Φθινόπωρο 2004. Σε ορειβατικό περιοδικό της εποχής πέφτει το μάτι μου σε μία είδηση στις μέσα σελίδες για έναν αγώνα στον Όλυμπο. Εκατόν δεκαεπτά αθλητές ξεκίνησαν από το Δίον, ανέβηκαν στο οροπέδιο των Μουσών, διέσχισαν τα Ζωνάρια και μέσω Ζολώτα, Πριονιών και Ενιπέα τερμάτισαν στο στάδιο του Λιτοχώρου σε … μερικές ώρες! Κούνησα το κεφάλι μου… «δεν πάει καλά ο κόσμος, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα...». Εκείνη την εποχή είχα πάρει σβάρνα τα βουνά με ένα αντίσκηνο στην πλάτη και με μια καλή παρέα και η ανάβαση και μόνο στο οροπέδιο φάνταζε στα μάτια μου σαν … ορειβατική αποστολή! Τέλη Ιουνίου 2006. Εκδρομούλα στον Όλυμπο, ανάβαση από Πριόνια μέχρι καταφύγιο Ζολώτα. Ανεβαίνοντας χαλαρός ξαφνικά εμφανίζεται πίσω από μια στροφή του μονοπατιού ένας με σορτσάκι … κυριολεκτικά πετώντας! Έκανα στην άκρη μην μπορώντας να το πιστέψω. Μετά από λίγες στιγμές εμφανίζεται κι άλλος! Ο ένας μετά τον άλλον αθλητές αέρινοι, φιγούρες από έναν άλλο κόσμο από τον δικό μου με έκαναν να θυμηθώ εκείνη την είδηση που είχα διαβάσει πριν δύο χρόνια. Ξαποσταίνοντας στο καταφύγιο του Ζολώτα, δεν σταμάτησαν να έρχονται για αρκετή ώρα. Λίγο νερό, ένα σοκολατάκι και δρόμο! Μα πως το κάνουν; Απορία… Μπροστά σου ξετυλίγονταν εικόνες που εναλλάσσονταν με απίστευτη ταχύτητα. Ένταση, αγωνία, πάθος, πόνος, κούραση, εξάντληση, υποθερμία, αφυδάτωση. Συναισθήματα πρωτόγνωρα. Ανατριχίλα…

Όταν βρέθηκε στα χέρια μου αυτό το βιβλίο από ένα πολύ καλό φίλο ήμουν αλήθεια στην αρχή αρκετά σκεπτικός. Ορεινό Τρέξιμο στην Αγγλία; Αυτό που οι φλεγματικοί άγγλοι ονομάζουν fell running (τρέξιμο σε λόφους) πως θα μπορούσε να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον; Κι όμως! Ο συγγραφέας εγκλωβισμένος στην εμμονή του να ολοκληρώσει με επιτυχία ένα δύσκολο αθλητικό εγχείρημα, μας παρουσιάζει με τρομερές λεπτομέρειες, απίθανες ιστορίες τοπικών ηρώων της Αγγλικής επαρχίας, υπεραθλητών, νικητών στον αθλητισμό και την ζωή, διανθίζοντάς τες με μπόλικη ιστορία ενός παραδοσιακού -όπως φάνηκε- αθλήματος της Γηραιάς Αλβιόνας, του Fell Running.