“Δεν μπορείς να θέσεις όρια σε τίποτα, όσο περισσότερο ονειρεύεσαι τόσο μακρύτερα πηγαίνεις”, έχει πει ο Michael Phelps, ο μεγαλύτερος κολυμβητής όλων των εποχών. Κι όμως, στο δικό μας άθλημα, το ορεινό τρέξιμο και ειδικά στο ultra-trail, υπήρξαν αθλητές που πήγαν τόσο πολύ μακριά, ώστε δεκαετίες μετά τα ρεκόρ που πέτυχαν σε εμβληματικούς αγώνες να μένουν εκεί ψηλά, σαν μακρινά αστέρια στον ουρανό που λάμπουν χωρίς να μπορούμε να τα αγγίξουμε. Κορυφαίοι αθλητές τα στόχευσαν και προσπάθησαν σκληρά να τα καταρρίψουν, αλλά χωρίς μέχρι στιγμής να τα έχουν καταφέρει, δείγμα της τεράστιας αθλητικής αξίας των αθλητών που τα κρατούν και μάλιστα σε μακρινές εποχές, χωρίς την τεχνολογία του εξοπλισμού και την εξέλιξη της αθλητικής διατροφής και υποστήριξης που υπάρχει στις μέρες μας.

Το Western States 100 miler αποτελεί έναν από τους διασημότερους και πιο ιστορικούς αγώνες ultra-trail στον πλανήτη.  Η πολύ επιτυχημένη συμμετοχή του Αργύρη Παπαθανασόπουλου τον Ιούνιο του 2013, με την συνέντευξη που μας έδωσε πριν τρέξει αλλά και το μετά-αγωνιστικό του άρθρο, έδωσε την ευκαιρία στους φίλους του Advendure να μάθουν πολλές λεπτομέρειες για τον αγώνα και τις ιδιαιτερότητες του. Δυο αθλητές σύμβολα για το Western States - αλλά και την παγκόσμια κοινότητα των ultra - είναι ο Tim Twietmeyer (5 νίκες, 25 φορές κάτω από 24 ώρες) ο οποίος μάλιστα είναι πλέον και ο πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής του αγώνα, και  η Ann Trason (14 φορές νικήτρια και κάτοχος του ρεκόρ γυναικών μέχρι το 2012 που το κατέρριψε η Ellie Greenwood). Το 1995 αποτελεί ίσως την πιο αξιοσημείωτη χρονιά της ιστορίας του αγώνα τόσο γιατί οι καιρικές συνθήκες ήταν εξαιρετικά δυσμενείς και αλλόκοτες, όσο και γιατί διαδραματίσθηκε μια ιστορική και ανεπανάληπτη “μάχη” για την πρώτη θέση μεταξύ της Trason, του Twietmeyer και του Ινδιάνου Tarahumara Gabriel Bautista, με μια γυναίκα να διεκδικεί μέχρι το τέλος την πρώτη θέση της γενικής κατάταξης για πρώτη φορά στην ιστορία σε αγώνα υπεραπόστασης. Σας παρουσιάζουμε σήμερα το χρονικό του αγώνα μέσα από την “πένα” του Tim Twietmeyer, τόσο για να έρθει στο “φως” μια τέτοια ιστορική στιγμή, όσο και γιατί το κείμενο του Tim αναδεικνύει με μοναδικό τρόπο όλο το μεγαλείο, την μοναδικότητα αλλά και τις απίθανες συγκυρίες που παρουσιάζουν οι υπεραποστάσεις ως δρομικό αγώνισμα …

Σταματάω και κάθομαι σε μια πέτρα, ψηλά στα μονοπάτια του Παναχαϊκού, ατενίζοντας χαμηλά στον ορίζοντα την Πάτρα και την γέφυρα που ενώνει το Ρίο με το Αντίρριο. Ακολούθησα μια αγαπημένη διαδρομή που ξεκινά από τις παρυφές της πόλης και οδηγεί ψηλά στις ανεμογεννήτριες, που αγέρωχα στέκονται στην κορφή του βουνού. Τι αντίθεση αλήθεια με την δική μου κατάσταση, που μετά την δυνατή ανηφοριά και το έντονο τρέξιμο μόνο αγέρωχη δεν μπορείς να την χαρακτηρίσεις. Για άλλη μια φορά νιώθω εξοντωμένος. Και πρέπει να γυρίσω πίσω γρήγορα πριν νυχτώσει, αφού πάρω λίγη ενέργεια και πιώ δυο γουλιές νερό.