Τον Ιούνιο του 2019 έκλεισε ο κύκλος ενός αγώνα που γνώρισε σε εκατοντάδες αθλητές, από την Ελλάδα και το εξωτερικό, τα μονοπάτια ενός βουνού άγριου και με αρχέγονους μύθους να το συνοδεύουν, την Ζήρια στην ορεινή Κορινθία. Μετά από 10 πετυχημένες διοργανώσεις το Ziria Race to the Sky πέρασε στο χώρο των αναμνήσεων. Πόσες όμορφες στιγμές, συγκινήσεις, χαρές και λύπες, σπουδαίους αθλητές, φίλους και εθελοντές φιλοξένησε αυτό το πανέμορφο βουνό σε αυτή την δεκαετία. Πάντα θα θυμάμαι με συγκίνηση εκείνη την αναγνωριστική δρομική βόλτα με την Μίνα την Συλαίου, πριν πολλά χρόνια, στο μονοπάτι που οδηγεί από την Φλαμπουρίτσα στο χιονοδρομικό και το οποίο σκεφτόταν να προσθέσει στον αγώνα που είχε τότε στο μυαλό της, καθώς και τη χαρά της όταν ο αγώνας πλέον πήρε σάρκα και οστά, σε ένα βουνό το οποίο όπως έλεγε η ίδια την πρώτη φορά που το σηματοδότησε της φαινόταν τεράστιο, απόκοσμο, ξένο και μοναδικό μαζί, “Ο κύκλος κλείνει!! Φέτος ο αγώνας γιορτάζει τα 10α γενέθλια του και οφείλω να κλείσω τον κύκλο έχοντας πια κάνει ότι καλύτερο για τον αγώνα, την περιοχή και εμένα την ίδια. Θα είναι ο τελευταίος αγώνας στη Ζήρια.”, μας είχε αναφέρει η Ασημίνα Συλαίου στην συνέντευξη της για την τελευταία διοργάνωση του αγώνα και έτσι έγινε, αφήνοντας μας πλήθος όμορφων αναμνήσεων.

Μια μουντή και βροχερή μέρα, τον Μάιο του 2007, η Πάρνηθα απέκτησε τον δικό της αγώνα ορεινού τρεξίματος, το Alpamayo Trail Race. Η συνέχεια διαγράφηκε λαμπρή, αφού δεν υπάρχουν πολλές διοργανώσεις στην Ελλάδα οι οποίες μπορούν να υπερηφανεύονται για το ότι πρωτοπόρησαν και έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξάπλωση του Ορεινού Τρεξίματος στην χώρα μας. Μέσα σε 13 διοργανώσεις, το Alpamayo Trail Race μύησε χιλιάδες αθλητές στον μαγικό αυτό κόσμο και έδωσε την ευκαιρία να χαρούν το τρέξιμο στα μονοπάτια ενός πανέμορφου και σκληρού βουνού, δίπλα στον αστικό ιστό της Αθήνας. Σκληρές διαδρομές αλλά και πιο ήπιες, πολύ κέφι, μουσική, εκπλήξεις κάθε χρονιά, δώρα και κυρίως επαγγελματισμός σε όλα τα επίπεδα διέκριναν τη διοργάνωση σε όλη την πορεία της μέχρι το 2019. Μετά ήρθε η πανδημία, αλλά κυρίως η μεγάλη φωτιά της Πάρνηθας τον Αύγουστο του 2021 που κατέκαψε το υπέροχο τμήμα της ανάβασης προς τον Πύργο Κατσιμιδίου και όλο το τοπίο από εκεί, έως και την βάση της Ξεροβούνας, εμβληματικά σημεία της διαδρομής του αγώνα. Όπως ανέφερε στην τελευταία του επικοινωνία για την ματαίωση του αγώνα του 2021 ο Σίμος Τσακίρης, “η ομάδα του Alpamayo θα ερευνήσει ποιά θα μπορούσε να είναι η μελλοντική μορφή του αγώνα, πάντα με την ποιότητα και τις παροχές που έχεi συνηθίσει η κοινότητα του ορεινού τρεξίματος”, και μακάρι να δούμε και πάλι να διοργανώνεται στο μέλλον ο αγώνας σε μια άλλη μορφή και ποικιλία διαδρομών. Αν όχι πάλι, τους ευχαριστούμε για τις υπέροχες αναμνήσεις και τη συνδρομή στην ανάπτυξη του ορεινού τρεξίματος.

Για το ορεινό τρέξιμο σημαντικό σημείο καμπής για την ανάπτυξη του αθλήματος ήταν η διοργάνωση αγώνων στα νησιά της χώρας μας. Η Άνδρος, με το Andros Trail Race, πρωτοστάτησε σε αυτό τον τομέα, από την πρώτη της διοργάνωση το 2016, μέχρι και την τελευταία το 2019. Ναι, τέσσερεις μόνο διοργανώσεις, αλλά πολύ ισχυρό αποτύπωμα, αφού κατάφερε να συνδέσει με μοναδικό τρόπο το αθλητικό με το πολιτιστικό στοιχείο του πανέμορφου νησιού των Κυκλάδων και γι’ αυτό “τράβαγε” εκατοντάδες αθλητές και συνοδούς κάθε χρονιά. Μέχρι και το εκκλησιαστικό τμήμα του νησιού συμμετείχε, τόσο με το πέρασμα από την Ιερά Μονή Παναχράντου, όσο και με την κόκκινη σάλτσα δια χειρός των μοναχών, στην μακαρονάδα του παραδοσιακού pasta party! Ζήσαμε τον αγώνα από την προετοιμασία του κιόλας το 2015 και σίγουρα ήταν μια διοργάνωση που πρόσθετε κάθε χρονιά κάτι συναρπαστικό, είχε εξαιρετικές διαδρομές και πολύ κέφι. Όπως μας είχε πει η ψυχή της διοργάνωσης, η Αριάνα Μασέλου, “ ο αγώνας ξεκίνησε ως μια απλή δράση προκειμένου να ενδυναμώσει την τοπική κοινωνία και να κάνει γνωστό το φυσικό τοπίο της Άνδρου και με το μεράκι και τη μεθοδικότητα δημιουργήθηκε μία επιτυχία την οποία ακολούθησε η αποδοχή και η αγάπη του κόσμου”. Αυτή θα την έχει πάντα και ας πέρασε και αυτός στο “μονοπάτι των αναμνήσεων”.

Έχοντας ζήσει και καταγράψει ολόκληρη την έκρηξη του αθλήματος, το να βλέπουμε αγώνες με ιστορικό υπόβαθρο και αναγνωρισμένους από την κοινότητα του ορεινού τρεξίματος να σταματούν είναι σίγουρα δυσάρεστο. Αλλά από την άλλη, οι αναμνήσεις από κάτι που ζήσαμε έντονα και δεν μπορούμε να επαναλάβουμε είναι πολύ δυνατές. Είναι ένα από τα σημεία που κάνουν τον αθλητισμό να είναι τόσο ξεχωριστός σαν εμπειρία.

Δημήτρης Τρουπής