Για το Barkley Marathons έχουν γραφτεί πλέον πολλά. Αυτός ο αλλόκοτος και απίστευτα δύσκολος αγώνας – ή καλύτερα δοκιμασία; - που δημιούργησε πριν 38 χρόνια ο Lazarus Lake (κατά κόσμον Gary Cantrell), έχει αποκτήσει την τεράστια δημοσιότητα του κυρίως γιατί είναι ελάχιστοι αυτοί που έχουν καταφέρει να ολοκληρώσουν τους 5 κύκλους των 20 μιλίων στα σκοτεινά δάση του Frozen Head State Park στο Tennessee των ΗΠΑ, αλλά επίσης γιατί συνοδεύεται από ένα πλήθος ιστοριών, κωμικών στοιχείων, δραματικών στιγμών και πρωτότυπων για αγώνα τρεξίματος χαρακτηριστικών, τα οποία τον έχουν αναδείξει στην σφαίρα του cult. Το πως εξελίχθηκε ο αγώνας και ποια είναι τα στοιχεία που έχουν κάνει την κοινότητα του ultrarunning να τον λατρέψουν τα έχουμε αναλύσει πολλές φορές στο παρελθόν. Ας επικεντρωθούμε λοιπόν στην φετινή έκδοση του, η οποία είναι μάλλον και η πιο συγκλονιστική στην ιστορία του αγώνα! Πάμε να δούμε αναλυτικά τι έγινε!

Το διάβασμα ενός βιβλίου δεν ήταν, δεν είναι και ποτέ δεν πρέπει να είναι μια διεκπαιρεωτική διαδικασία. Υπάρχει κάτι το μαγικό που ξεσκεπάζεται σε κάθε σελίδα του. Κάτι καινούριο που θες να σε κάνει να συνεχίζεις να το διαβάζεις και να μπορείς να δίνεις όλον τον εαυτό σου σε αυτό. Για να στο ανταποδώσει. Δυστυχώς οι ρυθμοί της καθημερινότητας, η κούραση που συσσωρεύεται πολλές φορές με κάνουν να μην μπορώ να διαβάσω 2^η σελίδα συνεχόμενη όσες φορές κι αν προσπαθήσω. Έτσι το πήρα απόφαση. Θα έπρεπε να περιμένω τις μέρες των διακοπών για να αφιερώσω στο βιβλίο “In The Spell of the Barkley” του πολύ καλού φίλου Michiel Panhuysen την προσοχή που του αξίζει. Η αναμονή άξιζε τον κόπο δίχως άλλο!

Στο 3ο έτος στους Ηλεκτρολόγους Μηχανικούς στο Πολυτεχνείο της Πάτρας είχαμε έναν καθηγητή στα γενικά μαθηματικά ο οποίος ήταν κορυφή στο πεδίο του, αλλά όπως όλοι σχεδόν οι άνθρωποι τέτοιας ευφυίας πολύ στρυφνός, δύσκολος και ανελέητος προς τους φοιτητές. Στις εξετάσεις του εξαμήνου έβαζε 9 ασκήσεις, όλες θεωρήματα κυρίως Ρώσων μαθηματικών, με αποτέλεσμα η διαδικασία να έχει εξελιχτεί σε κόλαση για εκατοντάδες φοιτητές επί σειρά ετών. Αν έλυνες μια άσκηση έπαιρνες τη βάση (5) και περνούσες, αν έλυνες δυο έπαιρνες 7.5 κι αν έλυνες τρεις έπαιρνες άριστα και σε καλούσε να μείνεις για διδακτορικό! Μου τον θύμισε έντονα ο Lazarus Lake και η κατάληξη του φετινού Barkley, που είχε όχι μόνο έναν, ούτε δυο .. αλλά τρεις ολόκληρους αθλητές που δάμασαν το θηρίο που έχει δημιουργήσει εδώ και 36 χρόνια στο Frozen Head State Park στο Tennessee των ΗΠΑ!

Για άλλη μια χρονιά νικητής στο επικό Barkley Marathons αναδείχθηκε ο ίδιος ο αγώνας ή αλλιώς το "Τέρας που τρώει τα παιδιά του". Παρότι οι ελπίδες για κάτι καλό δεν ήταν λίγες μιας και 30 δρομείς, αριθμός ρεκόρ, ξεκίνησαν το 2ο loop, η 1η νύχτα του αγώνα ήταν απλώς καταστροφική αφού ήταν το κύκνειο άσμα για περισσότερους από τους μισούς από αυτούς. Μόλις 12 συνέχισαν για το 3ο loop ...

“Where to go from here” είναι ο τίτλος ενός από τα περίφημα βιβλία που αποδεικνύουν το πέρασμα των αθλητών από σημεία της διαδρομής του Barkley Marathons και για μια ακόμη φορά – είτε νωρίς, είτε μετά από 3 γύρους για τους  Jared Campbell και Like Nelson– η απάντηση για όλους τους αθλητές που συμμετείχαν φέτος στον περίφημο και απίστευτα δύσκολο αγώνα του Tennessee ήταν για μια ακόμη χρονιά .. “Home” … χωρίς τερματισμό! Μάλιστα φέτος, μόνο δυο αθλητές κατάφεραν να μπουν στον 3^ο γύρο, κάτι που είχε να συμβεί από το 1996. Το όριο των 36 ωρών για να συνεχίσουν έληξε, αλλά κατάφεραν να ολοκληρώσουν το fun run των τριών γύρων στις 40 ώρες.