Τρέχοντας στην ... Ελλάδα!

Κατεβαίνω γρήγορα το μονοπάτι που διασχίζει το χωριό. Η ζέστη του Ιουλίου είναι πολύ έντονη αλλά δεν με πτοεί. Ξέρω ποιος είναι ο στόχος μου και συνεχίζω όλο και πιο δυνατά. Μετά από λίγο το χωμάτινο μονοπάτι γίνεται καλντερίμι που δυσκολεύει το τρέξιμο, αλλά μου θυμίζει τους τεχνίτες της πέτρας που δούλεψαν για να υπάρχει ακόμη. Γύρω μου καστανιές, κισσοί και μια καταπράσινη φύση που δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι υπάρχει.

 

Παρατηρώ ότι οι αυλές των σπιτιών ξεχειλίζουν από ορτανσίες, οι οποίες “παίζουν” ιδανικά με τα χρώματα τους στο τοπίο. Σταματώ μπροστά από ένα σπίτι και ρωτώ αν πηγαίνω σωστά προς τον στόχο μου. Μου γνέφουν καταφατικά και με ρωτάνε αν θέλω νερό. Δροσίζομαι με παγωμένο νεράκι, τους ευχαριστώ και μπαίνω στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μου για σήμερα. Ξαφνικά σε μια απότομη κατηφορική στροφή μένω άναυδος. Στα δεξιά μου απλώνεται η γαλάζια απεραντοσύνη του Αιγαίου, ενώ ακόμη βρίσκομαι μέσα στο δάσος. Καθηλωτική στιγμή που προσφέρει απλόχερα “ευτυχία”. Στέκομαι για λίγο, θαυμάζω τα τοπίο και συνεχίζω. Απέχω μόλις λίγες Τσαγκαράδα ... το πράσινο ξεχειλίζει από παντού!εκατοντάδες μέτρα από τον στόχο. Δεν είναι ο τερματισμός σε κάποιον αγώνα ο στόχος μου, ούτε ένας χρόνος που κυνηγούσα να πετύχω στην προπόνηση. Βγάζω την μπλούζα μου και πέφτω στην δροσερή θάλασσα. Τρομερό συναίσθημα … άξιζε τον κόπο ο “στόχος μου”!

 

Λίγες μέρες μετά βρίσκομαι σε ένα μικρό νησάκι, που όλοι το επισκέπτονται γιατί έχει την τύχη να φιλοξενεί μια παραλία όνειρο. Μια θάλασσα που λες και βγήκε από κάποιο παραμύθι με τα καταγάλανα νερά της και τους μεγάλους αμμόλοφους πίσω της. Κολυμπάμε και διασκεδάζουμε, ώσπου κάποια στιγμή – αργά το απόγευμα - αποφασίζω να τρέξω … να κάνω την καθημερινή προπόνηση μου. Δυο δρόμοι υπάρχουν όλοι και όλοι στο νησί, αλλά εμένα δεν είναι αυτοί το πεδίο “στόχος”. Ακολουθώ τον ένα από τους δυο για κάποια ώρα και σε κάποιο σημείο που φαίνεται ένα ίχνος σαν μονοπάτι φεύγω εκτός δρόμου. Τρέχω πλέον πάνω σε βράχια και σε τμήματα άμμου “περικυκλώνοντας” την μικρή χερσόνησο που “βλέπει” στην μαγευτική παραλία. Μαγεία. Στα δεξιά μου η θάλασσα, στα αριστερά μου βράχοι που τους έχει λαξέψει η αρμύρα χιλιάδων χρόνων και στο βάθος η παραλία όνειρο. Βγαίνω από την χερσόνησο και αποφασίζω να εξερευνήσω την ενδοχώρα του νησιού. Και εκεί νέα έκπληξη … παλιά, χαμένα στον χρόνο μονοπάτια και χωματόδρομοι χορταριασμένοι, σαν να περίμεναν έναν επισκέπτη. Γυρίζω όλο το νησί, και το βλέπω πλέον διαφορετικά .. όχι μόνο σαν μια παραλία!

 

Η Τσαγκαράδα και η Ελαφόνησος φιλοξένησαν αυτά τα τρεξίματα. Θα μπορούσαν κάλλιστα όμως να είναι πολλά άλλα μέρη της χώρας μας χωρίς να αλλάξω σχεδόν τίποτα από την περιγραφή. Γιατί η Ελλάδα είναι γεμάτη από τέτοια όμορφα τοπία και από μονοπάτια που σε καλούν να τα τρέξεις ή να τα περπατήσεις.

 

Ελαφόνησος ... Βράχια, θάλασσα και στο βάθος μια αμμουδιά όνειρο!Η ποικιλομορφία και το ανάγλυφο του τοπίου της χώρας μας είναι μοναδικά, και τα μονοπάτια και οι δρόμοι που δίνουν την ευκαιρία εξερευνήσεων του τοπίου και ωραίων – δυνατών - προπονήσεων ατελείωτα. Δεν έχει σημασία αν βρίσκεσαι σε κάποιο ορεινό χωριό ή δίπλα στην θάλασσα. Αν είσαι στο δάσος, σε μια βουνοκορφή ή σε μια παραλία. Αυτός ο τόπος είναι ικανός να σου χαρίσει απλόχερα την “ευτυχία” ενός μοναδικού τοπίου. Να σε ξαφνιάσει όταν θα δεις μπροστά σου κάτι που δεν το περιμένεις, όπως π.χ. την φοβερή θέα του Αιγαίου από μια στροφή μονοπατιού σε ένα ορεινό χωριό. Η την αγριάδα που έχει “κρυμμένη σαν μυστικό” ένας τόπος που αρχικά έρχεται στην σκέψη όλων μας για μια πανέμορφη αμμουδιά με καταγάλανα νερά.

 

Για εμάς που συμμετέχουμε αγωνιστικά στο ορεινό τρέξιμο, ή σε αγώνες ασφάλτου, ο στόχος συνήθως είναι ένας καλός τερματισμός ή μια καλή επίδοση και η βελτίωση μας ως αθλητές. Το καλοκαίρι όμως, στις διακοπές μας και με τον Ήλιο τον Ελληνικό να λάμπει στον ουρανό και να φωτίζει απλόχερα τα πάντα, ο στόχος μπορεί να αλλάξει και να γίνει μια απολαυστική βουτιά σε μια μακρινή παραλία ή το να ξεδιψάσουμε σε μια πηγή που ξέρουμε ότι είναι καλά κρυμμένη κάπου στο δάσος.

 

Ο στόχος μπορεί λοιπόν να είναι διαφορετικός, αλλά ο τρόπος μένει ο ίδιος … τρέχουμε ή πεζοπορούμε! Άλλωστε με την εξερεύνηση δεν γνωρίζεις καλύτερα έναν τόπο; Πόσο μάλλον αν είναι η πανέμορφη Ελλάδα!

 

Καλές διακοπές!

 

Δημήτρης Τρουπής

Photo ©: Δημήτρης Τρουπής

Δημήτρης Τρουπής

Κατάγεται από το Ξυλόκαστρο Κορινθίας και ζει μόνιμα στην Πάτρα. Συμμετείχε στην συντακτική ομάδα του Adventure Zone από το 2009, ενώ μαζί με τον Τάκη Τσογκαράκη ίδρυσαν και "τρέχουν" το Advendure.  Το τρέξιμο στα μονοπάτια των βουνών και η μεταφορά εικόνων και συναισθημάτων μέσα από τα άρθρα του αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του. Παθιάζεται με τους αγώνες ορεινού τρεξίματος, υπεραντοχής και  περιπέτειας. Έχει πολλές συμμετοχές και διακρίσεις σε αγώνες ορεινού τρεξίματος όλων των αποστάσεων, με έμφαση στους αγώνες ultra trail.  Θεωρεί ότι το τρέξιμο και η πεζοπορία στη φύση είναι μια εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου, μας φέρνει πιο κοντά σε αυτήν και μας κάνει να αγαπήσουμε περισσότερο το περιβάλλον.

www.advendure.com

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ