Εγκατάλειψη ή Ανακάλυψη; Ο Διπλός Ρόλος ενός DNF!

Copyright: Advendure Creative Copyright: Advendure Creative

Αυτές τις μέρες διεξάγονται στη χώρα μας μεγάλα βουνίσια ultra, όπως τα κλασσικά VFT & ROUT στα πυκνά δάση της Ροδόπης, είτε το stage run του Τείχιου που αποκαλύπτει στους αθλητές πανέμορφα τοπία της Στερεάς Ελλάδας. Όταν πλησιάζει αυτή η περίοδος, πάντα το μυαλό μου φέρνει στιγμές από αυτούς τους αγώνες, ακόμη κι αν δεν είμαι εκεί, αλλά πολλά χιλιόμετρα μακριά από το “πεδίο των μαχών”. Αυτές οι στιγμές δεν ήταν πάντα καλές. Όπως για παράδειγμα μια από τις ελάχιστες εγκαταλείψεις που είχα σε αγώνες, σε κάποιο ROUT του παρελθόντος και ένα διάλογο με κάποιους φίλους και εθελοντές στο Κρούσοβο που είχα σταματήσει. “Εδώ είναι που ανακαλύπτεις ποιος πραγματικά είσαι” μου είχε πει κάποιος προσπαθώντας να με πείσει να συνεχίσω και θυμάμαι έντονα ότι γελώντας του είχα απαντήσει: “Κι αν δεν θέλω να ξέρω;”. Ναι, καλά καταλάβατε, το σημερινό άρθρο έχει να κάνει με τα DNF, και τη βαθύτερη συναισθηματική διάσταση τους, που φυσικά και είναι μια αποτυχία, αλλά και μια ψυχολογική αναζήτηση και εξέλιξη.

 

 

Κάθε ultra είναι ένα ταξίδι, με την προσμονή του τερματισμού να μας οδηγεί μέσα από μεγάλες σωματικές και ψυχολογικές δυσκολίες. Συνήθως έχει happy end και πολλά δάκρυα χαράς και έκρηξη συναισθημάτων όταν φτάνουμε στο τέρμα, αλλά τι συμβαίνει όταν δεν φτάνουμε ποτέ εκεί; Η εμπειρία ενός DNF μπορεί να γίνεται λόγω σωματικής εξάντλησης, τραυματισμού, ατυχίας ή μη σωστών υπολογισμών σε ρυθμό, διατροφή κτλ, αλλά για πολλούς δρομείς είναι κάτι πολύ βαθύτερο – μια εσωτερική μάχη με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Ναι, όταν δώσετε το νούμερο και βγείτε οριστικά από τον αγώνα θα ακούσετε πολύ κλασσικές εκφράσεις, όπως: “Έκανες το σωστό”, “Το να ξέρεις πότε να σταματήσεις είναι πιο δύσκολο από το να τερματίσεις”, “Θα επιστρέψεις πιο δυνατός”, “Και πάλι είναι μεγάλη επιτυχία που έφτασες ως εδώ” και πολλές άλλες, αλλά ένα DNF μπορεί να φέρει στην επιφάνεια ανασφάλειες που δεν είχαμε καν συνειδητοποιήσει ότι κουβαλάμε μέσα μας. Μπορεί να μας δώσει την αίσθηση ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί ή δυνατοί για να ολοκληρώσουμε έναν στόχο, ότι οι αποτυχίες θα συνεχιστούν και θα επηρεάσουν την αυτοεκτίμηση μας, ότι θα κριθούμε αρνητικά από συναθλητές και φίλους, μέχρι και να φτάσουμε να αναρωτηθούμε αν σωστά κάναμε που μπήκαμε σε τέτοιους αγώνες.

Δεν είναι απλά μια εγκατάλειψη, είναι μια δοκιμασία της αυτοεκτίμησης μας και της πίστης στις ικανότητες μας, με βάση βέβαια και τους στόχους με τους οποίους είχαμε μπει στον αγώνα. Πολλοί αθλητές, όταν αντικρίζουν τη στιγμή που πρέπει να εγκαταλείψουν, αισθάνονται ότι κάτι "έσπασε" μέσα τους. Μπορεί να χάσουν την αίσθηση της δύναμης τους, να νιώσουν ότι απέτυχαν όχι μόνο στον αγώνα, αλλά και σε σχέση με τον εαυτό τους. Το έχουμε δει να συμβαίνει αρκετές φορές στις συζητήσεις μας με φίλους συναθλητές που είχαν DNF.

Αυτή η διάσταση που έχει ένα ultra σε σχέση με τον εαυτό μας είναι το πιο απαιτητικό κομμάτι, γιατί έχει να κάνει με το “μέσα” μας. Το “έξω” μας διορθώνεται εύκολα με την εμπειρία που αποκτάς. Για παράδειγμα, μετά το Κρούσοβο σε εκείνο το ROUT βελτίωσα πολλά στην διαδικασία τροφοδοσίας μου και δεν μου ξανασυνέβη. Αλλά τι γίνεται με το “μέσα” μας; Η εγκατάλειψη δεν είναι μόνο μια φυσική παύση, είναι η αναγνώριση ότι κάτι μέσα μας δεν είναι έτοιμο να συνεχίσει. Και αυτή η αναγνώριση μπορεί να φέρει πόνο, αλλά και βαθιά αυτογνωσία. Ένα DNF μπορεί να είναι η αφορμή να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε (όπως μου είχε πει εκείνο το παλικάρι πριν χρόνια σε εκείνη την εγκατάλειψη μου), τι φοβόμαστε, τι μας περιορίζει.

Ο ψυχολογικός αντίκτυπος ενός DNF δεν είναι κάτι που πρέπει λοιπόν να αγνοηθεί. Όπως κάθε εμπειρία αποτυχίας, έτσι και αυτή μπορεί να μας προσφέρει τα μεγαλύτερα μαθήματα. Μέσα από την αποτυχία, ξαναχτίζουμε την πίστη στον εαυτό μας, αναζητούμε την ισορροπία μεταξύ φιλοδοξίας και αντοχής, και τελικά μαθαίνουμε να τρέχουμε όχι μόνο για τον τερματισμό, αλλά για την ψυχική μας υγεία και ευεξία. Άλλωστε είπαμε, όλοι σχεδόν ερασιτέχνες “εραστές” του βουνού είμαστε!

Πιστεύω, είναι σημαντικό να αγκαλιάσουμε τα DNF μας με την ίδια υπερηφάνεια που αγκαλιάζουμε τις νίκες μας. Διότι στο τέλος της ημέρας, αυτές οι εγκαταλείψεις είναι που μας διδάσκουν τα πιο πολύτιμα μαθήματα για το τι σημαίνει να είσαι πραγματικός αθλητής, μέσα και έξω από τον αγώνα.

 

Δημήτρης Τρουπής

 

Δημήτρης Τρουπής

Κατάγεται από το Ξυλόκαστρο Κορινθίας και ζει μόνιμα στην Πάτρα. Συμμετείχε στην συντακτική ομάδα του Adventure Zone από το 2009, ενώ μαζί με τον Τάκη Τσογκαράκη ίδρυσαν και "τρέχουν" το Advendure.  Το τρέξιμο στα μονοπάτια των βουνών και η μεταφορά εικόνων και συναισθημάτων μέσα από τα άρθρα του αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του. Παθιάζεται με τους αγώνες ορεινού τρεξίματος, υπεραντοχής και  περιπέτειας. Έχει πολλές συμμετοχές και διακρίσεις σε αγώνες ορεινού τρεξίματος όλων των αποστάσεων, με έμφαση στους αγώνες ultra trail.  Θεωρεί ότι το τρέξιμο και η πεζοπορία στη φύση είναι μια εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου, μας φέρνει πιο κοντά σε αυτήν και μας κάνει να αγαπήσουμε περισσότερο το περιβάλλον.

www.advendure.com

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ