[Advendure]: Πώς ξεκίνησες τα ταξίδια και τις outdoor δραστηριότητες. Τι σε ενέπνευσε να ξεκινήσεις;

[Όλγα Χαραμή]: Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει κάποια εποχή ορόσημο. Μεγάλωσα μέσα στη φύση και στο ταξίδι, είναι εικόνα και βίωμα σε συνειδητό και ασυνείδητο. Παρότι γεννήθηκα στην Αθήνα, οι γονείς μου ταξίδευαν αρκετά στην Ελλάδα. Χωρίς πολλή σκέψη, μας φόρτωναν στο αμάξι με την αδερφή μου και φεύγαμε για βουνά και παραλίες, για κάμπινγκ, για ξενώνες ή σπίτια φίλων. Η μαμά κλασική Ελληνίδα μάνα φοβόταν μην γλιστρήσουμε ή κρυώσουμε, ο μπαμπάς ευτυχώς μας σήκωνε ψηλά και μας πετούσε στο μαλακό χιόνι.

Πολύ καθοριστικό ήταν το εξοχικό μας στην Χιλιαδού, στην Εύβοια, όπου πέρασα όλα τα καλοκαίρια παιδικής και εφηβικής ηλικίας. Η Εύβοια έχει το προνόμιο να συνδυάζει βουνό και θάλασσα και το γεγονός αυτό διαμόρφωσε την οπτική μου – όταν μεγαλώνεις μέσα σε τόση ομορφιά, δεν εντυπωσιάζεσαι εύκολα.

Σκαρφαλώναμε στα βράχια, δίχως σκοινιά βέβαια, για τις πρώτες μας βουτιές. Τσαλαβουτούσαμε στο ποτάμι, περπατούσαμε στο φαράγγι των Στροπώνων και στα μονοπάτια του βουνού για τη βόλτα και μάλιστα ξυπόλητοι για να “στρώσουμε” πατούσα, όπως λέγαμε - ήταν παράσημο. Βλέπαμε τη Δίρφυ από πάνω μας κι ονειρευόμασταν να την ανέβουμε μια μέρα.

Πολύ φυσικά λοιπόν, ξεκίνησα να κάνω αυτή τη δουλειά, με παρότρυνση και καθοδήγηση του τότε φίλου και διευθυντή μου στα Νέα, Γιάννη Ντρενογιάννη. Και εξίσου σαν φυσική εξέλιξη ήρθαν και η αναρρίχηση και η ορειβασία, με καθοδήγηση των εκπαιδευτών μου στον ΠΟΑ, Νίκου Λαζανά και Βαγγέλη Ζέκη. Όταν αγαπάς την φύση, δεν την χορταίνεις, θέλεις να κάνεις όλο και περισσότερα πράγματα που θα σε φέρνουν κοντά της.

Πάντως, καθεμιά από τις δραστηριότητες που κάνω, για μένα είναι σαν ένα ταξίδι μέσα στο ταξίδι. Και μέσο για ουσιαστική γνωριμία με έναν τόπο. Για παράδειγμα, κάθε αναρριχητική διαδρομή στα Μετέωρα μοιάζει με ταξίδι. Δεν ξέρεις τι θα προκύψει, πως θα νιώσεις κ.λπ. Αφουγκράζεσαι την αλήθεια του τόπου, σκέφτεσαι τους ασκητές που κάποτε ανέβαιναν χωρίς σκοινιά, μόνο με τη δύναμη της πίστης τους. Σε κάθε ανάβαση βουνού ή και αγώνα ορεινού τρεξίματος, το ίδιο νιώθω. Τρέχεις στο Taygetos Challenge, για παράδειγμα, πατώντας ακριβώς στα μονοπάτια που χρησιμοποιούσαν οι παλιοί για να μετακινηθούν στην καθημερινότητά τους.
                                                                        Photo copyright: Δημήτρης Τοσίδης - Λέσβος

[Advendure]: Ποια ήταν η πιο αξέχαστη εμπειρία σου μέχρι στιγμής και τι αποτύπωμα άφησε μέσα σου;

[Όλγα Χαραμή]: Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω, γιατί κάθε ταξίδι και κάθε δράση αφήνει αποτύπωμα ή και σε αλλάζει σαν άνθρωπο. Από τα βουνά, ίσως η πιο δυνατή εμπειρία παραμένει ο χειμερινός Όλυμπος. Ήταν η πρώτη μου χειμερινή ανάβαση, εκεί φόρεσα για πρώτη φορά κραμπόν. Δυσκολεύτηκα πολύ καθώς το χιόνι ξεπερνούσε το ύψος του ποδιού μου και φτάσαμε νύχτα μετά από 11 ώρες. Παρότι δεν κινδυνεύσαμε στα αλήθεια, είχα τρομάξει. Όταν χάραξε το πρωί και αντίκρισα το χιονισμένο Οροπέδιο των Μουσών τα έχασα. Κι ακόμη το ίδιο παθαίνω, μην νομίζεις. Αυτό που δεν έχεις λόγια, που κοιτάς γύρω σαν χάνος, άλαλος, σοκαρισμένος από την ομορφιά, από το επίτευγμα που νομίζεις ότι κατάφερες αλλά και από την συνειδητοποίηση της ασημαντότητάς σου. Αντίστοιχα βέβαια και από τα Μετέωρα κατεβαίνω αλλαγμένη κάθε φορά. Δεν συνηθίζεται εύκολα αυτό το δέος και ευτυχώς.

Κάτι παρόμοιο, σε διαφορετική ένταση ίσως, λόγω της έλλειψης φόβου, συμβαίνει και στα ταξίδια. Μπορεί να είναι ένα ξημέρωμα καταμεσίς της Μεγάλης Πρέσπας στο τριεθνές, μπορεί να είναι ένα καφενείο στον Έβρο, πάνω στα σύνορα, παρέα με τους γκαιντατζήδες του Διδυμότειχου που σε συνεπαίρνουν με τους πρωτόγονους ήχους, τα ευετηρικά έθιμα στη Δράμα ή τη Νέδουσα όπου εξαγνίζεσαι σείοντας όλη μέρα πάνω σου τα κουδούνια, η βόλτα στην Αετομιλήτσα του Γράμμου όπου οι ντόπιοι σου εξιστορούν πώς μεγάλωσαν παίζοντας με όπλα και χειροβομβίδες που έβρισκαν στο βουνό από τον Εμφύλιο. Μπορεί να είναι ο μπαρμπα Λιος στην Κάσο με τη συγκινητική του λύρα και οι ιστορίες των ντόπιων για τα ταξίδια τους με τα ποντοπόρα, ή και μια νύχτα κάτω από τα αστέρια στο Αγιοφάραγγο, στα Αστερούσια, που νομίζεις ότι αγγίζεις τον ουρανό ή ένα γεφύρι στο Ζαγόρι που κάθεσαι και παρατηρείς με πόση σπουδή, οικονομία και σεβασμό έχει κτιστεί από τους παλιούς. Μικρότερα ή μεγαλύτερα όλα αφήνουν τεράστιο αποτύπωμα μέσα σου.

                                                         Photo copyright: Νίκος Λαζανάς - Όλυμπος

[Advendure]: Ποιες είναι μερικές από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετώπισες εκεί έξω και πώς τις διαχειρίστηκες;

[Όλγα Χαραμή]: Η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα στα βουνά είναι πάντα ο εαυτός μου. Να αντιμετωπίσω τους φόβους μου. Απέκτησα ακροφοβία μετά από ένα δύσκολο περιστατικό στον Κάλαμο, τον βράχο της Ανάφης, όταν βρέθηκα να σκαρφαλώνω χωρίς σκοινιά με τον Πάνο, έναν ντόπιο βοσκό, προσπαθώντας να ανακαλύψω το, άγνωστο τότε, Δρακοντόσπηλο, για το οποίο δεν υπήρχε μονοπάτι. Όλα πήγαιναν καλά έως ότου ένα “σκαλοπάτι” του βράχου ξεκόλλησε από το πάτημα του Πάνου, ο οποίος πρωτοπορευόταν και εγώ δεν είχα από που να πιαστώ. Με σήκωσε από τον πήχη στον αέρα, 60 μέτρα πάνω από το έδαφος, δεν υπήρχε άλλη λύση. Έκτοτε, το χάος κάτω από τα πόδια μου με τρομοκρατεί, αλλά επειδή με γοητεύει κιόλας πηγαίνω, σπάζοντας λίγο τα νεύρα των φίλων μου.

Αυτό που κάθε φορά λέω “τι δουλειά έχω εγώ εδώ;” ή “γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου;” και μετά απλώς λαχταράω για την επόμενη πρόκληση, σαν να μην υπήρξε ποτέ αυτή η σκέψη, σαν να ανήκω εκεί.

Όσον αφορά τα ταξίδια, η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα πλέον είναι να αντιμετωπίσω την κακοποίηση της φύσης και την ερημοποίηση της ορεινής επαρχίας. Όπου και να ταξιδέψω πια, η Ελλάδα με πληγώνει, όπως έγραφε ο Σεφέρης. Ανεμογεννήτριες, υδροηλεκτρικά, παράνομες διανοίξεις δρόμων... Καταστρέφουμε ό,τι πιο όμορφο και αληθινό υπάρχει. Από την άλλη αναρωτιέμαι: είμαστε άραγε ικανοί να επηρεάσουμε τη φύση, η οποία βρίσκει πάντα τον τρόπο να πάρει πίσω αυτό που της ανήκει;

Την ίδια στιγμή τα χωριά αδειάζουν, η πρωτογενής παραγωγή εγκαταλείπεται. Οι άνθρωποι παντού αφηγούνται ιστορίες από δύσκολες εποχές όταν τους έσωζαν από την πείνα οι καλλιέργειες, τα ζώα, η ανταλλαγή των αγαθών. Οι ίδιοι άνθρωποι ή οι απόγονοί τους, εγκαταλείπουν κτηνοτροφία και γεωργία, στρέφονται στον τουρισμό ή εγκαταλείπουν τον τόπο. Δυστυχώς η ιστορία ξεχνιέται, αλλά είναι πολύ σημαντικό να παραμείνει ζωντανή η ορεινή Ελλάδα. Όραμα χρειάζεται όμως, όχι γκρίνια.

                                                                                        Γράμμος

[Advendure]: Τι είναι αυτό που σε κάνει να αισθάνεσαι σαν “σπίτι σου” την Salewa, σαν φιλοσοφία και σαν σχέση του brand με τη φύση.

[Όλγα Χαραμή]: Είμαι πολύ λίγο καιρό στην ομάδα, αλλά από την πρώτη στιγμή εκτίμησα την ουσία, την απλότητα και την αλήθεια με τις οποίες προσεγγίζει ανθρώπους και φύση. Μέσω της Polo ασφαλώς, βλέπω πραγματικά περισσότερο μια μεγάλη οικογένεια παρά ένα μεγάλο brand. Αποστρέφεται το δήθεν και το επιθετικό marketing. Ακόμη και τα πρόσωπα που έχει εντάξει στην ομάδα της, αν το προσέξεις, δεν είναι “επαγγελματίες πωλητές”, δεν μετράνε εκατομμύρια followers. Είναι άνθρωποι που κάνουν καλά τη δουλειά τους, με σεβασμό, με αγάπη, με ταπεινότητα. Στα μάτια μου, όλοι τους, είναι ένας κι ένας. Έπειτα δεν θα σου μιλήσω για την ποιότητα και την αισθητική του εξοπλισμού που τα θεωρώ δεδομένα, θα σου πω όμως πόσο εκτιμώ το ενδιαφέρον της Salewa για την ελαχιστοποίηση του περιβαλλοντικού αποτυπώματος – είτε μέσω των υλικών, είτε των προγραμμάτων όπως εκείνο της ανταλλαγής προϊόντων σε δεύτερο χέρι.

                                                                                                    Γκιώνα

[Advendure]: Ως πρεσβευτής της Salewa, ποια είναι μερικά από τα αγαπημένα σου κομμάτια εξοπλισμού και πώς βελτιώνουν την απόδοσή σου και την εμπειρία σου στα βουνά, τη φύση και τα ταξίδια σου γενικότερα;

[Όλγα Χαραμή]: Δεν έχω δοκιμάσει ακόμη πολλά κομμάτια αλλά έχω λατρέψει την καλοκαιρινή αναρριχητική μεμβράνη Agner 2 3L Powertex, για την όποια έγραψα και review. Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο με έσωσε επανειλημμένως, από αέρηδες, ξαφνικές βροχές, κρύο, καθώς μπορούσα να την έχω παντού μαζί μου απροβλημάτιστα - πιάνει ελάχιστο χώρο. Ομοίως, απολαμβάνω πολύ το μποτάκι Alp Mate Mid. Είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται ένας πεζοπόρος, ο οποίος τον ένα μήνα θα κάνει μια απλή πεζοπορία στα δάση της Γκιώνας ας πούμε και τον άλλο μπορεί να του τύχει και μια ανάβαση στον Όλυμπο, καθώς η τεχνολογία του επιτρέπει την κίνηση και σε πιο τεχνικό τερέν. Νέος έρωτας είναι η βέστα Ortles Med 3 RDS Down Jacket. Δεν έχω προλάβει να τη δοκιμάσω σε απαιτητικές συνθήκες, αλλά μόλις τη φορέσω νιώθω αυτό που λέμε ότι “μου ζεσταίνει την ψυχή”.

[Advendure]: Τι σε συνδέει με τους άλλους αθλητές της ομάδας; Τι έχετε κοινό σαν φιλοσοφία και οπτική του outdoor;

[Όλγα Χαραμή]: Νομίζω η τρέλα με την οποία κάνει ο καθένας αυτό που κάνει στη φύση. Και με τη λέξη “τρέλα” εννοώ την ορμή, το πάθος. Δεν το έχω συζητήσει μαζί τους αλλά είμαι σίγουρη ότι και για αυτούς, όπως και για εμένα, η δουλειά μας δεν είναι δουλειά αλλά τρόπος ζωής. Είμαστε “αυτό”, δεν δουλεύουμε σε “αυτό”. Από επιλογή, απόλυτα συνειδητή, με ειλικρινή έννοια, βαθιά αγάπη και σεβασμό τόσο προς τη φύση όσο και προς τους ανθρώπους στους οποίους απευθυνόμαστε - είτε είναι μαθητές, είτε πελάτες, είτε αναγνώστες. Και παράλληλα, το ότι ο καθένας από το πόστο του και με τον τρόπο του, προσπαθεί να μυήσει κι άλλους σε αυτό τον τρόπο ζωής.

                                                 Photo copyright: Αλέξης Ζουμπούλογλου - Γράμμος

[Advendure]: Τι συμβουλή θα έδινες σε κάποιον που μόλις ξεκινάει κάποια outdoor δραστηριότητα ή τα ταξίδια στην Ελλάδα και τον κόσμο;

[Όλγα Χαραμή]: Να το κάνει με την ψυχή του και για την ψυχή του. Είτε τη δραστηριότητα, είτε το ταξίδι. Χωρίς φασαρία, μακριά από μόδες, να αφουγκραστεί τον τόπο στην ουσία του αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό. Να διαβάσει λίγο για την Ιστορία του, να ανακαλύψει τις πτυχές του, οι οποίες φτιάχνουν το όλον. Ένας τόπος ή ένα βουνό έχει την προσωπικότητα του, την ενέργεια του. Είναι η ιστορία του, οι παραδόσεις του, η αρχιτεκτονική του, η κουζίνα του, η μουσική του – όλα συνδέονται μεταξύ τους, κάτι συγκεκριμένο τα γέννησε και τα εξέλιξε διαχρονικά. Και στις δραστηριότητες το ίδιο. Μια αναρριχητική γραμμή έχει την ιστορία της, ένα φαράγγι το ίδιο, θρύλους για παράδειγμα που το κάνουν ακόμη πιο ιδιαίτερο. Ωραίο αυτό που βλέπεις ή γεύεσαι, αλλά από τι ξεκίνησε; Γιατί ας πούμε οι ηπειρώτικες πίτες είναι τόσο διάσημες; Δεν αποκτά άλλη αξία η μπουκιά σου, όταν μάθεις ότι τη γέννησε η φτώχεια, η ανάγκη για αξιοποίηση των μοναδικών διαθέσιμων υλικών σε έναν τόπο δύσβατο; Η δεν γίνεται πιο γοητευτικό το φαράγγι των Νεκρών στη Σητεία όταν γνωρίζεις ότι αποτέλεσε τόπο ταφής των Μινωιτών;

                                                                                   Ζαγόρι

[Advendure]: Πώς προετοιμάζεις για τa ταξίδια σου, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά; Μπορείς να μοιραστείς κάποιες από τις ρουτίνες ή τις τεχνικές σου προετοιμασίας;

[Όλγα Χαραμή]: Για μένα όλα ξεκινούν από τον χάρτη. Είναι η λατρεία και η μανία μου. Τον ανοίγεις και μαζί ανοίγει ένας νέος κόσμος, γεμάτος δρόμους και μονοπάτια, ισοϋψείς, κορυφές και άγνωστα χωριά. Κάθε προετοιμασία, κάθε φορά είναι σαν να είναι η πρώτη φορά και αυτό είναι ό,τι με γοητεύει περισσότερο στη δουλειά μου. Απλές γραμμές και γράμματα τα οποία κάπου υπάρχουν στα αλήθεια και σε λίγο θα τα ανακαλύψεις. Φοβερή γοητεία και ασφάλεια μαζί βέβαια, γιατί αν δεν ξέρεις πού πας, δύσκολα τα πράγματα.

Κατά τα άλλα, είμαι πάντα έτοιμη για ταξίδι. Ετοιμάζεις το σακίδιό σου για το βουνό και βάζεις μέσα μόνο τα απαραίτητα, γιατί κάθε γραμμάριο μετράει - ε, κάπως έτσι γίνεται και μέσα σου, ψυχολογικά -μένουν μόνο τα πολύτιμα.

Από άποψη σωματικής προπόνησης, πάντα κάτι κάνω, αλλά δεν θεωρούμαι και συνεπής - δεν βοηθούν και τα συνεχή ταξίδια. Επιπλέον, επειδή δεν μπορώ την επανάληψη και τη ρουτίνα γενικώς στη ζωή μου, αλλάζω συχνά και τρόπο προπόνησης. Αυτή την εποχή κάνω astanga yoga και τρέχω, το οποίο μου ταιριάζει περισσότερο από όλα, καθώς προσφέρει και σωματική και ψυχολογική προπόνηση, έχει εναλλαγή, δεν απαιτεί βοήθεια ή παρέα αλλά και γιατί με λίγη προσπάθεια μπορώ να το κάνω και στα ταξίδια.

                                                   Photo copyright: Δημήτρης Τοσίδης - Παγγαίο

[Advendure]: Με βάση την εμπειρία σου, πως βλέπεις την εξέλιξη του outdoor στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς; Ποιες τάσεις βλέπεις να κυριαρχούν στο άμεσο μέλλον αλλά και πιο μακριά στο χρόνο;

[Όλγα Χαραμή]: Καλώς ή κακώς το έχω ζήσει από πολύ κοντά όλο αυτό, γιατί βρέθηκα προ Covid να γράφω συνέχεια στην Καθημερινή για πεζοπορίες και outdoor δραστηριότητες σε μια προσπάθεια να παρακινήσω τον κόσμο να βγει στη φύση – δεν χωράει στο μυαλό μου πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι να μην αναζητούν τη φύση, να μην τους λείπει. Θυμάμαι τον διευθυντή μου, Γιώργο Τσίρο, να μου λέει “πάλι για αναρριχήσεις θα γράψεις, ποιος ενδιαφέρεται;” αλλά παρόλα αυτά το υποστήριξε. Η πανδημία έδωσε μεγάλη ώθηση, η αλήθεια είναι, και είναι πολύ ευχάριστο το ότι τόσος κόσμος βγήκε εκεί έξω και αρκετοί παρέμειναν. Όμως υπάρχει και μελανό σημείο καθώς οι περισσότεροι δεν έχουν τη σωστή ενημέρωση ώστε να συμπεριφερθούν σωστά, είτε αυτό αφορά την ασφάλειά τους, είτε πολύ περισσότερο την προστασία της φύσης. Για παράδειγμα, έχει μαλλιάσει εμένα η... πένα μου και του Γιάννη Χέλη η γλώσσα του, να λέμε ότι δεν πρέπει να ταίζουμε τα ελάφια στην Πάρνηθα, αλλά λίγοι το ακούν.

Το άλλο μελανό σημείο είναι ότι με έναν τρόπο όλο αυτό έχει γίνει μόδα, η πιο σωστά... φάση. Το βουνό όμως και η φύση εν γένει δεν είναι φάση, είναι ανάγκη. Η προτεραιότητα δεν είναι η φωτογραφία και ο χαβαλές. Το ίδιο ζήτημα που με προβληματίζει βαθιά, επεκτείνεται και σε άλλους τομείς που αφορούν το ταξίδι: τα πανηγύρια ας πούμε. Αυτή η μεγαλειώδης λαική έκφραση που έχει βαθιές ρίζες στην κουλτούρα της κάθε τοπικής κοινωνίας, βρίθει από συμβολισμούς και αποτελεί τη σημαντικότερη ετήσια συνάντηση των ντόπιων τείνει να χάσει την αλήθεια της – υπάρχουν νησιά και χωριά της Ηπείρου που φέτος το καλοκαίρι οι ντόπιοι δεν μπόρεσαν να χαρούν λόγω της κοσμοσυρροής. Βεβαίως και να πάμε, βεβαίως και να χορέψουμε, αλλά να καταλάβουμε και τι σημαίνουν και να σεβαστούμε τους ντόπιους, δίνοντας τους προτεραιότητα. 

Οι μόδες και ο κόσμος που αυτές συνεπάγονται ασκούν τρομακτική πίεση στο περιβάλλον και τις τοπικές κοινωνίες και αλλοίωση όλων αυτών που εξαρχής θαυμάσαμε.

                                                            Photo copyright: Αλέξης Ζουμπούλογλου

[Advendure]: Ποια επερχόμενα σχέδια ή στόχους έχεις στο μυαλό σου; Τι θα σε ενθουσίαζε να πραγματοποιήσεις; Πώς σκοπεύεις να το υλοποιήσεις;

[Όλγα Χαραμή]: Γενικώς δεν μου αρέσει να κάνω μακρινά σχέδια. Δεν κάνω καν προγραμματισμό για κάποιους μήνες μετά, δεν μου ταιριάζει. Λειτουργώ αρκετά αυθόρμητα, παθιάζομαι ακαριαία με μια σκέψη, μια ιδέα και συνήθως την υλοποιώ άμεσα. Μεγάλους στόχους σε βουνά δεν έχω, δεν είμαι ορειβάτισσα άλλωστε. Έχω επιθυμίες, που ενυπάρχουν κάπου μέσα μου. Θέλω πολύ, ας πούμε, να τρέξω τους αγώνες Ursa trail στα πυκνά δάση του Μετσόβου και Pourlia Trail στον Νότιο Όλυμπο. Να κάνω τη διάσχιση του Pindus Trail όταν όλοκληρωθεί και να σκαρφαλώσω κάποια στιγμή την Comici στον Όλυμπο που μου έχει μείνει απωθημένο. Αλλά οκ αυτη τη στιγμή, ας πούμε, είμαι πολύ ενθουσιασμένη που θα πάω στον Ασπροπόταμο σε λίγες μέρες, θα είναι η 10η φορά ίσως αλλά με συναρπάζει πάντα τόσο η φύση του όσο και η συναναστροφή με τους Βλάχους. Αν αύριο μου πεις “πάμε Τζουμέρκα;” επίσης, θα ετοιμαστώ μέσα σε δέκα λεπτά. Ναι, κάπου μέσα μου υπάρχει και μια φλόγα για το Κιργιστάν – θα σε ενημερώσω μόλις γίνει concept!

Αν κάτι θα χαρακτήριζα στόχο πάντως, αυτό θα ήταν είναι να ζω κοντά στη φύση όλο και περισσότερο, να συνεχίσω να παρακινώ τους ανθρώπους να κάνουν το ίδιο και να συμβάλω όσο μπορώ στην ενημέρωση για την προστασία της και την επανακατοίκησή της.

                                                                         Photo copyright: Νίκος Λαζανάς - Όλυμπος

Προηγούμενα άρθρα της σειράς:

Τα Πρόσωπα της Salewa (Νοέμβριος 2024) – Γιάννης Χέλης: “Τα βουνά ανήκουν σε όλους όσους τα σέβονται”!

Τα Πρόσωπα της Salewa (Οκτώβριος 2024) – Παύλος Τσιαντός: “Θα με ενθουσίαζε μία κινηματογραφική αποστολή στο όρος Dhaulagiri”!

Τα Πρόσωπα της Salewa (Σεπτέμβριος 2024) - Κώστας Μουγκολιάς: “H ορειβασία και η επαφή με τη φύση είναι κάτι παραπάνω από μια δραστηριότητα, είναι τρόπος ζωής”!

Τα Πρόσωπα της Salewa (Αύγουστος 2024) – Ηρακλής Μωυσίδης: “Δεν τελειώνει ποτέ μέσα μου η αναζήτηση για σχέδια και στόχους στα βουνά"!

Τα πρόσωπα της Salewa (Ιούλιος 2024): Φώτης Θεοχάρης - Κάθε βήμα κι ένας στόχος, κάθε στόχος κι ένα βήμα!

Τα Πρόσωπα της Salewa (Ιούνιος 2024): Δημήτρης Δεσποινιάδης – Ένας ταξιδευτής του κόσμου!

Δημήτρης Τρουπής