[Advendure]: Πως ξεκίνησε αυτή η “περιπέτεια” του τρεξίματος για σένα Βασίλη; Τι άλλαξε – αν άλλαξε – στη διαδρομή; Πως βλέπεις το τρέξιμο τώρα σε σχέση με το 2015;

[Βασίλης Κουμανάκος]: Το τρέξιμο μπήκε “τυχαία” στη ζωή μου, όπως όλα τα πράγματα που μου συμβαίνουν. Κι εξηγούμαι: δεν πιστεύω στην τύχη. Πάντα κρυφοκοιτούσα τους δρομείς, όπου κι αν τους συναντούσα. Πάντα πίστευα πως είναι πολυτέλεια να πηγαίνεις γυμναστήριο ή να βρίσκεις χρόνο για εξορμήσεις στη φύση. Κι αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος…. Κυνηγούσα όλα όσα μάς δείχνει η κοινωνία ως απαραίτητα… Οπότε, όταν μου είπε η διατροφολόγος μου, αφού είχα χάσει τα πρώτα κιλά, να ξεκινήσω το περπατοτρέξιμο, χάρηκα και ξεκίνησα. Το ένα έφερε το άλλο, ως συνήθως, και βρέθηκα μετά από έξι μήνες στο Μαραθώνα, στην εκκίνηση της Kλασσικής. Από τότε, το Νοέμβρη του 2015, ότι κι αν κάνω, όπου κι αν τρέχω, τη δεύτερη Κυριακή - κάθε Νοέμβρη - είναι σίγουρο πως θα σταθώ λίγο πριν τον Τύμβο, να ξαναζήσω τη γιορτή. Σαν παλιά ελληνική ταινία: κάθε φορά που τη ξανά-βλέπεις θυμάσαι πώς ένιωσες αλλά τα βλέπεις και διαφορετικά, μέσα από τα “φίλτρα” που προσθέτει η εμπειρία της ζωής.

[Advendure]: Το 2018 αποφασίζεις και μπαίνεις στο εξαιρετικά απαιτητικό Marathon des Sables στην έρημο Σαχάρα και το τερματίζεις. Δύσκολη αρχή στις υπεραποστάσεις σίγουρα. Γιατί αυτός ο αγώνας και πόσο σε βοήθησε στη μετέπειτα δρομική σου πορεία και φιλοσοφία αυτός ο τερματισμός.

[Βασίλης Κουμανάκος]: MDS…. Τρία γράμματα, ένας αγώνας…. Για άλλους όνειρο ζωής, για κάποιους “εκδρομή”, για μένα εμπειρία ζωής. Όταν ξεκίνησα να τρέχω, διάβαζα πολύ, για το τρέξιμο. Sites και βιβλία. Γενικώς διαβάζω. Με ότι κι αν καταπιάνομαι μ’ αρέσει να ψάχνω τα πάντα. Κάπως βρέθηκε μπροστά μου ένα άρθρο, για έναν δρομέα, που έκανε προετοιμασία για τον συγκεκριμένο αγώνα. Με παραξένεψε ο τρόπος προπόνησης: σε διάδρομο, με το back pack στην πλάτη, μπροστά από το αναμμένο τζάκι και το a/c να δουλεύει φουλ στο ζεστό. Ε, δεν ήθελα πολύ. Ξεκίνησα να ψάχνω. Εκείνη την περίοδο, άνοιξη του 2016, έτρεξαν και δυο Έλληνες στη Σαχάρα: ο Τόλης Βυζαρέλης κι ο Δημήτρης Κασίμης. Τους παρακολουθούσα. Κάθε απόγευμα περίμενα να διαβάσω νέα τους. Μόλις επέστρεψαν διάβασα και τις συνεντεύξεις που έδωσαν. Αυτό ήταν! Το καλοκαίρι επικοινώνησα με τον Δημήτρη. Έψαξα και τον βρήκα. Τις πρώτες δυο φορές που του ζήτησα να με προπονήσει για τον συγκεκριμένο αγώνα μου αρνήθηκε. Δεν το έβαλα κάτω, όμως. Τον κάλεσα και τρίτη φορά στο τηλέφωνο. Τελικά, δέχτηκε να με συναντήσει το φθινόπωρο. “Έχεις πείσμα. Αυτό θα σε βοηθήσει να τερματίσεις” είπε. (Κι από τότε, τον Νοέμβρη του 2016, κάθε μήνα, μού στέλνει το “ευαγγέλιο”, το πρόγραμμα προπόνησης.) 75 εβδομάδες προπονήσεων. Δε μπορώ ακόμα να πιστέψω πώς βγήκε η προετοιμασία. Δεν έχω μπορέσει να “ανοίξω” -ακόμα και σήμερα - τις διαδρομές στο ρολόι, να ρίξω μια ματιά. Το μόνο που θυμάμαι από τις μέρες του αγώνα, με όλα τα ευτράπελα που μπορούν να συμβούν μέσα σε ένα δεκαήμερο στην έρημο, είναι οι οδηγίες του Δημήτρη για το ρυθμό και τη διατροφή και το πόσο πολύ το ήθελα. Γιατί… αυτό έπαιξε τον πιο καθοριστικό ρόλο: πως το ήθελα πολύ. Μπορεί να έφταιγαν οι ταινίες που έβλεπα μικρός και τα βιβλία που διάβαζα για τη λεγεώνα των ξένων. (Ο Patrick, εμπνευστής και διοργανωτής του αγώνα ήταν μέλος της λεγεώνας).

[Advendure]: “Οι αγώνες τελειώνουν, το τρέξιμο όχι” .. διάβασα πρόσφατα αυτό σε ένα post σου και μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Είμαστε της ίδιας φιλοσοφίας μάλλον, αλλά θα ήθελα να μου το αναλύσεις λίγο περισσότερο.

[Βασίλης Κουμανάκος]: Μπαίνοντας πιο “βαθιά” στο δρομικό κίνημα της χώρας και συμμετέχοντας σε διάφορους αγώνες, έρχεσαι σε επαφή με πολλούς δρομείς. Δρομείς έγραψα; Ο καθένας αυτοπροσδιορίζεται όπως θέλει, όπως σε όλα τα πράγματα στη χώρα που ζούμε: δρομέας, αθλητής, αθλούμενους δρομέας υγείας, δρομέας υπεραποστάσεων κτλ. Παρατηρώντας πρόσωπα και καταστάσεις κατέληξα στο συμπέρασμα πως και η “φυλή του τρεξίματος” αποτελεί άλλον ένα μικρόκοσμο. Άνθρωποι με διαφορετική αφετηρία, με διαφορετική νοοτροπία και για διαφορετικούς λόγους, στεκόμαστε μαζί στην εκκίνηση κάποιου αγώνα με τον ίδιο σκοπό: να τερματίσουμε. Και Τερματίζουμε! Από εκεί και πέρα, το πώς διαχειρίζεται ο καθένας αυτόν τον τερματισμό είναι προσωπική επιλογή αλλά και στάση. Οι αγώνες - και κυρίως το αποτέλεσμα αυτών - παρουσιάζει την κατάστασή σου μια συγκεκριμένη μέρα σε ένα συγκεκριμένο πεδίο για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Νιώθω πως τα όποια οφέλη μπορώ να αποκομίσω από το τρέξιμο “κρύβονται” στην προετοιμασία. Κι εκεί τα ψάχνω.

[Advendure]: To τρέξιμο και η άθληση γενικότερα είναι πολυτέλεια στο σύγχρονο τρόπο ζωής ή τελικά είναι κάτι που “δίνει” ζωή και χαρά στον άνθρωπο και θα έπρεπε να είναι μέσα στην καθημερινότητα όλων;

[Βασίλης Κουμανάκος]: Πολυτέλεια… τρόπος ζωής. Όντως, αυτοί οι χαρακτηρισμοί ακούγονται δίπλα στις λέξεις τρέξιμο, άσκηση, γυμναστήριο, διατροφή. Για μένα, τα πάντα είναι τρόπος ζωής. Το πως θες να είναι η καθημερινότητα σου. Γιατί.. από το πώς “ξοδεύεις” τις ώρες σου, διαμορφώνεται η ζωή σου. Τα τελευταία χρόνια, οι περίοδοι της καραντίνας -παραδόξως- βοήθησαν, όλο και περισσότεροι ανακαλύψαμε την άσκηση. Θες για λόγους υγείας; Θες για λόγους lifestyle; Θες για λόγους εσωτερικής (ή ακόμα) και εξωτερικής αναζήτησης; “Βγήκαμε” στους δρόμους, πήγαμε γυμναστήριο. Όλοι δοκιμάσαμε. Κάτι έμεινε. Πάντα κάτι μένει. Κάποιοι, το πήγαμε και λίγο παρά πέρα: ανακαλύψαμε τη φύση. Βασικά, τη δυνατότητα να ανακαλύπτουμε τη φύση. Το βουνό, τη θάλασσα, τις λίμνες… μέσω του αθλητισμού. Το 95% του ανθρώπινου πληθυσμού πέρνα τον περισσότερο χρόνο στο σπίτι και στο γραφείο. Το υπόλοιπο 5% ζει…. στην πολυτέλεια! Πριν ενάμισι χρόνο «έφυγε» ένας φίλος. Δρομέας, ποδηλάτης, ορειβάτης. Με έπαιρνε μαζί του, όταν πρωτοξεκίνησα να τρέχω, να μου μάθει τα κατατόπια: πού έχει “ωραίες” ανηφόρες, πού έχει πηγές, σε ποιές ευθείες δεν έχει πολλά αυτοκίνητα. Ήξερε πως πλησιάζει το τέλος. Σε μια από τις τελευταίες κουβέντες μας, μου εξομολογήθηκε πως “γύρισα πολύ, είδα πολλά βουνά, περπάτησα πολλά λαγκάδια… φεύγω γεμάτος”. Για τέτοια “πολυτελή” στάση ζωής μιλάμε! Έφυγε γεμάτος, γιατί αυτό που έκανε τον γέμιζε. Και το έκανε για όσο τον γέμιζε.

[Advendure]: “Ονειρέψου και μην φοβάσαι να αποτύχεις”, διαβάζουμε στη σελίδα σου στο Instagram. Τελικά το όνειρο και η πορεία προς αυτό δεν είναι αυτά που δίνουν “ζωή”;

[Βασίλης Κουμανάκος]: Το συγκεκριμένο το υιοθέτησα μετά από μια σειρά “αποτυχιών”. Δε χρησιμοποιώ τυχαία τα εισαγωγικά. Στις υπεραποστάσεις, όπως και στη ζωή, κάποιες φορές τα πράγματα πάνε όλα λάθος και δημιουργούνται καταστάσεις μη αναστρέψιμες. Μιλάω για τα γνωστά dnf (did not finish), τις εγκαταλείψεις. Μετά από δυο τρεις εγκαταλείψεις, λοιπόν, σε διάστημα ενός χρόνου, προσπάθησα να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Είχα πιέσει τον εαυτό μου; Δεν προετοιμαζόμουν σωστά; Έψαξα μέχρι και με εξετάσεις μήπως υπήρχε κάποιο θέμα βιολογικό. Όλα αυτά, κατάλαβα αργότερα, πως τα έκανα γιατί δε φοβήθηκα την αποτυχία. Δεν εγκατέλειψα, παρόλο τις συνεχείς “αποτυχίες”. Προσπάθησα να βρω τι πήγε λάθος. Και… το βρήκα! Τίποτα δεν είχε πάει λάθος. Ο τρόπος που αποφάσιζα τους αγώνες που θα τρέξω, ήταν ουτοπικός. Κι η ουτοπία σε κάνει να προχωράς. Έγινα βέβαια πιο προσεκτικός στις επιλογές αγώνων, “ακούω” το σώμα μου αλλά… συνεχίζω να ονειρεύομαι συμμετοχές σε διοργανώσεις, δίχως να φοβάμαι το αποτέλεσμα. Εξάλλου, γνωρίζω πως μπορεί να τα ακούσω από τον προπονητή για κάποια επιπολαιότητα μου, αλλά στο τέλος θα μού πει: θέλω να χαμογελάς. Κι αυτό είναι το ζητούμενο.

[Advendure]: “Ζήλεψες” ποτέ τις υψηλές επιδόσεις και διακρίσεις; Να πεις δηλαδή: Βρε παιδί μου, εντάξει, έκανα μια σημαντική προσωπική πορεία από εκεί που ξεκίνησα μέχρι αυτά που έχω ζήσει, αλλά ας κυνηγήσω και κανένα βάθρο …

[Βασίλης Κουμανάκος]: “Ζηλεύω”… βαριά και παρεξηγημένη λέξη. Γενικά, δε ζηλεύω κάτι που βλέπω, ιδίως υλικά αγαθά. Μού αρκούν αυτά που έχω. Γεμίζω με στιγμές, με στιγμιαίες συμπεριφορές. Μπαίνοντας, όμως, στο χορό… χορεύεις. Έχω κάνει πολλές κουβέντες για την ανταγωνιστικότητα. Επίσης, μού αρέσει να παρατηρώ ανθρώπους και τις συμπεριφορές αυτών σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Τους χρόνους, τους δικούς μου και των άλλων, τους κοιτάω ξεχωριστά, για να διαπιστώσω την όποια βελτίωση. Ξέρεις, ξεκινώντας στα 35, από τα 139 κιλά, χωρίς αθλητικό παρελθόν, το να ζηλέψω το βάθρο ενός αγώνα το θεωρώ μωρό. Είναι γνωστό πως η θέση σε όποιο αγώνα συμμετάσχεις έχει να κάνει με τους συμμετέχοντες. Προσωπικά, επιλέγω αγώνες με βάση το μέρος διεξαγωγής, τη σοβαρότητα των διοργανωτών κι όχι τους συμμετέχοντες. Από την άλλη, παρατηρώντας κάποιες συμπεριφορές των πρώτων, αράζω στα κιλά μου κι εύχομαι να… ΜΗΝ τους μοιάσω. Παραμένω πάντα στις απονομές, γιατί θεωρώ πως είναι μέρος της διαδικασίας. Δε ζηλεύω τους πρώτους, ούτε έχω “δει”, ποτέ, τον εαυτό μου εκεί. Θα ζηλέψω, όμως, με την καλή έννοια, την αγκαλιά που θα δώσει η σύντροφος σε κάποιον δρομέα, τη φροντίδα ενός πατέρα στο δρομέα-γιο, τα γέλια μεταξύ των φίλων-δρομέων. Αυτά κυνηγάω, αυτά με γεμίζουν, αυτά τα “μικρά” μα τόσα σπουδαία ζηλεύω…

[Advendure]: Βουνό ή άσφαλτος; Δεν θα σε ρωτήσω τι προτιμάς από τα δυο όσο αφορά τους αγώνες, αλλά επειδή τρέχεις και στα δυο σε τι διαφέρουν και σε τι μοιάζουν όσο αφορά το τι βιώνεις και τι συναισθήματα αφήνουν.

[Βασίλης Κουμανάκος]: Μού θυμίζει το αιώνιο ερώτημα: κιθαρίστας ή ντράμερ. Μιλώντας για υπεραποστάσεις, δε λέω “όχι” πουθενά. Στην άσφαλτο η προετοιμασία γίνεται εξολοκλήρου σε δρόμους. Οι αγώνες το ίδιο, με τους σταθμούς πιο κοντά τον ένα με τον άλλο και -συνήθως- έχουν περισσότερους θεατές. Στο βουνό… αχ το βουνό… τα περισσότερα χιλιόμετρα γίνονται σε μονοπάτια, μέσα στο βουνό! Η επαφή με τη φύση είναι πιο άμεση. Στους αγώνες, μαθαίνεις να λειτουργείς πιο αυτόνομα, κουβαλώντας -εκτός από φαγητό- κι εξοπλισμό για “δύσκολες” καταστάσεις. Η μεγαλύτερη διαφορά έχει να κάνει με τους καρδιακούς παλμούς και το ρυθμό. Στο δρόμο, όσο ανεβαίνει ο ρυθμός, ανεβαίνουν κι οι παλμοί. Στο βουνό, αυτό λειτουργεί αντίθετα. Στις κατηφόρες, που ανεβαίνει ο ρυθμός, οι παλμοί πέφτουν. Συνοψίζοντας, χρειάζονται και τα δυο. Η μια προπόνηση βοηθά την άλλη. Το ίδιο λειτουργούν κι οι αγώνες. Τρέχοντας πολύ στο βουνό, σού λείπει ο δρόμος κι αντίθετα.

[Advendure]: Τρέξαμε και συζητήσαμε αρκετά κατά τη διάρκεια των ημερών του Run Messinia, το 2021 και είδα πόσο λατρεύεις τον τόπο σου. Μίλησε μας λίγο για τις δυνατότητες που προσφέρει όσο αφορά το τρέξιμο και τον αθλητισμό γενικότερα.

[Βασίλης Κουμανάκος]: Ναι, θυμάμαι. Δυνατό δεκαήμερο, σε πολλά επίπεδα. Μιλήσαμε για πολλά. Ξεκινούσαμε κάθε πρωί, τρέχοντας, να συζητάμε για το τρέξιμο. Η κουβέντα πήγαινε στις ζωές μας και μετά… για τη φύση που μας “έλουζε” με εικόνες κι αρώματα και τα έργα του ανθρώπου. Γνώρισα(με) τη Μεσσηνία πολύ καλύτερα. Είδα μέρη που περνούσα από δίπλα τους κι αγνοούσα. Και συζητώντας με όλους τους δρομείς του multi-stage event, επιβεβαίωσα το πόσο τυχεροί πρέπει να νιώθουμε οι Μεσσήνιοι, σε ότι αφορά αυτά που μάς προσφέρει ο τόπος μας. Τις δυνατότητες να αθληθούμε έξω -ακριβώς- από την πόρτα μας:

• Τρέξιμο σε ατελείωτες ευθείες δίπλα στο κύμα, ενώ το βουνό είναι από πάνω μας και περιμένει…
• Ποδήλατο ατελείωτο… περνώντας μέσα από πολλά χωριά!
• Κι αποθεραπεία στη θάλασσα!!!

Όλα αυτά, βέβαια, αν κάποιος λειτουργεί αυτόνομα ή - έστω - παρε ί στικα. Δυστυχώς, σύλλογοι και κράτος (τοπική αυτοδιοίκηση, σχολεία) βρίσκονται σε νηπιακό επίπεδο και το χειρότερο…. φοβούνται (ευγενικά το λέω) να μεγαλώσουν/ωριμάσουν, να ακολουθήσουν την πρόοδο και να βοηθήσουν την ανάπτυξη των αθλημάτων. Ως πατέρας δυο αγοριών, τολμώ να πω πως ο αθλητισμός στα μέρη μας σαμποτάρεται από το κατεστημένο, από ανθρώπους που στρογγυλοκάθονται στις καρέκλες των αποφάσεων κι αρνούνται να παράξουν έργο, πέρα των βασικών, για να μη φανεί η οπισθοδρομικότητα τους και το πόσο λίγοι είναι. Άλλοι τομείς, όπως η μουσική, ο χορός, ακόμα κι η φωτογραφία (!!!) τρέχουν με ταχύτητα φωτός στην πόλη μας, με αποτέλεσμα η πόλη να ακούγεται σε παγκόσμιο επίπεδο και τα παιδιά να βρίσκουν διέξοδο. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, πως και το project του Run Messinia ήταν ιδιωτική πρωτοβουλία (Active Media) και σαμποταρίστηκε από όλους αυτούς, συλλόγους και κρατικές δομές, ενώ τους προσέφεραν τη δουλειά που θα έπρεπε να κάνουν οι ίδιοι: την προβολή του τόπου μας και της ιστορίας μας μέσω του αθλητισμού.

[Advendure]: Θυμάμαι τη συμμετοχή σου σου στα πλαίσια του περσινού Navarino Challenge για την παιδική παχυσαρκία και την ομιλία σου. Αντιμετωπίζεται τελικά στη χώρα μας και πως;

[Βασίλης Κουμανάκος]: Τα ποσοστά της παχυσαρκίας στη χώρα μας - κι ειδικά στα παιδιά - αυξάνονται και μάλιστα εκθετικά. Είμαστε πρώτοι κι αυξάνουμε τη διαφορά από τον δεύτερο…. Το πιο τραγικό – όμως - είναι το γεγονός πως η παχυσαρκία στη χώρα μας ξεκινά από παιδιά τεσσάρων ετών κι όσο ανεβαίνουν οι ηλικίες το ποσοστό μεγαλώνει. Αυτό μας δείχνει τον “ένοχο”: όλα ξεκινούν από το σπίτι, τους γονείς. Θέμα παιδείας δηλαδή, όχι των ίδιων των παιδιών, αλλά των γονιών τους. Οι ίδιοι οι γονείς είμαστε παχύσαρκοι, με κάκιστες διατροφικές συνήθειες και καθόλου άσκηση. Ε, τα παιδιά ότι βλέπουν κάνουν. Αφού λοιπόν χάνουμε την πρόληψη “από τα αποδυτήρια”, περνάμε στην αντιμετώπιση. Δύσκολα κι εκεί. Πρέπει να “ξεβολευτεί” ολόκληρη η οικογένεια, να έρθουν τούμπα οι συνήθειες του κάθε σπιτικού, για να επέλθει η ισορροπία. Γιατί… αυτό είναι το ζητούμενο. Η ισορροπία. Δε χρειάζονται αφορισμοί, του στυλ “όποιος τρώει πίτσα πεθάνει”, “τα γαριδάκια φτιάχνονται από πετρέλαιο”, “δε θα ξανακουμπήσεις κινητό/τάμπλετ/PlayStation”. Όλα με μέτρο πρέπει. Όλα χρειάζονται. Μα πάνω από όλα υπομονή. Τίποτα, που να αξίζει δε δημιουργήθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη. Δυο πράγματα έμαθα και κρατάω από το “ταξίδι” μου αυτό στο χάσιμο των κιλών: αλλαγή συνηθειών κι αγάπη στον εαυτό μου. Αυτό λέω στα παιδιά μου και σε όποιoν με ρωτάει “πώς τα κατάφερες;”

[Advendure]: Στην Ελλάδα κανένας δεν μιλάει για την αποτυχία του δημόσια, εκτός ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων. Φυσικά το ίδιο συμβαίνει και στο τρέξιμο, ενώ στο εξωτερικό πολλοί μεγάλοι αθλητές μιλάνε και ξαναμιλάνε για τις αποτυχίες τους και τι έκαναν λάθος. Δεν φοβούνται να στραπατσαριστούν. Από μια αποτυχία όμως τελικά δεν μαθαίνεις περισσότερα και βοηθάς και άλλους να αποφύγουν λάθη, π.χ. σε έναν αγώνα;

[Βασίλης Κουμανάκος]: Πόσο χαίρομαι γι’ αυτή την ερώτηση. Κάποτε, πριν ασχοληθώ με το τρέξιμο, είχα δει ένα ντοκιμαντέρ. Μιλούσε ένας χειρουργός από την Αμερική. Εξηγούσε πως στους τελειόφοιτους φοιτητές παρουσιάζει βίντεο από εγχειρήσεις που ΔΕΝ πήγαν καλά. “Μόνο έτσι θα μάθουν. Να αποφύγουν τα λάθη αλλά - το πιο σημαντικό - να συνεχίζουν μετά την αποτυχία. Εδώ είμαι. Σας διδάσκω, με ακούτε σαν να είμαι θεός, ορίστε τα λάθη μου και πώς τα αντιμετώπισα”. Στις αποτυχίες κρίνονται οι χαρακτήρες. Υπάρχουν άνθρωποι που τις κρύβουν, ακόμα κι από τον εαυτό τους, άνθρωποι που συνεχίζουν χωρίς να τις αξιολογούν κι άνθρωποι που τις αξιολογούν, μαθαίνουν από αυτές και συνεχίζουν! Από προσωπική εμπειρία μπορώ να πω με σιγουριά πως οι αποτυχίες είναι λαμπρό πεδίο γνώσεων και μαθήματος αποφυγής λαθών. Είναι μία ευκαιρία για περισυλλογή, επαναπροσδιορισμού προτεραιοτήτων και νέου ξεκινήματος. Αναγέννηση δηλαδή , αυτό το συναίσθημα χάνουν όσοι φοβούνται να παραδεχτούν τις αποτυχίες τους. “Σήμερα θέλω να γελάς”, μού λέει ο προπονητής μου μετά από έναν αγώνα που δεν πήγε καλά. Και - κατά παράδοξο - τρόπο, αυτά τα χαμόγελα είναι που θυμάμαι, αυτά τα χαμόγελα με κάνουν να ξεχνώ τον σωματικό και το ψυχικό πόνο.

[Advendure]: Εδώ και καιρό ακούμε πολύ κόσμο να έχει απογοητευτεί από τη ματαιοδοξία και την επίδειξη που έχει μπει για τα καλά στο τρέξιμο (ορεινό και ασφάλτου). Άλλωστε ζούμε στη χώρα του “ότι δηλώσεις είσαι”. Εσύ πως βλέπεις να εξελίσσεται ο χώρος;

[Βασίλης Κουμανάκος]: Νιώθω πως είμαι ο τελευταίος που δικαιούται να μιλήσει για την εξέλιξη του χώρου. Και γιατί είμαι από τους τελευταίους που εντάχθηκαν και λόγω επιδόσεων. Ως κοινωνικό φαινόμενο, όμως, μπορώ να σου πω πως το νόμισμα έχει δυο όψεις. Στη σημερινή κοινωνία, μια πληροφορία διαδίδεται τάχιστα, πολλές φορές παραλλαγμένη μάλιστα. Οι σχολιασμοί το ίδιο. Όλοι σχολιάζουμε τα πάντα. Εκεί λοιπόν, κρύβεται κι η αλήθεια. Πολλές πληροφορίες και πολλοί σχολιασμοί. Λίγο να παρατηρήσεις, να ακολουθήσεις το ιστορικό του καθένα, μπορείς να καταλάβεις ποιος γράφει και γιατί. Τι κάνει και τους λόγους που το κάνει. Προσωπικά, ακούω και διαβάζω όλες τις απόψεις με την ίδια προσοχή. Ειδικά για άτομα που έχω εντάξει στο περιβάλλον μου ή που με ενδιαφέρουν, λατρεύω να απασχολώ το μυαλό μου με τα γραφόμενά τους. Κι εκεί ανακαλύπτω πολλά για την ιδιοσυγκρασία του καθένα. Όσο για τη ματαιοδοξία που με ρωτάς, μάλλον θα σε εκπλήξω. Αν η ματαιοδοξία αποτελεί κίνητρο για κάποιον/α να πάει ένα βήμα παραπέρα, καλώς κάνει και την έχει. Δηλαδή αν κάποιος ανέβει στο Everest για μια φωτογραφία, δε θα τον κατηγορήσω. Θα σκεφτώ: αφού ανέβηκε ως εκεί για μια φωτογραφία, φαντάσου τι μπορεί να κάνει για έναν πιο σοβαρό λόγο!

[Advendure]: Σχέδια για το μέλλον; Αγώνες και εμπειρίες που θα ήθελες να ζήσεις Βασίλη; Θα ξαναδοκιμάσεις στο Σπάρταθλον;

[Βασίλης Κουμανάκος]: Σίγουρα. Έχω αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς στο Σπάρταθλον, #δέσμιοστουονείρου ενός τερματισμού στο Σπάρταθλον. Είναι ένα από τα έξι must που έχω βάλει στο μυαλό μου. Διαβάζω πολύ και προσπαθώ να το συγχρονίζω με το τρέξιμο! Να δημιουργώ εμπειρίες συνδυάζοντας ταξίδια, βιβλία και τρέξιμο. Με γεμίζει κι αυτό θεωρώ ευτυχία: την πληρότητα των συναισθημάτων. Όταν τα συνδυάζω όλα αυτά με καλή παρέα και μουσική… απογειώνομαι, πετάω στα σύννεφα!!! Σ’ευχαριστώ για τη συνέντευξη αυτή, την… ultra!!! Εύχομαι υγεία και καλές «πτήσεις» σε όλους!!!

O Βασίλης έχει αναρτήσει μερικά ενδιαφέροντα βίντεο από τη δρομική του πορεία (και όχι μόνο) στο κανάλι του στο youtube...

Δημήτρης Τρουπής