Σίγουρα αυτό που ξεχώρισε φέτος είναι ο πρώτος τερματισμός αθλήτριας στην ιστορία του αγώνα. Είναι σαφώς μια από τις κορυφαίες στιγμές του ultrarunning όλων των εποχών! Το γιασεμί που άνθισε στα δάση του Tennessee είναι η Βρετανίδα Jasmin Paris, η οποία μετά από μια συγκλονιστική προσπάθεια η οποία μας κράτησε σε αγωνία σχεδόν για 60 ώρες, κατάφερε να ακουμπήσει (η μάλλον να κρεμαστεί από αυτήν λόγω κούρασης) την κίτρινη σιδερένια μπάρα του τερματισμού, μόλις 99 δευτερόλεπτα πριν το cut-off του αγώνα, το οποίο είναι 60 ώρες. Για σκεφτείτε, 99 δευτερόλεπτα χώριζαν τον θρίαμβο από την καταστροφή, κάτι το οποίο το έχουμε δει ανάποδα στο παρελθόν, π.χ. στην ατυχή υπερπροσπάθεια του Gary Robbins to 2017. Το ρολόι έγραψε επίδοση 59:58:21, η οποία μάλιστα κέρδισε και έναν από τους μυστήριους τίτλους του Barkley, της πιο αργής επίδοσης τερματισμού του αγώνα όλων των εποχών! Η Βρετανίδα αθλήτρια φυσικά μόνο τυχαία δεν είναι έχοντας ήδη ρεκόρ σε θρυλικούς αγώνες και FKT, όπως τα Montane Spine Race των 268 μιλίων, Bob Graham Round και Ramsay Round! Το 2022 μπήκε για πρώτη φορά στο Barkley και κατάφερε να τερματίσει το Fun Race σε 39.49 (3 κύκλοι κάτω από 40 ώρες), το 2023 έγινε η δεύτερη γυναίκα στην ιστορία που έφτασε στον 4o κύκλο (η πρώτη ήταν η Sue Johnston to 2001) αλλά δεν κατάφερε να τον ολοκληρώσει στο όριο των 48 ωρών και βγήκε εκτός αγώνα (συμπλήρωσε όμως για δεύτερη συνεχόμενη φορά το Fun Race και μάλιστα με βελτιωμένο χρόνο, 35.40) και φέτος κατάφερε αυτό για το οποίο κάποτε ο Lazarus Lake είχε πει “no way”, δηλαδή να τερματίσει γυναίκα το Barkley. Chapeaux που λένε και οι Γάλλοι!

Μερικά χρόνια πριν, είχαμε κάνει ένα μεγάλο αφιέρωμα σε αυτή την καταπληκτική γυναίκα, μητέρα και αθλήτρια, το οποίο αξίζει να το διαβάσετε, τώρα που κατέκτησε το holy grail της στα δάση του Tennessee και έγινε ευρύτερα γνωστή.

Να επισημάνουμε εδώ ότι ένα από τα πολλά παράξενα του Barkley είναι ότι δεν δίνεται η λίστα αυτών που ξεκίνησαν τον αγώνα με την εκκίνηση. Μερικές φορές και καθόλου. Μάλιστα ο περίφημος Kieth Dunn που με τα twitt του ενημερώνει για την εξέλιξη του αγώνα, στους δυο πρώτους κύκλους αναφέρεται στους αθλητές με χαρακτηριστικά τους (π.χ. ο ψηλός με τη γενειάδα που πέρασε το Tower ή η μικροκαμωμένη Ευρωπαία που κατέβηκε το ratjaw κτλ). Προκύπτει λοιπόν, ώρες μετά τον αγώνα, ότι έτρεχαν τουλάχιστον άλλες δυο γυναίκες στον αγώνα, η Αμερικανίδες Kelly Halpin και Lisa McFadden που βγήκαν εκτός κάπου στο 2ο κύκλο.

Φυσικά, οι χρόνοι τερματισμού στο Barkley δεν παίζουν τον ρόλο που έχουν σε άλλους αγώνες υπεραπόστασης, μιας και μόνο ο τερματισμός αποτελεί κατόρθωμα. Φέτος όμως, με τέσσερεις ακόμη άντρες αθλητές – εκτός της Jasmin Paris -να ακουμπούν εμπρόθεσμα την κίτρινη μπάρα του τερματισμού, αυτό άλλαξε λίγο. Προφανώς άλλο ένα ρεκόρ, μιας και για πρώτη φορά στην ιστορία έχουμε πέντε αθλητές να τερματίζουν.

Με μια σταθερή και υπολογισμένη κούρσα ο Ουκρανός αθλητής (μένει μόνιμα στον Καναδά) Ihor Verys, με την πρώτη του κιόλας προσπάθεια στο Barkley τερμάτισε σε χρόνο 58:44:59, πάνω από μία ώρα κάτω από το cut-off. Μόλις τερμάτισε είπε στον Laz: “Ίσως πρέπει να σκεφτείς να προσθέσεις ένα κύκλο ακόμη”.

Περίπου μισή ώρα αργότερα έφτασε στον τερματισμό ο Αμερικανός John Kelly, σε χρόνο 59:15:38. Ήταν ο τρίτος τερματισμός του, μετά το 59:30:53 του 2017 και το 58.42.23 πέρσι.

O επόμενος αθλητής που “νίκησε” φέτος το Barkley είναι ένα βετεράνος των υπεραποστάσεων και των FKT, ο Αμερικανός Jared Campbell, o οποίος με χρόνο 59:30:32, πέτυχε ένα εκπληκτικό ρεκόρ με τέσσερεις τερματισμούς του αγώνα. Κανένας άλλος δεν το έχει πετύχει. Ο Jared, εκτός από τις αθλητικές και ψυχικές του δυνάμεις μας χάρισε και μια μοναδική στιγμή αθλητικής άμιλλας, καθώς αυτός και η Jasmin Paris βρέθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα μεταξύ 4ου και 5ου κύκλου και έπρεπε να αποφασίσουν τη φορά που θα ακολουθήσουν, η οποία παίζει και αυτή το ρόλο της (η δεξιόστροφη θεωρείται πιο βατή). Ο Jared Campbell λοιπόν άφησε πρώτη τη Jasmin Paris να διαλέξει κατεύθυνση και αφού αυτή επέλεξε την δεξιόστροφη, αυτός (με βάση τον κανόνα που έχει εδώ και χρόνια βάλει ο Lazarus Lake για να δυσκολέψει τον αγώνα όταν δυο αθλητές είναι να φύγουν ταυτόχρονα στον 5ο κύκλο) έφυγε αριστερόστροφα. Τερματίζοντας είπε στον Laz: “Αυτό το νέο κομμάτι είναι βάναυσο. Είσαι κακός άνθρωπος”.

Ο τελευταίος αθλητής που φέτος δάμασε το θηρίο είναι ένας Ζεοζηλανδός αθλητής, ο Greig Hamilton, ο οποίος τερμάτισε σε χρόνο 59:38:42!

Ο φετινός αγώνας όμως είχε και άλλα ρεκόρ:

• To Fun Run, δηλαδή τη συμπλήρωση τριών κύκλων σε λιγότερο από 40 ώρες, το πέτυχαν φέτος 12 αθλητές, οι περισσότεροι στην ιστορία του αγώνα: Albert Herrero Casas, Maxime Gauduin, Greig Hamilton, Jared Campbell, Sebastien Raichon , John Kelly, Jasmin Paris, Damian Hall, Ihor Verys , Tomokazu Ihara, Thomas Dunkerbeck και Guillaume Calmettes.
• Στον τέταρτο κύκλο μπήκαν δέκα αθλητές, επίσης ρεκόρ για τον αγώνα: Albert Herrero Casas, Maxime Gauduin, Greig Hamilton, Jared Campbell, Sebastien Raichon , John Kelly, Jasmin Paris, Damian Hall, Ihor Verys και. Tomokazu Ihara
• Επτά αθλητές συνέχισαν και στον τελευταίο και κρίσιμο πέμπτο κύκλο, φυσικά και αυτό ρεκόρ για τον αγώνα: John Kelly, Ihor Verys, Greig Hamilton, Damian Hall, JaredCampbell, Sebastien Raichon και φυσικά η Jasmin Paris.

Για την ιστορία να πούμε ότι φέτος η εκκίνηση δόθηκε στις 05.17 το πρωί, ώρα Tennessee, αν και λίγες ώρες πριν μια σειρήνα έκανε τους πάντες να πεταχτούν και να αρχίσουν να ετοιμάζονται. False alarm που λένε και πέρα από τον Ατλαντικό, μιας η τρομπέτα του Lazarus Lake μια ώρα πριν την εκκίνηση και το άναμα του τσιγάρου του την ώρα “μηδέν” είναι η πραγματικότητα που ξεκινάει κάθε χρονιά το Barkley.

Είναι σημαντικό ότι ο πρώτος άνθρωπος που τερμάτισε το Barkley ήταν Βρετανός, ο ο Mark Williams το μακρινό 1995, με χρόνο 59:28:48. Βρετανίδα όμως είναι και η πρώτη γυναίκα, η Jasmin Paris φέτος. Μεγάλη παράδοση αυτή η χώρα στις υπεραποστάσεις, αφήνει για πάντα τη σφραγίδα της και στο Barkley!

Tέλος, να επισημάνουμε, ότι ο Lazarus Lake, εμπνευστής και ο άνθρωπος που δημιούργησε και “τρέχει” αυτό τον απίστευτο αγώνα, μπήκε πέρσι σαν 24ο μέλος στο American Ultrarunning Hall of Fame, κάτι που σίγουρα το άξιζε. Το όνομα του μπήκε επάξια δίπλα σε τεράστια ονόματα της Αμερικανικής σκηνής των ultra αγώνων!

Με τον φετινό αγώνα ο αριθμός των τερματισμών στην πολυετή ιστορία του γίνεται 26, ενώ μόλις 20 είναι αυτοί που βγήκαν νικητές στην μάχη με το τέρας:

• 1995 Mark Williams 59:28:48
• 2001 David Horton 58:21:00, Blake Wood 58:21:01
• 2003 Ted “Cave Dog” Keizer 56:57:52
• 2004 Mike Tilden 57:25:18, Jim Nelson 57:28:25
• 2008 Brian Robinson 55:42:27
• 2009 Andrew Thompson 57:37:19
• 2010 Jonathan Basham 59:18:44
• 2011 Brett Maune (1) 57:13:33
• 2012 Brett Maune (2) 52:03:08 ρεκόρ, Jared Campbell (1) 56:00:16, John Fegyveresi 59:41:21
• 2013 Nick Hollon 57:39:24, Travis Wildeboer 58:41:45
• 2014 Jared Campbell (2) 57:53:20
• 2016 Jared Campbell (3) 59:32:30
• 2017 John Kelly 59:30:53
• 2023 Aurélien Sanchez 58.23.12, John Kelly (2) 58.42.23, Karel Sabbe 59.53.33
• 2024 Ihor Verys 58:44:59 , John Kelly (3) 59.15.38, Jared Campbell (4) 59:30:32, Greig Hamilton 59:38:42, Jasmin Paris 59:58:21

Φέτος, ζήσαμε ίσως την πιο σπουδαία διοργάνωση του Barkley. 60 ώρες αγωνίας, συγκίνησης, χαράς αλλά και γέλιου μέσα από τα ποστ του Keith Dunn και την εξέλιξη του αγώνα. Είναι ο αγώνας που ίσως περισσότερο από κάθε άλλον μας μεταφέρει για λίγο στις ρίζες του ultrarunning και της ατόφιας περιπέτειας. Φαίνεται όμως, μετά τις δυο τελευταίες χρονιές με τους πολλούς τερματισμούς, ότι αρχίζει ίσως και χάνει λίγο αυτό για το οποίο είναι τόσο ξεχωριστός όλα αυτά τα χρόνια. Την δυσκολία να φτάσει κανείς στο τέρμα. Ο καιρός που ήταν εξαιρετικός, η ανάλυση που γίνεται πλέον για τη διαδρομή και τα μυστικά της από τα social media, η εμπειρία που έχουν αθλητές που το έχουν δοκιμάσει πολλές φορές, οι ομάδες αθλητών που φτιάχνονται από τον πρώτο κιόλας κύκλο και πάνε μαζί όσο μπορούν, το ότι πλέον μπορούν να κατασκηνώσουν και να προπονηθούν ακόμη και ένα μήνα πριν τον αγώνα στο πάρκο (κάτι που παλιά δεν επιτρεπόταν), και άλλοι παράγοντες μειώνουν σταδιακά τη δυσκολία του. Είμαστε σίγουροι ότι ο Laz θα το έχει δει ήδη και θα φροντίσει με extra πινελιές δυσκολίας όπως έκανε πάντα να διατηρήσει το πνεύμα της μεγάλης περιπέτειας που ελάχιστοι καταφέρνουν!

ΥΓ ... Αν το ultra-trail ήταν η Γη, τότε οι δυο πόλoι θα ήταν το UTMB και το Barkley! Για σκεφτείτε .. το UTMB είναι μια μηχανή marketing και promotion, δικτυωμένο παντού με αγώνες, με τρομερό live-streaming και μετάδοση, με χιλιάδες αθλητές να συμμετέχουν, με όλη την περιοχή που περιλαμβάνει τρεις χώρες στο πόδι τη μέρα του αγώνα και στον τερματισμό χιλιάδες να ζητωκραυγάζουν. Από την άλλη ένας αγώνας που κινείται από την αρχή σε ένα πλαίσιο μυστηρίου και που ούτε καν γνωρίζει κανείς ποιοι και πόσοι τρέχουν τουλάχιστον μέχρι το τέλος της πρώτης ημέρας, με ελάχιστους συμμετέχοντες αθλητές, χωρίς δικό του marketing, χωρίς κόσμο να ενθαρρύνει τους αθλητές στη διαδρομή, χωρίς web-site, χωρίς συγκεκριμένη ώρα εκκίνησης και με έναν τύπο, τον Kieth Dunn, από τα twitt του οποίου κρέμονται οι χιλιάδες που το παρακολουθούν στον πλανήτη ώστε να μάθουν νέα, ενώ στατιστικά και άλλα χρήσιμα τα γνωρίζουμε από χρήστες του διαδικτύου που έχουν μεράκι με αυτό που λέγεται Barkley! Δεν ξέρω αν αυτοί που είχαν συνδεθεί σε όλο τον πλανήτη και αγωνιούσαν για τα κρίσιμα τελευταία δευτερόλεπτα της Jasmin Paris ήταν ίδιοι σε μέγεθος με αυτούς που περίμεναν να τερματίσει η Courtney Dauwalter στο UTMB, αλλά σίγουρα θα συγκινήθηκαν περισσότερο με το “θαύμα” του Tennessee. Γιατί όλοι μας ζήσαμε – έστω και διαδικτυακά – μια από τις μεγαλύτερες στιγμές στην ιστορία των υπεραποστάσεων. Και αυτό συμβαίνει σπάνια. Και συνέβη στον μυστήριο αγώνα .. στον “άλλο πόλο” ..

Δημήτρης Τρουπής