When, on the distant July 18, 2013, just a few days after my 46th birthday, I managed to reach the summit of Mont Blanc, my first high-altitude peak up to that point, I couldn't have imagined that I had ignited a fire that would smolder within me for eleven whole years, waiting for the right 'wind' to rekindle…

Όταν το μακρινό 2013, 18 Ιουλίου, λίγες μόνο ημέρες μετά από τα 46^α γενέθλια μου, κατάφερνα να ανέβω στην κορυφή του Mont Blanc, στην πρώτη μου κορυφή σε ψηλό υψόμετρο έως τότε, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι είχα ανάψει μια φωτιά, που για έντεκα ολόκληρα χρόνια σιγόκαιγε μέσα μου, περιμένοντας κατάλληλο “αέρα” να αναζωπυρωθεί…

Η διαδρομή ως εδώ δεν ήταν εύκολη. Ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Με θυμάμαι πολλές φορές να πέφτω, να σηκώνομαι, και βρίζοντας την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισα να ασχοληθώ με το ορεινό τρέξιμο, να συνεχίζω στα τυφλά την πορεία μου σε ένα αδιέξοδο. Μια πορεία της οποίας παρέκκλινα τόσες και τόσες φορές αναζητώντας μια σωτήρια διέξοδο χωρίς να ξέρω όμως ποια.

Ματαιοδοξία, εγωισμός ή μήπως κάτι άλλο;