Αν υπάρχει κάτι,’όσο αφορά το άθλημα μας, το οποίο έχει κατακλύσει το διαδίκτυο όσο περνούν τα χρόνια, δεν είναι άλλο από τα video, οι φωτογραφίες και τα ντοκιμαντέρ των star του ορεινού τρεξίματος, τα οποία μας εμπνέουν με εντυπωσιακές διαδρομές σε απόκρημνες κορυφές, απίστευτα δάση και πανέμορφα μονοπάτια. Βλέπετε, η επαγγελματική προσέγγιση που έχουν πια για το άθλημα, τους κάνει να μένουν σε μέρη δίπλα σε αυτό που θα ήταν το όνειρο για τον καθένα μας. Τα πανέμορφα βουνά. Είναι και θέμα καθημερινής προπόνησης φυσικά για την επίτευξη των αγωνιστικών τους στόχων. Είναι το “γραφείο” τους δηλαδή. Ωστόσο, η πραγματικότητα για τη συντριπτική πλειοψηφία από εμάς είναι διαφορετική και το γραφείο μας είναι σε μια πόλη, εκτός ελαχίστων, τυχερών ή αποφασισμένων ανθρώπων. Για εμάς λοιπόν, οι καθημερινές μας προπονήσεις πραγματοποιούνται σε πολύ πιο ταπεινά περιβάλλοντα: κοντά ή μέσα σε πόλεις, σε πολυσύχναστα μονοπάτια ή σε μικρές διαδρομές μέσα σε πάρκα και λόφους. Μόνο τα Σαββατοκύριακα και ίσως όχι όλα, μπορούμε να προσεγγίσουμε αυτό που λέμε βουνό στην πραγματικότητα. Τα βάφουμε μαύρα λοιπόν; Καθόλου!

Λένε ότι η πρώτη φορά – σε ότι είναι σημαντικό για τον καθένα μας στη ζωή – παραμένει για πάντα ανεξίτηλη σαν μνήμη .. δεν λησμονιέται ποτέ. Έχουν δίκιο φυσικά. Είτε μιλάμε για τον πρώτο έρωτα, είτε για την πρώτη μας δουλειά, είτε για την πρώτη φορά που θα κρατήσουμε το παιδί μας στα χέρια μας, είτε για άλλα πράγματα που είναι σταθμοί στη ζωή μας. Αντιστρέφοντας αυτό το γνωμικό θα έλεγα ότι όταν θυμόμαστε έντονα μετά από πολλά χρόνια κάτι που κάναμε παλιά, τότε αυτό είναι πολύ σημαντικό στην ζωή μας. Θυμάμαι λοιπόν σαν να είναι σήμερα την πρώτη φορά που βγήκα για να τρέξω σε ένα πευκοδάσος …

Πευκιάς … “Το πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας” του Κώστα Καρυωτάκη και πηγή έμπνευσης του Άγγελου Σικελιανού. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ξυλόκαστρο. Κάθε φορά που φέρνω στο μυαλό μου αυτό το πευκοδάσος που στέκεται για πάνω από 300 χρόνια ακριβώς δίπλα στο γαλάζιο του Κορινθιακού, αμέτρητες αναμνήσεις, εικόνες και συναισθήματα έρχονται στο μυαλό μου. Κάθε άνθρωπος έχει ένα σημείο αναφοράς και για μένα αυτό είναι ο Πευκιάς και τα μονοπάτια του.