Στα χρόνια πριν τον Dragon’s Back Race η Diamantides είχε δείξει τα διαπιστευτήριά της καταρρίπτοντας ρεκόρ και νικώντας αγώνες παγκοσμίως. Το 1987 μαζί με την Alison Wright έκανε ρεκόρ τρέχοντας από το Everest Base Camp στην Κατμαντού, μια διαδρομή 167 μιλίων με 11.000μ υψομετρική διαφορά σε 3 μέρες και 10 ώρες (εκ των οποίων οι 8 ώρες ύπνος). Να πούμε εδώ ότι το προηγούμενο ρεκόρ το κατείχε ένας Sherpa με χρόνο 12 ώρες μεγαλύτερο…

Τον επόμενο χρόνο η Diamantides νίκησε τον 31χλμ Mount Cameroon Race καταρρίπτοντας το ρεκόρ του αγώνα κατά 35 λεπτά καθώς και τον φημισμένο Mount Kinabalu στο Βόρνεο. Το καλοκαίρι του ίδιου έτους έκανε νέο ρεκόρ γυναικών στο Bob Graham Round στο Lake District παρότι έτρεξε μόνη της όλη την διαδρομή και χωρίς υποστήριξη.

Το καλοκαίρι του 1989 η Diamantides έτρεξε και τους τρεις κλασικούς γύρους της Βρετανίας τους Charlie Ramsay (Lochabar, Σκωτία), Bob Graham (Lake District, Αγγλία), και Paddy Buckley (Snowdonia, Ουαλία) αποτελώντας έτσι τον πρώτο αθλητή που έκανε κάτι τέτοιο σε έναν χρόνο. Σε κάθε έναν από αυτούς τους γύρους έκανε ρεκόρ (γυναικών η συνδυασμό) διεκδικώντας και κατακτώντας επάξια για αυτό το επίτευγμά της την διάκριση Long Distance Fell Runner of the Year από την ομοσπονδία Fell Running Association.

H Helene Diamantides στον
Olympus Marathon το 2011

Το διάστημα πριν τρέξει τον Dragon’s Back Race η Diamantides έσπασε ρεκόρ σε διάφορους αγώνες και ήταν στην καλύτερή της φόρμα. Στην γραμμή της εκκίνησης μαζί ήταν πολύ γνωστά ονόματα της παγκόσμιας σκηνής τότε όπως ο Σουηδός Rune Larsen (τρεις φορές νικητής στον Σπάρταθλον), ο Γερμανός Stefan Schlett (πολύ γνωστός ultrarunner με ρεκόρ και διακρίσεις), o Αμερικανός Tom Possert (κάτοχος του ρεκόρ στον 350 μιλίων Iditasport) και η αφρόκρεμα του Βρετανικού ορεινού τρεξίματος που αποτελούταν από τους Adrian Belton και Mark McDermott οι οποίοι κατείχαν όλα τα ρεκόρ στους 24ωρους αγώνες της Βρετανίας. Φήμες της εποχής έλεγαν ότι στην εκκίνηση υπήρχε και μια ομάδα από κορυφαίους πράκτορες της SAS σαν κομμάτι της εκπαίδευσής τους!

Ο Richard Askwith στο best-seller βιβλίο του, Feet in the Clouds στο οποίο έχει αφιερώσει ένα σημαντικό κεφάλαιο στον θρύλο που λέγεται Helene Diamantides περιγράφει τέλεια τι περίμενε τους αθλητές εκείνο το πρωί:

To get a sense of what Diamantides did that September, in partnership with Martin Stone, you need to imagine yourself there, standing in the rain at Conwy Castle on the north coast and contemplating the coming ordeal. Somewhere to the south of you should be Conwy Mountain and the Carneddaus, but all you can see are wet foothills and low cloud. You are cold already, but you know that this is as nothing to the chill you will feel on the high ground. You are about to spend the best part of a week on that high ground, immersed in cloud, with most of the waking hours devoted to climbing and descending as fast as your body will allow, while knowing all the time that if you stop concentrating on your map and compass for a moment you will be lost. Does your heart sink? If not, think about it again until it does…

Λίγα λόγια για τον Dragon’s Back Race

Ο γνήσιος αγώνας αυτός έγινε μόνο μια φορά πίσω στον Σεπτέμβριο του 1992… Παρότι έγινε μόνο μια φορά, ήταν τέτοια η υστεροφημία των συμμετεχόντων που έγινε κάτι σαν θρύλος. Κάποιοι θεωρούν τον αγώνα σαν τον πιο δύσκολο που έχει ποτέ γίνει. Τότε σίγουρα, σήμερα υπάρχουν πολλοί αγώνες που διεκδικούν αυτόν τον τίτλο. Το μόνο σίγουρο είναι ο αγώνας αυτός δεν ενδείκνυται για … λιπόψυχους! Έτσι λοιπόν, 20 χρόνια μετά ο αγώνας αναγεννιέται και ο Δράκος θα βρυχάται στις κορφές της Ουαλίας για τις μέρες που θα διαρκεί η επίπονη αυτή δοκιμασία. Ο multistage αγώνας ξεκινάει στο Conwy Castle στην βόρεια Ουαλία και με νότια κατεύθυνση διασχίζει σε 5 μέρες 200 μίλια και 15.000μ υψομετρικής διαφοράς τερματίζοντας στο Carreg Cennen Castle.

Οι αθλητές θα έχουν πλήρη υποστήριξη στην αρχή και στο τέλος κάθε ετάπ καθώς και την δυνατότητα για ένα drop bag στην μέση κάθε διαδρομής. Στο τέλος του αγώνα στο Carreg Cennen Castle θα γίνει μια γιορτή για να τιμήσει τους αθλητές οι οποίοι θα γυρίσουν πίσω στην εκκίνηση με λεωφορεία της διοργάνωσης.

Σε όποιους άνοιξε η όρεξη, θα μείνουν … πεινασμένοι μιας και δεν υπάρχει διαθέσιμη θέση ούτε για δείγμα, περιμένοντας την διοργάνωση του 2013 για να νιώσουν λίγη από την αύρα των ηρώων και των θρύλων του ορεινού τρεξίματος…

Περισσότερες λεπτομέρειες στο σάιτ του αγώνα

Συνέντευξη της Helene Diamantides στον διευθυντή του αγώνα Shane Ohly

Shane: Στο βιβλίο Feet in the Clouds o συγγραφέας περιγράφει την νίκη σου στον Dragon’s Back Race με τα παρακάτω λόγια «…η πρώτη φορά που κάποια γυναίκα κατάφερε να επικρατήσει σε έναν αγώνα βουνού επί όλων των αντρών συναθλητών της. Και η Diamantides το έκανε στην πιο δύσκολη κούρσα με τον πιο δύσκολο συναγωνισμό που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς…». Σπουδαία λόγια. Πως αισθάνεσαι για αυτή σου την νίκη τότε?

Helene: Στην πραγματικότητα, η Sarah Rowell είχε νικήσει στον μαραθώνιο εκτός δρόμου Seven Sisters το 1986, έτσι λοιπόν δεν ήμουν εγώ η πρώτη γυναίκα νικήτρια σε ορεινό αγώνα. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που το fell running ήταν πολύ απλούστερο. Οι περισσότεροι δεν έβλεπαν την ανταγωνιστική πλευρά του αθλήματος, ήθελαν απλά να περάσουν μερικές ώρες –ή μέρες- «εκεί έξω».

Η Helene Diamantides με τον Martin Stone
στον τερματισμό του Dragon’s Back Race το 1992…

Shane: To επίτευγμα της Sarah Rowell στον αγώνα που αναφέρεσαι είναι πολύ εντυπωσιακό και ίσως παραγνωρισμένο αλλά εκείνη η διαδρομή δεν έχει καμία σχέση με του Dragon’s Back Race. Ήταν σε χωματόδρομους ενώ στον αγώνα που έκανες εσύ πολλές φορές στην διαδρομή δεν υπάρχει καν μονοπάτι! Άρα λοιπόν νομίζω ότι ο Richard Askwith έχει ένα δίκιο. Πιστεύεις λοιπόν ότι οι αγώνες υπεραπόστασης βουνού 20 χρόνια πριν ήταν λιγότεροι ανταγωνιστικοί τότε από ότι είναι τώρα?

Helene: Υπήρχαν λιγότεροι να ανταγωνιστείς και σίγουρα ακόμα λιγότερες γυναίκες. Πιστεύω το γεγονός ότι κάποια ρεκόρ υφίστανται ακόμα από τότε και κάποια έχουν σπάσει είναι ενδεικτικό του επιπέδου του ανταγωνισμού. Πιστεύω ότι ο κόσμος ξεχνάει πόσο ταλέντο είχαν κάποιοι της «παλιάς φρουράς». Το ρεκόρ του Jon Broxap στον 24 ωρών αγώνα του Munroe υφίσταται ακόμα. Ο συναγωνισμός μεταξύ ανθρώπων ίδιων δυνατοτήτων πραγματικά εκτόξευσε τότε τα ρεκόρ και τις προκλήσεις. Πιστεύω ότι παρότι λιγότεροι άνθρωποι βρίσκονταν τότε στην γραμμή της εκκίνησης, το επίπεδο ήταν υψηλότερο όπως και ο συναγωνισμός. Ας μην ξεχνάμε επίσης και τον εξοπλισμό με τον οποίον τρέχαμε τότε. Τώρα έχεις να επιλέξεις ανάμεσα από μια πληθώρα τεχνικού και ελαφρύ εξοπλισμού για το οτιδήποτε –από ένδυση μέχρι ενυδάτωση και τροφοδοσία.

Shane: Διαβάζοντας την ιστορία του Dragon’s Back Race φαίνεται καθαρά ότι υπήρχε ένας πολύ δυνατός δρομικός δεσμός και συνεργασία μεταξύ εσένα και του Martin Stone. Είχατε ξανατρέξει πριν μαζί, ξανατρέξατε μαζί μετά από αυτό?

Helene: Είχαμε κάνει μαζί κάποιους ορεινούς μαραθώνιους. Δεν νομίζω ότι μετά τον Dragon’s Back αγωνιστήκαμε μαζί ξανά.

Shane: Μετά τον Dragon’s Back, αγωνίστηκες στο πλευρό της Angela Mudge στον Scottish Islands Three Peaks Yacht Race και ανταγωνίστηκες άλλους δρομείς –άντρες και γυναίκες- στον Αυστραλιανό Three Peaks Yacht Race με περισσή επιτυχία. Προτιμάς να αγωνίζεσαι με άντρα η γυναίκα παρτενέρ και πόσο διαφορετικά μπορεί να είναι με τον καθένα?

Helene: Είμαι αρκετά ανταγωνιστική και δίχως να μου προκαλεί έκπληξη βρίσκω ότι αγωνίζομαι καλά με άλλους ανταγωνιστικούς παρτενέρ, άντρες ή γυναίκες. Όταν αγωνίζομαι σκληρά τις περισσότερες φορές δεν είμαι σε θέση ή δεν θέλω να ανοίγω κουβέντα και οι περισσότεροι γυναίκες που αγωνίζονται για τον ίδιο λόγο δεν θέλουν και αυτοί το ίδιο. Οι περισσότεροι άντρες δεν μιλάνε καθόλου ασχέτως αν έχουν στόχο την νίκη ή έναν καλό χρόνο κάτι που μου κάνει! Οι γυναίκες τείνουν να έχουν χαμηλότερη εμπιστοσύνη στις δυνατότητές τους από τους άντρες και είναι λίγες οι γυναίκες εκείνες που έχουν τις ικανότητες προσανατολισμού και επιβίωσης σε δύσκολες καταστάσεις.

Shane: To 1992 υπήρχαν πολύ λίγοι αγώνες υπεραπόστασης για να μην αναφέρω τους ορεινούς αγώνες σαν τον Dragon’s Back Race. Τότε είχε λάβει τον τίτλο του «σκληρότερου αγώνα βουνού που έχει ποτέ διοργανωθεί». Πιστεύεις ότι τον άξιζε τότε και πως θα τον σύγκρινες με τους μοντέρνους αγώνες υπεραπόστασης βουνού?

Helene: O αγώνας αυτός ήταν μια πρωτιά για την Βρετανία. Οι multistage αγώνες στα βουνά είχαν ήδη εξαπλωθεί αν και σε μικρότερη κλίμακα από ότι σήμερα. Παρόλα αυτά σε τους περισσότερους από αυτούς τους αγώνες τους αγώνες ο προσανατολισμός δεν ήταν τόσο μεγάλο πρόβλημα όσο στον Dragon’s Back Race. Δεν έχω κάνει πολλούς ultra τελευταία αλλά οι διαδρομές που έχω δει είναι εύκολες να τις βρεις με πολύ καλή (έως υπερβολική σηματοδότηση) και το μόνο που πρέπει να έχεις να προσέξεις είναι η ταχύτητά σου, βάζοντας την διαδικασία του προσανατολισμού σε δεύτερη –αν όχι τελευταία- μοίρα. Το Βρετανικό fell running φημίζεται για τις ικανότητες που πρέπει να επιδεικνύει κάποιος στο πεδίο: προσανατολισμός, χρήση χάρτη-πυξίδας, γνώση του ορεινού περιβάλλοντος, αυτονομία και πολλά άλλα. Είναι λίγο πιο extreme θα έλεγα. Νιώθω ότι η χρήση GPS που επιτρέπεται πλέον στον αγώνα –τότε απλά δεν υπήρχαν βέβαια…- κάνει τον αγώνα ασφαλέστερο για τον διοργανωτή και τον αγωνιζόμενο αλλά αλλάζει την φύση του και χάνει λίγο αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει. Γνώμη μου είναι ότι θα μπορούσε το GPS να χρησιμοποιηθεί μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις για λόγους ασφαλείας, προσθέτοντας penalty χρόνο σε όποιον το χρησιμοποιήσει!

Shane: Έχουμε λάβει υπόψη μας τα σχόλια της Helene Diamantides όσον αφορά την χρήση GPS, σχόλια που ευθυγραμμίζονται με πολλά άλλα που έχουμε λάβει από άλλους αθλητές. Έχουμε επιτρέψει την χρήση του, παρόλα αυτά οι χάρτες κάθε διαδρομής θα δίνονται το πρωί κάθε ημέρας ξεχωριστά μην δίνοντας έτσι την δυνατότητα στον καθένα να έχει ήδη περασμένα το ίχνος και τα waypoints της διαδρομής.

Shane: Θα είσαι 20 χρόνια μεγαλύτερη τον Σεπτέμβριο όπου και θα στηθείς στην αφετηρία. Εκτός από τα χρόνια που παίζουν το ρόλο τους έχεις και μία οικογένεια πια. Πόσο έχει επηρεάσει αυτό τις προπονήσεις και την προετοιμασία σου?

Helene: Δεν έχω την εγωιστική πολυτέλεια να είμαι με τις ώρες στο βουνό! Ούτε και το θέλω πιά! Οι σύνδεσμοι και οι τένοντες δεν θα με ευχαριστούσαν αν έκανα κάτι τέτοιο προφανώς, έτσι δεν είναι; Ο σύζυγός μου με ενθάρρυνε να λάβω μέρος καθώς εγώ δεν πίστευα ότι θα ήταν δίκαιο ως προς την οικογένειά μου να αφιερώσω τόσο χρόνο και προσπάθεια για να σταθώ στην γραμμή της εκκίνησης πόσο μάλλον να περάσω την γραμμή του τερματισμού. Πρέπει να προσπαθήσω να συγκεντρωθώ για να βελτιώσω την φυσική μου κατάσταση τόσο έτσι ώστε να μου επιτρέψει να μπω δυνατά στον αγώνα. Το ότι είμαι μεγάλη και γυναίκα έχει τις επιπτώσεις του στο καρδιαναπνευστικό και μυϊκό σύστημα οπωσδήποτε…

Shane: Πριν ακόμα βγάλουμε στον αέρα το site του αγώνα ή στείλουμε το πρώτο δελτίο τύπου, παίρναμε μηνύματα από πιθανούς συμμετέχοντες που ήθελαν να πάρουν μέρος. Ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις σου όταν έμαθες ότι ο αγώνας θα ξαναγίνει φέτος?

Helene: Θες να μάθεις στα αλήθεια; «ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ! Θεέ μου δεν θα χρειαστεί να ξανακάνω αυτό το πράγμα ξανά!» Μετά σκέφθηκα «Ξέρει ο Shane τι χρειάζεται για να τα βγάλεις πέρα με την οργάνωση ενός τέτοιου αγώνα?» Μόνο όταν πραγματικά κατάλαβα τι μπορείς να κάνεις τότε μου μπήκε για τα καλά η ιδέα. Έκανα και εγώ την έρευνά μου!!!!

Shane: Έχουμε οργανώσει ένα training camp για τους συμμετέχοντες του αγώνα και ξέρω πολλούς που προπονούνται σκληρά για αυτόν. Τι προπόνηση κάνεις και πως μπορείς να την συγκρίνεις με την προπόνηση που έκανες το 1992?

Helene: Το 1992 έτρεχα πολύ, μπορούσα να αφιερώσω πολύ χρόνο για αυτό. Τώρα δουλεύω πολύ στο θέμα της δύναμης –η ικανότητα να μπορώ να στέκομαι ΚΑΙ να προχωράω θα είναι ο βασικός μου στόχος. Ζητώντας τις συμβουλές του Pete Sheilds μου είπε ότι πρέπει να γίνω δυνατότερη, γρηγορότερη και ελαστικότερη. Έμεινε και τίποτα άλλο???? Έχω ζητήσει την βοήθεια μιας παλιάς φίλης που έχει τεράστια εμπειρία στις υπεραποστάσεις/ Με ξέρει πολύ καλά και ξέρει τι χρειάζεται για να με βάζει στον ίσιο δρόμο! Επίσης ξέρει και αυτή τι σημαίνει να προσπαθείς να στριμώξεις δουλειά, οικογένεια και τις δρομικές σου φιλοδοξίες….

Shane: Κάποιοι συμμετέχοντες σε έχουν αναφέρει σαν την δική τους έμπνευση. Εσύ έχεις κάποιους δρομικούς ήρωες?

Helene: Αυτό με κάνει να νιώθω λίγο αμήχανα. Δεν νιώθω ότι είμαι πηγή έμπνευσης…

Οι δρομικοί ήρωές μου…

- Roger Bannister: ο πρώτος που έτρεξε το μίλι κάτω από 4 λεπτά…
- Στέλιος Κυριακίδης: επέζησε της γερμανικής κατοχής (και παρολίγο εκτέλεσής του, το πάσο των Ολυμπιακών του Βερολίνου που είχε πάντα στην τσέπη του τον έσωσε…) καθώς και του μετέπειτα εμφυλίου. Νίκησε στον πρώτο μαραθώνιο της Βοστόνης το 1946, μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού. Το χωριό από το οποίο καταγόταν του έδινε τα απαραίτητα εφόδια (φαγητό…) για να μπορεί να προπονείται για τον αγώνα αυτόν και πούλησε πολλά από τα υπάρχοντά του για να βγάλει ένα εισιτήριο επειδή απλά πίστευε ότι θα νικήσει. Και το έκανε…
- Οποιοσδήποτε μπορεί και τρέχει και αγωνίζεται στο βουνό σε ηλικία μεγαλύτερη των 60 χρονών. Έχω τώρα μία ιδία άποψη για την προσπάθεια που απαιτείται όταν τα χρόνια περνούν…


Ένα συγκλονιστικό απόσπασμα από τον αγώνα του 1992…