Ακριβώς στη μέση αυτής της σκηνής ήταν ο Miguel Heras. Στην καθημερινότητα, ο Miguel είναι υδραυλικός. Στα μονοπάτια, τότε, ήταν ανάμεσα στους καλύτερους στον κόσμο. Είχε κερδίσει τον αγώνα το 2010 και είχε φύγει με 5.000 δολάρια. Αυτή τη φορά επέστρεφε με άλλη πίεση: από τον Σεπτέμβριο είχε σταματήσει να δουλεύει για τρεις ολόκληρους μήνες για να προετοιμαστεί για τον αγώνα. Και όπως μου είπε με ένα πικρό χαμόγελο… η γυναίκα του περίμενε να δει τι θα έβγαινε από όλο αυτό. Ελπίζοντας ότι δεν είχε περάσει τρεις μήνες εκτός δουλειάς “για το τίποτα”.

Μέναμε σε ένα μεγάλο σπίτι κοντά στη διαδρομή. Έξω ο ουρανός “έπεφτε” από τη βροχή. Οι δρομείς έμεναν ζεστοί μέσα, όπως ήταν λογικό. Όλοι εκτός από τον Miguel. Γυρνούσε πάνω-κάτω, ανήσυχος, ανίκανος να μείνει καθιστός. Έβαλε τα παπούτσια του και για μία ώρα ανέβαινε και κατέβαινε τις σκάλες του τριώροφου σπιτιού ξανά και ξανά. Θυμάμαι να σκέφτομαι πως, ό,τι κι αν έκανε ο καιρός, αυτός ήταν έτοιμος να πολεμήσει.

Όταν δόθηκε η εκκίνηση, ο αγώνας ξεκίνησε εξωφρενικά γρήγορα. Μπροστά σχηματίστηκε γρήγορα ένα γκρουπ από τους Mike Wolfe, Dylan Bowman, Adam Campbell, Alex Nichols, και Cameron Clayton… Πίσω τους επιλέξαμε να πάμε πιο υπομονετικά: ο Miguel, ο François d’Haene και εγώ. Φαινόταν πολύ γρήγορος ρυθμός, πολύ νωρίς, μέσα σε αυτό το υγρό κρύο που σε διαβρώνει. Αλλάζαμε σειρά για ώρες κόντρα στον άνεμο… ή τουλάχιστον προσπαθούσαμε. Γιατί ο François είναι τόσο ψηλός που ήταν αδύνατο να τον “σκεπάσεις”: ό,τι κι αν κάναμε, έπαιρνε τον κόντρα άνεμο για τρεις. Το αντιμετωπίζαμε με γέλιο - αλλιώς θα τρέμαμε.

Μετά από περίπου 40 χιιλιόμετρα, λίγο πριν αρχίσουμε το δεύτερο “οχτάρι”, ο Fred Bousseau μας φώναξε από την άκρη του μονοπατιού:

«Τι στο καλό κάνετε; Είστε 22 λεπτά πίσω από τους πρώτους!»

Το μετέφρασα στον Miguel. Πάγωσε. Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα.

«Εικοσιδύο;! Όχι… πρέπει να φύγω.»

Μου έδωσε τον σκούφο και το φακό κεφαλής: «Πάρε αυτά. Φεύγω.» Και έφυγε.

Ο François με κοίταξε γελώντας: «Πού πάει αυτός;!»

Και ο Miguel χάθηκε μέσα στη βροχή...

Αυτό που ο Miguel δεν ήξερε ήταν ότι το γκρουπ των πρώτων είχε κάνει λάθος στον πρώτο γύρο: είχαν χάσει το πάνω κομμάτι του “οχτώ”. Αυτά τα 22 λεπτά δεν ήταν πραγματική διαφορά, αλλά μια ψευδαίσθηση από τη λάθος στροφή! Για να καταγραφούν επίσημα στην τελική κατάταξη, έπρεπε στον δεύτερο γύρο να τρέξουν το πάνω κομμάτι δύο φορές συνεχόμενες για να καλύψουν τη σωστή απόσταση. Εν τω μεταξύ, εμείς τρέχαμε τη διαδρομή κανονικά… και ο Miguel συνέχιζε να επιτίθεται λες και είχε ένα βουνό να προλάβει.

Με 12 χλμ να απομένουν, ο Arnaud Tortel τον περίμενε στο σταθμό ανεφοδιασμού και του είπε:

«Είσαι πρώτος.»

Ο Miguel, καρφωμένος στη δική του μάχη και χωρίς να έχει προσπεράσει κανέναν, άκουσε “τρίτος”… και έφυγε ακόμη πιο γρήγορα, πεισμένος ότι οι πρώτοι ήταν μπροστά.

Έφτασε στη γραμμή τερματισμού τρέχοντας τέρμα γκάζι και σωριάστηκε κλαίγοντας, σίγουρος ότι ήταν τρίτος. Μέσα στην καταρρακτώδη βροχή, κάποιος τον τύλιξε με μια κουβέρτα και του επαναλαμβάναμε ότι είχε κερδίσει. Μία φορά. Δύο φορές. Δέκα φορές. Μέχρι που η πραγματικότητα κατάφερε να διαπεράσει την εξάντλησή του. Και τότε το χαμόγελο αντικατέστησε τα δάκρυα: ο Miguel Heras είχε κερδίσει, με σχεδόν δεκατρία λεπτά διαφορά από τον François!

Στο βάθρο, τα πρώτα του λόγια ήταν για τη γυναίκα του. Γιατί μέσα στον άνεμο και τη λάσπη, είχε τρέξει για ένα μόνο πράγμα: να δώσει νόημα σε εκείνους τους τρεις μήνες χωρίς δουλειά, να δικαιώσει αυτό το τρελό στοίχημα και να επιστρέψει σπίτι ως νικητής.

Greg Vollet

Director of the Golden Trail World Series

Ιδιοκτήτης της εταιρείας Sports Marketing: VØLT Sport Agency

Το 2012, ήταν Sport Marketing Manager της Salomon (2010 - 2023)