Ένα περίεργο μείγμα ευωδιάς και σαπίλας αναδύθηκε στην υγρή, αποπνικτική ατμόσφαιρα.
Ώρες τώρα τσαλαπατούσε μέσα σε βούρκους με τα γυμνά - θαρρείς ατσάλινα - πόδια του κορμούς και καρατομημένα απ’ τη λεπίδα του machete (χατζάρας) του κλαδιά.
Για μια στιγμή σταμάτησε. Αλλόκοτοι ήχοι μας κύκλωσαν από παντού.
Ο Gava ο μονόφθαλμος πήρε μιαν ανάσα, δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία και συνέχισε να σχίζει στα δύο την πυκνή, φαινομενικά απροσπέλαστη βλάστηση του σκοτεινού δάσους που έφραζε το δρόμο μας.
Ήμασταν σκιές ανάμεσα σε σκιές.