Στην δεκαετία του 1960 ανακαλύφθηκε ότι η εξάντληση αποθεμάτων γλυκογόνου συσχετίζεται με την κόπωση και η διατροφή με υψηλούς υδατάνθρακες διατηρούσε τα επίπεδα του, όπως και την σωματική απόδοση. Αυτό επιβεβαιώθηκε από πλειάδα ερευνών τις επόμενες δεκαετίες. Αναφορικά στους αθλητές, παραδοσιακά, διατροφή με σχετικά υψηλά ποσοστά υδατανθράκων χρησιμοποιείται για ενίσχυση της απόδοσης (Febbraio, Chiu, Angus, Arkinstall & Hawley, 2000; Hargreaves, Costill, Coggan, Fink & Nishibata, 1984). Ο μεταβολισμός όμως του ανθρώπινου σώματος επιτρέπει μεγάλη ευελιξία όσον αφορά την ποσοστιαία πρόσληψη μακροθρεπτικών συστατικών. Την ίδια περίοδο καταδείχθηκε ότι σε καταστάσεις παρατεταμένης νηστείας – ασιτίας, ο ανθρώπινος οργανισμός αλλάζει την χρήση ενέργειας προτιμώντας μεταβολικά μονοπάτια με την χρήση του λίπους (κέτοση) και την παραγωγή γλυκόζης μέσω γλυκονεογέννησης.

Αν και ως υπεραντοχή αναφέρονται συχνά σωματικές προσπάθειες κατά την διάρκεια των οποίων  διανύονται αποστάσεις  μεγαλύτερες από κάποιες ορισμένες, ανάλογα με το άθλημα, είναι πιο ακριβές, η υπεραντοχή να προσδιορίζεται με την διάρκεια της σωματικής προσπάθειας.

Κατά καιρούς όλοι σίγουρα θα έχουμε διαβάσει αρκετές επιστημονικές μελέτες σχετικά με την επίδραση που έχει το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων στο σώμα μας. Τα αποτελέσματά τους είναι άλλοτε ενθαρρυντικά αναφέροντας πόσο καλή υγεία μας προσφέρει αυτή η δραστηριότητα και άλλοτε αποτρεπτικά αφού το «τρέξιμο αποστάσεων καταστρέφει το σώμα αργά και βασανιστικά». Η αλήθεια βέβαια είναι πάντα περίπου κάπου στην μέση, αφού μπορεί μεν ο άνθρωπος να «γεννήθηκε για να τρέχει», αυτό το ρητό όμως ισχύει όχι για τον άνθρωπο που το θυμήθηκε ξαφνικά στην ηλικία των 40 ετών…

Τα τελευταία χρόνια όλοι έχουμε γίνει μάρτυρες μιας απίστευτης έκρηξης του δρομικού κινήματος παγκοσμίως –ορεινού ή μη- αλλά και της τρελά αυξητικής τάση στην ζήτηση για ολοένα και πιο δύσκολους, σκληρούς και μεγάλους αγώνες. Καθόλου τυχαίο ότι αγώνες όπως ο Tor des Geants έχουν γίνει η βάση για ακόμη μεγαλύτερα αγωνιστικά εγχειρήματα (βλέπε TransPyrenea) καθώς ο άνθρωπος ως αχόρταγο και αδηφάγο ον αρέσκεται πάντα στην αναζήτηση για κάτι παραπάνω. Όλη αυτή η κατάσταση βέβαια δεν θα μπορούσε να μείνει χωρίς «αντίλογο». Καθημερινά διαβάζουμε αντιφατικές έρευνες σχετικά με την λεπτή κόκκινη γραμμή ανάμεσα στην διατήρηση της καλής σωματικής υγείας και της υπερβολής που θα μπορούσε να καταστεί επικίνδυνη για το σώμα μας. Όσο αυτές οι έρευνες έρχονται στο φως της δημοσιότητας, οι παλιές ιδέες απορρίπτονται και η ετυμηγορία βρίσκεται μέσα σε ένα γκρίζο σύννεφο. Στα πεδία των ερευνών, αντικείμενο πολλές φορές αποτελεί η μυοσκελετική επιβάρυνση από μεγάλες προσπάθειες και οι μελλοντικές επιπτώσεις της, αυτό που είναι κυρίαρχο αντικείμενο των ερευνών τις περισσότερες φορές όμως δεν είναι άλλο από τις επιπτώσεις της καρδιαγγειακής επιβάρυνσης σε πολύ μεγάλες ή πολύ έντονες προσπάθειες.

Ο Mark Twain, ο κορυφαίος Αμερικανός λογοτέχνης είχε κάποτε υποστηρίξει ότι «όποιος δεν διαθέτει την θέληση να προχωρήσει, είναι ήδη νεκρός». Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι αυτό το απόφθεγμα το έχουν κάνει τρόπο ζωής συμβάλλοντας με τον δικό τους τρόπο στην πρόοδο της ανθρωπότητας. Μια ζωή αφιερωμένη σε κάτι που για τους περισσότερους από εμάς φαίνεται αδιανόητο ή στην καλύτερη περίπτωση ανώφελο. Αυτό το κάτι που υπάρχει στην ανθρώπινη φύση και έχει συμβάλλει στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους όσο τίποτα άλλο. Αυτό δεν είναι άλλο από την αρχέγονη ανάγκη της Ανακάλυψης. Στον «δικό μας» κόσμο, της Περιπέτειας, της Εξερεύνησης και της Υπεραντοχής, οι άνθρωποι αυτοί ανακαλύπτουν νέα όρια του σώματος και του νου ακροβατώντας μεταξύ του περιπετειώδους και του παράλογου. Αποτελούν έμπνευση για όλους εμάς να κάνουμε τα μικρά και δειλά βήματά μας για να πατήσουμε τις δικές μας «κορυφές» ανακαλύπτοντας πράγματα για τον εαυτό μας που ποτέ πριν δεν γνωρίζαμε…