ROUT 2012 100 miler: Ένα σκληρό μάθημα και μια υπόσχεση… Κύριο

“Παρακολουθώντας για χρόνια την Αμερικάνικη σκηνή mountain running, ήθελα κάποτε να ζήσω την απόλυτη πρόκληση ενός 100 miler”, έγραφα στο κείμενο μου μετά το πρώτο μου τερματισμό στο ROUT πίσω στο 2010. Η στιγμή αυτή ήρθε και πέρασε, όπως και ο δεύτερος τερματισμός μου στον αγώνα του 2011, αφήνοντας καταπληκτικές  αναμνήσεις, πανέμορφες εικόνες, φιλίες και συναισθήματα αλλά και πολύ καλές επιδόσεις, ιδιαίτερα την δεύτερη χρονιά.

Ξέρετε, μερικές φορές η επιτυχία στην επίτευξη κάποιων στόχων δεν σε αφήνει να δεις κάποια πράγματα ξεκάθαρα. Ο άνετος τερματισμός - και μάλιστα συνοδευόμενος με πολύ καλές επιδόσεις - για δυο χρονιές επέδρασε στο μυαλό μου ως αντιπερισπασμός που δεν με άφησε να εφαρμόσω και τις τρείς βασικές αρχές που ένας τέτοιου μεγέθους αγώνας περιέχει. Την υπομονή, τον σεβασμό και την ταπεινότητα μπροστά στην απόσταση. Δεν αρκεί η πολύ καλή φυσική κατάσταση, ούτε φυσικά το να αισθάνεται κάποιος άτρωτος. Πολλά τα παραδείγματα ταπείνωσης σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ο πολύ μεγάλος Αμερικανός πρωταθλητής αγώνων ultra-trail Karl Meltzer τονίζει: “You haven’t experienced ultrarunning until you complete 100 miles. It’s so much harder than 50, almost like three 50 milers, and it throws everything at you”. Και ναι, έχει απόλυτο δίκιο. H απόσταση αυτή σε “πολεμάει”, σε “φθείρει” σωματικά και ταυτόχρονα λίγο-λίγο σου αποδομεί την ψυχολογία και σε βυθίζει στην αγωνία και την αρνητική σκέψη χωρίς να το καταλάβεις, αν δεν έχεις πάντα στο μυαλό σου και τις τρείς βασικές αρχές που προανέφερα.

Οι αγώνες αυτής της απόστασης είναι κάτι καινούργιο για την χώρα μας με τον ROUT να είναι ο μοναδικός, μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Κατά συνέπεια, ακόμη και ένας αθλητής που έχει τρέξει 3-4 ή και 5 φορές αυτήν την απόσταση (μαζί με κάποιον αγώνα στο εξωτερικό) είναι εντελώς άπειρος στην διαχείριση της. Στην Αμερική – την Μέκκα των 100 μιλίων - συνηθίζουν να λένε ότι για να θεωρηθείς έμπειρος αθλητής πρέπει να έχεις ολοκληρώσει με επιτυχία τουλάχιστον 10-12 αγώνες. Και η εμπειρία που συζητάμε σήμερα έχει κυρίως να κάνει με το πώς θα διαχειριστείς το απρόβλεπτο, το λάθος, την ατυχία. Στο δικό μου φετινό παράδειγμα, είχα όπως κάνω πάντα σεβασμό και ταπεινότητα μπροστά στην απόσταση, αλλά δεν είχα υπομονή και δεν υπολόγισα νωρίς στον αγώνα ότι μόλις 3 μήνες πριν είχα ολοκληρώσει έναν σκληρότατο αγώνα 100 χιλιομέτρων (Olympus Mythical Trail), και μάλιστα ξεπερνώντας μια πολύ δύσκολη αφυδάτωση που παραλίγο να μου στοιχίσει πολύ. Δυο αγώνες τέτοιας δυσκολίας σε ένα τρίμηνο και μάλιστα τρέχοντας τους στο 100% είναι παιχνίδι με την φωτιά. Και άλλοι συναθλητές το διαπίστωσαν τρέχοντας με δυσκολίες και εγκαταλείψεις στο Σπάρταθλο αλλά και στο ROUT. Στον Όλυμπο μέτρησε η εμπειρία, τώρα έλλειψε η υπομονή.

Αποτελεί μεγάλο λάθος να μπει ο αθλητής σε αγώνα 100 μιλίων με σκεπτικό κούρσας, μιας και το τεράστιο μήκος σε συνδυασμό με την υψομετρική (θετική και αρνητική) αποτελούν χαρακτηριστικά που διαχωρίζουν σημαντικά αυτούς τους αγώνες από οποιονδήποτε άλλον αγώνα.  Ακόμη περισσότερο συνυπολογίζοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ROUT με την αραιή τροφοδοσία των 6 σταθμών και τις συνθήκες απομόνωσης κατά μήκος της διαδρομής. Τρέχοντας σε συνθήκες racing (κούρσας), χάνεις εύκολα το στοιχείο της υπομονής και κατά συνέπεια αρχίζουν οι λάθος επιλογές σε όλες τις μικρολεπτομέρειες που κρίνουν το αποτέλεσμα. Είτε είναι η τροφοδοσία, είτε η ενυδάτωση είτε τέλος κάποιες σωματικές ενδείξεις που δείχνουν ότι κάτι δεν πάει τόσο καλά όσο θα έπρεπε. Στην δική μου περίπτωση υποτίμησα κάποιες μυϊκές συσπάσεις στα πόδια που άρχισαν γύρω στο 62ο χιλιόμετρο, συνεχίζοντας να πιέζω τον ρυθμό, με αποτέλεσμα γρήγορα να εξελιχθούν σε δυνατές κράμπες που δεν μου επέτρεψαν να συνεχίσω – όπως θα ήθελα – τον αγώνα.

 Η παράβλεψη των τριών βασικών χαρακτηριστικών που προανέφερα γίνεται φυσικά στο υποσυνείδητο.  Η φιλοσοφία που δεν ακολούθησα και κρίνω ότι είναι βασική για την διαχείριση τέτοιου μεγέθους αγώνα είναι ότι πρέπει να θυσιάσεις κάποια λεπτά τρεξίματος και ανταγωνισμού με τον εαυτό σου και τον αγωνα ώστε να κάνεις ένα βήμα πίσω και να λύσεις προβλήματα πριν αυτά γίνουν απροσπέλαστα. Η έλλειψη υπομονής καμουφλάρει μερικές φορές ζητήματα που όταν προκύψουν δημιουργούν συνθήκες εγκατάλειψης. Πιστέψτε με, θέλει πολύ μεγάλη εμπειρία για να το διαχειριστείς αυτό. Όταν τερματίζεις επί χρόνια αρκετά ultra και μάλιστα αυτόν τον δύσκολο αγώνα δυο φορές σε απροβλημάτιστο ρυθμό, ξεκινάς με την πεποίθηση ότι αρκεί η πολύ καλή και δυνατή προετοιμασία και φυσική κατάσταση για να σε πάει εύκολα στον τερματισμό. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο και εγώ το έμαθα “the hard way” που λένε και οι Αμερικανοί. Εγκαταλείποντας…

Και εφόσον το θέμα είναι μια εγκατάλειψη, είναι γεγονός ότι πολλές συζητήσεις γίνονται σχετικά με το πότε ο αθλητής εγκαταλείπει έναν αγώνα. Δοθείσης της ευκαιρίας, αξίζει να δούμε ποιό είναι εκείνο το όριο στο οποίο θα πάρει ο αθλητής την απόφαση εγκατάλειψης. Μέσα από ποιά διαδικασία αποφασίζει να διακόψει την προσπάθεια. Γιατί μερικές φορές το ξεπερνάει και οδηγεί την υγεία του σε σοβαρή ζημιά, ενώ άλλες σταματά και αποφεύγει προβλήματα;

Μήπως στην προσέγγιση του ορίου αυτού θα πρέπει να μην βασιστούμε στο μυαλό μας, το οποίο μπορεί να το καθοδηγήσουμε να αγνοήσει τον κίνδυνο και να μας κάνει να πιστέψουμε οτιδήποτε (π.χ. έναν δυνατό τερματισμό), αλλά να εμπιστευτούμε το σώμα μας και τις λειτουργίες του που ίσως είναι "εξυπνότερες" απ'ότι πιστεύει το εγωιστικό μυαλό μας;

Προσωπικά τείνω να πιστέψω ότι την κρίσιμη ώρα της απόφασης (και ενώ είμαστε σε μια δύσκολη στιγμή), με κάποιο τρόπο οριοθετούμε και υπολογίζουμε υποσυνείδητα ένα λόγο ρίσκου/επιβράβευσης της συνέχισης της προσπάθειας, ώστε να δούμε αν "αξίζει τελικά τον κόπο" να συνεχίσουμε. Φυσικά αναφέρομαι σε προβλήματα που ο λόγος αυτός έχει έννοια και όχι φυσικά σε σοβαρά προβλήματα υγείας που θα προκύψουν (θλάσεις, ναυτία, υποθερμία, υπογλυκαιμία, αίμα στα ούρα κτλ..).

Πολλές φορές όταν πονάμε, δεν είναι ο πόνος που μας κάνει να εγκαταλείψουμε, αλλά κυρίως ο φόβος του να πάθουμε μια μεγάλη ζημιά συνεχίζοντας που θα μας αποτρέψει από αυτό που αγαπάμε για πολύ καιρό...τροφή για σκέψη και προβληματισμό!

Όποια βέβαια και είναι η αιτία, η εγκατάλειψη πάντα πονάει. Όσο και να βασίζεται στην λογική η απόφαση να αφήσεις έναν αγώνα και μάλιστα με την ομορφιά που χαρακτηρίζει το ROUT, χάνεις πολλά συναισθήματα και εικόνες που δύσκολα βρίσκεις αλλού. Παρότι λοιπόν η απόφαση μου ήταν καθαρά αποτέλεσμα λογικής σκέψης και επεξεργασίας και όχι αυθόρμητη – προσπάθησα αρκετά να ξεπεράσω το πρόβλημα αλλά όταν είδα ότι συνεχίζει δεν θέλησα να μπω στην νύχτα και σε απομονωμένες περιοχές με μυϊκά προβλήματα και αβεβαιότητα – νιώθω ότι αποκόμισα ένα σημαντικό κέρδος. Νέα γνώση και σημαντική εμπειρία διαχείρισης που σίγουρα θα χρησιμοποιήσω σε μελλοντικούς αγώνες 100 μιλίων. Κατάλαβα ότι η αντιμετώπιση “αν το θες πάρα πολύ θα το πετύχεις” δεν ισχύει σε τέτοιους αγώνες. Μερικές παράμετροι – ίσως όχι απόλυτα ελεγχόμενες από εμάς μερικές φορές - μπορεί να σε βγάλουν εκτός, αλλά έχοντας κατά νου τις τρείς αρχές που προανέφερα, μπορείς να αυξήσεις σημαντικά τις πιθανότητες επιτυχίας. Δεν είναι και λίγο αυτό νομίζω και αποτελεί την συμβουλή μου για μελλοντικούς διεκδικητές του “δισκοπότηρου” της Ροδόπης.

Λοιπόν, τελικά άξιζε το ταξίδι; Μονόδρομος η απάντηση. Φυσικά και άξιζε. Η απόφαση μου – πριν χρόνια - να μπω σε αγώνες τέτοιας δυσκολίας και μεγέθους είχε να κάνει από την αρχή με την  προσπάθεια να εξερευνήσω και γιατί όχι να βελτιώνω τα όρια μου, την αναμέτρηση μέσα στην φύση, την συλλογή εμπειριών και συναισθημάτων και την αυτογνωσία που θα μπορούσε να μου προσφέρει κάθε κατάσταση που θα προέκυπτε. Μέσα απο πιθανές αποτυχίες μαθαίνεις, φτάνει να αναλύσεις βαθιά το τι έφταιξε. Όσο αφορά τον ROUT, είναι μεγάλο σχολείο. Με έχει μάθει σημαντικά πράγματα και από την καλή και από την ανάποδη. Με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο. Έμαθα να είμαι ταπεινός μπροστά στην φύση και τις δυσκολίες, να βασίζομαι σε λογικές αποφάσεις, φέτος διαπίστωσα και το πόσο κρίσιμο στοιχείο είναι η υπομονή. Το κυριότερο όμως είναι ότι με έμαθε να σέβομαι. Να σέβομαι τους συναθλητές μου, την φύση, το ίδιο μου το σώμα, τους διοργανωτές και τους εθελοντές που πασχίζουν να μας προσφέρουν τις ιδανικότερες συνθήκες για να πραγματοποιήσουμε τα αθλητικά όνειρα μας.

Τελευταίο αλλά ίσως το σημαντικότερο. Ο αγώνας αυτός μου πρόσφερε και πάλι απίστευτα συναισθήματα. Τα 1-2 χιλιόμετρα που διένυα κάθε φορά που συνόδευα έναν φίλο στον τερματισμό ήτανε μια διαδρομή συγκίνησης και μεγάλης χαράς μαζί με εναν συναθλητή που εκπλήρωνε ενα μεγάλο όνειρο. Είδα φέτος το γεγονός από μια άλλη οπτική γωνία, και μπορώ να πω ότι τώρα νιώθω ακόμη πιο δεμένος με το ROUT και την πανέμορφη Ροδόπη. Ακόμη πιο κοντά στα αδέρφια που στεκόμαστε κάθε φορά στην εκκίνηση μέσα στην νύχτα, ακόμη πιο κοντά στον Λάζαρο, τον Χρήστο και τον Ηλία που μας δίνουν την δυνατότητα να ονειρευτούμε, ακόμη πιο κοντά στα παιδιά των σταθμών, των επικοινωνιών, της διάσωσης και όλων όσων βοηθούν εθελοντικά από καρδιάς…

 … όλων αυτών που μας δίνουν εντέλει την δυνατότητα "πάνω σε μονοπάτια τραχιά, κάτω από αστραπές και κοπάδια απ’αστέρια, να γεννηθούμε ψηλότερα", όπως λέει και ο ποιητής…

 

Υπόσχομαι να ξαναγυρίσω σοφότερος…

 


 

 

 

 

 

  Δημήτρης Τρουπής

Δημήτρης Τρουπής

Κατάγεται από το Ξυλόκαστρο Κορινθίας και ζει μόνιμα στην Πάτρα. Συμμετείχε στην συντακτική ομάδα του Adventure Zone από το 2009, ενώ μαζί με τον Τάκη Τσογκαράκη ίδρυσαν και "τρέχουν" το Advendure.  Το τρέξιμο στα μονοπάτια των βουνών και η μεταφορά εικόνων και συναισθημάτων μέσα από τα άρθρα του αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του. Παθιάζεται με τους αγώνες ορεινού τρεξίματος, υπεραντοχής και  περιπέτειας. Έχει πολλές συμμετοχές και διακρίσεις σε αγώνες ορεινού τρεξίματος όλων των αποστάσεων, με έμφαση στους αγώνες ultra trail.  Θεωρεί ότι το τρέξιμο και η πεζοπορία στη φύση είναι μια εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου, μας φέρνει πιο κοντά σε αυτήν και μας κάνει να αγαπήσουμε περισσότερο το περιβάλλον.

www.advendure.com

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ