Η ομορφιά της διαδρομής φανερωνόταν ήδη από την εκκίνηση, στην πλατεία με τον επιβλητικό, αιωνόβιο πλάτανο, και το ποτάμι να κυλά δίπλα, χαρίζοντας μια αίσθηση ζωντάνιας και αρμονίας. Κάθε ξεκίνημα που περιλαμβάνει νερό, έχει κάτι το εντυπωσιακό - κι εδώ αυτό ήταν μόνο η αρχή, όπως αποδείχτηκε αργότερα. Τα πρώτα χιλιόμετρα ξεδιπλώνονταν τρέχοντας πλάι σε ποτάμι, μέσα σε ρέμα, ανάμεσα σε μια φύση πλούσια, που έμοιαζε βγαλμένη από σελίδες παραμυθιού. Θα λέγαμε ότι το νερό, σε κάθε μορφή, ποτάμια, ρυάκια ή λίμνη, είναι ένα από τα έντονα χαρακτηριστικά της διαδρομής.

Μετά ακολουθούσε μια αλλαγή στο τοπίο, αφού η ανάβαση μας οδήγησε ψηλότερα, με σημεία στα οποία η θέα στον κάμπο της Ελασσόνας ήταν συγκλονιστική. Κάθε στάση να την θαυμάσεις ήταν και μια ανάσα στη δυσκολία της ανάβασης.

Κι εκεί που αρχίζεις μία από τις ελάχιστες καταβάσεις στα πρώτα 20 χιλιόμετρα, η ματιά σου καρφώνεται στο βάθος: ο ένας από τους δύο εμβληματικούς ορθόλιθους – ο βράχος της Αγίας Σωτήρας – ξεπροβάλλει στον ορίζοντα. Από μακριά είναι εντυπωσιακός, σαν να αιωρείται πάνω από το τοπίο, μα όσο πλησιάζεις και τρέχεις για εκατοντάδες μέτρα στη βάση του, νιώθεις το μεγαλείο του όγκου του. Ένα φυσικό μνημείο που σε συνοδεύει σιωπηλά, ώσπου το μονοπάτι οδηγεί ξανά προς τα πάνω, αρχίζοντας ξανά την ανάβαση προς ψηλότερα σημεία της διαδρομής.

Στη συνέντευξη που είχαμε κάνει με τον Δημήτρη Γουναρά λίγο καιρό πριν τον αγώνα, μας είχε αναφέρει πως μπορεί να σταθούμε τυχεροί και να συναντήσουμε τα άγρια άλογα της περιοχής. Κι όπως φάνηκε, η τύχη ήταν με το μέρος μας. Καθώς διασχίζαμε ένα από τα πολλά ανοιχτά λιβάδια της διαδρομής, μια ντουζίνα άλογα ξεπρόβαλε στα δεξιά μας. Ελεύθερα, σχεδόν αδιάφορα για την ανθρώπινη παρουσία, σχημάτιζαν μια εικόνα όμορφη – ένα σκηνικό που σε ελάχιστα μέρη το συναντά κανείς στην Ελλάδα. Ήταν χωρίς αμφιβολία ένα από τα πιο εντυπωσιακά highlights της διαδρομής, μια στιγμή που έμεινε χαραγμένη στο μυαλό, σαν κάτι πολύ περισσότερο από "ένα ακόμα χιλιόμετρο" τρεξίματος.

Μπορεί οι άνθρωποι του Συλλόγου Δρομέων και Πεζοπόρων Τσαριτσάνης να είχαν φροντίσει να “γεφυρώσουν” τα περισσότερα περάσματα των ποταμιών, όμως υπήρχε κι ένα σημείο όπου τα πόδια μας βράχηκαν. Ήταν γύρω στα μέσα της διαδρομής, καθώς κάναμε τον κύκλο μιας μικρής λίμνης, εκεί όπου παλιά οι κτηνοτρόφοι είχαν δημιουργήσει, με πέτρες και κόπο, ένα χειροποίητο φράγμα. Εκεί λοιπόν, περάσαμε απέναντι μέσα από το ποτάμι που τροφοδοτεί την λίμνη. 

Από αυτό το πέρασμα ξεκινούσε η μεγάλη ανάβαση προς την κορυφή της Διάβας, το Κουκούλι, τον δεύτερο επιβλητικό ορθόλιθο της διαδρομής, που υψώνεται στα 1.154 μέτρα υψόμετρο. Το μονοπάτι που διέγραφε κυκλικά τη βάση του, ανάμεσα σε πυκνή, σιωπηλή βλάστηση, ήταν από εκείνα που σου χαράζουν τη μνήμη. Το ίδιο και ένα μικρό ρυάκι που έρεε από το βράχο και μου “πρόσφερε” το δροσερό νερό του, καθώς η θερμοκρασία είχε ανέβει πολύ. Κι όταν μετά βγήκαμε στην κορυφογραμμή, η θέα του χιονισμένου Ολύμπου στο βάθος αριστερά ήταν το κάτι άλλο.

Το κατέβασμα στα τελευταία χιλιόμετρα ξεδιπλωνόταν μέσα από λιβάδια και μια ενδιαφέρουσα ποικιλία μονοπατιών, που περνούσαν από διαφορετικά εδάφη, χωμάτινα, αργιλώδη, τεχνικά και πετρώδη. Μερικά μου θύμισαν τον Ομπλό στην Πάτρα που κάνω πολλές από τις προπονήσεις μου. Η διαδρομή έκλεινε ιδανικά, διασχίζοντας δάσος για τα τελευταία τέσσερα χιλιόμετρα, ολοκληρώνοντας ένα παζλ φτιαγμένο με υψηλή αισθητική και ουσία — όχι απλώς μια διαδρομή, αλλά ένα πέρασμα φορτισμένο με μνήμες και συναίσθημα, αποτυπωμένα εκεί από τους ανθρώπους της διοργάνωσης, όπως άλλωστε καταλάβαμε και από τις συζητήσεις μαζί τους. Κι αυτό ακριβώς το συναίσθημα ήταν που κατάφεραν να μας μεταδώσουν: την αγάπη τους για τον τόπο, τη φύση, και τη μεγάλη ιστορία του.

Η φωτογραφία που ακολουθεί είναι από την επόμενη μέρα του αγώνα. Τοπίο χιονισμένο! Για μια μέρα δεν ζήσαμε αυτό το λευκό σκηνικό, αλλά βιώσαμε κάτι εντελώς διαφορετικό, που δυσκόλεψε με τον δικό του τρόπο την προσπάθειά μας: μια ζεστή μέρα για την εποχή. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι στις 7:30 το πρωί το θερμόμετρο έδειχνε 5,5 βαθμούς, ενώ το μεσημέρι είχε φτάσει τους 22-23! Μια εντυπωσιακή διαφορά μέσα σε λίγες ώρες… σημεία των καιρών.

Στα “χαρτιά”, η διαδρομή δεν έμοιαζε ιδιαίτερα απαιτητική. Όμως στην πράξη αποδείχθηκε αλλιώς. Παρότι η συνολική θετική υψομετρική ήταν “μόλις” 1.700 μέτρα (όπως την κατέγραψα) στα 32 χιλιόμετρα, η κατανομή της έκανε τη διαφορά: σχεδόν ολόκληρη “ανηφόριζε” στα πρώτα 20 χιλιόμετρα, αφήνοντας ελάχιστα περιθώρια για ανάσες. Κι αν περίμενε κανείς ότι τα τελευταία 11 χιλιόμετρα, θεωρητικά κατηφορικά, θα ήταν πιο χαλαρά, δεν ήταν ακριβώς έτσι. Συνεχή μικρά “πάνω-κάτω” δεν σε άφηναν να βρεις ρυθμό ή να ρολάρεις ελεύθερα. Ήταν το χαρακτηριστικό σχήμα “καμπάνας”, με μια δυσκολία που σε αιφνιδιάζει αν δεν έχεις ξανατρέξει τη συγκεκριμένη διαδρομή. Αναμφίβολα, πολλοί τη χρησιμοποίησαν ως ιδανική προπόνηση για μεγαλύτερους και πιο απαιτητικούς αγώνες που έρχονται μέσα στη σεζόν. Όμως, σε κάθε περίπτωση, ήθελε μια κάποια εμπειρία στο ορεινό τρέξιμο για να την αντιμετωπίσεις με σιγουριά και σωστή διαχείριση. Τέλος, όσο αφορά το τεχνικό κομμάτι, οι βροχές των τελευταίων ημερών ήθελαν παπούτσι με πολύ καλή πρόσφυση, αφού υπήρχαν αρκετά – μικρά σε μήκος αλλά γλιστερά – σημεία με πολύ λάσπη.

Η συστηματική δουλειά που γίνεται όλο το χρόνο από τον Σύλλογο Δρομέων & Πεζοπόρων Τσαριτσάνης φάνηκε ξεκάθαρα, όσο αφορά τον άψογο καθαρισμό των μονοπατιών. Η σηματοδότηση ήταν επίσης πολύ καλή - δύσκολα θα μπορούσε κανείς να χαθεί, αρκεί να ήταν λίγο προσεκτικός. Κορδέλες, ταμπελάκια σε δέντρα και στο έδαφος, σημάδια βαμμένα σε πέτρες και βράχους, καθώς και ενδείξεις αλλαγής πορείας, ήταν παντού εμφανή και ξεκάθαρα.

Ικανοποιητικός ήταν και ο αριθμός των σταθμών ανεφοδιασμού, με σωστή κατανομή κατά μήκος της διαδρομής και χαμογελαστούς, πρόθυμους εθελοντές. Αν θα έπρεπε να γίνει μια παρατήρηση, αυτή θα αφορούσε τη δυνατότητα εμπλουτισμού κάποιων σταθμών με περισσότερη ποικιλία υλικών την επόμενη χρονιά – κάτι που σίγουρα θα εκτιμηθεί ιδιαίτερα από τους αθλητές, κυρίως του μεγάλου αγώνα.

Στον τερματισμό περίμεναν τους αθλητές εκτός από τη μουσική, τα χειροκροτήματα και το μετάλλιο, σουβλάκια σε αφθονία και ζυμαρικά, για δυνατή αποκατάσταση μετά τις πολλές ώρες στα μονοπάτια! Στην τσάντα δεν των αθλητών των αγώνων υπήρχε ένα μπουφάν softshell για τον αγώνα Koukouli Τrail 32Κ, ένα αμάνικο τεχνικό γιλέκο για το Louki Τrail 17Κ και ένα buff με το λογότυπο των αγώνων για το Alonaki Τrail 9Κ.

Ας αφήσουμε όμως όλα αυτά και ας πάμε στο αγωνιστικό κομμάτι, όπου στον αγώνα των 32Κ ο Δημήτρης Σελέτης έκανε μια εξαιρετική εμφάνιση και κέρδισε τον αγώνα με ρεκόρ διαδρομής και επίδοση 2.46.17. Μεγάλος ο συναγωνισμός για το βάθρο από πολύ καλούς αθλητές και στη δεύτερη θέση τερμάτισε ο Μανώλης Πούρικας με χρόνο 2.52.36, ενώ στην τρίτη θέση ήταν ο Αριστείδης Γκιζλής με χρόνο 2.57.29. Πρώτη γυναίκα η Αναστασία Τζάρου με επίδοση 4.09.55, δεύτερη η Χάιδω Αγγελοπούλου με χρόνο 4.13.48 και τρίτη η Καλλιόπη Πασσά με χρόνο 4.17.35.

Στο Louki Trail των 17Κ νικητές ήταν ο Ανδρέας Λιάκος στους άντρες με επίδοση 1.26.50 και η Γεωργία Τσιαγγάλη στις γυναίκες με χρόνο 2.00.35.

Στο Alonaki Trail των 9Κ στους άντρες επικράτησε ο Γιώργος Τσουκαλίδης με χρόνο 48.52 και στις γυναίκες η Ευαγγελία Μηνά με επίδοση 1.02.19.

Εκκίνηση πήραν συνολικά 455 αθλητές (139 στα 32Κ, 162 στα 17Κ και 154 στα 9Κ). Μπορείτε να δείτε τα συνολικά αποτελέσματα εδώ.

Συνολικά, η διοργάνωση – τόσο στο αγωνιστικό της κομμάτι όσο και ως εμπειρία αθλητικού τουρισμού – με γέμισε όμορφα συναισθήματα. Ακόμη περισσότερο, με χαροποίησε το γεγονός πως μια ακόμη ιστορική και όμορφη περιοχή της χώρας μας φαίνεται να καθιερώνεται πλέον στο καλεντάρι των αγώνων ορεινού τρεξίματος. Είδα ξανά φίλους που είχα να συναντήσω χρόνια, γνώρισα καινούργιους στη διαδρομή – ανθρώπους με πάθος για το άθλημα και φιλόδοξους στόχους – και ένιωσα τη φιλοξενία και το μεράκι των ανθρώπων της οργανωτικής ομάδας, που πέτυχαν να μας προσφέρουν έναν πραγματικά ξεχωριστό αγώνα.

Σας προτείνω να τον προσθέσετε στο καλεντάρι σας για τις επόμενες χρονιές – αξίζει! Ακούγεται μάλιστα ότι υπάρχουν σχέδια για κάτι ακόμη μεγαλύτερο στο μέλλον. Όσο κι αν πιστεύω – και το έχω γράψει και παλιότερα – ότι όταν κάτι είναι επιτυχημένο και "κουμπώνει" στις ανάγκες της πλειοψηφίας των αθλητών, δεν χρειάζεται να αλλάξει, κατανοώ τη διάθεση για εξέλιξη. Ας γίνει όμως αυτό με σύνεση. Ας αφουγκραστούν οι διοργανωτές τι είναι αυτό που πραγματικά ζητά ο αθλητής από μια τέτοια διοργάνωση. Πάντως, υπάρχουν οι γερές βάσεις και η αυθεντικότητα που χρειάζεται ώστε η εξέλιξη να είναι και φυσική και πετυχημένη.

Δημήτρης Τρουπής