Πλέον, για εμένα, δεν έχει σημασία ποιος θα είναι ο λόγος που θα με κάνει να βρεθώ πάλι σε αυτά τα ωραία μέρη, μου αρκεί απλώς μια αφορμή, όποια κι αν είναι αυτή. Φέτος αυτή η αφορμή είχε όνομα, επώνυμο και αγγλική υπηκοότητα. Είχα την τύχη, λοιπόν, τις ημέρες πριν τον αγώνα, να φιλοξενήσω στο σπίτι μου, μα και να τον βοηθήσω με τις ετοιμασίες του αγώνα, τον Davies Owen. Ο Owen είναι ένα παληκάρι που εξερευνεί τις ομορφιές της χώρας μας, κουβαλώντας τα λιγοστά υπάρχοντά του με το ποδήλατό του το οποίο και χρησιμοποιεί καθημερινά ως μοναδικό μέσο μεταφοράς. Ως καλός οικοδεσπότης, φυσικά, δεν τον κέρασα σοκολατάκια ΙΟΝ νουαζέτα αλλά του πρότεινα να συμμετάσχει στον Nature Trail Race της 12^ης διοργάνωσης τουParanesti V.F.T! Γνώριζα, άλλωστε, πως ο συγκεκριμένος αγώνας θα αποτελούσε την ιδανική μετάβαση σε μεγαλύτερους αγώνες βουνού ultra για τον ίδιο. Επίσης, η διοργάνωση δίνει αρκετή προσοχή σε λεπτομέρειες που μπορεί να βασανίζουν το μυαλό κάθε νεοεισερχόμενου στο χώρο. Βέβαια, ο φίλος μου ο Owen δεν ήταν εντελώς άπειρος, αντιθέτως μάλιστα! Παρόλα αυτά, ποτέ του δεν είχε τολμήσει να δηλώσει συμμετοχή σε κάτι που θα απαιτούσε από αυτόν να είναι παρόν σωματικά και ψυχικά για περισσότερο από δέκα ώρες ώστε να τα καταφέρει στο τέλος.

Οι μέρες κυλούσαν και παρότι δεν το έδειχνε, καταλάβαινα πως το άγχος του φίλου μου μεγάλωνε. Με ρωτούσε για το τερέν του αγώνα, για τη σηματοδότηση, για το υψομετρικό προφίλ, για τους σταθμούς, για τον υποχρεωτικό εξοπλισμό και για άλλα πολλά που όμως, πραγματικά, δε χρειαζόταν να ανησυχεί. Πρώτον, διότι θα ήμουν κι εγώ εκεί. Ναι, ξέχασα να αναφέρω ότι οι επαγγελματικές υποχρεώσεις που είχα στην Αθήνα εκείνη την εβδομάδα αναβλήθηκαν για αργότερα. Οπότε τι καλύτερο, σκέφτηκα, από το να πάω να τρέξω στην ορεινή Ροδόπη 110 χιλιόμετρα. Θα ανοίξω μια μικρή παρένθεση εδώ και θα σας πω ότι, γενικότερα, πρέπει να το προσέξουμε όλοι μας αυτό! Κάθε φορά που έχουμε αρκετό ελεύθερο χρόνο κοιτάμε να τον σπαταλήσουμε τρέχοντας όσο περισσότερο μπορούμε! Δε μπορώ να πω με σιγουριά για εσάς αλλά με’ μένα, σίγουρα, κάτι δεν πάει καλά... Κλείνει η παρένθεση και περνάω στο δεύτερο λόγο για τον οποίο ο μουσαφίρης μου δε θα έπρεπε να έχει άγχος. Δώδεκα χρόνια είναι αρκετά ώστε να καταφέρνεις να κάνεις κάτι με αγάπη και να βάζεις ένα κομμάτι της ψυχής σου σε αυτό. Ακόμη κι αν δεν είχες ξεκινήσει έτσι, ακόμη κι αν ποτέ δεν περίμενες ότι θα εξελιχθούν τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο, ο V.F.U.T ήταν ένας από τους πρώτους υπερμαραθώνιους αγώνες βουνού στην Ελλάδα που προσέλκυε κάθε χρονιά μερικούς από τους καλύτερους δρομείς της χώρας. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι μια διοργάνωση που, αρχικά, σέβεται τον εαυτό της και έπειτα τους αθλητές της! Μη παρεξηγήσετε όσα λέω καθώς υπάρχουν κι άλλες διοργανώσεις αγώνων που κάνουν εξαιρετική δουλειά αντίστοιχα! Άλλωστε, αυτό που εγώ επιθυμώ είναι όταν συμμετάσχω σε έναν αγώνα, να περάσω όμορφα, να μην ανησυχήσω για τίποτα και να φύγω από εκεί με ένα μεγάλο χαμόγελο! Βλέπετε, αυτό το συναίσθημα της ευχαρίστησης το λαμβάνω τελευταία απ’ όπου πηγαίνω, πράγμα που σημαίνει ότι οι διοργανωτές έχουν αναλάβει το ρόλο του επιχειρηματία που προσέχει τις λεπτομέρειες ώστε να έχει ευχαριστημένους πελάτες! Ωστόσο, η πετυχημένη διοργάνωση χρειάζεται μια δόση “επιχείρησης” και μια δόση “ψυχής και τρέλας” κι εδώ νομίζω πως οι άνθρωποι του V.F.U.T βαδίζουν στο σωστό δρόμο.

Αξίζει, για τον παραπάνω λόγο, να αναφέρω μερικά θετικά στοιχεία που παρατήρησα φέτος σε σχέση με το 2017 που βρισκόμουν πάλι εκεί ως αγωνιζόμενος. Το περσινό αδιάβροχο που έδινε η διοργάνωση ως δώρο σε κάθε αθλητή αντικατέστησε για το 2018 ένα τεχνικό μακρυμάνικο μπλουζάκι της ODLO, εξαιρετικής ποιότητας και πολύ ωραίου χρώματος! Οι αριθμοί BIB απέκτησαν ηλεκτρονικό τσιπ το οποίο σκάναραν οι εθελοντές σε κάθε σταθμό και έτσι αποφεύγονταν προβλήματα του είδους πόσοι αθλητές πήραν νούμερο, πόσοι ξεκίνησαν τελικά, πόσοι έχουν περάσει από τον τάδε σταθμό και άλλα πολλά... Πρέπει, κάπου εδώ, να παραδεχτώ πως ήμουν κατά της ηλεκτρονικής χρονομέτρησης, παλιότερα, καθώς τη θεωρούσα περιττό έξοδο για μια διοργάνωση. Δηλώνω, πια, με βεβαιότητα πως έσφαλα αφού αυτή βοηθάει κατά πολύ στην παρακολούθηση των αθλητών και στην αναμετάδοση των ζωντανών αποτελεσμάτων κατά τη διάρκεια του αγώνα. Μοναδική παρατήρηση που θα μπορούσα να κάνω είναι όταν τερματίζουν δύο αθλητές μαζί να αλλάζει ο χρόνος στα αποτελέσματα και να είναι και για τους δύο ο ίδιος αφού καταλαβαίνω πως είναι αδύνατο να σκανάρεις δύο νούμερα BIB ταυτόχρονα.

Αυστηρότερος ήταν και ο έλεγχος του υποχρεωτικού εξοπλισμού για φέτος! Τα κορίτσια της γραμματείας μου έδωσαν το νούμερό μόνο αφού πρώτα είχα δείξει ένα-ένα τα απαιτούμενα είδη ώστε να ξεκινήσω τον αγώνα σύμφωνα με τους κανονισμούς. Για κάποιους που μπορεί να δυσανασχετούν με τόσο έλεγχο έχω να προτείνω να το σκεφτούν ξανά διότι πρόκειται για την προσωπική τους ασφάλεια! Άλλωστε, όταν δηλώνεις συμμετοχή κάπου, είναι αυτονόητο ότι πρέπει να συμμορφώνεσαι με τους κανόνες που θέτει ο εκάστοτε διοργανωτής. Τέλος, δε γίνεται να μην αναφερθώ στο βραβείο που έδιναν στους τρεις πρώτους νικητές. Το περσινό, ξύλινο, φύλλο βελανιδιάς ήταν ωραίο αλλά το φετινό μεταλλικό δεντράκι απλώς ξεπέρασε κάθε προσδοκία που είχα για ένα βραβείο πέρα από τα συνηθισμένα! Με χαρά, λοιπόν, διαπιστώνω πως κάθε διοργανωτής ψάχνει να βρει διάφορους τρόπους να δώσει συγκεκριμένη ταυτότητα στον αγώνα του με τέτοιες μικρές λεπτομέρειες που ξεχωρίζουν. Μπράβο!

Φυσικά, δε θα μπορούσα να μη σχολιάσω όλα τα υπόλοιπα, όπως τροφοδοσία, σηματοδότηση και κατάσταση των μονοπατιών, που εμείς οι αθλητές τα θεωρούμε δεδομένα αλλά απαιτείται μεγάλη προσπάθεια από κάθε διοργάνωση για να είναι όλα έτοιμα! Για όλα τα παραπάνω δεν έχω κάτι κακό να πω. Η σηματοδότηση ήταν επαρκής όπως και την προηγούμενη χρονιά με μία μοναδική παρατήρηση, τη χρήση κάποιου εθελοντή, ως δείκτη, στο σημείο που επιστρέφεις στο Διαβολόρεμα και πρέπει να κατευθυνθείς πάλι προς Ζαρκαδιά. Ακόμη κι αν αυτό το σημείο επισημαίνεται στην τεχνική ενημέρωση πρέπει να θεωρείτε σίγουρο πως το μεγαλύτερο ποσοστό δρομέων το έχει ήδη ξεχάσει πριν τη στιγμή που θα σταθεί στην εκκίνηση!

Ποσότητα και ποιότητα ήταν δύο στοιχεία που χαρακτήριζαν τους σταθμούς τροφοδοσίας του φετινού Nature Trail Race. Αναψυτικά, ηλεκτρολύτες, βραστές πατάτες, κοτόσουπα (Τάκη), τραχανάς, μπιφτέκια, ζυμαρικά, φρούτα, κομπόστα, τοστ, σοκολάτες και άλλα πολλά καλούδια στόλιζαν το μπουφέ κάθε σταθμού! Μεγάλο “ΣΥΝ”, σε τρεις από τους σταθμούς του αγώνα, υπήρχε αναψυκτικό σόδα που με βοήθησε να ξεδιψάσω και να ξεφορτωθώ προσωρινά τη γλυκιά γεύση από τζελάκια, ηλεκτρολύτες κτλ. Οφείλω να γράψω ένα μεγάλο “Ευχαριστώ” σε όλους τους εθελοντές των σταθμών για την προσφορά τους σε εμάς και να κατονομάσω τους σταθμούς στη Ζαρκαδιά, στο Αλήκιοϊ και στο Άντερο που πραγματικά έκαναν τη διαφορά!

Πού είχαμε μείνει; Μα φυσικά, στο φίλο μου που ένιωθε λίγο ανασφάλεια γι’ αυτό που ετοιμαζόταν να κάνει εκείνο το Σαββατιάτικο πρωινό. Βασικά, δεν ήταν μόνο αυτός μα και πολλοί άλλοι αθλητές που δοκίμαζαν για πρώτη φορά να τρέξουν 110 χιλιόμετρα στα δάση της Ροδόπης. Απλώς, εγώ είχα την τύχη να παρακολουθώ από κοντά τον αγώνα του Owen ο οποίος αρκετές φορές δυσκολεύτηκε και αντιμετώπισε καταστάσεις που σίγουρα δεν ήταν προετοιμασμένος.

Αρχικά το πολύ γρήγορο ξεκίνημα που κάναμε, μαζί με έναν ακόμη αθλητή, τον Κωνσταντουλάκη Εμμανουήλ από την Κρήτη, ήμουν σίγουρος πως θα κόστιζε σε όλους μας αργότερα και γνώριζα ακριβώς την τοποθεσία που θα συνέβαινε αυτό. Ζαρκαδιά με Αλήκιοϊ, μέσα στο Μέγα Ρέμα. “Η ζέστη και η υγρασία θα σε ταλαιπωρήσουν σ’ αυτό το κομμάτι γι’ αυτό πρόσεχε!” έλεγα στον Owen πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας. Έχετε ποτέ ακούσει τη φράση “Μην κάνεις αυτό που κάνω, κάνε αυτό που λέω!”; Ε, αυτό ακριβώς ΔΕΝ έκανε ο φίλος μου που μέχρι εκείνη την ώρα τρέχαμε παρέα προσπερνώντας στα γρήγορα σταθμούς, ωραίες τοποθεσίες, δέντρα με απίθανα χρώματα στα φύλλα τους, ξεχασμένα από τον καιρό μονοπάτια και άλλα πολλά εκτός, φυσικά, από τον πρώτο αθλητή. Ξαφνικά, ο τρόπος που ανάσαινε ο νέος μου φίλος έγινε δυσκολότερος και πριν προλάβω να τον ρωτήσω πώς νιώθει, έπεσε φαρδύς, πλατύς με τα μούτρα μέσα στο μονοπάτι. Γύρισα και τον βοήθησα και σιγουρεύτηκα πως ήταν καλύτερα, αν και φαινόταν πως είχε ξεμείνει από ενέργεια. Μου ζήτησε να συνεχίσω και θεώρησα πως ίσως ήταν καλύτερα να τον αφήσω να βρει το δικό του ρυθμό που θα τον βοηθούσε να αναπληρώσει τις δυνάμεις του. Για πολλά από τα επόμενα χιλιόμετρα δε θα έβλεπα ξανά τον Owen.

Φτάνοντας στον σταθμό στο Αλήκιοϊ θυμάμαι τον εαυτό μου να πεινάει! Το γεμάτο κεσεδάκι με τον τραχανά και το ψωμί ήταν αρκετό αλλά το μήνυμα δεν είχε φτάσει στον εγκέφαλο με αποτέλεσμα μετά από σαράντα λεπτά, φτάνοντας στον κεντρικό σταθμό, στο Άντερο, να μπουκωθώ ξανά. Αυτή τη φορά με πατάτες και ζεστό μπιφτέκι! Κάπου εδώ θα ανοίξω μια ακόμη παρένθεση για να γράψω ότι το μπιφτέκι ήταν σωστά ψημένο, σερβιρισμένο στην ιδανική θερμοκρασία μα του έλειπε λίγο κανέλα που θα απογείωνε τη γεύση! Κατά τα άλλα μια πολύ καλή προσπάθεια που οι κριτές του “MasterChef” θα βαθμολογούσαν με 9½! Δε γινόταν να μη φάω ξανά και κάπως έτσι νομίζω πως το παράκανα...

Η συνέχεια μέχρι το σταθμό στη ΜΟΜΑ είναι ένα πολύ όμορφο κομμάτι του δάσους που όσοι έχουν την τύχη να περνούν μέρα από εκεί μαγεύονται από τα παιχνιδίσματα που κάνουν οι αχτίδες του ήλιου ανάμεσα στα δέντρα! Αγωνιστικά, το κομμάτι αυτό της διαδρομής σου επιτρέπει να κινηθείς αρκετά γρήγορα μόλις ξεμουδιάσουν λίγο τα πόδια σου από την ανηφόρα που προηγήθηκε. ΣΟΥ επιτρέπει, ΕΣΕΝΑ δηλαδή, γιατί εμένα το πολύ φαγητό με περιόρισε σε ένα ρυθμό πολύ χαλαρού τρεξίματος. Ένιωθα ότι δεν πήγαινα όπως θα ήθελα και απλά έδωσα χρόνο στο στομάχι μου να χωνέψει, λέμε τώρα, αυτά που είχα φάει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Στο σταθμό τσίμπησα και λίγο κομπόστα αφού το καθωσπρέπει γεύμα οφείλει να συνοδεύεται από επιδόρπιο! Ειλικρινά, δε γνωρίζω αν ήταν καλύτερα που συνέχισα να τρώω ή αν έπρεπε να σταματήσω μα φοβόμουν μήπως ξεμείνω από δυνάμεις.

Τα επόμενα χιλιόμετρα ως τη Ζαρκαδιά ήταν μια από τα ίδια και χειρότερα... Άρχισα να ανακατεύομαι με όλα τα επακόλουθα αυτού του φαινομένου. Από τη μια σκεφτόμουν πώς να διορθώσω αυτήν την κατάσταση και από την άλλη συνέχιζα να τρέχω όσο μπορούσα. Φτάνοντας στο σταθμό δεν είχα πολύ καλή διάθεση. Έκατσα και ήπια λίγη σόδα, ελπίζοντας πως θα βοηθούσε με τη χώνεψη. Προσπάθησα να φάω τραχανά μα οι κουταλιές μου ήταν μετρημένες σαν αυτές που δίνεις στα μωρά. “Μία για τον μπαμπά, μία για την μαμά και τελειώσαμε”! Καθώς ετοιμάστηκα να φύγω είδα τον Owen να έρχεται φανερά σε καλύτερη κατάσταση από αυτήν που τον άφησα. Τον συγχαίρω γιατί διακρίνω πως κάνει μεγάλη προσπάθεια και αναχωρούμε παρέα. Του είχα περιγράψει, από πριν, με κάθε λεπτομέρεια την ανηφόρα της Οξιάς ώστε να ξέρει τι τον περιμένει. Άλλωστε, την έχω ανεβοκατέβει ουκ ολίγες φορές. Τώρα που το σκέφτομαι, την έχω ανέβει περισσότερες απ’ όσες την έχω κατέβει. Τελοσπάντων... Ήξερε, λοιπόν, ο φίλος μου τι θ’ αντιμετώπιζε. Ανεβήκαμε μαζί, δίχως να σταματήσουμε πουθενά μα με ρυθμό αρκετά πεζοπορικό. Για μένα δεν υπήρχε λόγος να βιαστώ αφού ήδη ήμουν πολύ μπροστά σε σχέση με τον περσινό μου χρόνο. Ωστόσο, δεν υπήρχε και δυνατότητα να βιαστώ διότι σε όλη την ανηφόρα είχα αναγούλες και τάση για έμετο.

Στο τελείωμα της ανηφόρας, ζήτησα από το φίλο μου να φύγει μπροστά. Ήξερα πως έπρεπε να κάτσω και να ηρεμήσω λιγάκι. Και αυτό έκανα. Είχα να φάω καλά από τον σταθμό στο Άντερο και ένιωθα πως έπρεπε να αναπληρώσω τις δυνάμεις μου γι’ αυτό και αποφάσισα να χρησιμοποιήσω ένα τζελάκι. Η γεύση του με αηδίασε τόσο εκείνη τη στιγμή που ήθελα να το βγάλω όμως κρατήθηκα και έκανα υπομονή. Άρχισα να κατηφορίζω για Σίλη περπατώντας. Έπειτα από λίγο χοροπηδούσα λιγάκι και πριν το αντιληφθώ έτρεχα πάλι σαν το κατσίκι πάνω στις κροκάλες. Λίγο πριν φτάσω στον σταθμό βλέπω ξανά τον Owen. Είχε στρογγυλοκάτσει σε ένα βράχο, είχε βγάλει παπούτσι και κάλτσα και περιεργαζόταν την πατούσα του. “Θα εγκαταλείψω, έχω πρόβλημα με μια φουσκάλα” μου λέει και γίνομαι έξω φρενών! “Are you kidding me?” του απαντώ σε άπταιστα αγγλικο-αμερικάνικα. “Δεν υπάρχει περίπτωση, θα πάμε μαζί, δε σε αφήνω...” του λέω μα η άρνησή του είναι μεγαλύτερη. Τον προτρέπω να συνεχίσει όπως μπορεί μέχρι τον σταθμό, παρακάτω, ενώ εγώ θα πάω πριν από αυτόν να ενημερώσω τους εθελοντές ώστε να τον βοηθήσουν. Λίγο πριν αναχωρήσω από Σίλη βλέπω το φιλαράκι μου να έρχεται. Τον ρωτάω αν θέλει να περιμένω μα η απάντηση που παίρνω είναι ίδια με την προηγούμενη “Θα εγκαταλείψω...”. Τέτοια πράγματα θέλουν το χρόνο τους. Χρόνο για να αποφασίσεις αυτό που θες πραγματικά! Αυτό, λοιπόν, του υπενθυμίζω και τον συμβουλεύω να αφήσει να περιποιηθούν τη φουσκάλα του και να συνεχίσει.

Φεύγω, τρέχοντας με έναν ωραίο χαλαρό ρυθμό, ξέροντας πως το στομάχι μου είναι καλύτερα και οδεύοντας ολοταχώς για τον τερματισμό. Ακόμη δεν έχει ξεκινήσει να σουρουπώνει και είμαι πραγματικά περίεργος να δω τι θα γράψει το χρονόμετρο όταν φτάσω στο Παρανέστι. Για περίπου δέκα χιλιόμετρα συνεχίζω με αυτόν το ρυθμό κάνοντας σκέψεις για την επόμενη μέρα την οποία έχω υποσχεθεί στην οικογένειά μου. Έτσι είναι αυτά. Κάνεις αυτό που αγαπάς αλλά πρέπει να είσαι παρών και γι’ αυτούς που αγαπάς!

Και ‘κει που σκέφτομαι να ανάψω το φακό γιατί έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει, νάτος πάλι ο Owen με το δικό του φακό ήδη ανοιχτό να τρέχει λες και μόλις ξεκίνησε! “Μπράβο ρε σκύλε, πολύ χαίρομαι για ‘σένα, πάμε να τερματίσουμε μαζί δυνατά!” του λέω και συνεχίζουμε. Καθώς προσπερνάμε αρκετούς αθλητές του μεγάλου αγώνα και τους δίνουμε κουράγιο αναρωτιέμαι πώς νιώθει ο φίλος μου που βρίσκεται πιο πίσω και δε μιλάει καθόλου. Το μυαλό του έχει “κλειδώσει” στο τέρμα και είναι αποφασισμένος να τα δώσει όλα. Δε θέλω να είμαι εμπόδιο σ’ αυτήν την προσπάθειά του γι’αυτό και ετοιμάζομαι να του προτείνω αν θέλει να ανταγωνιστούμε ο ένας τον άλλον σε αυτά τα λιγοστά χιλιόμετρα που απομένουν ή αν επιθυμεί να τερματίσουμε παρέα. Αν επιλέξει ένα τετ α τετ μέχρι τέλους να ξέρει πως θα πρέπει να με κερδίσει πρώτα κι αυτό δεν θα είναι εύκολο ενώ αν επιλέξει το δεύτερο θα έχει να θυμάται για χρόνια αυτόν τον τερματισμό. Νομίζω πως εκείνη τη στιγμή και ο Owen σκεφτόταν το ίδιο ακριβώς διότι πριν προλάβω να πω κουβέντα μου ζήτησε να τερματίσουμε παρέα. Φυσικά και σεβάστηκα αυτό που ζήτησε αλλά το “ξεμπούκωμα” πριν το τέλος δεν το γλύτωσα αφού του ήρθε η φαεινή ιδέα να τερματίσουμε πριν το χρονόμετρο δείξει 13 ώρες!

Δώδεκα ώρες, πενήντα πέντε λεπτά, κάτι δευτερόλεπτα και ένα ασφάλτινο χιλιόμετρο να απομένει μέχρι το τέρμα! Όσο δεν έσφιξαν οι τετρακέφαλοί μου σε ολόκληρο τον αγώνα θα έσφιγγαν τώρα. Ρε που έμπλεξα με τους παλαβούς αλλά είμαι κι εγώ τραβάτε με κι ας κλαίω. Χέρι-χέρι με τον Owen τρέξαμε τα τελευταία 200 μέτρα κάνοντας ένα τρομερό σπριντ! Το χρονόμετρο έδειξε 13 ώρες, 1 λεπτό και...

...Και δεν πάει να @%$*%! και το χρονόμετρο, αυτόν τον αγώνα θα τον θυμάμαι για πολλά χρόνια!

Θεοχάρης Λεζπουρίδης

Photo copyright: Paranesti VFT, Πέτρος Γιάγκου