Προετοιμασία.

Η προετοιμασία αυτή τη φορά περιελάμβανε όχι μόνο την προπόνηση για καλή φυσική κατάσταση και τα διαδικαστικά ενός ταξιδιού αλλά και Covid-19 τεστ και Passenger Locator Form ως προαπαιτούμενα για το ταξίδι μας, όσων αφορά την πανδημία. Πρώτο στάδιο της προετοιμασίας ήταν η μελέτη των ορεινών όγκων του Ισημερινού και της αποστολής γενικότερα. Ακολούθησε η οργάνωση του ταξιδιού, η απαραίτητη ανανέωση του φαρμακείου ορειβατικών αποστολών και του εξοπλισμού που θα χρειαστεί στα συγκεκριμένα βουνά και που είναι της εταιρείας χορηγού μου, της Salewa. Η καθημερινή προπόνηση ως προετοιμασία για το ταξίδι αυτό αλλά και γενικότερα, είναι πλέον τρόπος ζωής και περιλαμβάνει τρέξιμο, αναρρίχηση, περπάτημα και εντατική γυμναστική τόσο στο σπίτι όσο και έξω αναλόγως των καιρικών συνθηκών.

Η αρχή.

Μετά τις προετοιμασίες, ήρθε η ώρα για ύπνο. Το πρωί πετάγαμε για Μαδρίτη και έπειτα για το Κίτο (Πρωτεύουσα του Ισημερινού). Βρισκόμασταν στο αεροδρόμιο και αφού είχαμε δώσει τις βαλίτσες μας κι κατευθυνόμασταν προς τη πύλη εισόδου για το αεροπλάνο ανυπομονούσαμε να φύγουμε.  Η κατάσταση με την πανδημία μας είχε δημιουργήσει μια τάση φυγής. Δώσαμε τα εισιτήρια μας στη χαμογελαστή υπάλληλο και μας ευχήθηκε καλό ταξίδι. Ένα δύο τρία και βρεθήκαμε στον αέρα αγναντεύοντας τις χιονισμένες κορυφές της χώρας μας. Αντικρίσαμε τον Παρνασσό, την Γκιώνα, τα Βαρδούσια και στο βάθος τον Όλυμπο να δεσπόζει σαν αγέρωχος φύλακας της ουράνιας σκεπής της Ελλάδος. Αποκοιμήθηκα και όταν ξαφνικά άνοιξα τα μάτια αντίκρισα τη Μαδρίτη. Η πρώτη πτήση μας είχε ήδη καθυστερήσει και τρέξαμε αγωνιωδώς για να προλάβουμε την επόμενη. Ουφ να ‘μαστε στην ούρα για να μπούμε στο μεγάλο αεροσκάφος και να κάνουμε το υπερατλαντικό μας ταξίδι. Η πτήση θα διαρκούσε περίπου 11 ώρες. Συνεχείς αναταράξεις με κάνουν να κοιμηθώ και να ονειρεύομαι ότι βρίσκομαι μέσα σε φορτηγάκι σε δρόμο με συνεχείς λακκούβες. Ώρα 00:00 Ισημερινού φτάνουμε στο αεροδρόμιο του Κίτο. Ένας χαιρετισμός Hola με ξύπνησε και συνειδητοποίησα ότι εν τέλει το πρώτο βήμα έγινε, είχαμε φτάσει!

Το χρονικό των κορυφών

Volcán Ilaló Summit 3194μ.

Το ξημέρωμα με βρήκε κομμάτια από το jet lag, ήθελα να κοιμηθώ αλλά δεν μπορούσα καθόλου. Φάγαμε το πρωινό μας και ανηφορίσαμε σε ένα κοντινό βουνό δίπλα στο Κίτο με σκοπό να πεζοπορήσουμε στο Volcán Ilaló 3194μ. Η σημερινή μέρα ήταν αφιερωμένη στον εγκλιματισμό μας στο υψόμετρο με μια εύκολη ανάβαση. Ξεκινήσαμε από τους πρόποδες του βουνού και καταφέραμε να φτάσουμε στην κύρια κορυφή του. Στην κορυφή, μας έπιασε ένα ψιλόβροχο και κατά την κατάβαση πριν φτάσουμε στο κατάλυμα η βροχή δυνάμωσε και γίναμε μούσκεμα. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας.

 Επόμενη μέρα για ακόμη έναν περιπατητικό εγκλιματισμό.

Η πρωτεύουσα του Εκουαδόρ είναι το Κίτο και βρίσκεται στα 2800μ. Λόγω του jet lag, είχαμε να κοιμηθούμε δύο μέρες. Μετά από έναν καλό ύπνο ξεκινήσαμε μια ακόμη πεζοπορία για να εγκλιματιστούμε σε μεγαλύτερο υψόμετρο. Η διαδρομή μας ξεκινούσε από έναν χωματόδρομο που παλιότερα ήταν ο εθνικός δρόμος που ένωνε την πρωτεύουσα με την ζούγκλα. Φτάσαμε αισίως στα 4100μ. Επιστρέψαμε στα 2576μ. Κατά την διάρκεια της διαδρομής μας αντικρίσαμε ατέλειωτες κορυφογραμμές που όμως λόγω της αυξημένης συννεφιάς δεν μπορούσαμε να δούμε κάποια από τις ψηλότερες κορυφές των Άνδεων. Η βλάστηση που επικρατεί σε αυτό το σημείο είναι κυρίως θαμνώδης και το πέτρωμα είναι ηφαιστειογενές. Η εύκολη αυτή πεζοπορία μας έδωσε το υψόμετρο (για να εγκλιματιστούμε) στα πλαίσια της προσπάθειάς μας για τις ψηλές κορυφές και άνω των 6000μ.

Η ημέρα της Ζούγκλας

Η σημερινή ημέρα ήταν σκέτη απόλαυση. Ξυπνήσαμε το πρωί, πήραμε το πρωινό μας και αναχωρήσαμε για το φυσικό μας περιβάλλον δηλαδή τη Ζούγκλα! Το μεσημεριανό γεύμα μας το είχαμε ήδη ετοιμάσει από το πρωί στο σακίδιο πλάτης. Κατευθυνθήκαμε προς το Pasochoa volcano range, η πεζοπορία μας ήταν κατά μήκος του ποταμού Rio Pita. Θα μπορούσε να ήταν το "πάντα βρέχει" (Ευρυτανία) του Εκουαδόρ αλλά σε τεράστιο μέγεθος! Θα πρέπει να περάσαμε 10 σιδερένιες γέφυρες και ατελείωτες ξύλινες για να φτάσουμε στον ψηλό καταρράκτη Condor ύψους περίπου 90 μέτρων. Από εκεί πήραμε πάλι το δρόμο επιστροφής έως την είσοδο του μονοπατιού, συνεχίσαμε την πορεία μας προς το μέρος όπου θα κατασκηνώναμε (3241μ). Κατά την διάρκεια της διαδρομής μας συναντήσαμε ένα συγκρότημα διάσημων τραγουδιστών να σκηνοθετεί το βιντεοκλίπ τους στην φύση. Μιας και ήμασταν οι μοναδικοί ορειβάτες στο μέρος αυτό, μας ζήτησαν να συμμετάσχουμε! Μοναδικές ομορφιές σε πανέμορφα μέρη.

Pasochoa Summit 4200μ.

Το ξυπνητήρι χτυπούσε, η αυγή με βρήκε μπρούμυτα χωρίς να θέλω να σηκωθώ από το αντίσκηνο. Πήραμε το πρωινό όπως κάθε πρωί και βάλαμε σε πακέτο το μεσημεριανό μας, μην φανταστείτε κανένα τάπερ με γεμιστά της μαμάς αλλά ένα τοστ με τόνο και μαγιονέζα. Η πεζοπορία ξεκίνησε με πρώτη δυσκολία ότι έπρεπε να περάσουμε από τον φράκτη ενός οικοπέδου (σε μερικά βουνά του Εκουαδόρ περιμετρικά υπάρχουν ιδιωτικές περιουσίες). Καθώς ανεβαίναμε περνούσαμε δίπλα από κοπάδια αγελάδων, άγριων αλόγων, μουλαριών και λάμα. Πρώτη φορά βλέπω Λάμα, τι όμορφο ζώο! Ξάφνου μπροστά μας φανερώθηκαν οι κορυφές του εν λόγω βουνού - ηφαιστείου. Στόχος μας η ψηλότερη κορυφή 4200μ. Ένιωσα σαν μικρό παιδί και ήθελα τόσο πολύ να φτάσω εκεί ψηλά μαζί με την παρέα μου. Ένα πράγμα που με μαγεύει στην ορειβασία είναι ότι μοιράζεσαι μοναδικές εικόνες μαζί με αγαπημένα πρόσωπα. Το μονοπάτι γίνεται όλο και πιο απότομο αλλά όχι κάτι δύσκολο και το περπάτημα γίνεται όλο και πιο αργό λόγω του υψομέτρου. Ένα μυστικό για να εγκλιματιστούμε καλύτερα είναι να πηγαίνουμε όσο πιο αργά γίνεται. Κάποιες ανάσες και ένα τελικό scrambling και φτάσαμε στην κορυφή! Στην πλευρά του κρατήρα επικρατούσε ομίχλη, ευτυχώς όμως στην έξω πλευρά ήταν καθαρός ο ουρανός. Νιώσαμε ευλογημένοι που άλλο ένα μικρό "σκαλοπάτι" προς το στόχο μας έγινε πραγματικότητα.

Guagua Pichincha Summit 4784μ,

Είχαμε δύο επιλογές είτε να πάρουμε το τελεφερίκ και να πάμε στη Ruku Pichincha 4698μ. ή να διαλέξουμε χωρίς βοηθητικά προωθητικά μέσα και να πάμε στην ψηλότερη την Guagua Pichincha 4784μ. Θέλαμε όσο πιο τίμια ανάβαση, άλλωστε ήμασταν εκεί για την περιπέτεια κι όχι για βόλτες με τελεφερίκ. Η διαδρομή μας ξεκίνησε πλησίον του χωριού Lloa, το αυτοκίνητο μας άφησε και ξεκινήσαμε για πάνω. Με σταθερό ρυθμό και αργές ανάσες συζητούσαμε το ποσό όμορφο μέρος ήταν και ευχόμασταν να μας ευλογούσε ο θεός να καταφέρουμε να φτάσουμε στην κορυφή. Να 'μαστε λοιπόν στα 4500μ στο καταφύγιο όπου κάναμε μια μικρή στάση για να πιούμε νερό κι να φάμε ένα σνακ. Μέσα στο καταφύγιο επικρατούσε δυσωδία καθώς ο υπεύθυνος του καταφυγίου έψηνε κρέατα στο τζάκι και δεν καθάριζε καθόλου τα λίπη. Φύγαμε για κορυφή χωρίς περαιτέρω χρονοτριβή. Σε κάποια σημεία πριν το διάσελο το μονοπάτι θύμιζε την ανάβαση προς την κορυφή Σχολιό του Ολύμπου. Τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες πριν την τελική ευθεία σε ένα υποτιθέμενο καθολικό εκκλησάκι. Φτάσαμε κορυφή. Πληρότητα και ευγνωμοσύνη μας πλημμύρισαν που το βουνό μας δέχτηκε.

Norte illiniza 5126μ NO Summit

Στο πλαίσιο του εγκλιματισμού για τα 3 ψηλότερα βουνά που ήταν και ο πρωταρχικός μας στόχος, σκεφτήκαμε να ανέβουμε μια ακόμη διαφορετική κορυφή... Ελαφρώς κουρασμένοι από την συνεχή δράση, βρήκαμε καταφύγιο να ξεκουραστούμε σε ένα φτωχό και μικρό αλλά ταυτόχρονα άνετο σπιτάκι (3600μ) δίπλα από μια στάνη αγελάδων. Έβρεχε όλη μέρα και συνεπώς αυτό στα ψηλά βουνά σημαίνει χιόνι. Από βραδύς σκεφτόμασταν τις συνθήκες στο βουνό... Φάγαμε το πρωινό και κατευθυνθήκαμε προς το σημείο έναρξης της ανάβασης μας. Μόλις είχαμε πληροφορηθεί ότι δύο εκουαδοριανές ορειβάτισσες είχαν χαθεί. Καθώς ανεβαίναμε το βουνό ήταν κλεισμένο από ομίχλη, ενώ γύρω στα 4500μ άρχισε να χιονίζει με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να έχουμε καλή οπτική επαφή μεταξύ μας. Κυριολεκτικά έκοβες την ομίχλη με το μαχαίρι. Ανεβάσαμε παλμούς και γρήγορα φτάσαμε στο καταφύγιο (4700μ). Καθίσαμε για να πιούμε λίγο τσάι αλλά και να αποφασίσουμε την πορεία μας. Στο καταφύγιο υπήρχαν διασώστες που ετοίμαζαν την έρευνα και διάσωση των χαμένων ορειβατών. Σε όλο το βουνό υπήρχαν αστυνομικοί, διασώστες της πυροσβεστικής, διασώστες του πάρκου και ασθενοφόρο στην είσοδο του βουνού για παν ενδεχόμενο.

Αναθερμανθήκαμε και ξεκινήσαμε για την βράχινη κόψη. Ανεβαίνοντας, πολλά βράχια ήταν καλυμμένα από μαλακό χιόνι και τα υπόλοιπα ήταν μούσκεμα. Αριστερά και δεξιά υπήρχε αμέτρητο χάσμα ύψους. Αποφασίσαμε να  συνεχίσουμε την προσπάθεια μας. Στη συνέχεια ο καιρός χειροτέρευε με πυκνή χιονόπτωση... Φτάσαμε στα 4920μ. Εκεί υπήρχε μια δεξιά τραβέρσα αρκετά εκτεθειμένη ενώ πιο πάνω άρχιζαν οι πιο σημαντικές δυσκολίες. Κοινή απόφαση εξ αρχής ήταν ότι προέχει η ασφάλεια μας. Ύστερα από συζήτηση αποφασίσαμε να υποχωρήσουμε (το να ανέβουμε και μετά να κατέβουμε χωρίς σχοινί σε ένα εντελώς γλιστερό πεδίο όχι σώφρων δεν θα ήταν αλλά αυτοκτονία!). Η επιστροφή μας από την ίδια διαδρομή ήταν ανέφικτη και έτσι βρήκαμε μια δυνητικά προσβάσιμη πλάγια απότομη μεν στην πλευρά του κρατήρα αλλά τουλάχιστον πιο κατάλληλη ώσπου να εντοπίζαμε μια πιο ομαλή πορεία προς το καταφύγιο. Πραγματικά είναι ευτύχημα που δεν μας πήρε στην αγκαλιά του το ηφαίστειο! Καθώς κατέβαινα μπροστά ώστε να βρίσκω το δρόμο, άκουσα ένα σφύριγμα. Ήταν μια πέτρα στο μέγεθος μισού κεφαλιού που πέρασε μερικά εκατοστά δίπλα μου! (Όχι τίποτα άλλο αλλά δεν φόραγα πουπουλένια στολή για να αποσοβούσε το χτύπημα). Με τα πολλά φτάσαμε στο Καταφύγιο για να ξεκουραστούμε πριν πάρουμε το μονοπάτι της επιστροφής. Η απόφαση της εγκατάλειψης της προσπάθειας με ταλάνιζε ώσπου η βροχή δυνάμωσε και έγινε χαλάζι. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα σαν ο θεός να ήθελε να με επιβεβαιώσει για τη σωστή μας απόφαση. Λίγο αργότερα βρεθήκαμε στο αυτοκίνητο της επιστροφής μούσκεμα. Τα Goretex είχαν μετατραπεί σε Wetex! Ο στόχος επετεύχθη. Εγκλιματιστήκαμε.

Cayambe Summit 5790μ,

Την επόμενη μέρα κατά την ανάβαση μας προς το καταφύγιο (4622μ) είχε ψιλόβροχο. Στο καταφύγιο τακτοποιήσαμε τα πράγματα μας στα κρεβάτια, στα σακίδια μας και χαλαρώσαμε λίγο μέχρι το βραδινό γεύμα στις 18:00. Η ανάβαση θα ξεκινούσε στις 00:00. Για φαγητό μου έφεραν μια φτερούγα κοτόπουλο με ρύζι και πουρέ πατάτας. Έφαγα μόνο ρύζι και πουρέ και ήπια λίγο χαμομήλι. Στο βουνό δεν είχε πραγματοποιηθεί κάποια ανάβαση στη κορυφή τις τελευταίες δύο μέρες λόγω ισχυρής χιονόπτωσης. Η διαδρομή ξεκινούσε από το καταφύγιο κι έως το ύψος 4850μ. το πεδίο ήταν βραχώδες και από κει έως την κορυφή αποτελούνταν από παγετώνα με αρκετά ρήγματα (Crevasses). Η υψομετρική διαφορά ήταν 1200μ περίπου. Η ώρα πήγε 23:00 και εγώ δεν είχα κοιμηθεί ούτε δευτερόλεπτο. Έπρεπε να ετοιμαστώ. Σηκώθηκα, φόρεσα τα νέα μου ρούχα από την SALEWA, ήπια αρκετό νερό και λίγο τσάι. Το πρωινό (23:30!) ήταν λιτό, ένα τσουρεκάκι και λίγη μαρμελάδα.

Ώρα 00:00 βρισκόμασταν ήδη έξω από το καταφύγιο. Έστειλα μέσω δορυφορικού συστήματος μήνυμα στα αγαπημένα μου πρόσωπα ότι είμαστε καλά. Αρχίσαμε την σταδιακή ανάβαση κάτω από τον ξάστερο ουρανό με τα λίγα σύννεφα. Πρώτο μέρος της διαδρομής αποτελούνταν από ένα βραχώδες πεδίο με scrambling υψομετρικής διαφοράς από το καταφύγιο 250μ. περίπου. Φτάσαμε στα 4950μ. όπου φορέσαμε τα crampons. Ο αέρας είχε αρχίσει να δυναμώνει... Κουβαλούσα 1-1/2 λίτρο νερό, μισό λίτρο τσάι και μερικές σοκολάτες. Ενώ είχαμε φύγει τελευταίοι από το καταφύγιο, αρχίσαμε να προσπερνάμε τους υπόλοιπους ορειβάτες (Σημ: δεν υπήρχε ούτε ένας από άλλη χώρα, μόνο ντόπιοι ορειβάτες). Ξαφνικά ο καιρός έκλεισε, είχε μόνο ομίχλη και το πεδίο ήταν γεμάτο crevasses. Είναι γνωστό το Cayambe για τις χιονοθύελλες και τις απότομες αλλαγές καιρού σε σχέση με τα υπόλοιπα βουνά του Ισημερινού, πράγμα που έμελλε να ζήσουμε εκείνο το βράδυ. Το route finding από ήδη δύσκολο μετατράπηκε σε ένα πόλεμο με τον ίδιο μας τον εαυτό. Ο παγετώνας Hermoso έχει πάρα πολλά ρήγματα (crevasses) που ακόμα και αν πας για την κορυφή είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα γυρίσεις από το ίδιο δρομολόγιο. Κάναμε μερικές στάσεις για νερό και λίγο σοκολάτα. Ανταλλάξαμε μεταξύ μας τις σκέψεις μας για την διαδρομή ενώ είδαμε κάποιους ήδη να εγκαταλείπουν την προσπάθεια. Δώσαμε κουράγιο ο ένας στον άλλον.

Στα 5500μ .περίπου ένιωσα την απερίγραπτη ανάγκη για ύπνο. Είχα κάτσει κάτω σκυμμένος, ένιωσα ζάλη και τάση για λιποθυμία. Φόρεσα ένα ακόμη πουπουλένιο μπουφάν και έφαγα λίγη σοκολάτα. Σηκώθηκα και ξανά πήρα τον ανήφορο. Χιόνιζε πολύ, τα ρούχα μας είχαν κυριολεκτικά παγώσει από το κρύο και τον αέρα. Ξανασταμάτησα. Έτρεμα από το κρύο παρόλο που φόραγα διπλές μπότες. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα τόσο πολύ κρύο, τα δάχτυλα μου είχαν ξυλιάσει! Ο Δημήτρης το ίδιο. Ήμασταν γύρω στα 5642μ και ώρα 05:50. Βρισκόμασταν μπροστά από όλους, το σκηνικό ήταν το ίδιο ομίχλη, αέρας και πυκνή χιονόπτωση. Ενώ οι υπόλοιποι μας ακολουθούσαν, σύμφωνα με την περιγραφή νιώθαμε ότι δεν ήμασταν σωστά στη διαδρομή. Το πεδίο ήταν γεμάτο ρήγματα και μόλις περάσαμε μια επικίνδυνη χιονογέφυρα, φωνάξαμε «Go back, No this way». Επιστρέψαμε στο σημείο που είχαμε γονατίσει νωρίτερα από το κρύο. Είχε αρχίσει να ξημερώνει και η διαδρομή να γίνεται πιο εμφανής. Οι υπόλοιποι ορειβάτες ξεκίνησαν για τα τελευταία 200μ+/- ανάβασης ενώ εμείς σταθήκαμε για λίγο σε ένα πεσμένο ρήγμα crevasse. Μετά από λίγο ακλουθήσαμε κι εμείς φτάνοντας στην κορυφή 5790μ. Ριπές ανέμου με έκαναν να ασφαλίσω με το πιολέ το σακίδιο για να καταφέρω να τραβήξω μερικές φωτογραφίες. Αγκαλιάσαμε ο ένας τον άλλον νιώσαμε συγκίνηση, δέος και ευτυχία.  Στο γυρισμό, προσπεράσαμε πολλούς από αυτούς είχαν φτάσει νωρίτερα στην κορυφή. Σε μια στάση έσπευσαν να μας συγχαρούν λέγοντας μας Duro Duro (ότι είμαστε δυνατοί) και Duro Grecia! Όταν φτάσαμε στο καταφύγιο, δεν είχα δύναμη ούτε να βγάλω τις μπότες. Επιζήσαμε και αυτή την ημέρα.

Cotopaxi  Summit 5897μ

Το ρολόι χειρός μου έγραφε: χρειάζεσαι ώρες ανάκαμψης... Σκέφτηκα πως το ρολόι καταγράφει την σωματική άσκηση, δεν έχει μετρητή όμως για συναισθήματα και την ψυχή μου για το ποσό πολύ ήθελα να ανέβω και στα επόμενα βουνά. Κατευθυνθήκαμε προς το Cotopaxi όπου έριχνε πάλι βροχή. Πρόκειται για το 2ο ψηλότερο βουνό - ενεργό ηφαίστειο του Ισημερινού. Ήμασταν εμφανώς κουρασμένοι, οι μετακινήσεις από βουνό σε βουνό μας είχαν ταλαιπωρήσει αλλά ήμασταν εδώ για την περιπέτεια. Δώσαμε τα απαραίτητα έγγραφα στην είσοδο του Cotopaxi, μεταφερθήκαμε σε ένα μικρό ξενώνα και φάγαμε εκεί το μεσημεριανό γεύμα.

Όταν ξεκινήσαμε για το καταφύγιο πάλι έβρεχε! Ήμασταν τόσες μέρες στο Εκουαδόρ και μια μέρα χωρίς βροχή δεν είδαμε. Με τα πολλά πεζοπορώντας φτάσαμε στο Καταφύγιο (4864μ) Στην είσοδο του κτηρίου υπάρχει μια εικόνα της Παναγίας και ένα αναλόγιο με μια προσευχή. Κάναμε τις δικές μας προσευχές, τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας και ξαπλώσαμε... Μετά από μια ώρα άκουγα μουσική με ακουστικά στην διαπασών κάνοντας σκέψεις.. Ώρα 18:00 ήταν το δείπνο μακαρόνια με κιμά, κλασσικό καταφυγιακό φαγητό. Καθώς έτρωγα, το βλέμμα μου έπεσε σε μια Ελληνική σημαία που κάποιοι προηγούμενοι ορειβάτες την είχαν αφήσει. Βλέποντας την, νιώσαμε την αύρα Ελλήνων ορειβατών.

Ώρα 23:15 σηκωθήκαμε να ετοιμαστούμε για την νυχτερινή ανάβαση. Ώρα 00:00 πριν βγούμε έξω ακουγόταν πολύ αέρας, σφύριζαν κυριολεκτικά τα τοιχώματα από τα παράθυρα του καταφυγίου. Σκεφτήκαμε ότι δεν πειράζει, αρκεί το βουνό να μην έχει ομίχλη και ελπίζαμε να καταφέρουμε να δούμε τη θέα από την κορυφή. Είχε καταντήσει να βλέπουμε πως είναι η θέα από τις κορυφές στις φωτογραφίες στα καταφύγια καθώς όλες τις μέρες που ανεβαίναμε στα βουνά είχε ομίχλη. Μετά από σαράντα λεπτά ανάβασης βάλαμε τα crampons. Η κλίση μεγάλωνε και αρχίσαμε να κάνουμε τραβέρσες (ζιγκ Ζαγκ) ενώ ο αέρας δεν έλεγε να κοπάσει και η ομίχλη πίστη στο ραντεβού της έκανε την εμφάνιση της! Μια υγρή χιονοθύελλα έπληξε τα σώματα μας...

Στα 5400μ. κάναμε μια στάση για νερό, δεν πρόλαβα να βγάλω το γάντι μου για να πατήσω το κουμπί που έχει το Thermos και τα δάχτυλα μου έγιναν "κόκκαλο". Φόρεσα ένα πουπουλένιο μπουφάν για να νιώσω καλύτερα. Το ίδιο βουνό μπορεί για άλλον σε άλλη στιγμή να ήταν ο παράδεισος. Για εμάς ήταν η κόλαση. Περνώντας ανάμεσα σε ετοιμόρροπους τοίχους πάγου (seracs), το χιόνι που σφυροκοπούσε τα πρόσωπα μας θύμισε την διαδικασία της αμμοβολής. Φόρεσα την μάσκα για να προστατευτώ από τη θύελλα και να μπορώ να δω καλύτερα την διαδρομή. Προσέχαμε τα βήματά μας στον παγετώνα με τις διάσπαρτες crevasses (ρήγματα) καθώς καραδοκούσαν τρύπες. Η χιονοθύελλα μας τσάκιζε σε κάθε σημείο της ανάβασης, ανάπνεα από το στόμα και ο λαιμός πάγωνε. Κάπου κάπου έβαζα στο πρόσωπο ένα μαντήλι τύπου buff αλλά με δυσκόλευε ακόμα περισσότερο. Στα 5735μ, δεν είχα πιει αρκετό νερό και η αφυδάτωση άρχισε να κάνει την εμφάνιση της. Γονάτιζα κάθε λίγα μέτρα και όμως παρόλα αυτά έμενα πιστός σε αυτό που είχα έρθει να κάνω. Είχαμε μόνο μια ευκαιρία και εκείνη ήταν η μέρα! Τα καταφέραμε!

Chimborazo Summit 6310μ

Τελευταία μέρα της αποστολής. Ήμασταν στην περιοχή Baños, όπου έπρεπε να ξεκουραστούμε μια μέρα. Βέβαια μια μέρα δεν φτάνει για ξεκούραση. Είχαμε ανεβοκατεβεί ήδη αρκετά βουνά, το μυαλό μας όμως ήταν στο ψηλότερο! Αναρωτιόμασταν αν θα τα καταφέρουμε. Ήμασταν εξαντλημένοι και σκέψεις όπως ότι ίσως αποτύχουμε πέρναγε από το μυαλό. Πραγματικά ένιωθα αδύναμος, αλλά κάτι μέσα μου έλεγε να αντέξω. Είχαμε βρεθεί εκεί για να ολοκληρώσουμε μια αποστολή, να καταφέρουμε να ανέβουμε τα ψηλότερα βουνά...! Αρχίσαμε λοιπόν την ανάβαση μας με στόχο τα 5350μ. όπου βρίσκεται το ABC (advanced Bacecamp) ή ελληνιστί Προχωρημένη Κατασκήνωση Βάσης. Καθώς ανεβαίναμε ένα ελαφρύ ψιλόχιονο έκανε την εμφάνιση του και σκεφτήκαμε "κλασσικά εικονογραφημένα" τόσες μέρες είχαμε τέτοιο καιρό, τώρα θα άλλαζε; Έλα όμως που στη συνέχεια έκαναν την εμφάνισή τους οι αστραπές και οι βροντές. Σκέφτηκα ότι ο αρχαίος Έλληνας Θεός Δίας μάλλον δεν χάρηκε και πολύ που βρισκόμασταν εκεί.

Φτάσαμε στο ABC (5350μ.), βγάλαμε τα βαριά σακίδια με όλη την πραμάτεια, μπήκαμε γρήγορα στο αντίσκηνο και τακτοποιήσαμε τα πράγματα μας. Ώρα 18:00 φάγαμε το δείπνο, ρύζι με βραστά λαχανικά και λίγο ψιλοκομμένο κρέας (τι κρέας ήταν, ένας θεός ξέρει). Προσπάθησα να κοιμηθώ, να γεμίσω τις "μπαταρίες" μου, αλλά πάλι δεν τα κατάφερα. Έκανα σκέψεις για την νυχτερινή ανάβαση με χιόνι και για το αν θα καταφέρναμε για την κορυφή με τόση ταλαιπωρία που κουβαλάγαμε... Στα μισά των σκέψεων με πήρε ελάχιστα ο ύπνος. Ώρα 23:00 ξυπνήσαμε και ένιωθα έτοιμος όχι για κορυφή αλλά για το πλησιέστερο χωριό. Φορέσαμε τα ορειβατικά μας ρούχα και το σακίδιο πλάτης και κατευθυνθήκαμε προς τα πάνω. Ο ουρανός είχε ξαστεριά και σκεφτήκαμε μήπως μας έκανε τη χάρη να δούμε θέα από την κορυφή. Ξαφνικά αντιληφτήκαμε ότι σε ολόκληρο το βουνό για την τελική ανάβαση ήμασταν τρεις άνθρωποι, εγώ, ο Δημήτρης και ένας Αμερικάνος... Η διαδρομή ανεβαίνει ψηλά σε χιονοπεδίο και δεξιά από το ABC τραβερσάρει σε ένα εντελώς επικίνδυνο πεδίο με βράχους έτοιμους να ξεκολλήσουν ανά πάσα στιγμή. Ύστερα συνεχίζει σε μια ράχη και περνάει ανάμεσα σε πετρώδης ηφαιστειογενές βράχους και από κει η κλίση μεγαλώνει κατά πολύ έως 50° για πολύ μεγάλη διάρκεια ώσπου φτάνεις στη δεύτερη κορυφή του βουνού την Veintimilla και συνεχίζεις μια μεγάλη τραβέρσα για να φτάσεις στην ψηλότερη κορυφή την Whymper 6310μ. Είναι αρκετοί εκείνοι που δεν συνεχίζουν μέχρι την ψηλότερη κορυφή, ίσως λόγω της μεγάλης κλίσης μέχρι να φτάσεις στην δεύτερη κορυφή και από εκεί στην ψηλότερη, να υπάρχει μεγάλη εξάντληση....

Στη συνέχεια της ανάβασής μας: Ώρα 00:45 εντελώς μαγικά ένιωσα πολύ δυνατός, ενώ στην αρχή βαριόμουν να βάλω τις μπότες. Ο Δημήτρης μου παραπονέθηκε ότι ένιωθε κουρασμένος, σιγά σιγά όμως δώσαμε θάρρος ο ένας στον άλλον και πορευθήκαμε με αισιοδοξία για να φτάσουμε όσο πιο ψηλά γίνεται. Κινηθήκαμε εντελώς δεξιά της πλαγιάς λόγω του ότι υποπτευθήκαμε ότι πάντα καραδοκεί κίνδυνος χιονοστιβάδας σε τέτοιες κλίσεις αλλά και ότι όλη αυτή την περίοδο στο Εκουαδόρ κάθε μέρα σχεδόν χιόνιζε. Είχε αρχίσει να φυσάει λίγο περίπου στα 30+/-km/h. Προσπαθούσα να γυρνάω το πρόσωπο αντίθετα από την φορά του ανέμου, αν και δεν είχε αρκετό κρύο ο συντελεστής wind chill factor (θερμοκρασία × αέρα) με έκανε να φορέσω πάλι το πουπουλένιο μπουφάν....Στο σακίδιο μου κουβαλούσα με σεβασμό και εκτίμηση την σημαία από Το Μονοπάτι της Ηρώς. Είχα υποσχεθεί στους γονείς της ότι την σημαία θα την φτάσω όσο πιο ψηλά μπορώ γιατί ήθελα η Ηρώ να με δει από το πιο κοντινό σημείο της γης με τον Ήλιο. Άραγε θα τα κατάφερνα να την πάω ψηλά; Ας δούμε παρακάτω... Ώρα 07:30 βρεθήκαμε στην κορυφή Whymper 6310μ. όπου αγκαλιάσαμε ο ένας τον άλλον, συγκινημένοι!

Φώτης Θεοχάρης