ADVENDURE is the leading web portal in Greece about Mountain Running, Adventure, Endurance and other Mountain Sports
O Φώτης Θεοχάρης μας έχει συνηθίσει σε συναρπαστικές αναβάσεις σε μεγάλα βουνά του πλανήτη. Αυτή τη φορά όμως ολοκλήρωσε ένα project που άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ultra, αφού διήρκεσε περίπου 4 χρόνια, από τις 19 Οκτωβρίου 2018 έως τις 26 Σεπτεμβρίου 2022. Το όνομα του #smileclub μιας και ήταν αφιερωμένο στο “Χαμόγελο του Παιδιού” και το αντικείμενο του ήταν η ανάβαση 113 κορυφών της χώρας μας με υψόμετρο πάνω από 1.500 μέτρα. Γιατί άραγε η επιλογή των 1.500 μέτρων, ποιο όραμα και στόχο είχε το project, πόσο δύσκολο ήταν τελικά σε όλες τις πτυχές του, ποιοι τον βοήθησαν, αν πέτυχε τελικά το σκοπό του και άλλα πολλά, όπως και 2-3 ωραίες ιστορίες από αυτές τις αναβάσεις, στην συζήτηση που είχαμε μαζί του και δημοσιεύουμε σήμερα στο Advendure!
[Advendure]: Η “κατάκτηση” 113 κορυφών της Ελλάδας, με υψόμετρο πάνω από 1.500 μέτρα, ήταν ο στόχος του project #smileclimb. Φώτη, ας ξεκινήσουμε τη συνέντευξη από την ονομασία του project και τι ήθελες να περάσεις σαν μήνυμα με την ολοκλήρωση του. Πως το εμπνεύστηκες;
[Φώτης Θεοχάρης]: Είμαι λάτρης των χαρτών και στο σπίτι μου έχω αρκετούς χάρτες. Ανάμεσα σε αυτούς είναι όλοι οι ορειβατικοί χάρτες της Ελλάδας. Όπως λοιπόν παρατηρούσα ένα απόγευμα στο σπίτι μου τον γεωφυσικό χάρτης της Ανάβασης, μου ήρθε η ιδέα να ανέβω τα βουνά που έχουν υψόμετρο πάνω από τα 1500 μέτρα. Χρησιμοποίησα την ονομασία #SmileClimb θέλοντας να συνδέσω αυτές τις δύο λέξεις ως εξής: η λέξη Χαμόγελο (Smile) χρησιμοποιήθηκε γιατί το εγχείρημα ήταν αφιερωμένο στο έργο του Χαμόγελου του Παιδιού με σκοπό να μεταφέρω το μήνυμα ανεβαίνοντας ή σκαρφαλώνοντας (Climb) από κορυφή σε κορυφή, ότι κάθε παιδί έχει δικαίωμα να μεγαλώνει με ασφάλεια και υγεία μέσα από την άθληση. Απώτερος σκοπός ήταν να εμπνεύσω κάθε ηλικίας ανθρώπους να κάνουν μεγάλα όνειρα και να κυνηγούν τα πάθη τους.
[Advendure]: Γιατί πάνω από τα 1.500 μέτρα και όχι ας πούμε πάνω από τα 2.000 μέτρα; Τι συμβολισμό είχε αυτή η επιλογή του υψομέτρου πάνω από το οποίο θα επιχειρούσες τις αναβάσεις του project;
[Φώτης Θεοχάρης]: Ο λόγος της επιλογής των βουνών πάνω από τα 1500 μέτρα ήταν αποτέλεσμα της αρχικής ιδέας να ανέβω τα βουνά που βρίσκονται πάνω από το υψόμετρο του ψηλότερου ορεινού οικισμού της χώρας μας που τυχαίνει να είναι στα 1500 και όχι στα 2000 μέτρα. Εάν λοιπόν επέλεγα τις υψηλότερες κορυφές των ορεινών συγκροτημάτων πάνω από τα 2000 μέτρα, θα ήταν στο σύνολο πολύ λιγότερες.
[Advendure]: 113 κορυφές σίγουρα είναι ένας “υπερμαραθώνιος” αναβάσεων. Πόσο διάστημα διήρκησε το project και πως οργάνωσες ένα τόσο πολύπλοκο οργανωτικά εγχείρημα; Ποιες ήταν οι κυριότερες δυσκολίες; Υπήρξαν αλλαγές στην πορεία;
[Φώτης Θεοχάρης]: Το εγχείρημα διήρκησε περίπου 4 χρόνια. Από τις 19 Οκτωβρίου 2018 έως 26 Σεπτεμβρίου 2022. Οι κυριότερες δυσκολίες ήταν τα εμπόδια και οι συνθήκες που εμφανίστηκαν και καθυστέρησαν χρονικά την ολοκλήρωση του στόχου αλλά και το οικονομικό κομμάτι. Όσον αφορά το πρώτο δηλαδή τον απαιτούμενο χρόνο για την επίτευξη του στόχου, καθυστερήσεις υπήρξαν κυρίως λόγω της πανδημίας που ξέσπασε και που με το επερχόμενο lockdown δεν επιτρεπόταν για αρκετό καιρό οι μετακινήσεις στην Ελλάδα. Επίσης, η συνθήκη του ότι κάνω αρκετά ταξίδια για αναβάσεις σε άλλα βουνά του εξωτερικού, έπαιξε ρόλο. Το μεγαλύτερο όμως εμπόδιο και αγκάθι ήταν το οικονομικό σκέλος. Τα έξοδα μετακίνησης μοιραζόμουν με φίλους, οι οποίοι είχαν θέληση και ενθουσιασμό για περιπέτεια και εξερεύνηση.
Η οργάνωση ενός τόσο μεγαλεπήβολου σχεδίου έγινε με την πολύτιμη βοήθεια των εγκυκλοπαιδικών τόμων ¨Τα ελληνικά βουνά¨ του κ. Νέζη και σαφώς με την διάθεση των ορειβατικών χαρτών της εταιρείας Ανάβαση. Έγινε προσπάθεια οργάνωσης συνδυαστικών αναβάσεων κορυφών που βρισκόταν σε κοντινά ορεινά συγκροτήματα, ώστε να αποφύγω να ξαναεπιστρέφω σε πολύ μακρινές αποστάσεις μιας και κάποια βουνά ήταν αρκετά μακρυά και τα έξοδα μετακίνησης υψηλά. Πρώτα κινήθηκα Πελοπόννησο και Εύβοια, έπειτα Στερεά Ελλάδα, Θεσσαλία, Ήπειρο, Μακεδονία, Κρήτη και Ιόνιο Πέλαγος. Σε πιο συγκεκριμένη βάση, πριν κάθε ανάβαση γινόταν μελέτη και οργάνωση του εκάστοτε βουνού.
[Advendure]: Έχεις μεγάλη εμπειρία αναβάσεων σε πολύ ψηλές κορυφές του πλανήτη, αλλά εδώ το μέγιστο υψόμετρο που πάτησες ήταν 2.918 μέτρα. Αν βάζαμε μια κλίμακα δυσκολίας συνολικά για το project, θα το συνέκρινες με κάποιες μεγάλες αναβάσεις σου του παρελθόντος;
[Φώτης Θεοχάρης]: Όσον αφορά την αντικειμενική δυσκολία των αναβάσεων δεν υπήρξε για μένα πρόβλημα μιας και είμαι συνεχώς στα βουνά πιστεύω ότι έχω την κατάλληλη φυσική κατάσταση για να φέρω το συγκεκριμένο εγχείρημα εις πέρας. Θα μπορούσα να συγκρίνω μόνο στο κομμάτι του οικονομικού με ένα μικρό υπολογισμό πιστεύω ότι κόστισε περίπου 30000 Ευρώ βάζοντας όλα τα έξοδα (βενζίνες, διόδια, φαγητά, διαμονές, εισιτήρια ακτοπλοϊκά – αεροπορικά, κ.α).
[Advendure]: Πολλά βουνά, μεγάλο διάστημα αναβάσεων κα πεζοπορίας, σίγουρα θα πέρασες από τα χίλια μύρια κύματα που λέει και το τραγούδι. Θα ήταν ωραία να μας διηγηθείς 2-3 στιγμές από όλη αυτή την πορεία που θα σου μείνουν για πάντα αποτυπωμένες μέσα σου.
[Φώτης Θεοχάρης]: Η πιο ωραία ερώτηση! Ιστορίες πολλές, άλλωστε κάθε βήμα στο βουνό είναι μια ιστορία από μόνο του, ένα βήμα που σε φέρνει κοντά στο στόχο, σε θησαυρό αλλά και στο θάνατο.
Πρώτη ιστορία: Ήταν χειμώνας και είχαμε αποφασίσει με ένα φίλο να πάμε να ανεβούμε το Μαρμάτι Αχαίας 1794 μέτρα, ένα σχετικά εύκολο βουνό. Εκτός από τον έντυπο χάρτη, είχα βάλει στο κινητό μου σε μια ηλεκτρονική εφαρμογή το ίχνος πορείας μιας ανάβασης για τη κορυφή ενός ορειβατικού συλλόγου όπου μου είχε φανεί έμπιστη πηγή μιας και είχα δει και φωτογραφία τους στην «κορυφή». Ξεκινήσαμε πλησίον του χωριού Εξοχη. Στην αρχή κινούμασταν σε βαθύ χιόνι σε δάσος, ύστερα σε ανοιχτό πεδίο που όμως δεν είχαμε ορατότητα καθόλου λόγω ομίχλης. Έβγαλα το κινητό και ακολουθούσα το ίχνος της διαδρομής. Με τα πολλά φτάσαμε στο σημείο που έδειχνε την «κορυφή» και βρήκαμε ένα κολονάκι. Χαρήκαμε ότι τελειώσαμε! Στη συνέχεια όμως που άνοιξε για λίγο ο καιρός, συνειδητοποιήσαμε ότι δεν ήμασταν στην κορυφή αλλά σε προκορφή και έπρεπε να συνεχίσουμε κι άλλο για να φτάσουμε στην κύρια κορυφή. Μάθημα: Μην εμπιστεύεστε ούτε τις «μεγάλες ομάδες» συμβαίνει συχνά κόσμος να πηγαίνει σε λάθος κορυφή νομίζοντας ότι βρίσκονται στην κύρια κορυφή.
Δεύτερη Ιστορία: Προορισμός το βουνό Τόμαρος στα Ιωάννινα. Μια μεγάλη παρέα φύγαμε να πάμε να ανεβούμε το εν λόγω βουνό. Το σχέδιο ήταν να φτάναμε σε ένα εξωκλήσι και να διανυκτερεύσουμε και την επόμενη ημέρα να ξυπνήσουμε το πρωί και να ανεβούμε στην κορυφή πριν επιστρέψουμε στην Αθήνα. Είχε αρκετό κρύο και είπαμε να κοιμηθούμε εντός του εξωκλησιού, μιας και ήταν ανοιχτό. Όταν φτάσαμε ανάψαμε τα καντήλια και αποφασίσαμε να το καθαρίσουμε. Σκουπίσαμε, τακτοποιήσαμε λίγο τις καρέκλες, αλλά με έκπληξη όταν ανοίξαμε της πόρτα μιας μισάνοιχτης ντουλάπας, αντικρίσαμε στο εσωτερικό της δεκάδες μικρά ποντίκια να τρέχουν στα ράφια! Αν έπρεπε να δώσουμε ένα όνομα στο εκκλησάκι, θα το λέγαμε το «Ποντικοξωκλήσι»…Μιας και η οικογένεια ποντικών δεν ήθελε να αφήσει την ντουλάπα-πολυκατοικία τους παρόλο που αφήσαμε την πόρτα ανοιχτή για να βγουν, αναγκαστήκαμε να μοιραστούμε τον ίδιο χώρο τελικά για τον νυχτερινό ύπνο. Ο ύπνος ήταν δύσκολος μιας και υπήρχαν και άλλα ποντικάκια στο ταβάνι να τρέχουν στο ξύλινο ταβάνι και κοιμηθήκαμε ελπίζοντας να μην κάνουν το βράδυ βόλτα επάνω μας…
[Advendure]: Σίγουρα ένα τέτοιας κλίμακας project θέλει σημαντική βοήθεια. Μίλησε μας λίγο για όλους αυτούς που σε βοήθησαν την προσπάθεια σου, ώστε να περάσεις το μήνυμα του #smileclimb;
[Φώτης Θεοχάρης]: Σίγουρα σε ένα τόσο μεγάλο εγχείρημα και μάλιστα σε μια εποχή όπου τα έξοδα μετακίνησης είναι τεράστια δεν θα ήταν εύκολο να τα καταφέρω χωρίς την συμβολή των φίλων και γνωστών ανθρώπων που με στήριξαν έμπρακτα ακολουθώντας με στις αναβάσεις. Αρωγός στο στόχο μου ήταν και η Αθλητική Ένωση Αστυνομικών Ελλάδος. Στο κομμάτι εύρεσης των διαδρομών, η εταιρεία Ανάβαση έπαιξε ουσιαστικό ρόλο με την προμήθεια ορειβατικών χαρτών οι οποίοι συνέβαλαν καθοριστικά στον εντοπισμό της κάθε κορυφής. Στο κομμάτι του εξοπλισμού η εταιρεία Salewa Greece ήταν πάντα μαζί μου σε κάθε βήμα ενισχύοντάς με ρουχισμό, υπόδηση και ορειβατικό εξοπλισμό κατάλληλο για κάθε είδους καιρικές συνθήκες. Για τη Salewa Greece θα μπορούσα να πλεονεκτήσω και να αναφέρω επιπλέον ότι ο εξοπλισμός της είναι φτιαγμένος από ορειβάτες για ορειβάτες, καλύπτοντας όλες τις ανάγκες με την καλύτερη ποιότητα στα υλικά της. Τελειώνοντας, δεν θα παραλείψω φυσικά να αναφέρω και την ηθική και ψυχολογική υποστήριξη που είχα από την οικογένειά μου και όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
[Advendure]: Τελικά, πιστεύεις ότι πέτυχε τον σκοπό της η προσπάθεια σου; Πως ορίζεται σαν επιτυχές ένα τέτοιο project; Από την ολοκλήρωση του ή από το πόσο πέρασε το μήνυμα που ήταν και ο αρχικός στόχος;
[Φώτης Θεοχάρης]: Ένα τέτοιο project θεωρείται επιτυχές όταν έχει ολοκληρωθεί με ασφάλεια και επίσης όταν βλέπεις δείγματα ότι έχεις περάσει μηνύματα όπως ήταν και ο αρχικός στόχος. Όποτε ναι, πιστεύω ότι πέτυχα τον σκοπό της προσπάθειας μου. Από τα δεκάδες μηνύματα που λαμβάνω από νέους της ηλικίας μου και όχι μόνο που με ρωτάνε πληροφορίες για το πως θα προσεγγίσουν τα βουνά αυτά και μοιράζονται μαζί μου ότι ήμουν η αφορμή για να ξεκινήσουν την πεζοπορία. Θέλω να πιστεύω ότι έχω επηρεάσει θετικά ανθρώπους τόσο στην ευαισθητοποίηση όσον αφορά το Χαμόγελο του Παιδιού αλλά και στην στροφή και αγάπη για τα βουνά. Ακόμη θυμάμαι χαρακτηριστικά την περίπτωση ενός κυρίου, ο όποιος ήταν κυνηγός και βλέποντας τις φωτογραφίες μου στα βουνά άλλαξε και έγινε φυσιολάτρης -πεζοπόρος και μάλιστα πρόσφατα μου έγραφε πόσο πολύ του αρέσει να ακούει τα κελαηδίσματα των πουλιών στο δάσος.
[Advendure]: Τελικά τι σου έμεινε σαν μήνυμα μετά από αυτό τα “κυνήγι κορυφών”;
[Φώτης Θεοχάρης]: Η ωραιότερη ανάβαση είναι αυτή που κάνουμε μέσα μας. Όσα βουνά και να ανέβουμε, το πιο σημαντικό είναι βρούμε γαλήνη και αγάπη στην ζωή μας.
[Advendure]: Ας κλείσουμε με το μέλλον. Έχεις κάτι καινούργιο στο μυαλό σου; Κάτι που θα ήθελες πολύ να πραγματοποιήσεις άμεσα ή λίγο αργότερα;
[Φώτης Θεοχάρης]: Πάντα με την ολοκλήρωση ενός στόχου θέτω ενα νεο στόχο! Ήδη καταστρώνω από καιρό το επόμενο εγχείρημα μου στην Ελλάδα, το όποιο θα είναι ακόμα πιο δύσκολο! Παράλληλα, σε λίγες μέρες αναχωρώ για το Νεπάλ, στην οροσειρά των Ιμαλαΐων. Συγκεκριμένα θα προσπαθήσω να ανέβω το όρος Ama Dablam, ευρέως γνωστό ως «Matterhorn of the Himalaya»με υψόμετρο 6812 μέτρα. Το βουνό βρίσκεται στη σκιά του Έβερεστ, στην περιοχή Khumbu. Το Ama Dablam, είναι ένα από τα πιο όμορφα βουνά στον κόσμο, έχοντας χαρακτηριστικό σχήμα πυραμίδας. Η ονομασία του προέρχεται από τον κρεμαστό παγετώνα στη νοτιοδυτική όψη του που μοιάζει με το ιερό διακοσμητικό κουτί που χρησιμοποιούν οι γυναίκες Sherpa, το οποίο ονομάζεται «Dablam».
Η συνηθισμένη ανάβαση στο βουνό γίνεται από τη Νοτιοδυτική κορυφογραμμή. Αυτή ήταν η ίδια διαδρομή που ακολούθησαν οι ορειβάτες που έφτασαν στην κορυφή για πρώτη φορά στην κορυφή το 1961. Πρόκειται για ένα βουνό ορόσημο για την Ελληνική Ορειβασία με την πρώτη επιτυχής Ελληνική ανάβαση το 1987. Η ανάβαση μέχρι την πρώτη κατασκήνωση (Camp 1) είναι μέτριας δυσκολίας ενώ η πρόκληση ξεκινά από την εκεί για τη δεύτερη κατασκήνωση (Camp 2) καθώς γίνεται πιο τεχνική η ανάβαση στην στενή άκρη της κορυφογραμμής που αποτελείται από γρανίτη. Αυτή η πρόκληση αυξάνεται ακόμη περισσότερο από την δεύτερη κατασκήνωση (Camp 2) στην τρίτη (Camp 3). Πρόκειται για μια απαιτητική διαδρομή με συνδυασμό βράχου, πάγου και χιονιού.Η αποστολή θα έχει διάρκεια ένα μήνα. Είναι ένα βουνό που απαιτεί γνώσεις αναρρίχησης. Ελπίζω να το καταφέρω και όταν με το καλό επιστρέψω να σας διηγηθώ την εμπειρία μου από εκεί!
Δημήτρης Τρουπής
Κατάγεται από το Ξυλόκαστρο Κορινθίας και ζει μόνιμα στην Πάτρα. Συμμετείχε στην συντακτική ομάδα του Adventure Zone από το 2009, ενώ μαζί με τον Τάκη Τσογκαράκη ίδρυσαν και "τρέχουν" το Advendure. Το τρέξιμο στα μονοπάτια των βουνών και η μεταφορά εικόνων και συναισθημάτων μέσα από τα άρθρα του αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του. Παθιάζεται με τους αγώνες ορεινού τρεξίματος, υπεραντοχής και περιπέτειας. Έχει πολλές συμμετοχές και διακρίσεις σε αγώνες ορεινού τρεξίματος όλων των αποστάσεων, με έμφαση στους αγώνες ultra trail. Θεωρεί ότι το τρέξιμο και η πεζοπορία στη φύση είναι μια εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου, μας φέρνει πιο κοντά σε αυτήν και μας κάνει να αγαπήσουμε περισσότερο το περιβάλλον.
www.advendure.com