Αν υπάρχει κάτι,’όσο αφορά το άθλημα μας, το οποίο έχει κατακλύσει το διαδίκτυο όσο περνούν τα χρόνια, δεν είναι άλλο από τα video, οι φωτογραφίες και τα ντοκιμαντέρ των star του ορεινού τρεξίματος, τα οποία μας εμπνέουν με εντυπωσιακές διαδρομές σε απόκρημνες κορυφές, απίστευτα δάση και πανέμορφα μονοπάτια. Βλέπετε, η επαγγελματική προσέγγιση που έχουν πια για το άθλημα, τους κάνει να μένουν σε μέρη δίπλα σε αυτό που θα ήταν το όνειρο για τον καθένα μας. Τα πανέμορφα βουνά. Είναι και θέμα καθημερινής προπόνησης φυσικά για την επίτευξη των αγωνιστικών τους στόχων. Είναι το “γραφείο” τους δηλαδή. Ωστόσο, η πραγματικότητα για τη συντριπτική πλειοψηφία από εμάς είναι διαφορετική και το γραφείο μας είναι σε μια πόλη, εκτός ελαχίστων, τυχερών ή αποφασισμένων ανθρώπων. Για εμάς λοιπόν, οι καθημερινές μας προπονήσεις πραγματοποιούνται σε πολύ πιο ταπεινά περιβάλλοντα: κοντά ή μέσα σε πόλεις, σε πολυσύχναστα μονοπάτια ή σε μικρές διαδρομές μέσα σε πάρκα και λόφους. Μόνο τα Σαββατοκύριακα και ίσως όχι όλα, μπορούμε να προσεγγίσουμε αυτό που λέμε βουνό στην πραγματικότητα. Τα βάφουμε μαύρα λοιπόν; Καθόλου!

Είναι απίστευτη η σύνδεση που έχει με το φως ο Λυκαβηττός, ο ψηλότερος λόφος της Αθήνας, που δεσπόζει στην “καρδιά” της. Άλλωστε και η ίδια του η ονομασία που προέρχεται - με βάση την πιθανότερη ερμηνεία - από την Αρχαία Ελλάδα και την ακρίβεια που έδιναν οι πρόγονοι μας στην ετυμολογία των λέξεων, έχει να κάνει με το φως .. του ήλιου. Πήρε το όνομα του λοιπόν από το λυκαυγές (λύκη) και το βαίνω (έρχομαι), αφού ο ζωοδότης ήλιος ξεπρόβαλε κάθε πρωί από εκεί για τους κατοίκους της Αθήνας.