[Advendure]: Γιάννη, μέχρι στιγμής η χρονιά ήταν γεμάτη αγώνες, δράση και αμέτρητα φωτογραφικά κλικ για την ομάδα σας. Ποιες στιγμές ή εμπειρίες σου έχουν μείνει πιο έντονες; Υπήρξαν κάποιοι αγώνες ή στιγμές - και οι αντίστοιχες φωτογραφίες - που σε έκαναν να πεις: “Αυτό είναι πραγματικά μοναδικό”;

[Γιάννης Ραμός]: Η φετινή χρονιά ήταν πραγματικά πολύ γεμάτη, και σε φωτογραφικά στιγμιότυπα και σε ένταση. Και το αστείο είναι ότι δεν έχει τελειώσει ακόμη, καθώς μένουν Γίδι, Δίρφυς, Αρτεμίσιο, που κάθε χρόνο φέρνουν μαζί τους ιστορίες και συγκινήσεις μοναδικές. Αν έπρεπε όμως να ξεχωρίσω μια στιγμή, αυτή θα ήταν στο Ultra του Τειχίου. Τρίτη μέρα, ανηφορίζαμε μέσα στο δάσος του Παρνασσού με τον συνάδελφό μου, τον Αποστόλη, και μαζί με τους αθλητές, όταν ξαφνικά η ομίχλη, το ψιλόβροχο και το φως έδεσαν με τρόπο που σπάνια συναντάς. Οι αντιθέσεις ήταν ακριβώς όσες έπρεπε για να δημιουργήσουν εκείνη τη μυστηριώδη ηρεμία, χωρίς να χαθούν τα χρώματα του τεραίν. Την έχεις δει την συγκεκριμένη φωτογραφία και θεωρώ ότι μπορούμε να «καμαρώνουμε» πολύ γι' αυτήν... χαχαχα… Είναι από αυτές τις στιγμές που νιώθεις ότι η φύση σού "δίνει" το κάδρο κι εσύ απλώς πρέπει να είσαι εκεί, να περιμένεις τον επόμενο αθλητή που θα περάσει για να ντύσει την φωτογραφία.

[Advendure]: Στα βουνά όλα είναι δυναμικά και εξελίσσονται συνεχώς. Το ίδιο φαντάζομαι ισχύει και στο δικό σας πεδίο, με νέες ιδέες και τεχνικές. Δοκιμάσατε κάτι διαφορετικό φέτος στη φωτογράφιση ή στην κάλυψη των αγώνων; Υπήρξαν κάποια project ή τεχνικές που σας ενθουσίασαν και θέλεις να μοιραστείς μαζί μας;

[Γιάννης Ραμός]: Στα βουνά όλα αλλάζουν συνεχώς, και το ίδιο νιώθω ότι συμβαίνει και στη δουλειά μας. Οι αγώνες πλαισιώνονται από ανθρώπους που αγαπάνε τη φύση και τον τόπο τους και δίνουν όλο τους το είναι, κι εμείς προσπαθούμε να τους ακολουθήσουμε με τη ματιά μας και τη φωτογραφική μας τεχνική. Φέτος, η μεγαλύτερη τεχνική περιπέτεια ήταν η μετάβαση από τις DSLR στις mirrorless κάμερες. Την είχαμε καθυστερήσει πολύ, αλλά κάποια στιγμή έπρεπε να γίνει, η τεχνολογία “τρέχει” κι εμείς δεν μπορούμε να μείνουμε πίσω. Η αλλαγή έγινε σχεδόν ταυτόχρονα από αρκετά μέλη της ομάδας, και για λίγες μέρες υπήρχε η μικρή αίσθηση ανασφάλειας που πάντα φέρνει το καινούριο. Παράλληλα, η πλατφόρμα φιλοξενίας των φωτογραφιών μας εξελίσσεται συνεχώς. Από τις αρχές της χρονιάς υποστηρίζει Face και BIB Recognition, κάνοντας την αναζήτηση των φωτογραφιών εύκολη για τους δρομείς. Κάθε φορά που βλέπουμε κάποιον να βρίσκει τη φωτογραφία του μέσα σε δευτερόλεπτα, νιώθουμε ότι όλη αυτή η προσπάθεια τελικά αξίζει.

[Advendure]: Ξέρουμε πως η σχέση σου με τους αθλητές είναι εξαιρετική, άλλωστε μετά από τόσα χρόνια στο πεδίο έχετε δεθεί πραγματικά, ο καθένας από το δικό του μετερίζι. Θα ήταν ωραίο να μοιραστείς μαζί μας 2-3 στιγμές ή ιστορίες που σε άγγιξαν προσωπικά και σου έμειναν αξέχαστες.

[Γιάννης Ραμός]: Πράγματι, οι σχέσεις μας με τους αθλητές αλλά και τους διοργανωτές έχουν χτιστεί μέσα στα χρόνια και μέσα από την τριβή που φέρνει κάθε αγώνας. Πολλές φορές νιώθουμε σαν "ενδιάμεσοι" στους οποίους και οι δύο πλευρές μπορούν να εμπιστευτούν, να μοιραστούν σκέψεις, παράπονα ή ακόμα και τον πόνο τους. Θυμάμαι έναν αθλητή στη διαδρομή ενός αγώνα, έτοιμο να εγκαταλείψει. Κάθησε λίγο μαζί μου, ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες, κι ενώ εγώ προσπαθούσα να τον πείσω για τη δική του ασφάλεια να σταματήσει, τελικά εκείνος συνέχισε. Τερμάτισε τον αγώνα και όταν τον ξαναείδα στον τερματισμό, μ' ευχαρίστησε γιατί του έδωσα κουράγιο και δύναμη να συνεχίσει. Περίεργο συναίσθημα αυτό, να νιώθεις ότι απλά η παρουσία σου, μπορεί να κάνει τη διαφορά σε μια τόσο προσωπική στιγμή. Νομίζω ότι αυτό είναι και το προνόμιο μας, πέρα από το φωτογραφικό κομμάτι, βρισκόμαστε σε σημεία (είτε στη διαδρομή είτε στους τερματισμούς) όπου οι δρομείς συχνά έχουν την ανάγκη να “ακουμπήσουν” κάπου, να μοιραστούν κάτι δικό τους. Κι εμείς απλώς είμαστε εκεί.

[Advendure]: Κάθε χρονιά φυσικά έχει και τις δυσκολίες της. Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις που συναντήσατε φέτος και πώς τις ξεπεράσατε;

[Γιάννης Ραμός]: Μέσα στη χρονιά που μας πέρασε — και σχετικά πρόσφατα — είχαμε την αποχώρηση ενός από τα βασικά μέλη της ομάδας μας, ενός ανθρώπου που ήταν μαζί μας από τα πρώτα βήματα του FotoTrexoume. Ήταν μια μετάβαση δύσκολη, τόσο πρακτικά όσο και συναισθηματικά. Για εμάς άφησε πίσω του ένα κενό, γιατί είχε συμβάλει ουσιαστικά σε ό,τι χτίσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Χρειάστηκε χρόνος για να το διαχειριστούμε, να προσαρμοστούμε, να συνεχίσουμε με τον δικό μας ρυθμό και να εφεύρουμε νέους μηχανισμούς λειτουργίας και επικοινωνίας. Παρόλα αυτά, μας θύμισε πόσο δυνατά δεμένοι είμαστε μεταξύ μας. Μας έφερε πιο κοντά, μας έκανε να στηριχτούμε ο ένας στον άλλο και να συνεχίσουμε με ευγνωμοσύνη για όσα μοιραστήκαμε και με καθαρή πρόθεση για όσα έρχονται.

[Advendure]: Πώς βλέπεις ότι η δουλειά σας επηρεάζει τον τρόπο που οι άνθρωποι βιώνουν τα βουνά και τον αθλητισμό;

[Γιάννης Ραμός]: Νομίζω ότι η καλύτερη απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν είναι δική μου, αλλά των ίδιων των αθλητών. Θα παραθέσω ένα email που μου στάλθηκε πριν από λίγο, γιατί νομίζω ότι τα λέει όλα: “Σε ευχαριστώ για τις φωτογραφίες, τα καλά σου λόγια και που είσαι εκεί να μας κάνεις να φαινόμαστε λίγο πιο σπουδαίοι από ό,τι είμαστε.”

Και ίσως τελικά αυτό να είναι το ωραίο με τη φωτογραφία. Ότι για μια στιγμή μάς επιτρέπει να δούμε τον εαυτό μας λίγο πιο σπουδαίο. Όχι από ματαιοδοξία, αλλά επειδή όλοι έχουμε ανάγκη μια μικρή αναγνώριση της προσπάθειάς μας. Αυτές οι στιγμές είναι που σε βρίσκουν πάντα απροετοίμαστο, αλλά ποτέ αδιάφορο.

[Advendure]: Πού θα σας δούμε να αποτυπώνετε τις προσπάθειες μας μέχρι το τέλος της χρονιάς; Και κοιτάζοντας μπροστά, ποια είναι τα σχέδια και τα όνειρα σας για το 2026; Υπάρχουν κάποιες νέες ιδέες ή projects που ανυπομονείτε να δοκιμάσετε;

[Γιάννης Ραμός]: Για το καινούργιο χρόνο δεν θέλω μεγάλες δηλώσεις. Μόνο να πω πως μπαίνουμε μ' έναν νέο εξοπλισμό, με όρεξη για δοκιμές και με μια φρέσκια συνεργασία στον χώρο του τριάθλου, που ήδη μας δίνει ενέργεια. Στους αγώνες που έρχονται θα ψάξουμε καινούργια σημεία, θα ρισκάρουμε λίγο παραπάνω, θα δούμε αλλιώς το φως και τις στιγμές. Όχι για να κάνουμε περισσότερη φασαρία, αλλά για να δώσουμε λίγο περισσότερη αλήθεια σε αυτό που αγαπάμε.

Δημήτρης Τρουπής