[Advendure]: Είναι γνωστή η ρήση του Λάο Τσε, ότι "ένα ταξίδι χιλίων μιλίων ξεκινά με ένα βήμα" και στην δική σου περίπτωση Δημήτρη αυτό το βήμα έγινε τον Οκτώβρη του 1988, έτσι δεν είναι;

[Δημήτρης Βενετικίδης]: Ήταν Οκτώβρης του 1988, όταν από παρακίνηση φίλου για διακοπή του καπνίσματος, βρέθηκα στο Σέιχ- Σου της Θεσσαλονίκης. Εκείνη την περίοδο ζούσα και μια ψυχική αναστάτωση λόγω αλλαγής εργασιακού περιβάλλοντος και η επαφή μου με δραστηριότητα στο δάσος αποδείχτηκε ωφέλιμη. Έτσι έγινε το πρώτο βήμα το οποίο με ενθουσίασε από την αρχή. Σιγά σιγά γνώρισα κάποια άτομα τα οποία είχαν εμπειρία με το τρέξιμο και έτσι δεν άργησε ο καιρός να ενσωματωθώ κι εγώ μαζί τους.

[Advendure]: Παρότι για δεκαετίες η καρδιά σου ανήκει στο βουνό – κι έτσι σε γνωρίσαμε ακόμη και οι παλιότεροι του χώρου – το πρώτο σου δρομικό “σπίτι” ήταν ο στίβος και ο μαραθώνιος ασφάλτου. Πες μας λίγα λόγια για εκείνη την εποχή και το πώς σε διαμόρφωσε ως αθλητή.

[Δημήτρης Βενετικίδης]: Την εποχή εκείνη και σχεδόν όλη την δεκαετία του '90 υπήρχε μόνο ένας αγώνας στο βουνό, ο Ορειβατικός Μαραθώνιος Ολύμπου, οπότε το τρέξιμο στην άσφαλτο ήταν μονόδρομος. Έτσι κι εγώ επιδόθηκα αποκλειστικά στον στίβο, κάνοντας αγώνες σε δρόμο. Οι λαϊκοί αγώνες ήταν ήδη σε άνθηση και σταδιακά μεγάλωνε συνεχώς και ο αριθμός των δρομέων. Εδώ αξίζει να πούμε και για την συμβολή των συλλόγων δρομέων υγείας που είχαν δημιουργηθεί στις μεγάλες πόλεις της χώρας. Αναπόφευκτα ο μαραθώνιος ήταν το όνειρο και ο στόχος. Χρόνο με τον χρόνο οι επιδόσεις μου βελτιώνονταν και έτσι έφτασα το 1997 στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μαραθωνίου στο Αγρίνιο, να κάνω 2ω 47' , επίδοση που αποτελεί και το ατομικό μου ρεκόρ.

[Advendure]: Αγώνες Περιπέτειας. Ένα κεφάλαιο σχεδόν ξεχασμένο στη χώρα μας, το οποίο πρόσφατα ξαναφέραμε στο προσκήνιο μέσα από τη συμμετοχή του Advendure στην κάλυψη και μετάδοση του Norchaar στην Πορτογαλία, με τον Νίκο Κωστόπουλο. Κι εσύ, όμως, υπήρξες από τους πρωτοπόρους αυτής της ιδιαίτερης και απαιτητικής μορφής αθλήματος βουνού, στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και έως τα μέσα του 2000. Τι θυμάσαι από εκείνα τα χρόνια; Ποιες εικόνες, στιγμές και συναισθήματα σου έρχονται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι την εποχή των Αγώνων Περιπέτειας και τη δική σου συμμετοχή σε αυτούς;

[Δημήτρης Βενετικίδης]: Αγώνες περιπέτειας, τι εποχή κι εκείνη! Πρωτόγνωρη δοκιμασία για λίγους. Όλα τα αγωνίσματα στα ορεινά, 3 μέρες 300 χιλιόμετρα, τρέξιμο, ποδήλατο, καγιάκ, αναρρίχηση και ραπέλ. Οι συμμετέχοντες λίγοι αλλά τολμηροί, κάποιοι από eμας και με άγνοια κινδύνου. Το λέω αυτό διότι εγώ δεν είχα προηγουμένως επαφή ούτε με καγιάκ, ούτε με αναρρίχηση αλλά ούτε και με ραπέλ. Παρ' όλα αυτά το τελικό αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό βασιζόμενος στα αγωνίσματα αντοχής και στην καλή μου φυσική κατάσταση. Το Pindos crosing λοιπόν άνοιξε την αυλαία αυτών των αγώνων, με τις διοργανώσεις του 1999 και του 2000. Είχε ενταχτεί σε ένα πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης από το ΚΕΝΑΚΑΠ που έδρα είχε την Καλαμπάκα. Στον πρώτο αγώνα έλαβα μέρος στο ατομικό, καταλαμβάνοντας την δεύτερη θέση, πίσω από τον Παναγιώτη Κοτρωνάρο. Για την ιστορία το βάθρο συμπλήρωσε ο Λάζαρος Ρήγος ο οποίος ήταν και το "ζευγάρι" μου την επόμενη χρονιά στην κατηγορία του ομαδικού. Την σκυτάλη πήρε μετά ο Γιώργος Κλαουδάτος διοργανώνοντας τον Salomon Experience των 2 ημερών, όπου συμμετείχαμε με μια ομάδα 4 ατόμων στην μικτή κατηγορία. Αυτό που αποκόμισα ήταν η αγωνιστικότητα σε δύσκολα περιβάλλοντα, οι πολλές ώρες εκτεθειμένος σε κακές καιρικές συνθήκες, παλεύοντας με υποθερμίες και υπογλυκαιμίες. Εκεί όμως έκλεισε και το κεφάλαιο "Αγώνες Περιπέτειας". Ωραίες στιγμές που θα θυμάμαι πάντα, καθώς και τους συναγωνιστές που μέχρι σήμερα είμαστε φίλοι.

[Advendure]: Πάμε τώρα σε ένα άλλο, καθοριστικό κεφάλαιο της αθλητικής σου πορείας: τον Ορειβατικό Μαραθώνιο Ολύμπου, τον αγώνα που ουσιαστικά σηματοδότησε την αρχή της μεγάλης σου διαδρομής στο ορεινό τρέξιμο. Κοιτάζοντας την καρτέλα σου στη βάση δεδομένων του Advendure, βλέπουμε δέκα συνεχόμενες συμμετοχές από το 1992 έως το 2002, αλλά και άλλες διάσπαρτες στη συνέχεια. Πέρα από το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος αγώνας υπήρξε το σημείο εκκίνησης για την πορεία σου στο χώρο, έχεις καταγράψει και επιδόσεις που — αν τις μεταφέραμε στο σήμερα — θα προκαλούσαν πάταγο. Θα ήθελα να μου ξεχωρίσεις 2–3 στιγμές από αυτές τις συμμετοχές σου, στιγμές που, για κάποιο λόγο, άφησαν βαθύ αποτύπωμα μέσα σου και συνεχίζουν να σε συνοδεύουν μέχρι σήμερα.

[Δημήτρης Βενετικίδης]: Ορειβατικός Μαραθώνιος Ολύμπου, ένα μεγάλο κεφάλαιο για την μετέπειτα πορεία μου στο ορεινό τρέξιμο. Ο αγώνας που αποτελεί προπομπό για τους αγώνες βουνού που ακολούθησαν. Στην δεκαετία που αναφέρεσαι, έζησα τις πιο δυνατές στιγμές από εμπειρία αλλά και από επιδόσεις. Πράγματι, όσο ωρίμαζα τόσο πλησίαζα σε καλύτερα αποτελέσματα. Πάντα βρισκόμουν μεταξύ των πρώτων, χωρίς όμως να βρεθώ στην κορυφή. Δεύτερες και τρίτες θέσεις αρκετές, με διακαή πόθο να κόψω πρώτος το νήμα. Πάντα βρίσκονταν κάποιος να μου στερήσει αυτή μου την επιθυμία. Θυμάμαι μια χρονιά στην εκκίνηση δεν βλέπω κάποιον γνώριμο "αντίπαλο" και λέω μέσα μου - "έλα φίλε ήρθε η σειρά σου".… Αμ δε!! λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο. Ανάμεσα στο πλήθος υπήρχε ένας νέος και άγνωστος στον χώρο, ο Νίκος Καλοφύρης αθλητής στο σκι αντοχής με διεθνείς διακρίσεις. Την συνέχεια την φαντάζεστε, δεύτερη θέση για άλλη μια φορά.....

[Advendure]: Κάπου εκεί, στα πρώτα σου χρόνια πάνω στα μονοπάτια, αποφασίζετε με τον Λάζαρο Ρήγο να ανοίξετε την πόρτα προς τις μεγάλες διασχίσεις και την αληθινή περιπέτεια. Το Himal Odyssey με ποδήλατα στο Νεπάλ ήταν το σχέδιο — όμως, για μια σειρά από εξωγενείς παράγοντες που προέκυψαν όσο ήσασταν ήδη εκεί, η διαδρομή μετατράπηκε τελικά στον γύρο της Annapurna, μια επική περιπέτεια 250 χιλιομέτρων μέσα σε λίγες ημέρες. Τι ήταν αυτό το εσωτερικό κάλεσμα που σε οδήγησε σε ένα τέτοιο “ταξίδι”, τόσο διαφορετικό από αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε αθλητισμό και τρέξιμο; Και αν έπρεπε να κρατήσεις ένα μόνο δίδαγμα από όλη αυτή την εμπειρία — κάτι που αποδείχθηκε πραγματικά χρήσιμο στη συνέχεια, είτε στη ζωή είτε στον αθλητισμό — ποιο θα ήταν αυτό;

[Δημήτρης Βενετικίδης]: Στις αρχές του '90 συναντήθηκαν οι δρόμοι μας με τον Λάζαρο Ρήγο. Γρήγορα καταλάβαμε κι οι δυο μας ότι δεν ήταν μια απλή γνωριμία. Το κοινό μας πάθος με το τρέξιμο και την περιπέτεια αποτέλεσε το έναυσμα για μια δυνατή πορεία στο μέλλον. Όντας και οι δύο ανταγωνιστικοί και ανήσυχοι, βρεθήκαμε να καταστρώνουμε σχέδια που για την εποχή ήταν πρωτόγνωρα. Στο διάβα μιας εικοσαετούς κοινής πορείας, έγιναν αυτό που λέμε σήμερα τα καλύτερα μας χρόνια (τουλάχιστον από την πλευρά μου).

Στην αρχή κοινές προπονήσεις με στόχο τον μαραθώνιο. Αργότερα η αγάπη για δραστηριότητες στα βουνά, μας έφερε να διανύουμε μεγάλες και πολυήμερες αποστάσεις στην Ελληνική επικράτεια. Τότε μπήκε στη ζωή μας και το ποδήλατο βουνού για "γρήγορα και πιο μακριά".

Και αφού ποδηλατήσαμε τμηματικά τον ορεινό όγκο της χώρας, προέκυψε η ιδέα να διασχίσουμε το Ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4 από το Ταίναρο έως την Φλώρινα. Έτσι την άνοιξη του 1998 ξεκίνησε το σχέδιο "Στα ίχνη του Ε4".

Ο φίλος Βαγγέλης Ευθυμίου σκηνοθέτης και παραγωγός, ανέλαβε με την ομάδα του πρόθυμα την καταγραφή του εγχειρήματος, για λογαριασμό περιοδικού αλλά και του ΕΟΤ ως ντοκιμαντέρ.

Είκοσι μέρες κράτησε αυτό το ταξίδι, πολλές φορές σε αντίξοες συνθήκες με κορύφωση την ανάβαση στον Όλυμπο με χιόνι.

Γυρνώντας πίσω, το 1996 γεννήθηκε η ιδέα να πάμε στο Νεπάλ. Αυτό που ακολούθησε ήταν μια πεζοπορική διαδρομή διάρκειας 5 εβδομάδων συμπεριλαμβάνοντας την πιο δημοφιλή διαδρομή, αυτή προς το Έβερεστ. Στη διάρκεια της εκεί μας παραμονής έπεσε στο τραπέζι ένα τρελό σχέδιο, να διασχίσουμε την χώρα με ποδήλατο από δύση σε ανατολή, πάνω από 1000 χιλιόμετρα στην οροσειρά των Ιμαλαίων.

Το 2000 ξανά στο Νεπάλ αυτή την φορά με τα ποδήλατα μας. Το εγχείρημα "Himal Odyssey" έμελλε να μην ολοκληρωθεί λόγω ανωτέρας βίας, αφού είχε ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας κι έτσι περιοριστήκαμε στην διαδρομή προς το Έβερεστ ανεβαίνοντας μέχρι τα 5500 μέτρα υψόμετρο, στο Κάλα Πατάρ απέναντι από την ψηλότερη κορυφή του κόσμου.

Δεν τελείωσε εκεί η επίσκεψη μας στην χώρα κι επειδή υπήρχε πολύς χρόνος πεζοπορήσαμε την δημοφιλή διαδρομή του Γύρου της Annapurna. Μια απόσταση 250 χιλιομέτρων σε 5 μέρες με πλήρες φορτίο 15-18 κιλά σε έντονο ρυθμό, όπως εμείς γνωρίζαμε. Η επίδοση μας αυτή αποδείχτηκε εκ των υστέρων η καλύτερη που είχε γίνει μέχρι τότε.

Εδώ αξίζει να αναφερθούν κάποια ευτράπελα με τις "κόντρες" που κάναμε κάθε μέρα, με τους βαστάζους που συναντούσαμε στον δρόμο μας. Χωρίς όμως το αξιόμαχο που οφείλονταν στην καλή μας φυσική κατάσταση, δεν θα μπορούσαμε να ανταπεξέλθουμε κατ' αυτό τον τρόπο.

Αυτό που κράτησα από καθημερινή τριβή με τους ντόπιους είναι, πως άλλαξα πολλά πράγματα μέσα μου.

[Advendure]: Πάμε τώρα στον αγώνα με τον οποίο έχεις ταυτιστεί περισσότερο από κάθε άλλον: τον Olympus Marathon. Έναν αγώνα που δεν τον έχεις ζήσει μόνο ως αθλητής, μέσα από πολλές και διαφορετικές συμμετοχές, αλλά και από την “άλλη πλευρά”, στηρίζοντας την ιστορική διοργάνωση μέσα από διάφορα πόστα, με τρόπο ουσιαστικό. Τι είναι, λοιπόν, για σένα ο Olympus Marathon Δημήτρη; Τι σηματοδοτεί αυτός ο αγώνας στη δική σου διαδρομή, τόσο ως αθλητή όσο και ως άνθρωπο;

[Δημήτρης Βενετικίδης]: Το 2004 ο φίλος μου, ο Λάζαρος Ρήγος, αποφασίζει την δημιουργία ενός άλλου αγώνα στον Όλυμπο. Αυτή τη φορά θα είναι μια άλλη διαδρομή που θα ξεκινάει από μηδενικό υψόμετρο (αρχαιολογικό χώρο του Δίου) και θα καταλήγει στο Λιτόχωρο.

Το μήκος 44 χιλιόμετρα και θα κινείται στην άγνωστη για τους περισσότερους βορειοανατολική πλευρά του βουνού.

Θυμάμαι την ημέρα που κάναμε μαζί την μέτρηση με περίσσια σχολαστικότητα, χρησιμοποιώντας ρόδα που χρησιμοποιεί η τροχαία. Έπρεπε συγχρόνως δε, να καταγράφονται τα χιλιόμετρα ανά πέντε, διαδικασία που χρειάστηκε δύο μέρες να ολοκληρωθεί.

Από εκείνη την χρονιά και μετά έπρεπε να επιλέξω έναν αγώνα στον Όλυμπο. Μέχρι σήμερα αν εξαιρέσω μια χρονιά (λόγω τραυματισμού) δίνω το παρών. Πέρα από την ιστορική σημασία, για μένα ο αγώνας αυτός έχει το στοιχείο της πρόκλησης για κάθε χρονιά ξεχωριστά, αφού ο στόχος ήταν πάντα μια καλύτερη επίδοση. Μέχρι σήμερα το 5ω 43' που είναι το ρεκόρ μου, για κάποιο λόγο – συγκυρία; - έγινε τρεις φορές. Η τελευταία φορά μάλιστα σε ηλικία 55 χρονών.

Εκτός από τον ρόλο μου ως αθλητή, διετέλεσα και στο Δ.Σ. στην θέση του τεχνικού συμβούλου. Όλα δε τα χρόνια ήμουν επί κεφαλής του κεντρικού σταθμού υποστήριξης στον Χειμωνιάτικο Ενιπέα.

Ο Olympus Marathon είναι μάλλον και η αιτία σήμερα, να είμαι μόνιμος κάτοικος Λιτοχώρου.

[Advendure]: Το 2005 παίρνεις την απόφαση να συμμετάσχεις σε έναν αγώνα στις Άλπεις, έναν αγώνα που ουσιαστικά αποτέλεσε τον καταλύτη για την άνθηση των υπεραποστάσεων βουνού και, ειδικότερα, των 100 μιλίων: το Ultra Trail du Mont-Blanc (UTMB®). Κοιτάζοντας πίσω εκείνη τη συμμετοχή, μέσα από το πρίσμα της τεράστιας εξέλιξης που γνώρισε ο αγώνας του Chamonix τα τελευταία χρόνια, ποιες σκέψεις σου έρχονται στο μυαλό; Τι θυμάσαι από την εμπειρία εκείνη και πώς την βλέπεις σήμερα, καθώς το UTMB® έχει γίνει πλέον ένα παγκόσμιο φαινόμενο;

[Δημήτρης Βενετικίδης]: Κι αφού έχουμε κάνει τόσα και τόσα, μαραθώνιους, Ιμαλάια και ορεινές διασχίσεις, άλλοτε πεζοπορώντας και άλλοτε ποδηλατώντας, έφτασε ή ώρα να δοκιμαστούμε σε κάτι άλλο. Το UTMB ήταν μια πρόκληση που μας έκλεινε το μάτι.

Το 2005 λοιπόν στην τρίτη διοργάνωση του, βρισκόμασταν στο Chamonix εκεί στην πλατεία, όπου 2500 δρομείς περίμεναν την πιστολιά. Θυμάμαι πόσο φορτισμένη ήταν η ατμόσφαιρα όταν ξαφνικά ακούστηκε η γνωστή μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου.......σιγή απ' όλους και δάκρυα στα μάτια από τους περισσότερους. Μετά από λίγο ένα ποτάμι ξεχύθηκε στον δρόμο για το βουνό. 158 χιλιόμετρα τότε η διαδρομή, απόσταση που δεν είχαμε κάνει ποτέ και έπρεπε να διαχειριστούμε με σύνεση. Εξ άλλου ο σκοπός μας ήταν ο τερματισμός. 37 ώρες συνολικά με δύο νύχτες χωρίς ύπνο, σε αντίξοες συνθήκες. Κρύο, βροχή, συμπτώματα υποθερμίας μυικά προβλήματα αλλά και παραισθήσεις, ήταν αυτά που μας διακατείχαν σ' όλο τον αγώνα.

Την επόμενη χρονιά αποφάσισα να πάω καλύτερα προετοιμασμένος. Ο στόχος πολύ φιλόδοξος, αρκετά κάτω από τις 30 ώρες.

Μέχρι το 120ο χιλιόμετρο ήμουν μέσα στο πλάνο. Πήγαινα για 26-27 ώρες και ήμουν 65ος στην γενική κατάταξη. Τα στοιχεία αυτά τα έστελνε ο Λάζαρος παρακολουθώντας από το σπίτι, στον φίλο μου Βάκη Βαλτάκη που είχα υποστήριξη. Δεν άργησε να εμφανιστεί όμως η κόπωση και έτσι τελείωσε άδοξα η προσπάθεια στο 130ο χιλιόμετρο.

Την επόμενη χρονιά ξανά εκεί, τότε όμως ένας μυικός τραυματισμός νωρίς στο 30ο χιλιόμετρο , μ' έστειλε στο σπίτι.

Αυτό που αποκόμισα αγωνιζόμενος εκεί ήταν η ελλιπής προετοιμασία μου, για το μέγεθος ενός τέτοιου αγώνα.

Σήμερα αυτός ο αγώνας είναι ένα παγκόσμιο γεγονός, σύμβολο του ορεινού τρεξίματος και για αυτό είμαι υπερήφανος που συμμετείχα.

[Advendure]: Μένουμε στις υπεραποστάσεις. Το 2007 δεν περιορίζεσαι απλώς στο να συμμετάσχεις στον πρώτο αγώνα τέτοιας απόστασης στην Ελλάδα, το Virgin Forest Trail, αλλά τον κερδίζεις κιόλας, μετά από μια δυνατή “μάχη” με μεγάλους αθλητές της εποχής, όπως ο Σταμούλης, ο Ιωαννίδης και ο Γκούνκο. Αυτή η διοργάνωση, σε διάφορες αποστάσεις της, μαζί με το UTMB®, αποτελούν ουσιαστικά τους μοναδικούς αγώνες υπεραπόστασης βουνού που έχεις τρέξει σε όλα αυτά τα χρόνια διαδρομής στα βουνά. Θυμάσαι με τι συναισθήματα ξεκίνησες, αλλά και τελείωσες, αυτόν τον αγώνα το 2007; Και τι σε ώθησε να μην δοκιμάσεις ποτέ κάποιον άλλο αγώνα υπεραπόστασης;

[Δημήτρης Βενετικίδης]: V.F.T. ο αγώνας των αγώνων για μένα.....103 χιλιόμετρα σε 11 ώρες!! Η εκκίνηση δόθηκε εκείνο το πρωινό και δίπλα μου είχα 5-6 δυνατούς αθλητές την εποχή εκείνη. Ο Άλεξ Γκούγκο νικητής του 1ου Olympus Marathon, ο Παναγιώτης Ιωαννίδης διακεκριμένος αθλητής στίβου στις μεσαίες και μεγάλες αποστάσεις, ο Κώστας Σταμούλης πρωταθλητής ορεινής ποδηλασίας και πολύ καλός στο ορεινό τρέξιμο, ο Χρόνης Δρούγιας αθλητής τριάθλου και υπεραποστάσεων, ο Παναγιώτης Κοτρωνάρος με τον οποίο συναντηθήκαμε και στους αγώνες περιπέτειας, ο "άγνωστος" Φάνης Αρκουμάνης που όπως αποδείχτηκε μόνο τυχαίος δεν ήταν, αφού κατέλαβε την τέταρτη θέση και τόσοι άλλοι που φιλοδοξούσαν για μια καλή θέση. Στις γυναίκες η Ιρένα Μαλιμπόρσκα, η Ναταλία Παπουνίδου και η Βίκυ Καρπούζα θα έδιναν την δική τους μάχη.

Ο αγώνας ήταν σε εξέλιξη κι εγώ βρισκόμουν στο πρώτο γκρουπ με τους προαναφερόμενους. Ήθελα να μην χάσω την επαφή μαζί τους τουλάχιστον όσο μπορούσα. Τα πρώτα 30 χιλιόμετρα κύλισαν ομαλά σε ρυθμό που μου ήταν ανεκτός. Αργότερα κάποιες απώλειες στο γκρουπ μ' έφεραν να είμαι με Γκούγκο, Ιωαννίδη και Σταμούλη. Στο 50ο χιλιόμετρο εγκαταλείπει ο Γκούγκο από μυικό πρόβλημα. Τα πράγματα άρχισαν να γίνονται ενθαρρυντικά για μένα αφού βρισκόμουν στην τριάδα. Ο ρυθμός ήταν δυνατός αλλά ανεκτός. Στο 72ο χιλιιόμετρο βρίσκομαι μόνο με τον Ιωαννίδη, αφού ο Σταμούλης έμεινε πιο πίσω. Τώρα πια διαισθάνομαι τι πρόκειται να ακολουθήσει. Υπάρχει βέβαια η αμφιβολία, αφού υπάρχου άλλα 30 χιλιόμετρα ως το τέρμα.

Φεύγουμε από τον σταθμό της Ζαρκαδιάς με δυνατή βροχή. Κινούμαστε σε χωματόδρομο και από την ένταση δεν βλέπουμε το σημάδι που οδηγεί στο μονοπάτι. Συνεχίζουμε ανηφορικά περίπου 2 χιλιόμετρα εκτός διαδρομής, ώσπου εμφανίζεται πίσω μας ένα αγροτικό και μας πληροφορεί ότι πάμε λάθος. Επιστροφή λοιπόν με δαιμονισμένο ρυθμό και μπαίνουμε στο σωστό δρόμο. Στο μεταξύ ο Σταμούλης βρέθηκε στην πρώτη θέση. Αρχίζει τώρα το κυνηγητό για τον χαμένο χρόνο. Σε λίγα λεπτά μένει πίσω ο Ιωαννίδης από έλλειψη ενέργειας και μένω εγώ να κυνηγώ τον πρωτοπόρο. Σε ένα κατηφορικό τμήμα της διαδρομής φτάνω τον Σταμούλη χωρίς ωστόσο να μπορεί να με ακολουθήσει. Έχουν μείνει 10 χιλιόμετρα και αρχίζω να βλέπω την κορδέλα του τερματισμού.

Κλείνοντας το χρονικό του αγώνα θέλω να πω πόσο απρόβλεπτος είναι ένας αγώνας και ειδικά σ' αυτήν την απόσταση. Ξεκίνησα με την ελπίδα να τερματίσω, γνωρίζοντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα και ενώ ήμουν στον αγώνα να κάνω το καλύτερο. Θεωρώ ότι ήμουν το αουτσάιντερ που με σωστή διαχείριση κατόρθωσε το απρόσμενο.

Όσο για το ερώτημα περί υπεραποστάσεων , προσωπικά δεν είμαι διατεθειμένος να δαπανήσω τόσο χρόνο για προετοιμασία. Προτιμώ μικρότερες αποστάσεις βασιζόμενος στην ταχύτητα.

Προς το παρόν αυτό ,αργότερα ποιος ξέρει.......

[Advendure]: Θα κλείσουμε το κεφάλαιο των υπεραποστάσεων βουνού με μια ανάμνηση από μια παλιά μας συζήτηση στο Μέτσοβο, εγώ, εσύ και ο Τάκης ο Τσογκαράκης, ένα βράδυ που τρώγαμε μαζί. Θυμάμαι πως μου είχε κάνει εντύπωση μια ενόχληση που έβγαζες σχετικά με τις υπεραποστάσεις στην Ελλάδα και την έλλειψη αθλητικού χαρακτήρα που έδειχναν πολλοί συμμετέχοντες: “Περπατούν, δεν τρέχουν, Δημήτρη και Τάκη”. Συνεχίζεις να το πιστεύεις αυτό; Και θεωρείς πως έχει να κάνει με το δικό σου αθλητικό και δρομικό υπόβαθρο, αλλά και με την αυστηρότητα της κρίσης σου, αφού έχεις ζήσει συναγωνισμό και αγώνες όπου κάθε θέση στον “ήλιο” κερδιζόταν με πραγματικό “ιδρώτα και αίμα”; Πιστεύεις ότι η σαφής μείωση των συμμετεχόντων σε αγώνες υπεραπόστασης στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια έχει να κάνει και με αυτό;

[Δημήτρης Βενετικίδης]: Το θυμάμαι! Aλλά δεν τρώγαμε μόνο, πίναμε κιόλας και αρκετά μάλιστα. Ίσως εκεί οφειλόταν και η "αυστηρότητά " μου (γέλια). Παρ' όλα αυτά έχω μια ένσταση, ονομάζοντας ορεινό τρέξιμο μια δραστηριότητα που μόνο τρέξιμο δεν είναι. Μου θυμίζει περισσότερο τις ορεινές διασχίσεις που κάναμε κατά καιρούς, με ορειβατικούς συλλόγους. Εκεί τουλάχιστον ήμασταν φορτωμένοι με αρκετά κιλά στο σακίδιο. Στους αγώνες δρόμου (άσφαλτο), υπάρχει κατηγορία δυναμικού βαδίσματος, κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε γίνει και στους αγώνες βουνού. Ίσως να φταίει και ο χρόνος που δίνουν οι διοργανωτές για έγκυρο τερματισμό. Πολλοί διοργανωτές υποκύπτουν στα αιτήματα των συμμετεχόντων για αύξηση των ορίων. Ένα παράδειγμα για να μην θεωρηθώ ότι μέμφομαι κάποιους, είναι ο δικός μας Olympus Marathon που από τις 10 ώρες πήγε στις 12. Χρόνος που βγαίνει χωρίς να τρέξει κάποιος ούτε ένα μέτρο. Αυτό όμως θα ενθαρρύνει και κάποιους άλλους που ξεπερνούν κι αυτό ακόμα το όριο και θα ζητούν κάτι παραπάνω.

Πράγματι κι εγώ βλέπω μια μείωση συμμετεχόντων στις υπεραποστάσεις. Εγώ θα σταθώ στα προβλήματα τραυματισμών που προκύπτουν από μια τέτοια δραστηριότητα. Μεγάλο το φορτίο που δέχεται κάποιος που προετοιμάζεται. Δεν είναι αυτός καθ' αυτός ο αγώνας , αλλά αυτό που θα προηγηθεί από πριν. Άλλη μια εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ο κορεσμός. Λέει ο άλλος: “εντάξει το δοκίμασα μιά και δυό, αλλά φτάνει”. Ας μην ξεχνάμε όμως και το οικονομικό θέμα, ίσως κι αυτό να συμβάλει.

[Advendure]: Ας αφήσουμε όμως το παρελθόν και ας πάμε στο παρόν. Στα 70 σου χρόνια συνεχίζεις να τρέχεις ακάθεκτος. Παρότι η καρδιά σου και οι περισσότεροι αγώνες σου ανήκουν στα βουνά, μεγάλο μέρος των προπονήσεων σου γίνεται … στο στάδιο, με αποτελέσματα που παραμένουν εξαιρετικά. Πώς βλέπεις πλέον το τρέξιμο; Πώς καταφέρνεις να διατηρείσαι σε τόσο καλή φυσική κατάσταση; Και τι θα συμβούλευες όλους εμάς που μεγαλώνουμε αλλά θέλουμε να συνεχίσουμε να τρέχουμε και να αισθανόμαστε δυνατοί;

[Δημήτρης Βενετικίδης]: Λοιπόν, κλείνω τα 70 τον Φεβρουάριο και αλλάζω κατηγορία (γέλια)! Όλα αυτά τα χρόνια το μεγαλύτερο μέρος των προπονήσεων μου γίνεται σε στάδιο, ξεκινώντας από το Καυτατζόγλειο, το στάδιο των Αμπελοκήπων και σήμερα του Λιτοχώρου. Μιά φορά την εβδομάδα στο βουνό για μένα πάντα ήταν αρκετό. Μα καλά, θα πει κάποιος, τρέχεις σε ορεινούς αγώνες, έχεις τον Όλυμπο δίπλα σου και τρέχεις στο ταρτάν? Ναι, είναι ο χώρος όπου όλα είναι μετρήσιμα. Είτε πρόκειται για διαλειμματική , είτε για τέμπο, είτε για long run. Μου δίνει επίσης το αίσθημα της ασφάλειας, αλλά και τη συναναστροφή με κόσμο. Εξ άλλου εκ του αποτελέσματος πάει καλά. Πέρα από το τρέξιμο δύο φορές την εβδομάδα μπαίνω στο γυμναστήριο για μυική ενδυνάμωση. Είναι ο θεμέλιος λίθος για όσους κάνουν οποιοδήποτε άθλημα. Να μη ξεχάσω και το ποδήλατο το οποίο με έχει σώσει σε περιόδους τραυματισμών. Όταν είμαι υγιής και ο καιρός προσφέρεται, βγαίνω για αποθεραπεία μετά από μια δύσκολη μέρα. Όπως βλέπω τα πράγματα το τρέξιμο είναι αυτό που θα με συνοδεύει στην υπόλοιπη ζωή μου.

[Advendure]: Η καριέρα σου ξεκίνησε κυριολεκτικά από την “ώρα μηδέν” για το ορεινό τρέξιμο στην Ελλάδα και συνεχίζεται ακάθεκτη μετά από πολλές δεκαετίες. Πώς βλέπεις σήμερα την εξέλιξη του αθλήματος, τόσο σε ελληνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο; Eιδικά για τη χώρα μας, τι είναι αυτό που σε ενθουσιάζει και τι είναι αυτό που σε προβληματίζει ή σε απογοητεύει;

[Δημήτρης Βενετικίδης]: Είναι εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, ποτέ δεν φανταζόμουνα την εξέλιξη αυτή. Χρειάστηκαν 15 χρόνια και πλέον, να πάρει εμπρός το άθλημα. Μετά τον Ορειβατικό Μαραθώνιο, ο Olympus Marathon ήταν αυτός που έκανε την αρχή, για να ακολουθήσει το "ξέσπασμα", με αποτέλεσμα σήμερα να γίνονται δεκάδες αγώνες, σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας. Αυτό που διαπιστώνει κανείς είναι η διαρκώς αυξανόμενη τάση για νέους αγώνες αποτέλεσμα της μεγάλης ζήτησης από το κοινό. Παρακολουθώντας τι γίνεται και στο εξωτερικό, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η ανάγκη του κόσμου για άθληση και δη μακριά από τα αστικά κέντρα, είναι ένα αίτημα διεθνές. Όλα αυτά μόνο ενθαρρυντικά μπορούν να είναι, για έναν κόσμο που διψάει για δράση, μακριά από την καθημερινότητα. Καταλήγοντας λέω, ότι και το ορεινό τρέξιμο βάζει ένα λιθαράκι για μια υγιή κοινωνία.

[Advendure]: Προφανώς, έχει τεράστια αξία η γνώμη ενός ανθρώπου με τόσο μεγάλη και ουσιαστική πορεία στον αθλητισμό και ειδικότερα στο ορεινό τρέξιμο. Τι συμβουλές θα έδινες στους νέους αθλητές που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στα μονοπάτια; Και τι θα έλεγες στους elite αθλητές που σήμερα πρωταγωνιστούν στο άθλημα στη χώρα μας;

[Δημήτρης Βενετικίδης]: 37 χρόνια αθλούμενος κι αυτό από σύμπτωση, μόνο ικανοποιημένο με κάνει. Αν δεν συναντούσα την ώρα "0" δεν ξέρω ποια θα ήταν η ζωή μου σήμερα. Όλα αυτά που έζησα, θα ήταν μια λευκή σελίδα αν δεν "σκόνταφτα" επάνω της.

Για τους νέους που δοκιμάζουν να αλλάξουν την ζωή τους προς το καλύτερο, μια είναι προτροπή μου: Άθληση, όποια μορφή κι αν επιλέξουν. Εγώ επικεντρώθηκα στο τρέξιμο γιατί αυτό γνώρισα από την αρχή και συνεχίζω με την ίδια θέρμη μέχρι και σήμερα.

Το ορεινό τρέξιμο ήρθε σαν μια συμπληρωματική εξέλιξη, της επαφής μου με τα βουνά, πεζοπορώντας και διασχίζοντας με φίλους και ορειβατικούς συλλόγους.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την ομαλή μου μετάβαση σ' αυτό όντας προσαρμοσμένος στο πεδίο.

Άρα, αν κάποιος επιθυμεί να ασχοληθεί μ' αυτό, πέρα του ότι ήδη κάνει τρέξιμο, πρέπει σιγά σιγά να βάλει στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα πεζοπορίες σε κοντινά δάση ή λόφους, για την απαιτούμενη προσαρμογή και αργότερα σε μονοπάτια που διεξάγονται αγώνες.

Οι elite αθλητές βέβαια δεν χρειάζονται συμβουλές, μιας και οι περισσότεροι καθοδηγούνται από έμπειρους προπονητές. Αυτό που θέλω πω είναι να μην απογοητεύονται από άσχημα αποτελέσματα (που θα τύχουν σίγουρα) , αλλά να επιμένουν σθεναρά. Έχω δει πολλούς χαρισματικούς αθλητές να εγκαταλείπουν την αγωνιστική δράση, μη μπορώντας να διαχειριστούν την ήττα.

[Advendure]: Κλείνουμε, λοιπόν, την όμορφη αυτή συζήτηση με μια ματιά προς το μέλλον και τα σχέδια σου για την επόμενη χρονιά. Και, με την ευκαιρία: άραγε υπάρχει κάποιος αγώνας που θα ήθελες να τρέξεις κάποια στιγμή και μέχρι σήμερα δεν το έχεις καταφέρει;

[Δημήτρης Βενετικίδης]: Αχ αυτό το μέλλον!!! ... "αρρωστήσαμε" να το κυνηγάμε. Χωρίς όμως αυτό πως θα ήταν η ζωή μας; Τώρα που μεγάλωσα και έχει καθίσει η σκόνη, αλλάζουν τα δεδομένα. Η συμμετοχή μου και μόνο στις δράσεις παίρνει το κομμάτι που δικαιούται. Αλλιώς βλέπω πλέον τους αγώνες, αλλιώς αντιμετωπίζω τα αποτελέσματα, αλλιώς προετοιμάζομαι. Άρχισα να αγαπώ την τεμπελιά μου, μου έλειψε το ομολογώ. Ας μην χαίρονται όμως οι "ανταγωνιστές" μου (γέλια).....θα είμαι μάχιμος ως το τέλος.

Όσο για το τελευταίο , περιμένω την έμπνευση...… γειά σας και χαρά σας!!

ΥΓ .. ο Δημήτρης Βενετικίδης θα τιμηθεί το Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2026, με το βραβείο του Διαχρονικού Αθλητή, στην εκδήλωση Runners of the Year, by Tihio Race.

Δημήτρης Τρουπής