνια και με το ζόρι βρήκα δύο κριτήρια...

Έπεσε πολλή μελέτη του προφίλ υψομετρικών και της περιγραφής της διαδρομής και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι, για να μην καώ και περπατάω στα κατηφορικά, θα έπρεπε να περνάω ξυστά στους κόφτες.

Όντως, από το 17 πέρασα στις 3:10 και εκεί πέτυχα τη "σκούπα", ένα παλικάρι που με βοήθησε αρκετά, γιατί από την περιγραφή της διαδρομής κατάλαβα ότι στο τέλος, πάνω από το χωριό, έχει αρκετό τσαλάκωμα σε ρεματιά με κροκάλα, πράγμα που σημαίνει ότι στα καλά κατηφορικά κομμάτια θα έπρεπε να τρέχω για να κρατήσω μια διαφορά ασφαλείας σε χρόνο, αν τα πράγματα ζορίσουν στη συνέχεια.

Πήγαμε μαζί με τον φίλο μέχρι το 30Κ και εκεί με περίμενε το Dream Team, που δεν είναι άλλο από τον Ηλία Σπυριδόπουλο, τη Σοφία Σπυριδοπούλου και τους πανταχού παρόντες Κώστα Καστανιώτη και Μαρίνα Καλαϊτζή! Ούτε παραγγελία τέτοια "Ροδοπίσια" παρέα!

Έτσι, με πολλή πίεση του Ηλία κυρίως, κατάφερα να φτάσω στο 38Κ και εκεί με περίμενε άλλη μία έκπληξη! Ο Θανάσης Καραγιάννης, η Βικτώρια Γεωργοπούλου, ο Νίκος Πετρόπουλος, η Ελπίδα Δεσποινιάδου ήταν εκεί, ακούραστοι για τον τελευταίο συμμετέχοντα. Απίστευτη προθυμία από τη Βικτώρια και τον Νίκο, δύο ελίτ αθλητές που με φρόντισαν τόσο πολύ, που σκέφτηκα ότι πρέπει να τερματίσω εμπρόθεσμα γι’ αυτούς – με συγκίνησαν πραγματικά!

Έλα όμως που ο καλός φίλος, η πρώτη σκούπα, είχε απόλυτο δίκιο με τις ρεματιές και τις κροκάλες, όπου μπήκα νύχτα, με αποτέλεσμα ένα διάστρεμμα και μία πτώση σε χωματόδρομο, που παρέσυρα και τον Ηλία και σωριαστήκαμε φαρδιά-πλατιά κάτω! Τίποτα από αυτά, όμως, δεν μπορούσε να με συγκρατήσει πλέον, αφού ήθελα λυσσασμένα να τερματίσω εντός του δωδεκάωρου!

Ξαφνικά, ακούσαμε μουσικές, είδαμε και τα φώτα του χωριού, και φωνάζω στα παιδιά "Τι ώρα είναι;" και μου είπαν "Μη μιλάς, ρε, τρέχα!"

Στην πλατεία ήταν αραχτός στο ταβερνάκι ο αδερφός Τάσος Δραγανίδης, που πήγαμε μαζί στον Παλιό Παντελεήμονα, και είπε στους υπόλοιπους "Ρε σεις, είναι 18:59, αποκλείεται να έρθει", αλλά μόλις τελείωσε τη φράση του πέρασα την αψίδα σε 11:59'10"!

Μόλις με είδε, σηκώθηκε από το τραπέζι και πανηγύρισε λες και πήρε η Εθνική παγκόσμιο κύπελλο! Παραλήρημα, σταμάτησε η ζωντανή rock μουσική και ο κόσμος ξέσπασε σε ένα χειροκρότημα σκέτο ντελίριο!

Πρόκειται για μία από τις πιο δυνατές στιγμές της ζωής μου και σας ευχαριστώ όλους για αυτά τα κορυφαία συναισθήματα που δεν θα ξεφτίσουν ποτέ!

Θεωρώ ότι αυτός ο αγώνας ήταν ένα δώρο ζωής για μένα, γιατί τα τελευταία χρόνια απέχω από τους αγώνες για ποικίλες αιτίες και κάθε τόσο μπαίνουν διάφορα εμπόδια και δεν μπορώ να συμμετέχω.

Δώρο ζωής, γιατί ολόκληρη η Κοινότητα ήταν εκεί – άνθρωποι που ακτινοβολούν χωρίς να λένε τίποτε. Άνθρωποι που δεθήκαμε συναισθηματικά τόσα χρόνια και, για να είμαι ειλικρινής, με ενοχλεί όταν βρίσκομαι σε κάποιο αγωνιστικό γεγονός και δεν βλέπω κανέναν εκεί, μόνο άγνωστους φιλόδοξους πιτσιρικάδες, τους οποίους βεβαίως καμαρώνω, αλλά πώς να γίνει… θέλεις και τις "σειρές" σου εκεί – ανθρώπους που έτρεξες, γέλασες, έκλαψες στην αγκαλιά τους.

Και ήταν όλοι εκεί! Η ROUT family, οι άνθρωποι που πλαισιώνουν χρόνια τώρα τους αγώνες του Λάζαρου Ρήγου και φίλοι αγωνιζόμενοι από κάθε γωνιά της χώρας.

Πιστεύω πως οι αγώνες των 50–60 χιλιομέτρων έχουν μέλλον, γιατί αφενός δεν απαιτούν μεγάλο όγκο προπόνησης, χρόνο και τρελό εξοπλισμό και, αφετέρου, γιατί προλαβαίνεις να πλημμυρίσεις με συναισθήματα όπως σε έναν μεγαλύτερο ultra των 80, 90, 100 ή 160 χιλιομέτρων.

Δράττομαι της ευκαιρίας να επισημάνω το πόσο σημαντικό είναι, για μία άρτια οργάνωση όπως αποδείχθηκε ο #south, η πλαισίωσή του από εθελοντές γνώστες του αθλήματος – ανθρώπους που, ενώ έκαναν τα ρεκόρ το ένα πίσω από το άλλο, σου έλεγαν "Άραξε και θα σου φέρουμε να φας", όπως ο Νίκος Πετρόπουλος ή η Βικτώρια Γεωργοπούλου.

Εύχομαι να βρισκόμαστε πάντα "στα ψηλά, τα όμορφα και τα δύσκολα", που λέει και ο γκουρού Χρήστος Κατσάνος, και σε προσωπικό επίπεδο ελπίζω να καταφέρω να μην λείψω περισσότερο από τον χώρο, γιατί όταν είσαι εκτός, αισθάνεσαι ότι ο χρόνος κυλά εναντίον σου, ενώ εντός των τειχών νιώθεις ότι επιβραδύνεις αισθητά τη φθορά του.

Καλή αντάμωση!

Σταύρος Αλέξογλου