[Advendure]: Δημήτρη, παρότι εδώ και χρόνια βρίσκεσαι σταθερά στο προσκήνιο του ορεινού τρεξίματος, θα θέλαμε να μας συστηθείς λίγο καλύτερα. Από πού κατάγεσαι, πού ζεις σήμερα και με τι ασχολείσαι πέρα φυσικά από το ορεινό τρέξιμο.

[Δημήτρης Ελευθερίου]: Κατάγομαι από την Ευρυτανία και συγκεκριμένα μεγάλωσα στο Μεγάλο Χωριό. Έζησα εκεί έως τον Χειμώνα του 2018 όπου ήρθα στην Αθήνα που είμαι μέχρι τώρα. Εργάζομαι από το 2015 ως ιδιωτικός υπάλληλος, ταυτόχρονα τα τελευταία χρόνια και ως προπονητής, κάτι που το ήθελα πολύ αλλά περίμενα την κατάλληλη στιγμή ώστε να έχω και τα απαραίτητα εφόδια της σχολής που είχα επιλέξει και να δημιουργήσω την δική μου ομάδα, με την ονομασία Freedom Running Team.

[Advendure]: Πότε ξεκίνησες να αθλείσαι και τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στα μονοπάτια των βουνών και στο ορεινό τρέξιμο; Παράλληλα, ασχολείσαι συστηματικά και με κάποιο άλλο άθλημα του βουνού;

[Δημήτρης Ελευθερίου]: Μέχρι την ηλικία των 25 ετών δεν έκανα κάποιο άθλημα συστηματικά. Το μόνο που έκανα από την ενηλικίωση και έπειτα ήταν να πηγαίνω όσο συχνά μπορούσα για 5x5 όπου μου άρεσε η ένταση που προσέφερε. Επίσης κάποιες φορές βγαίναμε για ένα χαλαρό σύντομο τρέξιμο με τον Νίκο (ο ξάδερφος μου που μέναμε δίπλα στο Χωριό) και μάλιστα θυμάμαι δεν παίρναμε ούτε ρολόι μαζί μας.

Το καλοκαίρι του 2011 λοιπόν, σε ένα τέτοιο τρέξιμο ήρθε μαζί μας ο Γιώργος, ένας κύριος από την Αμφιλοχία που θα του δείχναμε που πηγαίνουμε και τρέχουμε με τον Νίκο μιας και έκανε προετοιμασία για κάποιον ημιμαραθώνιο τότε. Καθώς τρέχαμε οι τρεις μας, κοιταζόμασταν με τον Νίκο για το πότε θα μας πει ο Γιώργος ότι φτάνει, αρκετά τρέξαμε μιας και εμείς δεν είχαμε ιδέα για το πόσα χιλιόμετρα θα κάναμε και πόσο χρόνο θα μας έπαιρνε. Μετά από 8 χιλιόμετρα όπου μας είπε ο Γιώργος στο τέλος ότι τόσα κάναμε, τον αφήσαμε και μου λέει ο Νίκος: αφού αντέχεις, δεν πάμε στον Μαραθώνιο της Αθήνας;

Εγώ σκέφτομαι τότε ότι εκεί πάνε μόνο αθλητές, τι δουλειά έχουμε εμείς; (!!!) Μετά από λίγες μέρες μου είπε ο Νίκος ότι εντάξει, έκανα τις εγγραφές και θα πάμε 13 Νοεμβρίου να τρέξουμε, εγώ στον Μαραθώνιο και ο Νίκος στα 10K.

Σίγουρα στάθηκα τυχερός γιατί από το σχεδόν τίποτα, άρχισα να βάζω χιλιόμετρα χωρίς κάποιο πρόγραμμα ή λογική, απλά γιατί ήθελα να τερματίσω. Το σώμα προσπαθούσε να προσαρμοστεί και να με αντέξει καθώς πίστευα τότε ότι μετά την προπόνηση, πρέπει να είσαι πάντα κουρασμένος για να έχει αποτέλεσμα. Και έτσι, μετά από έναν τοπικό αγώνα τέλη Ιουλίου (περίπου 2 εβδομάδες μετά την εγγραφή) σχεδόν 20 χιλιομέτρων (όπου πήρα μέρος και τερμάτισα διαλυμένος γιατί δεν σταματούσα στους σταθμούς, αφού δεν φανταζόμουν την χρησιμότητα των σταθμών και πίστευα ότι θα είναι χάσιμο χρόνου) φτάσαμε στην εκκίνηση του 29^ου ΑΜΑ, με χειμωνιάτικο καιρό σε σχέση με του Καρπενησίου εκείνες τις μέρες και ενώ μου έχει μείνει αξέχαστο το τραγούδι που έπαιζε στον Μαραθώνα, “δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα, κρύο δεν έκανε ποτέ” και έτσι πήρα την χαρά του τερματισμού σε 3:11:47.

Από τότε, δεν σταμάτησα να τρέχω….

Εναλλακτικά κάνω ποδήλατο δρόμου και mountain bike και τον Χειμώνα ορειβατικό σκι.

[Advendure]: Στα αρχεία μας εμφανίζεται ως πρώτος σου αγώνας το μακρινό 2012, το “Μονοπάτι Παρνασσού”. Τι θυμάσαι από εκείνη την πρώτη σου εμπειρία σε διοργάνωση; Είχες φανταστεί τότε ότι κάποτε θα έφτανες στο σημερινό σου επίπεδο, με σημαντικές επιτυχίες και συμμετοχές σε αγώνες του εξωτερικού;

[Δημήτρης Ελευθερίου]: Το μονοπάτι Παρνασσού ήταν όντως η πρώτη μου γνωριμία με το ορεινό τρέξιμο που ήθελα να το δοκιμάσω μιας και είχα ακούσει κάποια πράγματα και για αυτού του είδους αγώνες. Θυμάμαι ότι μου φάνηκε δύσκολο σε ότι έχει να κάνει με τις απότομες ανηφόρες αλλά πολύ πιο ευχάριστο γιατί έχει και κατηφόρες! Κατάλαβα τότε ότι μου αρέσει περισσότερο το ορεινό τρέξιμο συν ότι ήταν και πιο εύκολο να το κάνω στο χωριό μου. Από εκεί και έπειτα, πηγαίναμε σε διάφορους αγώνες με τον Νίκο, σε ορεινούς κυρίως αλλά και σε δρόμου.

Τότε δεν φανταζόμουν ότι μπορεί να έφτανα κάποτε σε ανταγωνιστικό επίπεδο και έβλεπα τους πρώτους αθλητές τότε: Μπόκοτς , Θεοδωρακάκο, Διαλεκτό, Στεφανή, Καλοφύρη, Σιδερίδη, Αρκουμάνη, Κωστόπουλο, Matras και άλλους… σαν κάτι άπιαστο. Μετά από κάποια χρόνια και αρκετή υπομονή, ήρθε η στιγμή που μπορούσα πλέον να είμαι σε ένα αρκετά καλό επίπεδο που να μπορώ να διεκδικήσω καλά αποτελέσματα και να τρέχω μαζί με αυτούς που κάποτε τους έβλεπα ως άπιαστους.

[Advendure]: Αγωνίζεσαι με επιτυχία σε ένα ευρύ φάσμα αποστάσεων, από σύντομους αγώνες έως ultra trail των 80–90 χιλιομέτρων. Ποια απόσταση θεωρείς ότι σου ταιριάζει περισσότερο; Θα έβλεπες τον εαυτό σου στην εκκίνηση ενός αγώνα 100 μιλίων;

[Δημήτρης Ελευθερίου]: Μου αρέσουν όλες οι αποστάσεις μέχρι τα 80-90Κ, γιατί η κάθε μία έχει να σου προσφέρει κάτι διαφορετικό. Οι πιο ευχάριστες όμως είναι οι αποστάσεις μεταξύ 40-80 χιλιομέτρων όπου είναι ένας συνδυασμός ταχύτητας και αντοχής.

Σε απόσταση 100 μιλίων θα έπαιρνα μέρος σταδιακά. Δηλαδή θα δοκίμαζα πρώτα αποστάσεις 100-130 χιλιομέτρων και εάν θεωρούσα ότι μπορώ να βγάλω έναν αγώνα 160 χιλιομέτρων με τα δικά μου ζητούμενα, θα έμπαινα στην εκκίνηση. Γενικά όσον αφορά τα δικά μου γούστα, θέλω να ευχαριστιέμαι το τρέξιμο και αν αυτό δεν συμβαίνει μέσα στον αγώνα για διάφορους λόγους (πχ υπερβολικοί μυϊκοί πόνοι, ένα στομάχι που έχει “χαλάσει” και δεν φτιάχνει, άσχημο σούρωμα όπου “σέρνεσαι”) θέλω να βάζω ένα τέλος στην κατάσταση αυτή. Δεν είμαι της άποψης να βλέπω τον τερματισμό πάση θυσία και να ταλαιπωρώ το σώμα και το μυαλό μου με ηρωισμούς.

Το τρέξιμο για εμένα πέρα από την εύρεση των ορίων της αντοχής είναι πάνω απ’ όλα ευχαρίστηση, αν αυτό σταματήσει να μου το προσφέρει ... σταματάω!

[Advendure]: Μίλησέ μας για ορισμένα από τα αποτελέσματά σου που ξεχωρίζεις και τους λόγους που τα θεωρείς ιδιαίτερα. Υπάρχει, επίσης, κάποια δύσκολη ή άσχημη στιγμή σε αγώνα που έχει αφήσει το δικό της αποτύπωμα μέσα σου;

[Δημήτρης Ελευθερίου]: Κάθε αγώνας είναι διαφορετικός αλλά θα ξεχώριζα κάποια αποτελέσματα όπως τον Olympus Marathon του 2022, γιατί ήταν μετά από την περίοδο της καραντίνας όπου οι συνθήκες επέτρεπαν να κάνω αρκετή προπόνηση και να έχω καλή αποκατάσταση ώστε την ζεστή εκείνη ημέρα που γινόταν ο αγώνας, μπόρεσα να μείνω στον συναγωνισμό.

Τον αγώνα Dolomites Extreme 55K στο Val di Zoldo της Ιταλίας το 2021 που είχαμε πάει μια μεγάλη παρέα και κάναμε αισθητή την παρουσία μας με τα αποτελέσματα μας αλλά και την διάθεση μας!

Θα ξεχώριζα και από δρόμο τον Κλασικό Mαραθώνιο της Αθήνας του 2021 όπου στάθηκα στην εκκίνηση με την ελάχιστη προετοιμασία για δρόμο αλλά έκανα τον καλύτερο μου χρόνο από τις 10 συμμετοχές μου μέχρι και σήμερα.

Μέσα σε όλες αυτές τις στιγμές δεν θα μπορούσε να μην υπάρχει και κάποια άσχημη στιγμή που πραγματικά με έχει στιγματίσει αλλά ευτυχώς δεν με έκανε να μισήσω το ορεινό τρέξιμο. Ήταν στον αγώνα TERA στο όμορφο Ζαγόρι το 2016. Ήταν η 2^η συμμετοχή μου σε αυτή την απόσταση και κάπου στα 3/4 του αγώνα λίγο πριν το Μονοδένδρι και ενώ ήμουν στις 7 ώρες και κάτι, κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τις δυνάμεις μου και αφού έφτασα στον σταθμό στην πλατεία του χωριού, γνωρίζοντας ότι δεν τελειώνει εκεί ο αγώνας και είναι πολύ απαιτητικό το τελευταίο κομμάτι (το θυμόμουν από στον τερματισμό μου το 2015) αποφάσισα να εγκαταλείψω την προσπάθεια μου. Εκεί λοιπόν, αφού κάθισα στον σταθμό και έβγαλα το νούμερο μου να το παραδώσω στον υπεύθυνο, έρχεται μια “κυρία” (θα πω ευγενικά χωρίς να την ονοματίσω) όπου προσπαθεί να μου αλλάξει την γνώμη και να συνεχίσω με επιχειρήματα του τύπου “μην σταματάς τώρα, θα το μετανιώσεις μετά” ή “ξέρω εγώ από αυτά, τρέχουν τα αδέρφια μου και φίλοι μου και έτσι νιώθουν όλοι μέσα στον αγώνα” και άλλα..

Εγώ γνωρίζοντας τον εαυτό μου καλύτερα από τον καθένα της εξηγούσα ότι τον έχω κάνει τον αγώνα, μπορώ να τον τερματίσω αλλά όχι σε αυτή την κατάσταση, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να με ταλαιπωρήσω άλλο μιας και είχα ήδη κάποια ώρα που δεν είχα καταφέρει να επανέλθω.

Εκείνη την στιγμή και αφού έβλεπε ότι ήμουν ανένδοτος, η “κυρία” μου έδωσε μια δυνατή σφαλιάρα μάλλον γιατί νόμιζε ότι λέω παράλογα πράγματα και δεν ξέρω τι μου γίνετε. Τότε, σκέφτηκα σε δέκατα ότι ή θα ανταποδώσω και θα πιαστούμε στα χέρια ή θα πάρω το νούμερο μου και θα πάω να εγκαταλείψω στον επόμενο σταθμό όπου και αυτό έκανα φεύγοντας νευριασμένος αλλά σιωπηλός.

Από εκεί και πέρα ήρθε το χάος αφού δεν τήρησα τα δικά μου θέλω και πρέπει όσον αφορά τους λόγους που τρέχω. Μέχρι πριν λίγο από τον τερματισμό έφτασα σε σημείο να βουίζουν τα αυτιά, να πονάει το στήθος σε κάθε ανάσα και σχεδόν να ξαπλώνω μέσα στο μονοπάτι για να πάρω δυνάμεις και κουράγιο ώστε να τελειώσει αυτό το μαρτύριο.

Αυτή η εμπειρία με έχει στιγματίσει και ακόμη μετανιώνω που άφησα κάποιον ξένο να παρέμβει στην δική μου υγεία, σωματική και ψυχική.

[Advendure]: Υπάρχουν μονοπάτια που τα νιώθεις σαν το “σπίτι σου”; Πού αγαπάς περισσότερο να τρέχεις; Και ποιος είναι ο αγαπημένος σου αγώνας;

[Δημήτρης Ελευθερίου]: Φυσικά και έχω αγαπημένα μονοπάτια! Αυτά βρίσκονται στο χωριό μου όπου έχω βάλει και εγώ το χεράκι μου ώστε να γίνουν περισσότερα και πιο καθαρά. Πλέον το βουνό μας η Καλιακούδα και το Μεγάλο Χωριό φιλοξενεί το Φθινόπωρο τους αγώνες του Karpenissi Τrail, κάτι που όταν ξεκινήσαμε να τρέχουμε δεν το φανταζόμασταν καν!

Αγαπημένος αγώνας ίσως να είναι για με μικρή διαφορά ο Olympus Marathon αλλά ξεχωρίζω και άλλους όπως τους αγώνες TERA στο Ζαγόρι και τον Faethon Skyrace επίσης στον Όλυμπο. Εννοείται ότι ο αγώνας στον δικό μου τόπο είναι κάτι που δεν μπορώ να τον συγκρίνω με κανέναν άλλο.

[Advendure]: Έχεις συμμετάσχει τόσο σε ultra αγώνες ασφάλτου όσο και στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Πιστεύεις ότι ένας αθλητής ορεινού τρεξίματος ωφελείται αν εντάξει στο πρόγραμμά του και δρομικούς αγώνες; Σε ποια χρονικά σημεία του αγωνιστικού του καλενταριού θα ήταν πιο χρήσιμη αυτή η εμπειρία; Και τέλος, ποιες βασικές διαφορές εντοπίζεις ανάμεσα στο τρέξιμο στο βουνό και στην άσφαλτο.

[Δημήτρης Ελευθερίου]: Στο βουνό, παίρνεις μια ανάσα στους σταθμούς ή σε κάποιο τεχνικό σημείο που πρέπει αναγκαστικά να μειώσεις πολύ την ταχύτητα ενώ στον δρόμο, δεν υπάρχουν στάσεις και όλα γίνονται στο κόκκινο. Επίσης καταπονεί περισσότερο το σώμα γιατί το μοτίβο του τρεξίματος δεν αλλάζει τόσο σε σχέση με το βουνό και η κόπωση έρχεται πιο απότομα σε σχέση με το βουνό.

Πιστεύω ότι πρέπει να μπαίνουν δρομικοί αγώνες στο πρόγραμμα ενός ορεινού δρομέα. Ο δρόμος σε κάνει πιο ανθεκτικό όπως συνηθίζω να λέω αλλά έχει και πιο συχνούς τραυματισμούς, όταν δεν μιλάμε για πτώσεις συγκρίνοντας με το βουνό.

Οι αγώνες σε δρόμο πρέπει να είναι σε απόσταση από τους αγώνες βουνού γιατί αφήνουν εξίσου πολύ μεγάλη κόπωση στον αθλητή. Αν υποθέσουμε ότι οι περισσότεροι από εμάς προετοιμαζόμαστε για αγώνες που θα γίνουν το καλοκαίρι, ο Αυθεντικός Μαραθώνιος την Αθήνας που γίνεται τον Νοέμβρη είναι μια πολύ καλή επιλογή μιας και πιστεύω ότι όποιος τρέχει και είναι στις δυνατότητες του, οφείλει έστω και μια φορά να τον τρέξει!

[Advendure]: Είσαι αθλητής της Dynafit. Μίλησέ μας για τη συνεργασία σου με την εταιρεία και αν έχεις συνεργασίες με άλλους χορηγούς. Φέτος, ποια ήταν τα αγαπημένα σου κομμάτια εξοπλισμού από την ευρεία γκάμα της Dynafit, αλλά και από άλλες εταιρείες που βρίσκονται κάτω από την “ομπρέλα” της 4S Distribution;

[Δημήτρης Ελευθερίου]: Είμαι αθλητής της Dynafit περίπου μια δεκαετία τώρα. Η ιστορία της ξεκινάει από το μακρινό 1950 φτιάχνοντας μπότες σκι και αργότερα πρωτοπόρησε με την πατέντα της στο δέσιμο της μπότας με την δέστρα με τα λεγόμενα pins. To 2012 έβγαλε την πρώτη της καλοκαιρινή σειρά μπαίνοντας στο ορεινό τρέξιμο και από τότε υπήρξαν πολλές αλλαγές μέχρι να φτάσουμε στο παρόν με την συλλογή της Dynafit να κινείτε σε υψηλά επίπεδα. Τα αγαπημένα μου κομμάτια από την συλλογή της είναι από τα παπούτσια τα Alpine II DNA και το Trail. Στα ρούχα η σειρά Sky είναι το κάτι άλλο, τόσο που πολλοί την εμπιστεύονται και στον δρόμο!

Επίσης κάποια προϊόντα που χρησιμοποιώ από τις εταιρίες που ανήκουν στην 4S Distribution είναι τα γυαλιά Ultimate & Split της Julbo σε reactive έκδοση. Από την Sidas τις T-Free κάλτσες και τους λατρεμένους πλέον πάτους Trail+ .

Με στηρίζουν ακόμη στην προσπάθεια μου τόσα χρόνια με δυνατή παρουσία δυο ακόμη εταιρίες. Η 226ers που έχει μακρά εμπειρία στον τομέα αυτόν και έχει λυθεί ο γρίφος της τροφοδοσίας στους αγώνες και στις προπονήσεις μου.

Και η Icon Group Τεχνική Ι.Κ.Ε. όπου όραμα της είναι η βιωσιμότητα και το πράσινο μέλλον να γίνει ο κανόνας στις υποδομές.

[Advendure]: Από την εξαιρετική σου φετινή αγωνιστική χρονιά ξεχωρίζουμε τη νίκη σου στο απαιτητικό Olympus Ultra 73K τον Ιούνιο, αλλά και τη δεύτερη θέση στο Transylvania 50K στη Ρουμανία τον Μάιο. Τι συναισθήματα σου άφησαν αυτοί οι αγώνες και η χρονιά συνολικά; Σχεδιάζεις να συμμετάσχεις σε κάποιον ακόμη αγώνα μέχρι το τέλος του 2025;

[Δημήτρης Ελευθερίου]: Στον αγώνα στην Ρουμανία κατάφερα να είμαι σε καλή φόρμα και να πιάσω μια καλή επίδοση. Ο αγώνας ήταν στα μέτρα μου και προσπάθησα για ότι καλύτερο μέχρι το τέλος. Κάθε αγώνας στο εξωτερικό είναι πιο διαφορετικός γιατί νιώθεις ότι τρέχεις και για την χώρα σου κατά κάποιο τρόπο χωρίς να έχει ίσως λογική αυτό.

Στον Olympus Ultra όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Λίγο οι υποχρεώσεις και η καθημερινότητα που αλλάζει συνεχώς συνέβαλαν ώστε να μην νιώθω έτοιμος προπονητικά να λάβω μέρος σε καμία απόσταση από τους αγώνες του Ολύμπου που ήθελα να είμαι ανταγωνιστικός, μου έλειπε ο όγκος που έβαζα τις προηγούμενες χρονιές.

Ακούγεται οξύμωρο αλλά μπορεί από ένστικτο; Τελικά αποφάσισα να λάβω μέρος στην ultra απόσταση γιατί μέσα μου πίστευα ότι μπορεί να μην νιώθω έτοιμος για πολύ μεγάλη ένταση ώστε να τρέξω στον Μαραθώνιο αλλά εάν κάνω μια καλή διαχείριση με την τροφοδοσία μου και δεν “τύχει” κάτι περίεργο, μπορώ να αντέξω και να πάρω κάτι καλό από τον αγώνα.

Τελικά κατάλαβα ότι έχουμε πολλές δυνάμεις… όλα δούλεψαν ρολόι και μπορεί στον Ενιπέα να φάνηκε ότι έλειπε ο όγκος αλλά με την σωστή διαχείριση και τροφοδοσία που έκανα από την αρχή του αγώνα, κατάφερα και πήρα πραγματικά το 100% από τον Δημήτρη εκείνη την ημέρα.

Μέσα στο υπόλοιπο του 2025 θα πάρω μέρος στον αγώνα της Δίρφυς και ίσως στον Χειμωνιάτικο Ενιπέα, χωρίς να είναι κανένας στόχος γιατί βγαίνει η κούραση και το καταλαβαίνω.

[Advendure]: Μετά από 13–14 χρόνια εμπειρίας στα βουνά και στο ορεινό τρέξιμο, ποια είναι η γνώμη σου για την εξέλιξη του αθλήματος στην Ελλάδα και σε διεθνές επίπεδο; Έχοντας τρέξει σε αγώνες στο εξωτερικό, τι είναι αυτό που σου αρέσει περισσότερο όταν αγωνίζεσαι εκεί και τι όταν τρέχεις στα δικά μας μονοπάτια; Κατά τη γνώμη σου, πού θα έπρεπε να δώσουν έμφαση οι Έλληνες διοργανωτές;

[Δημήτρης Ελευθερίου]: Μετά από τα χρόνια που βρίσκομαι στον χώρο, βλέπω ότι το ενδιαφέρον για το ορεινό τρέξιμο συνεχίζει να ανεβαίνει αλλά με πιο αργούς ρυθμούς. Το καλό είναι ότι βγαίνει μια φουρνιά με νέα παιδιά που φαίνεται να είναι παθιασμένα με το άθλημα και έχουν πολύ καλές επιδόσεις, ώστε αν συνεχίσουν με τον ίδιο ζήλο, θα μπορούν να σταθούν επάξια και σε αγώνες στο εξωτερικό και με τον καιρό και να είναι ανταγωνιστικοί.

Στο εξωτερικό μου αρέσει όλο το πακέτο γιατί βλέπεις άλλα βουνά, άλλες πόλεις και κουλτούρες. Στα δικά μας μονοπάτια μου αρέσει να τρέχω περισσότερο γιατί είμαι πιο άνετος, πιο ελεύθερος επειδή κατανοώ πιο καλά την διαδρομή και νιώθω πιο οικεία. Σίγουρα δεν έχουμε να ζηλέψουμε κάτι από το εξωτερικό γιατί το ορεινό στοιχείο στον τόπο μας είναι έντονο και οι διοργανώσεις κινούνται σε πολύ καλό επίπεδο.

[Advendure]: Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον; Έχεις ήδη κατασταλάξει σε κάποιους αγώνες που σίγουρα θα τρέξεις το 2026; Υπάρχει κάποιος αγώνας που κάποτε θα ήθελες να συμμετάσχεις; Και, τέλος, όταν τα χρόνια περάσουν και το τρέξιμο σε τόσο υψηλό επίπεδο γίνει ανάμνηση, θα συνεχίσεις να τρέχεις στα βουνά;

[Δημήτρης Ελευθερίου]: Τα σχέδια μου για το μέλλον είναι αβέβαια όσον αφορά τους στόχους μου γιατί εξαρτώνται από τον ελεύθερο χρόνο που πλέον τον βρίσκω με το σταγονόμετρο μιας και μάλιστα εδώ και 2 μήνες έχουμε νέο μέλος στην οικογένεια που όλη η προσοχή τώρα είναι στραμμένη πάνω του. Ο ύπνος και γενικά η ξεκούραση είναι ανύπαρκτη αλλά προσπαθώ να έχω μια συνέπεια στην συχνότητα των προπονήσεων που πιστεύω ότι θα εξακολουθώ να έχω γενικώς, γιατί πέρα από την απόδοση είναι η ευχαρίστηση που παίρνω από κάθε μέρα που καταφέρνω να κάνω προπόνηση.

Θα ήθελα να τρέξω το 2026 στον Olympus Marathon, στο Ζαγόρι και στο Μέτσοβο που έχω χρόνια να συμμετάσχω. Επίσης περνά από το μυαλό μου κάποιος μεγάλος δρομικός μετά το καλοκαίρι αλλά θα δείξει πως θα έχω φτάσει μέχρι τότε ως εκεί.

Στο εξωτερικό θα ήθελα κάποια στιγμή να τρέξω στην διοργάνωση του UTMB & στον Transvulcania.

Όταν τα χρόνια περάσουν εύχομαι να μπορώ να πηγαίνω στα βουνά έστω και για περπάτημα. Όσοι με ξέρουν θα έχουν ακούσει ότι πάντα λέω την φράση “καλά να είμαστε και όλα τα άλλα τα ρυθμίζουμε”!

Δημήτρης Τρουπής