Ο δεύτερος λόγος ήταν η μεγάλη ποιότητα των συμμετεχόντων, η οποία σχεδόν ποτέ δεν είχε ξαναεμφανιστεί σε τέτοιο βαθμό σε αγώνα υπεραπόστασης. Ήταν τέτοια η υστεροφημία των αθλητών που έγινε κάτι σαν θρύλος. Στην γραμμή της εκκίνησης στάθηκαν πολύ γνωστά ονόματα της παγκόσμιας ultra-trail σκηνής εκείνης της περιόδου όπως ο Σουηδός Rune Larsen (τρεις φορές νικητής στον Σπάρταθλον), ο Γερμανός Stefan Schlett (πολύ γνωστός ultrarunner με ρεκόρ και διακρίσεις), o Αμερικανός Tom Possert (κάτοχος του ρεκόρ στον 350 μιλίων Iditasport) και η αφρόκρεμα του Βρετανικού ορεινού τρεξίματος που αποτελούταν από τους Adrian Belton και Mark McDermott οι οποίοι κατείχαν όλα τα ρεκόρ στους 24ωρους αγώνες της Βρετανίας. Φήμες της εποχής έλεγαν ότι στην εκκίνηση υπήρχε και μια ομάδα από κορυφαίους πράκτορες της SAS σαν κομμάτι της εκπαίδευσής τους!

Ο τρίτος λόγος για την αίγλη που δημιούργησε ο αγώνας ήταν ότι δεν επαναλήφθηκε ποτέ από τότε! Παρότι κρίθηκε ως απόλυτα πετυχημένος, ο αγώνας δεν ξαναέγινε. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο πάντα μένει μια θρυλική χροιά στον αγώνα, που τον ακολουθεί για δεκαετίες.

Ο τέταρτος λόγος, ήταν η εντυπωσιακή νίκη της “δικιάς μας” Helene Whitaker Diamantides, η οποία με μια συνεργασία στρατηγικής με τον συναθλητή της Martin Stone σημείωσε μια επική νίκη που άφησε άφωνη την κοινότητα των υπεραποστάσεων και των αγώνων ορεινού τρεξίματος της εποχής! Κατάφερε και πήρε την πρώτη θέση της γενικής κατάταξης σε έναν αγώνα που έτρεχε η αφρόκρεμα των αντρών του αθλήματος σε παγκόσμιο επίπεδο. Με την Diamantides είχαμε την ευκαιρία να συντρέξουμε και να συζητήσουμε τις ημέρες που βρισκόταν στο Λιτόχωρο για τον Olympus Marathon 2011, στον οποίο είχε πάρει την 40ή θέση της γενικής κατάταξης με το εξαιρετικό 6:08:32, και την 2^η θέση στις γυναίκες σε ηλικία 48 ετών.

Οι λεπτομέρειες που αφορούν εκείνο τον θρυλικό πρώτο αγώνα του 1992, μαζί με μια παρουσίαση των κατορθωμάτων της Diamantides καθώς και μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη της στον διευθυντή του αγώνα Shane Ohly είχαν παρουσιαστεί σε παλαιότερο άρθρο του Advendure.

 Ο δράκος ξαναβρυχάται…

Η απόφαση του Shane Ohly να πραγματοποιήσει και πάλι τον αγώνα θρύλο τον Σεπτέμβρη του 2012, με τις ίδιες προδιαγραφές και την ίδια διαδρομή του πρώτου αγώνα, ήταν ένα από τα σπουδαιότερα γεγονότα της χρονιάς που διανύουμε. Το οποίο αποκτούσε πρόσθετο ενδιαφέρον για την κοινότητα του Ελληνικού ορεινού τρεξίματος μιας και θα επέστρεφε η Diamantides στον αγώνα που την δόξασε (στο περίφημο βιβλίο Feet in the Clouds, ο Richard Askwith αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στην νίκη της Diamantides), με σκοπό να πραγματοποιήσει μια μεγάλη εμφάνιση και γιατί όχι να κερδίσει και πάλι.

Έτσι λοιπόν, 20 χρόνια μετά ο αγώνας πραγματοποιήθηκε και πάλι και ο Δράκος βρυχήθηκε στις κορφές της Ουαλίας για τις μέρες που διήρκεσε η επίπονη αυτή δοκιμασία. Οι αθλητές είχαν πλήρη υποστήριξη στην αρχή και στο τέλος κάθε ετάπ καθώς και την δυνατότητα για ένα drop bag στην μέση κάθε διαδρομής. Η κίνηση στην διαδρομή του αγώνα γίνεται με αδιάβροχους χάρτες (1;40,000), ο αγώνας δηλαδή περιλαμβάνει και στοιχεία orienteering, με τον αθλητή να πρέπει διαβάζοντας τον χάρτη να βρει την βέλτιστη διαδρομή.  Οι θέσεις συμμετεχόντων είχαν εξαντληθεί από νωρίς στην χρονιά, με πολλές δυνατές παρουσίες να δημιουργούν δυνατό συναγωνισμό.

 Και η περιπέτεια ξεκινά…

Στην εκκίνηση ήταν χαρακτηριστικό το κλίμα αγωνίας και αβεβαιότητας μεταξύ των δρομέων. Η ίδια η Diamantides εξέφρασε την νευρικότητα της και είχε έναν λόγο παραπάνω μιας και ήδη ήξερε την δυσκολία του εγχειρήματος. Ο καιρός δεν έδειχνε να θέλει να βοηθήσει την δύσκολη προσπάθεια των αθλητών, μιας και επικρατούσε ασυνήθιστη ζέστη για την εποχή αλλά και μικρά διαστήματα ομίχλης σε κάποιες κορυφές που δυσκόλευαν τον προσανατολισμό.

Η πρώτη μέρα αποδείχτηκε εξαιρετικά δύσκολη με μόνο 12 από τους 150 αθλητές να καλύπτουν όλη την απόσταση. Η διοργάνωση αναγκάστηκε και μίκρυνε την διαδρομή για τους τελευταίους αθλητες ώστε να μπορέσουν να ξεκουραστούν στην κατασκήνωση των αθλητών την νύχτα για να τρέξουν και πάλι την επόμενη μέρα. Πρώτος έφτασε στο τέρμα ο Steve Birkinshaw, περιπου 2 ώρες αργότερα από ότι αναμενόταν. Τον ακολούθησε ο Rob Baker περίπου 23 λεπτά αργότερα. Στις γυναίκες πρώτη έφτασε η Nicky Spinks σε 11 ώρες και 27 λεπτά, ενώ 11 λεπτά αργότερα κατεφθασε η Diamantides. Χαρακτηριστικό της πρώτης μέρας οι πολλές εγκαταλείψεις.

Η θερμοκρασία έπεσε λίγο την δεύτερη ημέρα, γεγονός που βοήθησε τους αθλητές. Οι δυο πρωτοπόροι ξεκίνησαν μαζί αλλά στο Cwm Bychan, αποφάσισαν να ακολουθήσουν διαφορετικές επιλογές στο μονοπάτι. Ο Steve Birkinshaw επέλεξε να ανέβει κάθετα σε μια δύσκολη κορυφή ενώ ο Rob Baker να ακολουθήσει μακρύτερο αλλά σαφώς ευκολότερο δρόμο για να την παρακάμψει. Η επιλογή του Birkinshaw τον βοήθησε μιας και είναι εξαιρετικός στην ανάβαση και έτσι έφτασε πρώτος στο τέρμα σε 8.03, ακολουθούμενος από τον Rob Baker που έφτασε 25 λεπτά αργότερα. Συνολικό προβάδισμα 50 λεπτών στις δυό ημέρες. Στις γυναίκες η Diamantides τερμάτισε 6^η γενικής, ενώ η Nicky Spinks τερμάτισε 1. 37 πίσω της και 15^η γενικής. 

Την Τρίτη μέρα είχαν πια ξεκαθαρίσει οι στόχοι των αθλητών, και ο αγώνας είχε ρολάρει και αγωνιστικά και αθλητικά. Η πρώτη μέρα είχε ξεσηκώσει πολλές αμφιβολίες και γκρίνιες, αλλά τώρα – και με την βοήθεια του καιρού – όλα έδειχναν να εξελίσσονται άψογα. Η κατάσταση στην κορυφή δεν διαφοροποιήθηκε σημαντικά, με εξαίρεση την άνοδο της Diamantides στην τρίτη θέση της γενικής κατάταξης, που ξεσήκωσε μνήμες και προσδοκίες από τον πρώτο αγώνα το 1992. Πολλοί αθλητές “εξοντώθηκαν” κυριολεκτικά από το ότι μεγάλο μέρος του αγώνα γίνεται σε όχι διακριτό μονοπάτι, αλλά σε λιβάδια, βράχους και θαμνώδεις εκτάσεις που δυσκολεύουν σημαντικά τους μη μυημένους. Το κλίμα πάντως στο camp διανυκτέρευσης των αθλητών ήταν εξαιρετικό με τους αθλητές να υποδέχονται τους αργοπορημένους με επευφημίες.

Η Τέταρτη μέρα επεφύλαξε μια αλλαγή. Ενώ τις προηγούμενες οι δυο πρωτοπόροι έφευγαν μαζί, πήραν από κοινού απόφαση να το τρέξουν χωριστά για το καλό του συναγωνισμού, αλλά και επειδή η μέρα προσφερόταν να δοκιμάσουν solo τις δυνάμεις τους. Λόγω της κατάστασης των περισσότερων δρομέων αφαιρέθηκε και το δυσκολότερο – εδαφικά – κομμάτι της διαδρομής με αποτέλεσμα να αυξηθεί το κομμάτι ασφάλτου της ημέρας, ενώ ήταν ήδη σημαντικό ως ποσοστό. Ο διευθυντής του αγώνα ήθελε να φτάσουν όσοι περισσότεροι γίνεται στο τέρμα την επόμενη μέρα. Ο Baker, παρότι καλύτερος στην άσφαλτο, δεν τα πήγε καλά και μάλλον η απόφαση να το πιέσουν ξεχωριστά τον ζημίωσε, δίνοντας στον Birkinshaw ένα σαφές προβάδισμα 2 ωρών συνολικά. Πέντε-έξι δρομείς βρίσκονταν πολύ κοντά χρονικά με την Diamantides να βρίσκεται 8 λεπτά πίσω από την 3^η θέση.

Η πέμπτη – και τελευταία – μέρα του αγώνα περιελάμβανε την διάσχιση των Black Mountains μέχρι οι αθλητές να τερματίσουν στο Carreg Cennen Castle, ένα από τα εντυπωσιακότερα ερειπωμένα Ουαλικά κάστρα. Ο πιο γρήγορος στο 5^ο ετάπ ήταν ο Ian Symington, αλλά η μη συμμετοχή του την δεύτερη μέρα λόγω προβληματων του στέρησε τν δυνατότητα διεκδίκησης της πρώτης θέσης συνολικά. Μεγάλος νικητής του αγώνα ήταν ο Steve Birkinshaw με δεύτερο τον Rob Baker και τρίτο τον Patrick Devine Wright. Πρώτη γυναίκα και 4^η γενικής τερμάτισε η Helene Diamantides, επαναλαμβάνοντας της κορυφαία εμφάνιση που είχε κάνει 20 ολόκληρα χρόνια πριν! Ίσως μάλιστα να αποτελεί και μεγαλύτερο κατόρθωμα τώρα, με μεγαλύτερη διαδρομή και επίσης έντονο ανταγωνισμό σε κορυφαίο επίπεδο.

Οι δύο νικητές του αγώνα στην γραμμή του τερματισμού στο επιβλητικό Carreg Cennen Castle

Μετά τον αγώνα η Diamantides δήλωσε: “Είμαι ευτυχισμένη που τελείωσε και που δεν πρέπει να το ξανακάνω, αλλά τουλάχιστον απέδειξα ότι δεν ήταν τυχαία η νίκη μου πριν 20 χρόνια. Ο τερματισμός μου εδώ γέννησε πολλές μνήμες, αλλά αυτή την φορά δεν είχα να μεταφέρω δυο σακίδια σε αυτόν τον τελευταίο μεγάλο λόφο που οδηγεί στο κάστρο ή να αγωνίζομαι πολύ έντονα στο τελευταίο στάδιο του αγώνα.  Στην πραγματικότητα ήταν μια εύκολη μέρα, καθώς 20 χρόνια πριν η πέμπτη μέρα ήταν η μεγαλύτερη ενώ τώρα ήταν η μικρότερη!”

Ξεχωριστή βράβευση έγινε για την 61χρονη Wendy Dodds, η οποία συμμετείχε και στον πρώτο αγώνα πριν 20 χρόνια. Τέσσερεις δρομείς συμμετείχαν και στις δυο διοργανώσεις, με τρείς από τους τέσσερεις να τερματίζουν και τις δυο φορές (Joe Faulkner, Helen Diamantides, Wendy Dodds). Mόνο 29 δρομείς τερμάτισαν την συνολική διαδρομή, γεγονός που δηλώνει την δυσκολία του αγώνα. 

Θα βρυχηθεί ξανά ο δράκος; ίσως, αλλά όπως δήλωσε ο Shane Ohly: “θα υπάρξει και τρίτος αγώνας, απλά δεν γνωρίζω ακόμη πότε. Πρέπει να το σκεφτώ”. Οι ενδιαφερόμενοι ας περιμένουν λίγο.

Εδώ μπορείτε να δείτε την λίστα αναπαραγωγής (playlist) των επίσημων βίντεο/report του αγώνα.

  Δημήτρης Τρουπής