Ο καιρός φέτος έπαιξε τα δικά του, παράξενα παιχνίδια. Από την Παρασκευή κιόλας η βροχή έκανε αισθητή την παρουσία της, αν και υπήρξαν και μικρά “παράθυρα” καλυτέρευσης. Οι διοργανωτές – μια ομάδα με μεγάλη εμπειρία – παρακολουθώντας τη συνεχή βροχόπτωση κατά τη διάρκεια της νύχτας και τις πρώτες ώρες του αγώνα, αλλά και λαμβάνοντας υπόψη τις συγκλίνουσες προβλέψεις για καταιγίδες, πήραν την απόφαση να τροποποιήσουν τη διαδρομή του μεγάλου αγώνα και να αλλάξουν τις ώρες εκκίνησης των μικρότερων αγώνων της Κυριακής. Έτσι ο μεγάλος αγώνες κατέληξε λίγο κάτω από τα 20Κ (19,67Κ τον μέτρησα προσωπικά), με +1.260m θετικής υψομετρικής. Όσοι τον τρέξαμε, καλύψαμε έναν συνδυασμό των διαδρομών των 12 και 8,5 χιλιομέτρων. Αποφύγαμε τα ψηλότερα σημεία της αρχικής διαδρομής, δίνοντας προτεραιότητα στην ασφάλεια — μια επιλογή που στο ορεινό τρέξιμο δεν τίθεται ποτέ υπό διαπραγμάτευση.

Τι χάσαμε; Την ομορφιά μερικών όμορφων χιλιομέτρων στα ψηλότερα σημεία της διαδρομής.
Τι έγινε λίγο μονότονο; Η επανάληψη της τεχνικής κατάβασης πάνω από την Αμφίκλεια.
Και τι κερδίσαμε; Την ευκαιρία να ανακαλύψουμε πόσο απίστευτα όμορφη είναι η διαδρομή των 8,5 χιλιομέτρων — κάτι που, προσωπικά, με ξάφνιασε ευχάριστα. Δεν συναντάς συχνά στη χώρα μας μια "εισαγωγική" διαδρομή λίγων χιλιομέτρων να συγκεντρώνει τόση ποικιλία: περάσματα μέσα από βράχινα ρέματα, πυκνά, καταπράσινα δάση και υπέροχα, single track μονοπάτια. Κι όταν η ομίχλη αγκάλιαζε τις πιο όμορφες γωνιές του δάσους και των ρεμάτων, το τοπίο γινόταν σχεδόν ονειρικό, προσθέτοντας μια αυθεντική, ατόφια βουνίσια αίσθηση στον αγώνα, παρότι κινούμασταν στα τελευταία χιλιόμετρα, λίγο επάνω από την Αμφίκλεια.

Μετά από 16 διοργανώσεις, δύσκολα θα βρει κανείς πολλούς αθλητές που να μην έχουν τρέξει τη μεγάλη διαδρομή, η οποία αναμφίβολα συγκαταλέγεται ανάμεσα στις ομορφότερες της χώρας μας. Οι τροποποιήσεις που έγιναν με τα χρόνια — προσθέτοντας υπέροχα μονοπάτια στη θέση χωματόδρομων, όπως στο τελευταίο χιλιόμετρο πριν από την τεχνική κατάβαση προς την Αμφίκλεια — ανέβασαν ακόμη περισσότερο την αισθητική και το χαρακτήρα αυτού του αυθεντικού ορεινού αγώνα. Ο φετινός βροχερός καιρός και η ομίχλη, που απλωνόταν σε κάποια σημεία της διαδρομής, του προσέδωσαν μάλιστα έναν ακόμη πιο αγνό, ατόφια βουνίσιο χαρακτήρα.

Η βροχή, ωστόσο, έφερε μαζί της και τη λάσπη, δυσκολεύοντας αισθητά την προσπάθεια των αθλητών. Ιδίως στην ανάβαση μετά το γεφυράκι στο τελείωμα της σάρας, στην τεχνική κατάβαση πάνω από την Αμφίκλεια, αλλά και σε χωμάτινα μονοπάτια με κλειστές στροφές μέσα σε λιβάδια, η καλή πρόσφυση στα παπούτσια αποδείχθηκε απολύτως απαραίτητη.

Ένα ακόμη απρόσμενο στοιχείο δυσκολίας ήταν το γεγονός ότι, λόγω της αλλαγής της διαδρομής, οι αθλητές της μεγάλης απόστασης χρειάστηκε να επαναλάβουμε τα τελευταία χιλιόμετρα, σε μονοπάτια που είχαν ήδη πατηθεί από τους συμμετέχοντες και στους τρεις αγώνες, κάνοντάς τα ακόμη πιο γλιστερά και απαιτητικά.

             Μετά τη "λασπομαχία", μαζί με έναν πολύ καλό φίλο από τα παλιά, τον Θανάση Καλογερόπουλο!

Όσον αφορά συνολικά τη δυσκολία, μπορεί τα χιλιόμετρα και η συνολική υψομετρική διαφορά να είχαν μειωθεί, όμως η διαχείριση της κούρασης έγινε πιο σύνθετη: σε αντίθεση με τη φυσιολογική ροή του μεγάλου αγώνα, όπου το μεγαλύτερο κομμάτι της ανάβασης ολοκληρώνεται νωρίς, τώρα οι αθλητές έπρεπε, αφού ολοκληρώσουν τη μεγάλη κατάβαση, να ξανανέβουν περίπου +400 μέτρα θετικής υψομετρικής. Και όλα αυτά πριν ξεκινήσουν για δεύτερη φορά την τεχνική, τελική κατάβαση — αυτήν τη φορά πάνω σε ένα απόλυτα ολισθηρό και απαιτητικό μονοπάτι.

Δεν χωρά φυσικά καμία αμφιβολία ότι η πολύπειρη και δεμένη ομάδα του Διόνυσου Αμφίκλειας θα είχε φροντίσει τα μονοπάτια του αγώνα να βρίσκονται σε εξαιρετική κατάσταση. Πιστέψτε με, από το 2011 που συμμετείχα για τελευταία φορά, η εικόνα που αντίκρισα φέτος — παρά τις δύσκολες καιρικές συνθήκες — ήταν πραγματικά εντυπωσιακή, και τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Και η σήμανση σε πολύ καλά επίπεδα, ήθελε πολύ προσπάθεια για να χαθεί κάποιος.

Οι σταθμοί ήταν επαρκέστατοι τόσο σε αριθμό όσο και σε ποιότητα τροφοδοσίας, καλύπτοντας πλήρως τις ανάγκες των αθλητών. Αξίζει να σημειωθεί ότι η διοργάνωση, μία από τις ελάχιστες που το εφαρμόζουν αυστηρά, είχε ξεκάθαρα ζητήσει από τους συμμετέχοντες να φέρουν το δικό τους κύπελλο για νερό, καθώς στους σταθμούς δεν υπήρχαν πλαστικά ποτήρια ή μπουκάλια. Το τήρησαν στο ακέραιο, με μοναδική εξαίρεση την κόκα-κόλα και το ισοτονικό ποτό, που προσφέρονταν σε πλαστικά ποτηράκια για πρακτικούς λόγους, ειδικά όταν υπήρχε συνωστισμός αθλητών.

Επιπλέον, η παρουσία πολλών διασωστών σε δύσκολα και τεχνικά σημεία της διαδρομής — όπως γεφυράκια, η σάρα και οι τεχνικές καταβάσεις — ενίσχυσε το αίσθημα ασφάλειας. Εθελοντές-δείκτες τοποθετημένοι σε κρίσιμα σημεία, καθώς και οι χαμογελαστοί και ενθουσιώδεις εθελοντές παντού στη διαδρομή παρά τον δύσκολο καιρό, συμπλήρωσαν το παζλ μιας εξαιρετικής διοργάνωσης.

 Κερασάκι στην τούρτα αποτέλεσε το πλούσιο φαγητό που μας περίμενε στον τερματισμό. Πίτες κάθε λογής, κέικ, τυροπιτάκια και άλλα νόστιμα εδέσματα σε αφθονία, βοήθησαν στην άμεση αποκατάσταση των αθλητών μετά την απαιτητική προσπάθεια, σε δύσκολες καιρικές συνθήκες. Ιδιαίτερη μνεία θα ήθελα να κάνω και στις μουσικές επιλογές κατά τη διάρκεια των τερματισμών και των απονομών — ρυθμοί που ... ρόκαραν και ξεσήκωναν τη διάθεση, κλείνοντας ιδανικά αυτή την όμορφη διοργάνωση.

Το Σάββατο πραγματοποιήθηκαν οι παιδικοί αγώνες, αλλά και το city-trail των 4Κ, τα οποία, παρά τον βροχερό καιρό, έδωσαν μια πολύ ευχάριστη νότα στα σοκάκια και τους δρόμους της Αμφίκλειας. Η Αμφίκλεια, μια πόλη με πολλά πέτρινα σπίτια και πανέμορφους κήπους γεμάτους λουλούδια, είναι έτσι και αλλιώς ένας υπέροχος προορισμός. Χαίρεσαι να την περπατάς... και να την τρέχεις, στην περίπτωση μας!

Στον αγώνα των 20 χιλιομέτρων, ο Γιώργος Διαλεκτός κατέκτησε τη νίκη με χρόνο 1:55:07, με τον Δημήτρη Τσιάγκα να ακολουθεί στη δεύτερη θέση με 2:03:38, ενώ πολύ κοντά του τερμάτισε τρίτος ο Volodymyr Snihur με 2:03:41. Στις γυναίκες, η Φωτεινή Μειντάνη επικράτησε άνετα με χρόνο 2:05:59, κατακτώντας μάλιστα και την 4η θέση στη γενική κατάταξη! Στη δεύτερη θέση τερμάτισε η Γεωργία Κανουτά με επίδοση 2:37:23, ενώ την τρίτη θέση κατέλαβε η Έφη Σαλμά με χρόνο 2:46:55.

Στον αγώνα των 12 χιλιομέτρων, νικητής στους άνδρες ήταν ο Βασίλης Μαυριανός με χρόνο 1:14:40, ενώ στις γυναίκες την πρώτη θέση κατέκτησε η Χριστίνα Τζίμπα με χρόνο 1:30:49, κατακτώντας μάλιστα και την 5η θέση στη γενική κατάταξη.

Στον αγώνα των 8,5 χιλιομέτρων, πρώτος στους άνδρες τερμάτισε ο Γιώργος Γιαννάκης Πέτρου με χρόνο 51:55, ενώ στις γυναίκες επικράτησε η Παναγιώτα Περιβολλάρη με χρόνο 1:05:56, καταλαμβάνοντας την 9η θέση στη γενική κατάταξη.

Στο city-trail των 4 χιλιομέτρων του Σαββάτου, ο Γιώργος Γιαννάκης Πέτρου κέρδισε με χρόνο 17:47, ενώ στις γυναίκες η Αντωνία Τσάπαλη επικράτησε με επίδοση 19:32.

Συνολικά τα αποτελέσματα: 1η ημέρα – 2η ημέρα.

Στη φετινή διοργάνωση πήραν εκκίνηση 191 αθλητές στα 20Κ, 99 αθλητές στα 12Κ, 52 αθλητές στα 8,5Κ και 78 αθλητές στο city-trail.

Το Μονοπάτι Παρνασσού είναι στενά συνδεδεμένο με την ιστορία του ορεινού τρεξίματος στην Ελλάδα, καθώς αποτελεί σημείο αναφοράς από τα πρώτα βήματα του αθλήματος στη χώρα μας. Έχει περάσει στην κατηγορία των κλασσικών αγώνων. Παρ' όλα αυτά, οι άνθρωποι του Διόνυσου Αμφίκλειας δεν επαναπαύονται. Με πάθος, μεράκι και αφοσίωση, συνεχίζουν να προσφέρουν κάθε Άνοιξη μια μοναδική και συναρπαστική αγωνιστική εμπειρία. Δοκιμάστε το, είτε για πρώτη φορά, είτε για πολλοστή, και την θα ζήσετε κι εσείς!

ΥΓ … Τα χρόνια πέρασαν και το ορεινό τρέξιμο στη χώρα μας μεγάλωσε και άνθισε με ρυθμούς εντυπωσιακούς. Φτάνοντας στην Αμφίκλεια, σκέφτηκα πως εκείνα τα πρώτα χρόνια της διοργάνωσης, που συμπίπτουν με την αυγή του αθλήματος στην Ελλάδα, και τους αγώνες μετρημένους στα δάχτυλα των δύο χεριών, εμείς τρέχαμε στον Παρνασσό κυρίως για να προετοιμαστούμε για τον, θεωρητικά τότε, εξαιρετικά δύσκολο Olympus Marathon. Μάλιστα, το Μονοπάτι Παρνασσού θεωρούνταν “δυσκολάκι”. Σήμερα, 16 χρόνια αργότερα, με σχεδόν 300 αγώνες κάθε χρόνο και χιλιάδες αθλητές, όλα αυτά μοιάζουν με μακρινή και γλυκιά ανάμνηση που αποτυπώνει το πόσο έχουμε “ταξιδέψει” στα μονοπάτια όλα αυτά τα χρόνια.

Δημήτρης Τρουπής