1η ημέρα - 03 Σεπτεμβρίου 2018

Αναχωρούμε από το Ελευθέριος Βενιζέλος, ειναι η τέταρτη 8αρα κορυφή στην ζωή μου καιη τρίτη τους τελευταίους 17 μήνες. Η πτήση της Emirates για Dubai ξεκίνησε στις 11.15 το βράδυ και διήρκεσε 4.30 ώρες.

Από αριστερά: Μike Eυμορφίδης, Αντώνης Συκάρης, Γιώργος Μαρίνος, Νίκος Νέζης, Φώτης Θεοχάρης

2η ημέρα - 04 Σεπτεμβρίου 2018

Άφιξη στις 4.30 το πρωί στο Dubai, και εν συνέχεια πτήση για Kathmandu

3η ημέρα - 05 Σεπτεμβρίου 2018

Ναι είμαστε πάλι εδώ στην Kathmandu για πολλαπλή φορά στην ζωή μου.

Namaste στην γλώσσα Hindi που χρησιμοποιούν οι Νεπαλέζοι, σημαίνει Γεια σου !!

Ναι είμαστε και πάλι εδώ μετά από ενενήντα επτά ημέρες εκπληρώνοντας την συνέχιση της διακαούς επιθυμίας μου, να αναζητώ νέες περιπέτειες στα ψηλά βουνά των Ιμαλαίων και την συνέχιση των ονείρων μου, αυτών που βρίσκονται στα βάθη της ανθρώπινης συνείδησης μου, του νου, και της ψυχής μου.

Αυτήν την φορά με την υπέροχη σχοινοσυντροφιά του χαμογελαστού και ζωντανού παιδιού του Γιώργου Μαρίνου. Η ψυχή μου παραμένει ελεύθερη σαν τα σύννεφα στο ουρανό και αφοσιωμένη πραγματικά στο όνειρο μου !!

Και σε αυτήν την αποστολή μαζί με τον Γιώργο θα αναζητήσουμε και θα ακολουθήσουμε τον προσωπικό μας μύθο.

Το πρωί στις 8.00 στο πρωινό συναντάμε τον Mingma διαπιστώνω έναν πολύ σοβαρό και συμπαθητικό άνθρωπο που δεν ξέρω γιατί, αλλά με πείθει ότι μαζί του με την εταιρεία του δηλαδή όλα θα πάνε καλά. Μου λέει "μην αγοράσεις φιάλες υγραερίου που χρειάζεσαι θα σου δώσουμε εμείς, έχουμε στο BC άφθονες" και μετά συνεχίζει, "δεν χρειάζεται να μαγειρεύεις και να λιώνεις νερό στα High Camps θα το κάνει ο Sherpa του Γιώργου θα τον έχετε από κοινού."

Σε αυτήν την αποστολή δεν θα έχω Sherpa και θα προσπαθήσω την κορυφή χωρίς συμπληρωματικό οξυγόνο. Η Migma επίσης μας λέει ότι δεν θα πετάξουμε την Πέμπτη αλλά το Σάββατο για το Samagaun.

Στο ξενοδοχείο μας γνωρίζουμε και τα πρώτα μέλη της αποστολής μας τους τρεις Κινέζους μια κοπέλα 35 χρόνων και δυο άνδρες 45 και 46 ετών που όμως δεν γνωρίζουν λέξη στα αγγλικά.

Οι υπόλοιποι πέντε της ομάδας μας είναι από την Αγγλία, Αυστραλία, Ιρλανδία και Μοντάνα Αμερικής και ήδη έχουν ξεκινήσει και πηγαίνουν στο BC με trekking και θα φθάσουν εκεί μετά από οκτώ η εννέα ημέρες.

Bhaktapur H μεσαιωνική πρωτεύουσα του Νεπάλ

4η ημέρα - 06 Σεπτεμβρίου

Ραντεβού και πάλι στης 8.00 με τον Mingma (πολύ πρωί χάνουμε το καλύτερο ύπνο, xxα χάχα !!!) o οποίος μας προτείνει για να περάσουμε το χρόνο μας να επισκεφτούμε την παλαιά μεσαιωνική πρωτεύουσα της Kathmandu Bhaktapur, που είναι μόλις 13 km μακριά, όμως υπάρχει τόσο κίνηση στους δρόμους που τα αυτοκίνητα μόλις με δυσκολία κινούνται. Τα κορναρίσματα δεν σταματούν και κάνουμε 75 λεπτά για να φθάσουμε. Μας πηγαίνουν σε ένα μικρό όμορφο ξενοδοχείο στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης.

Το Bhaktapur η Khwopa ήταν το μεγαλύτερο από τα τρία βασίλεια Newa της κοιλάδας του kathmandu και ήταν η πρωτεύουσα του Νεπάλ κατά τη διάρκεια του μεγάλου «Βασιλείου της Μάλλας» μέχρι το δεύτερο μισό του 15ου αιώνα. Είχε πληθυσμό πάνω από 82.000κατοικους. Το Bhaktapur έχει ανακηρυχθεί από την UNESCO και κατατάσσεται ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς για τον πλούσιο πολιτισμό, τους ναούς και τα ξύλινα, μεταλλικά και πέτρινα έργα τέχνης του!.

5η ημέρα - 07 Σεπτεμβρίου 2018

Γνωριμία με την πόλη της Bhaktapur Κατά τις 13.00 επιστρέφουμε στην Kathmandu και στο Hotel μας.

6η ημέρα - 08 Σεπτεμβρίου 2018

Είναι 8.00 το πρωί και στο κινητό μου λαμβάνω μύνημα από τον Mingma, η σημερινή μας αναχώρηση με το ελικόπτερο για το Samagaun αναβάλλεται για αύριο Κυριακή αίτια η απροσδόκητη πτώση ελικοπτέρου κοντά στην Kathmandu με τραγική συνέπεια τους 6 νεκρούς και μοναδικό επιζώντα μόνο μια γυναικά από την Ιαπωνία.

7η ημέρα - 09 Σεπτεμβρίου 2018

Επιτέλους αντί της Πέμπτης που ήταν προγραμματισμένη η πτήση μας για Samagaun σήμερα Κυριακή φθάνουμε στο αεροδρόμιο πάντα οι τρεις Κινέζοι ο Γιώργος και εγώ, και πετάμε για το Samagaun 3.520m

8η ημέρα - 10 Σεπτεμβρίου 2018

Εγερτήριο στις 7.30 πρωινό και ξεκινάμε για μια μικρή βόλτα λίγο παραπάνω και όχι τόσο ψηλά όσο Θα προτιμούσα δηλαδή μέχρι τα 4.000m - 4.100m και αυτό γιατί ο Mingma μου εξηγεί ότι λόγω του δάσους που υπάρχει μέχρι τα 4.200μ στην περιοχή επικρατεί περισσότερο οξυγόνο από ότι στα αλλά βουνά που σε αυτό το υψόμετρο δεν υπάρχουν δάση, έτσι δεν έχει νόημα να κερδίσεις ύψος για να ενεργοποιήσεις τον μηχανισμό παραγωγής ερυθρών αιμοσφαιρίων γιατί κάτι τέτοιο ο οργανισμός δεν πρόκειται να το κάνει. Επιστροφή στο πανδοχείο μας.

9η ημέρα - 11 Σεπτεμβρίου 2018

Γνωρίζουμε και αλλά δυο μέλη της αποστολής μας τον Ιρλανδό Μike 65 ετών και τον Αυστραλό Paul πολύ νεότερο, έτσι όλοι μαζί ξεκινάμε από το μικρό χωριό Samagaon που βρίσκεται σε υψόμετρο 3520m και κατευθυνόμαστε για το Base camp του Mαnaslu. Πίσω μας αφήνουμε τα πέτρινα σπιτάκια με τις μπλε και κόκκινες λαμαρινένιες σκεπές τους. Το χωριό δεν έχει ρεύμα, δεν έχει ηλεκτρικές συσκευές. Οι άνθρωποι μαγειρεύουν με την φωτιά των ξύλων ή με περιττώματα των ζώων.

Στο κεντρικό λασπωμένο μονοπάτι του χωριού, συναντάμε κοπέλες που φοράνε παραδοσιακές στολές (αυτά είναι και τα κανονικά τους ρούχα). Το κόκκινο χρώμα κυριαρχεί στις φορεσιές τους.

Στις πλάτες τους, σχεδόν καμπουριασμένες, κουβαλάνε πέτρες που θα χρειαστούν για να φτιάξουν τους τοίχους των σπιτιών τους. Πιο πάνω μια ομάδα ανθρώπων τοποθετεί σιδερένιες σφήνες σε μεγάλους ογκόλιθους ώστε να τους τεμαχίσουν σε μικρότερα κομμάτια. Ένας ήχος διαχέεται παντού στο χωριό, αυτός του λαξεύματος της πέτρας. Το κοπίδι το καλέμι και τα σφυριά χτυπούν τις πέτρες χωρίς κάποιο γάντι ή άλλη προστασία για τα χέρια των εργατών. Πολύ πολύ σκληρή δουλειά για αυτούς τους φτωχούς ανθρώπους. Σκέφτομαι άραγε και αυτοί δεν έχουν δικαίωμα σε μια καλύτερη ποιότητα ζωής… Το τοπίο καταπράσινο όπου και αν κοιτάξεις, νομίζεις ότι βρίσκεσαι στις Άλπεις ή στο Μάτσου Πίτσου στο Περού.

Η διαδρομή στην αρχή είναι ομαλή και ακολουθεί το ορμητικό ποτάμι, ξαφνικά όμως το μονοπάτι αρχίζει να ανηφορίζει απότομα και να μας ανεβάζει τους σφυγμούς μας.

Καθώς σιωπηλοί ανεβαίνουμε βυθισμένοι στις σκέψεις μας, το μυαλό μου τρέχει πάντα στις ίδιες ανησυχίες και προβληματισμούς, όπως συμβαίνει σε κάθε αποστολή.

Θα τα καταφέρουμε;
Θα κάνει καλό καιρό;
Θα ανέβουμε στην κορυφή ;
Μα πάνω από όλα θα γυρίσουμε υγιείς όπως ξεκινήσαμε;

Παρατηρώ και πάλι την διαδρομή που συνεχίζεται πάντα ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση γεμάτη άγρια λουλούδια, φτέρες και κάτι πράσινα χαμηλά δεντράκια μέσα σε αυτό το καταπράσινο τοπίο ένας τεράστιος λευκός κατακερματισμένος παγετώνας που στα σωθικά του κρύβει τεράστια ρήγματα crevassesκυλά προς την παγετωνική λίμνη που σχηματίζεται και από μερικούς πανέμορφους καταρράκτες, είκοσι τριάντα μέτρα ύψοςο καθένας.

Στο βόρειο άκρο της λίμνης ξεκινά ένα ορμητικό ποτάμι που τα νερά του διασχίζουν το χωριό Samagaon. Η σκληρή ανηφόρα συνεχίζεται σε χωμάτινες πλάγιες ενώ το ψιλόβροχο δεν σταματά καθόλου. Μια ατελείωτη χωμάτινη κόψη μας οδηγεί επιτέλους μετά από 4,5 ώρες στα 4.850m, και στο base camp του Manaslu. Πραγματικά ήταν μεγάλη υπέρβαση να φτάσεις από τα 3520m στα 4850m.

Στην διαδρομή για το bace camp

10η ημέρα - 12 Σεπτέμβριου 2018

Βρισκόμαστε στο Base camp βρέχει όλη την ημέρα και παραμένουμε στην κεντρική σκηνή συζητήσεις για τους Έλληνες ορειβάτες και για τις δράσεις τους στα βουνά του εξωτερικού, γνωριμία με τον Άγγλο και τα δυο παιδιά από της ΗΠΑ.

Ο Γιώργος που ταλαιπωρήθηκε να φθάσει στο BC παραμένει χωρίς ικανοποιητικό εγκλιματισμό και έχει και αρκετές διάρροιες.

11η ημέρα - 13 Σεπτεμβρίου

Σήμερα είναι η μέρα της καθιερωμένης προσευχής Πουντζα καμία ανάβαση δεν μπορεί να ξεκινήσει πριν την ολοκλήρωση της τελετής.

12η ημέρα - 14 Σεπτέμβριου

Από την ημέρα που έχουμε φθάσει στο Bace camp βρέχει συνεχώς και η υγειά του Γιώργου ακόμα δεν έχει σταθεροποιηθεί, όμως σε ένα μικρό διάλειμμα της βροχής αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε την πρώτη μας ανάβαση στο camp 1 στα 5.800μ να αφήσουμε κάποια υλικά και να επιστρέψουμε.

Η διαδρομή από το bace camp ξεκινά σε ανηφορικό χωμάτινο και πέτρινο έδαφος μέχρι τα 5.150m μετά υπάρχει ένα όρθιο βράχινο κράσπεδο περίπου σαράντα μέτρων και εν συνέχεια φτάνεις στο Grampon point από εκεί διασχίζεις ένα τεράστιο παγετώνα με πολλές και συνεχείς μικρές crevasses τις προσπερνάς πηδώντας τις, μέχρι που φθάνεις μετά από μια πλαγιά χιονιού περίπου 25ο στο πλατό του camp 1 στα 5.800μ.

Στην διαδρομή για το camp 1ο καιρός χάλασε και κινούμαστε μέσα σε βροχή, αργότερα σε χιονόνερο και πυκνό χιόνι της τελευταίες δυο ώρες .

Επιστρέψαμε την ίδια μέρα στο Bace camp ακολουθώντας τα βήματα μας, σε ένα σκοτεινό και χιονισμένο περιβάλλον πραγματικό μουσκίδι τρέμοντας κυριολεκτικά μπήκαμε στους υπνόσακους μας.

13η, 14η ημέρα - 15 & 16 Σεπτεμβρίου

Οι σκηνές μας είναι τοποθετημένες στο βόρειο δυτικό σημείο του bc κάτω από το τεράστιο μαύρο βράχινο μέτωπο του Manaslu. Eκτός από την συνεχιζόμενη βροχή που μελωδικά κτυπά τις σκηνές μας ακούμε και ένα ασταμάτητο βουητό από ένα καταρράκτη που ρέει αδιάλειπτα πίσω από τις σκηνές μας.

Παρόλη την συνεχιζόμενη κακοκαιρία αύριο 17 Σεπτεμβρίου σχεδιάζουμε να ξεκινήσουμε για το camp 1 5.800m και αργότερα να προωθηθούμε στο camp IΙ 6400m και ίσως και camp III 6.900m.

Πάντα στα πλαίσια εγκλιματισμού άλλα και για να προωθήσουμε υλικά που θα χρειαστούμε για την τελική προσπάθεια. Και σε αυτήν την αποστολή παραμένουμε δεσμευμένοι, και σκλάβοι του ονείρου μας άλλα ελεύθεροι στα βήματα μας για την κορυφή.

...σκλάβοι του ονείρου μας άλλα ελεύθεροι στα βήματα μας για την κορυφή

Ημέρα 15η - 17 Σεπτεμβρίου

Ξεκινάμε και πάλι για το camp 1 και αφού περάσουμε το crampon point και εισέλθουμε στο παγετώνα η αντανάκλαση του ήλιου στο χιόνι κάνει και πάλι αποπνικτική την ατμόσφαιρα, γρήγορα καταλήγω να είμαι με ένα καλοκαιρινό Τ shirt, τώρα ένας φρέσκος δροσερός αέρας περιτριγυρίζει την ατμόσφαιρα ενώ ο ουρανός είναι καταγάλανος έτσι νομίζεις ότι βρίσκεται στον Όλυμπο η σε ένα ελληνικό βουνό όμως ταυτόχρονα πηδάς να προσπεράσεις τις crevasses δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει τέτοια περίεργη αίσθηση σε ψηλό βουνό και ιδιαιτέρως στα Ιμαλάια.

Αιτία;

Η βλάστηση που επικρατεί μέχρι τα 4.500μ και αγκαλιάσει το Μανασλου, φθάνουμε στο camp 1 5.800μ η θέα εκπληκτική όπως σχεδόν κάθε φορά από αυτά τα ύψη η διαφορά είναι ότι στο βάθος εκεί που τελειώνει ο πάγος και η Μορενα ξεκινά η βλάστηση και πανέμορφη κοιλάδα Nubri Kutang που μέσα σε αυτήν βρίσκονται τα χωριά Samagaon Shyala, Sho, Namrung Ghapsya .

Κοιτάζοντας βορειοανατολικά οι κοφτερές κορυφές του συγκροτήματος Pangbuche Himal με την ψηλότερη στα 6.504m ενώ πίσω μας η χαμηλότερη δεύτερη κορυφή του Μανασλου μας κρύβει την ψηλότερη με τα 8.163μ.

Γρήγορα σκοτεινιάζει και η διαδικασία να λιώσεις το πάγο να κάνεις νερό και να μαγειρέψεις ξεκινά, όμως για καλή μου τύχη ο Sherpa του Γιώργου είναι πολύ φιλικός και με απαλλάσσει από αυτήν την διαδικασία έτσι το κάνει και για τους δύο μας .

Αυτήν την φορά η προσπάθεια μου στο Manaslu πραγματοποιείται χωρίς την βοήθεια κάποιου Sherpa έτσι είμαι αναγκασμένος να μεταφέρω μόνος μου όλα τα πράγματα μου και να φροντίζω για την διατροφή μου.

Η σκηνή μας για τρία άτομα ο Γιώργος, ο καλοπροαίρετος Sherpa το όνομα του; το αντίθετο του κτυπήματος της καμπάνας Νταν Τινγκ, Χαχαχα!! Εύκολος συνειρμός για να θυμάσαι το όνομα του.

Η νύκτα πολύ πολύ σκληρή, θες η έλλειψη εγκλιματισμού θες τα τρία άτομα σε μια σκηνή των δυο ατόμων ίσως και τα δυο μαζί μας κάνουν με το Γιώργο να μιλάμε συνεχώς και να κοιτάμε τα ρολόγια μας ποτέ επιτέλους θα ξημερώσει, αυτή η νύκτα μου θύμισε την άνοιξη του 1998 όταν βρισκόμουν στο camp 2 στο βουνό Dhaulagiri 8.167m είμασταν σε μια μικρή σκηνή ο Αείμνηστος Μπάμπης Τσουπράς ο Δημήτρης Κάλος και εγώ. Πάλευα όλη την νύκτα μέσα σε ένα βαρέλι κλεισμένος χωρίς να περνώ ανάσες και μέσα σε αυτό μια άγριο γάτα προσπαθούσε επιζήσει από εμένα.

Όπως και τότε έτσι και τώρα μόνο όταν το χρώμα των πανιών της σκηνής έγινε πιο φωτεινό αφού δέχτηκε το πρώτος φως της αυγής έφθασε και το τέλος της μάχης μου από τα εφιαλτικά όνειρα μου.

Η κορυφή του Manaslu όπως φαίνεται από το basecamp

16η ημέρα - 18 Σεπτεμβρίου 2018

Ανακούφιση λαμπρή μέρα, ένας ζεστός ήλιος αρχίζει να λιώνει την φλούδα πάγου που βρίσκεται στο εσωτερικό της σκηνής μας

Η δράση μας ξεκινά. Φορτωμένος για τα καλά ξεκινάμε για το camp II η διαδρομή κινείται τραβερσάροντας κάτω από πολυκατοικίας από Seraks που όμως όταν καταρρέουν δεν προσβάλουν την διαδρομή μας γιατί τα συντρίμμια τους προλαβαίνουν και απορροφώνται από τρεις τεράστιες crevasses, που βρίσκονται πριν το σημείο που περνάμε. Αντε τώρα να βλέπεις να έρχονται καταπάνω σου αυτοί οι τεράστιο όγκοι πάγου και εσύ να ελπίζεις ότι και αυτήν την φορά η ταχύτητα τους δεν θα ξεπεράσει τις crevasses ....

Ξεπερνώντας αρκετά όρθια κομμάτια πάγου η χιονιού δυο μικρές σκάλες για το γεφύρωμα των crevasses παγωμένα λούκια 45o - 55ο φθάσαμε μετά από 4.45 ώρες στο camp II και στα 6.360m.

Εκεί, εκτός από το ουφ της ανακούφισης μου από το ξεφόρτωμα του βαριού σακιδίου μου, ακούστηκε και ένας εκκωφαντικός ήχος κάτι σαν έκρηξη. Αυτός της κατάρρευσης ενός Serak που έμελλε με τα ματιά μας να δούμε τα συντρίμμια του να μην ξεπερνούν τις τρεις διαδοχικές crevasses και να καταλήγουν στα σπλάχνα των και το τέλος της δίκης μας αγωνίας για τους ορειβάτες που περνούσαν εκείνη την στιγμή από κάτω στην διαδρομή.

Στήσιμο σκηνών και αυτήν την φορά η ίδια διαδικασία παρασκευής νερού και φαγητού όμως τώρα θα κοιμηθούμε οι δυο μας στην σκηνή και όχι και με τον συμπαθή Νταγκ Τιν. Ο χώρος περισσότερος χώρος; Ναι Αλλά και ο περισσότερος χρόνος για μένα με κάνουν αντιληφθώ ότι αυτό το λευκό ζεστό χαμόγελο αυτού του παιδιού του Γιώργου Μαρίνου πηγάζει από κάτι βαθύτερο μέσα του, αυτό της ανάγκης του χιούμορ του αυτοσαρκασμού και της πολύ καλής διάθεσης του να γελάει και να ζει τις στιγμές και τις εμπειρίες μας με δυο όψεις, Έτσι μου λέει: "φίλε εγώ αύριο όχι προς το camp 3 δεν πάω που θες εσύ, touch and back όπως το λες αλλά μόνο back. Δηλαδή έφυγα για κάτω,μάλιστα θα γκρεμίζω και τις σκάλες έτσι αν αλλάξω γνώμη να μην μπορώ να ξανάρθω να πάω σπιτάκι μου να ησυχάσω !!!"Χα χάχα !!! Τα γέλια μας, ακούγονται στις διπλανές σκηνές και η σκηνή μας ταρακουνιέται από τις αναδίπλωση του σωμάτων μας

Εμ το άλλο, "Γιώργο φάε κάτι χρειάζεσαι ενέργεια, χρειάζεσαι δύναμη", "Δεν πάει κάτω κάτι φίλε μου μόνο εγώ θέλω να πάω κάτω". Αυτά και άλλα παρόμοια περιστατικά μας κάνουν να γελάμε συνέχεια και η νύκτα αυτήν την φορά αν και ψηλότερα να είναι έξω από το βαρέλι με την αγριόγατα, αλλά με τον ψυχή και σώματι χαμογελαστό σχοινοσύντροφο μου Γιώργο Μαρίνο.

Στα παγετωνικά κράσπεδα στην διαδρομή προς το camp 2

17η ημέρα - 19 Σεπτεμβρίου

Ανοίγοντας την σκηνή μας βλέπουμε το ίδιο θέαμα προς το κάτω όπως και από το camp 1 άλλα ακόμα πιο ψηλά ακόμα πιο αμφιθεατρικά !

Οι σκέψεις μας για ανάβαση στο camp 3 και επιστροφή στο Bace camp άμεσα σταματούν όταν δυο Αμερικανοί που κατεβαίνουν μας ενημερώνουν ότι μια μικρή πλάκα χιονιού που αποκολλήθηκε από το γνωστό σημείο των πολλών ατυχημάτων εκεί στο camp 3 τραυμάτισε ελαφρά δυο ορειβάτες και ότι ο κίνδυνος χιονοστιβάδας ακόμα είναι υπαρκτός .

Εγώ αποφασίζω να κινηθώ λίγο ψηλότερα άλλα γρήγορα επιστρέφω ετσι αποφασίζουμε να πάρουμε το δρόμο για το Base Camp και να ολοκληρωθεί εδώ και αυτό το Rotation.

18η ημέρα -20 Σεπτεμβρίου

Ξεκούραση στο Bace camp. Ζέστη και γλυκιά ημέρα. Επέστρεψαν ο Μιγκμα και η Τούτου από το camp 3 στο Bace camp. Aκόμα και ο πιο σκληρός ορειβάτης με 12 οχτάρες από τις 14 κορυφές πάνω από τα 8.000μ με το εκπληκτικό ρεκόρ 17 προσπάθειες 12 επιτυχίες. O Mingma Sherpa φαίνεται κουρασμένος μετα από τις τρεις νύκτες πάνω από το Bace camp. Mάλιστα μας δείχνει το παντελόνι του ότι αδυνάτισε, η δε Τούτου η Κινέζα εξαντλημένη και καμένη στο πρόσωπο, όπως μικροκαμωμένη είναι νομίζεις ότι τελείωσαν οι μπαταρίες της και θέλει επαναφόρτιση για αρκετές ημέρες!

19η ημέρα - 21 Σεπτεμβρίου 2018

Χιονίζει από το πρωί χωρίς κρύο μίλησα στον ασύρματο και με τον Κώστα που μας έδωσε δυο μέρες χιόνι μέχρι 60 εκατοστά μετά βελτίωση .

20η ημέρα - 22 Σεπτεμβρίου 2018

Συνέχεια χιονοπτώσεων και ξεκούρασης από όλους μας και σήμερα. Γνωριμία με τα άλλα μέλη της αποστολής μάλιστα ο Mike o Ιρλανδός έρχεται για δεύτερη χρόνια εδώ αφού πέρυσι δεν κατάφερε να φθάσει στην κορυφή με ρωτάει ανήσυχος και γεμάτος αγωνία πως βλέπω τις συνθήκες και διάφορα άλλα.

Στο camp 2 6.280m ο Αντώνης Συκάρης και πίσω δεξιάο Μike από την Ιρλανδία

21η ημέρα -23 Σεπτέμβριου 2018

Ξημέρωσε με ηλιοφάνεια και ο χορός των χιονοστιβάδων καλά κρατεί. Ζεστή ημέρα. Επισκέφτηκα τον φίλο μου τον Dawa και έγινα ευπρόσδεκτος με ιδιαίτερη χαρά και από όλους τους ανθρώπους της Asian trekking.

Σήμερα τα παιδιά μου Βιολέτινα και Γιάννης ανεβαίνουν στον Όλυμπο μαζί με φίλους τους πριν λίγο έμαθα ότι έφθασαν κορυφή .

Το βράδυ σχεδιάσαμε το final Push κάθε μέρα και ένα camp ώστε την 28 Σεπτεμβρίου να βρισκόμαστε στην κορυφή. Τα νέα για τον καιρό από τον Κώστα είναι καλά, απλά ανησυχώ λίγο για τις πρόσφατες χιονοπτώσεις και θα προτιμούσα να μείνουμε μια δυο μέρες ακόμα στο BC. Όμως ο Mingma βιάζεται να ξεκινήσει.

22η ημέρα -24 Σεπτεμβρίου 2018

Ξεκινήσαμε μετα το πρωινό για την τελική μας προσπάθεια όλοι μαζί και φθάσαμε εύκολα στο camp 1. 5.800m μαγείρεμα και ύπνος.

23 ημέρα - 25 Σεπτεμβρίου

Ξεκινήσαμε για το camp 2 στα6.280m. Ήμουν ανήσυχος έβλεπα τα φρέσκα χιόνια να έχουν καλύψει τα πάντα και κάποιες χιονοστιβάδες να κατρακυλούν ευτυχώς όμως εκτός της διαδρομής μας. Τα ίδια και σήμερα μεταφέρω αρκετό βάρος και προσπαθώ πολύ όμως η μονή μου σκέψη είναι η κορυφή .

Στην διαδρομή συνάντησα και τον συμπαθή Μike από την Ιρλανδία που ήταν καθήμενος σε ένα Serak πολύ κουρασμένος, τον ρώτησαπως αισθάνεται και με με δάκρυα στα μάτια του μου είπε - μου λείπει η γλυκιά Τερέζα μου (γυναίκα του) τον αγκάλιασα του είπα ότι "αυτό το νιώθω και εγώ σε κάθε αποστολή, μείνε στο στόχο σου, η Τερέζα περιμένει από εσένα να φθάσεις στη κορυφή εκείνη είναι πολύ περήφανη που εσύ βρίσκεσαι τώρα εδώ και προσπαθείς για δεύτερη χρονιά ένα τόσο δύσκολο στόχο, θα τα καταφέρεις θα είμαι και εγώ κοντά σου". Είδα το πρόσωπο του να αλλάζει με ευχαρίστησε συγκινημένος,

Άφιξη στο camp 2 ξεκούραση και σχετικά υποφερτός ύπνος.

24η ημέρα - 26 Σεπτεμβρίου

Η διαδρομή για το camp 3 6.800m ξεκινά με κλίσεις μέχρι 30o όμως αργότερα περνά από ένα ανοικτό λούκι περίπου 70-80μετρων με απαιτητικές κλίσεις, σε νερόπαγο και μεγάλη κίνηση από ορειβάτες. Καθυστερούμε πολύ εκεί άλλα το ξεπερνάμε και φθάνουμε στο camp 3.

Σκοτεινιάζει και κοιμόμαστε μέσα στην σκηνή ο Γιώργος εγώ και ο Mingma όμως ο Mingma γύρω στις 9 το βράδυ θα μετοικίσει στην διπλανή σκηνή μόλις φύγει Ο Άγγλος με τον Sherpa του για τελική προσπάθεια για την κορυφή και μάλιστα χωρίς συμπληρωματικό οξυγόνο καιχωρίς να σταματήσουν στο camp 4. Μάλιστα ο Άγγλος με καλεί για ακόμα μια φορά να πάω μαζί του λέγοντας μου ότι ¨ Αντώνη μπορείς έχει την δυνατότητα, όμως σκέφτομαι ότι πρέπει να μείνω με τον Γιώργο και να ανέβουμε μαζί στην κορυφή" . Η νύκτα πραγματικά εφιαλτική έχω και τάσεις για έμετο, αισθάνομαι πολύ άσχημακαι καθώς οι ώρες περνούν και εγώ χειροτερεύω λέω μέσα μου αυτό ήταν το χάνω το βουνό, ακόμα και όταν ο Mingma πέρασε στην διπλανή σκηνή τίποτα δεν άλλαξε από τον περισσότερο χώρο, υπέφερα πραγματικά ήταν σίγουρο ότι είχα αρρωστήσει.

Όλη την νύκτα κοιτούσα το ρολόι και παρακαλούσα να περάσει η ώρα να ξημερώσει, ήταν αδύνατον να κοιμηθώ ένιωθα ότι πνιγόμουν προσπαθούσα να κάνω εμετό άλλα δεν τα κατάφερνα.

Στην διαδρομή προς το camp 3

25η ημέρα - 27 Σεπτεμβρίου

Την επόμενη το πρωί με σφιγμένα χείλια ξεκινήσαμε για το camp 4 ήμουν άυπνος και εξαντλημένος ανεβαίναμε μια μεγάλη πλαγιά που η κλίση της έφτανε μέχρι τις 40o έκανα 3-4 βήματα και σταματούσα άλλα και ο Γιώργος ήταν πολύ κουρασμένος. Σταματούσα ακουμπούσα τα χέρια μου στα μπάτον και έκλεβα λίγα δευτερόλεπτα τον ύπνο, όμως αυτό δεν μου έφτανε. Ταυτόχρονα κουβαλούσαμε και από μια φιάλη οξυγόνουέτσι σκέφτηκα να εισπνεύσουμε λίγο οξυγόνο. Αυτή η λύση μας βοήθησε αρκετά. Μετα την ευθεία η διαδρομή έστριβε αριστερά και πέρναγε από διαφορά παγωμένα κράσπεδα με κλίσεις 50ο, 55o και πάλι μια ευθεία όρθια πλαγιά πάγου αρκετά εκτεθειμένη από τα δεξιά της σε οδηγούσε στο πλατό και στο camp 4 στα 7.450m

Φθάνοντας εδώ μια μικρή σκηνή δυο ατόμων θα μας φιλοξενήσει για λίγες ώρες άλλα δυστυχώς είμαστε τέσσερα άτομα οι δυο Κινέζοι ο Γιώργος και εγώ. Είμαι άυπνος και πολύ κουρασμένος, παράλληλα ξέρω ότι έχω μια δυνατότητα να φθάσω στην κορυφή. Γνωρίζω τι πρέπει να κάνω για να συνέλθω Ύπνο άμεσα και ανάκτηση δυνάμεων, επίσης κάτι να φάω να δυναμώσω πως όμως να κοιμηθείς σε τόσο μικρό χώρο και όταν όλα μέσα είναι παγωμένα, Μιλάω με τον Mingma του λέω να ξεκινήσουμε στις 11.00 και όχι στις 12.00 μου λέει "Antonio οτι θέλεις από εδώ και πάνω δεν μπορώ να σε βοηθήσω σε κάτι είσαι χωρίς sherpa από την αρχή της αποστολής, ότι νομίζεις"!

Παρόλη την μεγάλη μου κούραση δεν με προβληματίζει καθόλου αυτό ίσα ίσα με κάνει να νιώθω πιο υπεύθυνος, πιο θαρραλέος. Άλλωστε το περιβάλλον μου φαίνεται τόσο οικείο τόσο γνωστό. Ταυτόχρονα ο καιρός είναι πολύ κάλος, λέω μόνο στον Γιώργο καλό είναι να ανέβουμε παρέα. Έτσι μετά από κάποιες ώρες ανήσυχου ύπνου το ξυπνητήρι κτυπά στις 11.00 το βραδύ. Ξεκινάμε το ντύσιμο ένας ένας γιατί λόγω της στενότητας της σκηνής δεν γίνεται να το κάνουμε ταυτόχρονα.

Ντύνομαι τελευταίος, μιλάω στην οικογένεια στο τηλέφωνο είναι πια παράδοση είναι για τρίτη φορά μαζεμένοι στο σπίτι μου μαζί με τους στενούς μας φίλους και θα ξενυχτήσουν μαζί μου καθ’ όλη την διάρκεια της διαδρομής για την κορυφή.

Έχει σχετική αυπνία άλλα αρκετή παγωνιά -17C. Ξεκινάω με συμπληρωματικό οξυγόνο γιατί δεν ξέρω πως θα συμπεριφερθώ και αν έχω γίνει καλά από την χθεσινή εφιαλτική νύκτα. Αναζητώ τον Γιώργο δεν τον βλέπω πουθενά ξεκίνησε νωρίτερα με τον Sherpa του και με συμπληρωματικό οξυγόνο. Προσπαθώ να καλύψω την διαφορά που μας χωρίζει. Sτην αρχή δεν υπάρχουν βήματα, τα πατήματα μου σπάζουν μεγάλες πλάκες παγωμένου χιονιού. Αργότερα βλέπω βήματα και τα ακολουθώ. Φοράω μόνο τα εσωτερικά γάντια δεν έχω φορέσει τα εξωτερικά goretex, μάλιστα μια μικρή τρύπα στο δεξιό μου δείκτη με πονάει από τη παγωνιά. Θέλω να σταματήσω να βάλω τα εξωτερικά γάντια αλλά δεν το κάνω για να μη χάσω χρόνο. Συνεχίζω σε ομαλή κλίση. Ξαστεριά και γλυκιά νύκτα. Μπροστά μου διακρίνω σιλουέτες άλλων ορειβατών. Τους προσπερνώ, αναζητώ τον Γιώργο. Τον φτάνω και σταματώ να φορέσω το εξωτερικό γάντι και να φάω λίγο σοκολάτα. Τον χάνω ξανά, συνεχίζω να ανεβαίνω ενώ οι κλίσεις μεγαλώνουν. Κάποια στιγμή βλέπω κάποιον να κάθεται στο έδαφος τον ρωτώ "είσαι καλά; Ναι μια χαρά πάμε πολύ γρήγορα μου λέει τι θα κάνεις στην κορυφή μέσα στο σκοτάδι" μου λέει ;;

Μειώνω ταχύτητα και αφαιρώ την φιάλη οξυγόνου την αφήνω στο έδαφος νιώθω δυνατός νιώθω πολύ καλά, η προετοιμασία που έχω κάνει τώρα μου δείχνει τα αποτελέσματά της. Συνεχίζω να ανεβαίνω μια δυο πλαγιές με κλίσεις μέχρι 40o και αφού έχουν περάσει 5 ώρες ανάβασης βγαίνω σε πλατό όπου υπάρχουν πολύχρωμες σημαίες. Στο μεταξύ φυσάει εδώ πάνω και φέρνει ανεμοσούρια. Το χιόνι με κτυπά στο πρόσωπο με ριπές από χιονοθύελλα, βλέποντας όμως τις σημαίες καταλαβαίνω ότι μόνο η στενή κόψη μένει και μετα είναι η κορυφή. Κάποιοι σταματούν εκεί δεν συνεχίζουν την στενή και εκτεθειμένη κόψη κάποιοι άλλοι όμως έχουν κάνει μια μικρή ουρά μέχρι το ψηλότερο σημείο της κόψης και της κορυφής στα 8.163m. Σταματώ εκεί για λίγο περιμένοντας να σταματήσει αυτή η χιονοθύελλα παράλληλα χαράζει από τα βάθη της ανατολής.

Στην κορυφή!

Είμαι τόσο κοντά, μπαίνω στην σειρά και περιμένω έναν ένα από τους μπροστινούς μου να προχωρήσουν και να σταθούν στο ψηλότερο σημείο που χωράει ένα μόνο άτομο. Φωτογραφίζονται και αφού κατεβαίνουν δίνουν την σειρά τους στο επόμενο. Βλέπω και τον Γιώργο με τον Sherpa του να κατεβαίνει, με διακρίνει αγκαλιαζόμαστε τον συγχαίρω και συνεχίζει για κάτω ενώ εγώ καρτερικά περιμένω να έρθει η σειρά μου. Όμως αφού έχει φωτίσει για τα καλά η ορειβατική αλληλεγγύη λειτουργεί. Κάποιος λέει στους άλλους να μου δώσουν προτεραιότητα γιατί είμαι χωρίς συμπληρωματικό οξυγόνο. Έτσι και γίνεται προσπερνώ καμμιά δεκαριά ορειβάτες από το δεύτερο στενό μονοπάτι πάνω στην στενή κόψη που έχει σχηματιστεί από τα βήματα καθόδου των ορειβατών και έτσι σιγά σιγά φθάνω και πατάω στην κορυφή. Δίνω την κάμερα και με φωτογραφίζει ο προηγούμενος από εμένα. Πρώτα η ελληνική σημαία μετα η σημαία τουCTC του προσωπικού μου coach Mike bowman. Eίμαι τρισευτυχισμένος και χαρούμενος τα έχω καταφέρει και πάλι είναι σαν ψέματα άλλα είναι αλήθεια. Βρίσκομαι στην τρίτη κορυφή 8αρας στην ζωή μου!

Ναι, ο Γιώργος και εγώ είμαστε οι πρώτοί Έλληνες που φθάνουμε στην κορυφή του Manaslu!

Μιλάω στο τηλέφωνο με το σπίτι μου τα λόγια τους ακόμα ηχούν στα αυτιά μου. Mπράβο μπαμπά μου, μπράβο Αντώνη μου! Aφού με συγχαίρουν, μου υπενθυμίζουν κάτι που ξέρουν πολύ καλά και αυτοί και εγώ. Τίποτα δεν τελείωσε πρέπει και να κατέβεις στο base camp. Τώρα με μεγαλύτερη προσοχή και μεγαλύτερη προσπάθεια. Αρχίζω την κάθοδο και ακολουθώ τα βήματα μου μέχρι το camp 4 στην διαδρομή μαζεύω από τον δρόμο και την φιάλη που δεν την χρησιμοποίησα καθόλου και κατά την διάρκεια της κατάβασης. Φθάνω στο camp 4, συναντώ τον Γιώργο ξεκινάμε αυτή την φορά μαζί, μια πολύ μεγάλη προσπάθεια περνώντας όλα τα τεχνικά κομμάτια με διάφορα ραπελ και φθάνοντας διαδοχικά στο camp 3 και από εκεί στο camp 2 και στο camp 1.

Σχεδόν νύκτα και μέσα στο σκοτάδι φθάσαμε στις 11.00 το βράδυ στο bace camp

Από το camp 3 και κάτω συνάντησα τον Ιρλανδό Mike όπου για άλλη μια φορά με δάκρυα στα ματιά του με αγκάλιασε και με ευχαρίστησε για όλο το support που του έκανα καθ όλη την διάρκεια της αποστολής τα είχε καταφέρει και είχε φθάσει στην κορυφή και αυτός. Προσπάθησα να τον βοηθήσω στα ραπελ και στους χειρισμούς των σχοινιών στην κατάβαση γιατί ήταν εξαντλημένος. Τα μάτια του είχαν μπει μέσα στο πρόσωπο του η κόπωση του ήταν έκδηλη.

Όμως σιγά σιγά τα κατάφερε και επέστρεψε και αυτός στο BC.

Επιστρέφοντας από την κορυφή οι σκηνές του camp 4 (7.450m)

27η ημέρα -29 Σεπτεμβρίου

Μαζέψαμε όλα τα πράγματα μας και φύγαμε χαρούμενοι από το Bace camp για το Samagaon

28η ημέρα - 30 Σεπτεμβρίου

Πετάξαμε για την Kathmandu και παραμείναμε εκεί για δυο ακόμα μέρες. Στις 3 Οκτωβρίου επιστρέψαμε στην Ελλάδα πλήθος αγαπητών φίλων μας περίμεναν στο αεροδρόμιο. Επιστρέφοντας στο σπίτι είδα στο κινητό μου ένα συγκινητικό μήνυμα ευχαριστίας από την σύζυγο του Μike Tereza .

Και σε αυτήν την αποστολή παραμείναμε πιστοί στο θέλημα μας και τα καταφέραμε γιατί απλά το πιστέψαμε και το υποστηρίξαμε με όλες μας τις δυνάμεις ίσως για αυτό η τύχη που τόσο πολύ χρειαζόμαστε ήταν και αυτή την φορά μαζί μας.

Μην εγκαταλείπεις ποτέ τα όνειρα σου κάποια στιγμή θα πραγματοποιηθούν