Δύο ώρες μετά είμαι έτοιμος να καταρρεύσω, έχω κάνει εμετό αμέτρητες φορές, ζαλίζομαι, και περπατάω με το ζόρι, τόσο σκυμμένος ώστε η μύτη μου ακουμπάει σχεδόν τα γόνατα, ενώ τα χέρια μου είναι αγκιστρωμένα στην μέση μου ώστε να πιέζουν το στομάχι μου και από τις δύο πλευρές για να μην πονάει. Η αφυδάτωση στο αποκορύφωμα της. Ακούω φωνές κάτι που μου λέει ότι ο επόμενος σταθμός βοήθειας είναι επιτέλους κοντά. Ανεβαίνω μια τελευταία ανηφοριά σχεδόν έρποντας και βρίσκομαι στο Chilao, 50 μίλια μέσα στον αγώνα, δηλαδή στα μισά. " Ωχ οι γιατροί..." σκέφτομαι.

Συμμετέχω για πρώτη φορά στον Angeles Crest 100 miler, έναν από τους πολλούς αγώνες αντοχής (endurance runs) που γίνονται στις Η.Π.Α., και ανήκουν στην κατηγορία των trail runs, δηλαδή αγώνων όπου σχεδόν ολόκληρη η απόσταση είναι σε μονοπάτια και μερικούς δασικούς δρόμους. Οι πιο διάσημες αποστάσεις όσον αφορά τα trail runs, είναι 50km, 50 miles (~80km), και 100miles (~165km), και επειδή όλες αυτές οι αποστάσεις ξεπερνούν αυτήν του μαραθωνίου, οι αγώνες αυτοί χαρακτηρίζονται και ως ultra-marathons. Οι δυσκολότεροι από αυτούς τους αγώνες γίνονται κατά κανόνα στις δυτικές πολιτείες (Colorado, Utah, California, Oregon και Washington) ενώ υπάρχει και ο Barkley 100 στο Tennessee τον οποίο μέχρι σήμερα μόνο ένας(!!) αθλητής έχει καταφέρει να τερματίσει. Συνήθως, ένας μέσος αθλητής τερματίζει από 24 ως 35 ώρες αναλόγως με τον αγώνα, ενώ οι συνολικές υψομετρικές διαφορές κυμαίνονται από 4.500m (Western States 100) ως 11.000m (Hardrock 100). Ο συγκεκριμένος, Angeles Crest 100, θεωρείται από τους σχετικά "γρήγορους" αγώνες με συνολική υψομετρική διαφορά 6.500m, ενώ οι νικητές τερματίζουν σε 18-19 ώρες.

Στους πιο πολλούς από αυτούς τους αγώνες ο κάθε αθλητής περνάει ιατρικό έλεγχο την προηγούμενη του αγώνα όπου και του δίνεται ένα πλαστικό βραχιολάκι με τα γενικά του ιατρικά στοιχεία (σφυγμός, βάρος πριν τον αγώνα, ομάδα αίματος). Το βραχιολάκι αυτό το αποχωρίζεται ο κάθε αθλητής μόνο σε περίπτωση εγκατάλειψης ή στον τερματισμό του αγώνα. Κάθε 25 μίλια υπάρχει μια ιατρική ομάδα που ελέγχει τα στοιχεία του κάθε αθλητή, με ιδιαίτερη έμφαση στο βάρος του. Αν το βάρος του βρεθεί 6% λιγότερο από την αναγραφόμενη στο βραχιολάκι τιμή του επιτρέπεται να συνεχίσει, εάν όμως ο αθλητής έχει χάσει περισσότερο από 6% του αρχικού του βάρους (και αυτό οφείλεται συνήθως στην απώλεια υγρών) τότε είναι υποχρεωμένος να καθίσει στον σταθμό βοηθείας τρώγοντας και πίνοντας μέχρι να αναπληρώσει το χαμένο βάρος.

Μπαίνω λοιπόν στον σταθμό βοηθείας και πρώτη από όλους με βλέπει η φίλη μου η Mary με την οποία το καλοκαίρι είχαμε τρέξει μαζί έναν άλλον αγώνα στο Death Valley της California, τον Badwater 135, και είχε έρθει εδώ ως βοηθός. Το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν ότι ήμουν κατάχλομος.
"Ευχαριστώ πολύ, πες μου κάτι που δεν ξέρω", σκέφτομαι.
"Εεε δεν νιώθω και πάρα πολύ καλά…" της λέω, και κατευθύνομαι προς την ζυγαριά, γνωρίζοντας από μέσα μου ότι τα πράγματα είναι πλέον σοβαρά. Και το αποτέλεσμα …6 κιλά ελαφρύτερος.
"Άντε τώρα να τα βάλεις πίσω" σκέφτομαι νευριασμένος με τον εαυτό μου για την χαζομάρα που είχα κάνει και έφτασα σε αυτά τα χάλια.
"Αν δεν βάλεις τουλάχιστον 3 κιλά δεν πας πουθενά" λέει ο γιατρός.
"OK" του απαντάω, "Δώσε μου λίγη κόκα κόλα και λίγες πατάτες"

Έλα που ούτε πατάτες ούτε τίποτα κατέβαινε, ότι έτρωγα το απέβαλε ο οργανισμός μου αμέσως, δεν μπορούσα να κρατήσω τίποτα μέσα μου, πώς να συνέχιζα για άλλα 50 μίλια, τα περισσότερα μέσα στην νύχτα. Έκατσα για μια ώρα στον σταθμό βοήθειας προσπαθώντας να φάω και να πιω κάτι αλλά μάταια, δεν γινόταν τίποτα. Σιγά-σιγά μπήκε στο μυαλό μου η ιδέα της εγκατάλειψης, γιατί απλά δεν μπορούσα να τρέξω 50 μίλια με τέτοιο στομάχι και γιατί απλά, είχα περάσει το σημείο της αντεπιστροφής. "Δώσε μου το χέρι σου Mike, ο αγώνας τελείωσε" είπε ο γιατρός και με μία κίνηση έκοψε το βραχιολάκι από το χέρι μου, βγάζοντας με εκτός αγώνα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω.

Πρώτη φορά είχα εγκαταλείψει μια τέτοια προσπάθεια, και προσπαθούσα μάταια να βρω γιατί τα πράγματα είχαν πάει τόσο στραβά, αλλά η κάθε σκέψη οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι πλήρωνα την επιπολαιότητα και την χαζομάρα μου. Ξαφνικά ήρθε η Mary και μου είπε να σταματήσω να το σκέφτομαι σαν μικρό παιδί, προτείνοντας μου να κατεβούμε στο Los Angeles για να προσπαθήσω να φάω κάτι, να κοιμηθώ και να περιμένουμε και τους υπόλοιπους φίλους μας να τερματίσουν.

Την επομένη κάθομαι στον τερματισμό βλέποντας τους αθλητές να τερματίζουν ο ένας μετά τον άλλον και η μόνη σκέψη ήταν ότι θα μπορούσα να είμαι και εγώ ένας από αυτούς, οπότε ξαφνικά ένιωσα ένα χέρι να μου χτυπάει την πλάτη. Γυρίζω και βλέπω τον φίλο μου τον Chris Kostman, ο οποίος είναι πρόεδρος της εταιρίας AdventureCorps, και διοργανώνει τον υπερμαραθώνιο Badwater 135 (όπου και τον γνώρισα), τον ποδηλατικό αγώνα Furnace Creek 508 miles, καθώς και επίσης άλλους αγώνες όπως το California Bike Series και μερικούς αγώνες τριάθλου. Σαν αθλητής έχει κάνει μερικά ενδιαφέροντα πράγματα όπως: τερμάτισε σε ηλικία 20 χρονών τον ποδηλατικό αγώνα Race Across America από το San Francisco στο Miami (μία απόσταση περίπου 5.000 km), κατέχει το ρεκόρ στον ποδηλατικό αγώνα από το San Francisco στο Los Angeles, τριπλά Ironman σε Καναδά και Γαλλία, 24ωρους αγώνες mountain bike και πολλούς αγώνες περιπέτειας.

"Εντάξει, μην ανησυχείς, συμβαίνει σε όλους μας. Τώρα θα προσπαθήσεις στο Iditasport στην Alaska", μου είπε χαμογελώντας. Τα ξέχασα όλα, λες και είχε πει την μαγική λέξη, αγώνας στην Alaska σκέφτηκα, τι είδους αγώνας θα είναι αυτός; Ο Chris είχε πάει 6 φορές στην Alaska για να κάνει το Iditasport σε όλες του τις εκδόσεις (foot, mountain bike, snow shoes) και όπως μου είχε αποκαλύψει εκείνη την ημέρα , το Iditasport ήταν ο μόνος αγώνας που τον είχε φέρει πραγματικά στα όρια του από ότι είχε κάνει, με αποτέλεσμα να έχει εγκαταλείψει και δύο φορές.

Ο στόχος για μένα είχε πλέον μπει. Την ίδια ημέρα πήγα μαζί του στο σπίτι του να μου δώσει το έλκηθρο του, πληροφορίες για τον αγώνα και είδαμε μαζί μια βιντεοκασέτα του National Geographic για το πρώτο Iditasport Extreme. Μετά την προβολή του βίντεο άρχισαν οι κρυφές αλλά και τρελές σκέψεις μέσα μου για την προπόνηση, για τον αγώνα, για το πώς θα έβρισκα τα λεφτά και για όλα τα σχετικά.

Ευχαρίστησα τον Chris για την αναπτέρωση του ηθικού και για την βοήθεια που μου έδωσε όσον αφορούσε τον εξοπλισμό και την επόμενη μέρα πετούσα πίσω στο Oregon, όπου έμενα τα τελευταία δυόμισι χρόνια, χωρίς πλέον να νιώθω καθόλου άσχημα για την εγκατάλειψη μου στον Angeles Crest.

(Οκτώβριος, 2000, Corvallis, Oregon) …μετά από μερικές εβδομάδες ξεκούρασης, και εντατικής ενασχόλησης με την έρευνα μου, η οποία ήταν και ο κύριος λόγος που βρισκόμουν στο Oregon και πιο συγκεκριμένα στο College of Oceanic and Atmospheric Sciences του Oregon State University, είχε έρθει η ώρα της προπόνησης για το Iditasport.

Το πιο ωραίο πράγμα όταν σχεδιάζεις ένα τέτοιο αγώνα δεν είναι η καθεαυτού προπόνηση σαν τρέξιμο αλλά ολόκληρη η προετοιμασία και η έρευνα που αφορούν όλους τους παράγοντες που κάνουν αυτά τα γεγονότα να ξεχωρίζουν, δηλαδή ο καιρός, η διαδρομή, ο απαραίτητος εξοπλισμός, η θερμοκρασίες κατά την διάρκεια του αγώνα, το φαγητό και γενικότερα όλες οι δυσκολίες. "Rockies must earn their dues", γράφει ο Dan Bull (διοργανωτής του Iditasport) στην ιστοσελίδα του αγώνα.

"Ενθαρρύνουμε τους πρωτοεμφανιζόμενους αθλητές να κάνουν σοβαρή έρευνα όσον αφορά τις συνθήκες και τις λεπτομέρειες του αγώνα, με το να συμβουλευτούν βετεράνους" συνεχίζει, προφανώς ορμώμενος από τις πολύχρονες του εμπειρίες όπου ουκ ολίγες φορές έχει μαζέψει υποθερμικούς αθλητές, ή ακόμα χειρότερα με σοβαρά κρυοπαγήματα.

Και έτσι άρχισα, κάνοντας έρευνα. Έψαξα τα πάντα: την διαδρομή, πώς θα είναι να τρέχεις 130 μίλια με ένα έλκηθρο δεμένο στην μέση σου, πως είναι το μονοπάτι, την υψογραφική καμπύλη του αγώνα, τα αίτια της υποθερμίας και των κρυοπαγημάτων, το φαγητό μου, τι θα παγώσει και τι όχι από το φαγητό, πόσο λίπος χρειάζεσαι για έναν τέτοιο αγώνα, τι παπούτσια θα φορέσω, κάθε πόσα μίλια πρέπει να αλλάζω κάλτσες, που θα μείνω στο Anchorage…και πολλά άλλα.

Ο βαθμός της λεπτομέρειας με τον οποίο έψαξα το κάθε θέμα ήταν ο μέγιστος δυνατός. Όσον αφορά τον καιρό στην Alaska κατά τον χειμώνα, βρήκα από πού έρχονται οι καταιγίδες, ποια είναι τα κρύα μέτωπα και ποια τα πιο θερμά. Για παράδειγμα τα κρύα μέτωπα στην Alaska έρχονται από τον Βερίγγειο Πορθμό, δηλαδή από τα ΒΔ, ενώ τα πιο θερμά έρχονται από τα Νότια και τον Κόλπο της Αλάσκα. Η κύρια διαφορά είναι ότι όταν χιονίζει υπό την επίδραση ενός θερμού μετώπου το χιόνι είναι υγρό, πολύ υγρό (heavy Alaskan powder όπως το αποκαλούν και οι ντόπιοι) αλλά η θερμοκρασία είναι σχετικά υψηλή (όχι χαμηλότερη από -10 οC ). Το υγρό χιόνι μεταφράζεται στο ότι όταν δεις τον καιρό να γεμίζει από τον Νότο, βάζεις μέσα το πουπουλένιο μπουφάν, βγάζεις ό,τι gore-tex έχεις και βεβαιώνεσαι ότι όλα τα πράγματα στο έλκηθρο που τραβάς είναι σε πλαστικές σακούλες ώστε να μην βραχούν. Το αντίθετό με τα κρύα μέτωπα. Χιόνι σκληρό σαν ρύζι, αέρας πάρα πολύ δυνατός, θερμοκρασίες στους -40 oC, ότι καλύτερο έχει να προσφέρει η Alaska τον χειμώνα, κατευθείαν από τον Βόρειο Πόλο. Όπως φάνηκε με την περίπτωση μου είχα την τιμή να δω όλα τα πρόσωπα της Alaska κατά τον αγώνα.

Αυτό που είναι το σημαντικό είναι ότι τα κάνεις όλα αυτά για δύο κυρίως λόγους (και αυτό είναι τελείως προσωπική άποψη): Πρώτον γιατί σε τέτοιου είδους αγώνες οι λεπτομέρειες είναι αυτές που κάνουν την διαφορά, και δεύτερον γιατί μαθαίνοντας όλα αυτά γίνεσαι ένα με τον αγώνα, και οι πιο πολλοί θα γνωρίζουν ότι για να τερματίσεις έναν τέτοια αγώνα πρέπει να τον τρέξεις 100 φορές μέσα στο μυαλό σου εξετάζοντας όλα τα πιθανά σενάρια, αλλά πάντα να βλέπεις τον εαυτό σου να διασχίζει την γραμμή του τερματισμού.

Το καλό όσον αφορά την καθεαυτού προπόνηση, δηλαδή τις μεγάλες αποστάσεις τρεξίματος είναι ότι ζούσα σε μία πόλη με μεγάλη αθλητική παράδοση. Το Corvallis του Oregon είναι μία πόλη περίπου 50.000 κατοίκων, από τους οποίους πάνω από τους μισούς είναι φοιτητές του Oregon State University, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου. Από το Corvallis προέρχεται η πρώτη Αμερικανίδα που ανέβηκε στο Everest, o John Krakauer, ορειβάτης και συγγραφέας αρκετών βιβλίων με πιο γνωστά τα Into the Thin Air και Eiger Dreams και πλήθος αθλητών.

Τα τελευταία χρόνια στην πόλη υπάρχει και μια κουλτούρα αθλητών αγώνων ανωμάλου δρόμου (trail runners), οι οποίοι αγωνίζονται συστηματικά στους αγώνες που περιέγραψα πριν και αρκετοί από τους οποίους θεωρούνται κορυφαίοι trail runners στις Η.Π.Α.. Αυτό σημαίνει ότι σε καθημερινή βάση έχεις παρέα για τρέξιμο στα ατελείωτα μονοπάτια που ξεκινάνε σχεδόν μέσα από την πόλη, η οποία μπορεί να φτάνει και τα 8 άτομα. Τα σαββατοκύριακα συνήθως ένα ακόμα πιο μεγάλο γκρουπ (10-15 άτομα) θα πήγαινε για τρέξιμο σε άλλα μονοπάτια και οι αποστάσεις ήτανε πάντα κοντά στα 50 km ή και λίγο παραπάνω (5 με 8 ώρες). Ανάλογα με την περιοχή που πηγαίναμε θα υπήρχαν και φίλοι που ερχόταν και από άλλες πόλεις (Eugene, Portland, Seattle) με αποτέλεσμα το γκρουπ να μεγαλώνει ακόμα πιο πολύ. Αυτό ήταν καλό από την άποψη ότι πάντα έβρισκες κάποιον να τρέξεις στον ίδιο ρυθμό και την ίδια απόσταση εάν δεν ήθελες να κάνεις όλα τα χιλιόμετρα.

Τα τρεξίματα το σαββατοκύριακο λοιπόν ήταν και κοινωνικές συγκεντρώσεις, και έτσι πάντα έκανα καινούργιες γνωριμίες. Έτσι πέρασαν οι επόμενοι μήνες με 5 προπονήσεις όλες σε μονοπάτια (δεν είμαι και μεγάλος φίλος του σταδίου) την εβδομάδα από τις οποίες μία ή δύο ήταν γρήγορες και όχι παραπάνω από 15km ενώ κάλυπτα μια συνολική απόσταση από 80 ως 100 μίλια.

Είχα αποφασίσει να δώσω έμφαση στην φυσική μου κατάσταση, τις λεπτομέρειες και τα λογιστικά του ταξιδιού πρώτα. Τις τελευταίες 40 μέρες θα άρχιζα να τρέχω πιο πολύ στο χιόνι μαζί με το έλκηθρο θα έκανα και κανένα bivouac για να έρθω πιο κοντά στις πραγματικές συνθήκες του αγώνα. Όλα πήγαιναν μια χαρά, και σε έναν αγώνα που έλαβα μέρος τον Ιανουάριο του 2001 (MLK 50km ) είχα βγει πρώτος και είχα αρχίσει να νιώθω πολύ καλά.

Δύο μέρες μετά τον MLK 50 έγινε κάτι που παραλίγο να μου γκρέμιζε τα σχέδια: μου είχαν κόψει την χρηματοδότηση από το πανεπιστήμιο για το επόμενο εξάμηνο πράγμα που με έφερνε σε πάρα πολύ δύσκολη οικονομική θέση καθώς με άφηνε τελείως άνεργο. Παρά την αρχική στεναχώρια και απογοήτευση μέσα μου ένιωθα ότι τίποτα δεν θα μου χαλούσε τα σχέδια που τόσο καιρό ετοίμαζα.

Τον τελευταίο μήνα πριν φύγω έκανα τα αδύνατα δυνατά για να βρω χρήματα, δούλεψα σε στάβλους παράνομα, έκοψα ξύλα σε φάρμες, πούλησα το δεύτερο mountain bike μου (δεν ήταν και κανένα ιδιαίτερα καλό) και δεν πλήρωσα το ενοίκιο για να αγοράσω το αεροπορικό εισιτήριο για το Anchorage. Απλά έχε μπει στο μυαλό μου ότι τίποτα δεν μπορούσε να με αποτρέψει, από αυτό που πραγματικά ήθελα. Το μόνο που είχα χάσει τον τελευταίο μήνα ήταν η προπόνηση στο χιόνι και μερικά μίλια με το έλκηθρο στη μέση, αλλά τι να κάνεις δεν μπορείς να τα έχεις όλα δικά σου.

Η παραμονή μου στο Anchorage είχε κανονιστεί από τον συγκάτοικο μου στο Oregon τον Max. Θα έμενα με τον θείο του τον Mike O' Callghan, για τον οποίο είχα ακούσει τόσα πολλά και ο οποίος θα με βοηθούσε και οικονομικά αφού είχαμε κανονίσει να δουλέψω μαζί του σπάζοντας πάγο στα πεζοδρόμια του κέντρου του Anchorage, γιατί ακόμα χρειαζόμουν χρήματα για να εξοφλούσα την συμμετοχή μου στο Iditasport.

Ο κάθε ιδιοκτήτης καταστήματος στο Anchorage, το οποίο είναι η μεγαλύτερη πόλη στην πολιτεία της Alaska είναι υποχρεωμένος από τον νόμο να έχει το πεζοδρόμιο μπροστά από το κατάστημα του καθαρό. Ο Mike είχε συμβόλαια με αρκετούς μαγαζάτορες, οπότε όταν χιόνιζε πήγαινε και καθάριζε το χιόνι χρεώνοντας 70$ την ώρα. Άμεσα αναμεμειγμένος με το ¨δυστύχημα¨ της Exxon Valdez, ως αντιπρόσωπος περιβαλλοντικών οργανώσεων και κυρίως της Greenpeace, o Mike είχε κατέβει δύο φορές ως υποψήφιος κυβερνήτης της πολιτείας, αλλά χωρίς το επιθυμητό γι αυτόν αποτέλεσμα, αφού η Alaska είναι μια κατεξοχήν συντηρητική πολιτεία λόγω των συμφερόντων για το εμπόριο πετρελαίου. Διάσημος σε όλη σχεδόν την πολιτεία για τις πολύ απελευθερωμένες του αντιλήψεις για την ζωή, ο παλιός χίπης από το Oregon είναι διευθυντής της Earth, μιας περιβαλλοντικής οργάνωσης που ασχολείται κυρίως με την ανατροπή των ενεργειών που συντελούν στην καταστροφή του φυσικού πλούτου της πολιτείας λόγω εξόρυξης του μαύρου χρυσού, αλλά η οποία επίσης έχει διάφορα προγράμματα όπου μοιράζει δωρεάν φαγητό σε άστεγους και άπορους στην πόλη του Anchorage. Επίσης ο Mike ήταν και βετεράνος του πρώτου Iditaski (παλιότερη έκδοση του Iditasport, το οποίο στο παρελθόν είχε τρεις διαφορετικές ονομασίες, Iditarun, Iditabike και Iditaski), οπότε ήμουν ιδιαίτερα χαρούμενος που θα έμενα μαζί του.

(12 Φεβρουαρίου 2001, Anchorage, Alaska) Η 5ώρη πτήση από το Seattle ήταν λίγο επεισοδιακή αφού ήταν η τελευταία που απογειώθηκε με μεγάλη καθυστέρηση λόγο αποκλεισμού του αεροδρομίου από υπερβολική χιονόπτωση. Όταν έφτασα στο Anchorage τα πάντα ήταν άσπρα και το χιόνι στις άκρες του δρόμου ήταν πάρα πολύ. ¨Welcome to Alaska, the Last Frontier ¨ έγραφε η πρώτη πινακίδα που αντίκρισα κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο. Ήταν 3:00 το πρωί και ενώ περίμενα τις αποσκευές μου κοιτούσα έξω στον δρόμο την φωτεινή επιγραφή που έδειχνε -18οC.

Μόλις παρέλαβα τα πράγματα μου βγήκα έξω να πάρω ταξί και κατάλαβα ότι ο καιρός ήταν λίγο κρύος, ¨Φαντάζομαι πως θα είναι εκεί έξω, εάν στην πόλη είναι τόσο κρύο¨, σκέφτηκα. Την επομένη γνώρισα και προσωπικά τον Mike, και κάναμε ένα γύρο στην πόλη του Anchorage, και μου έδειξε τα πεζοδρόμια που θα καθαρίζαμε τις επόμενες μέρες. Μου μίλησε πολύ για την σύγχρονη πολιτική, τα τεράστια συμφέροντα που υπάρχουν στην πολιτεία, και τα πράγματα που έχει κάνει μέχρι τώρα.

Το Anchorage είναι σαν κάθε άλλη αμερικάνικη πόλη, με μεγάλα κτήρια, πολλά αυτοκίνητα, μεγάλους και χιονισμένους δρόμους, και υπάρχουν τα πάντα από πολυεθνικές εταιρίες, fast food και γενικά ότι έχει να προσφέρει ο σύγχρονος Αμερικάνικος καπιταλισμός. Εντάξει, και σε άλλες πόλεις αν πας στη μέση του χειμώνα μπορείς να δεις παρόμοια κατάσταση. Για παράδειγμα και το Denver του Colorado είναι πολύ χιονισμένο τον χειμώνα, όταν όμως αντίκρισα για πρώτη φορά τον Βόρειο Ειρηνικό ωκεανό και είδα μια απέραντη παγωμένη έκταση όπου δεν κουνιόταν τίποτα (ακόμη και τα τάνκερ ήταν κολλημένα στον πάγο) τότε κατάλαβα τη σημαίνει να είσαι σε γεωγραφικό πλάτος 63ο Βόρειο, το χειμώνα.

Επίσης, έντονη και η παρουσία της Ρώσικης κουλτούρας, (από τους οποίους αγόρασαν οι Η.Π.Α. την Αλάσκα για λίγα δολάρια στα τέλη του 19ου αιώνα) υπό μορφή μικρών καταστημάτων με γουναρικά και άλλα σουβενίρ. Προφανώς οι Ρώσοι δεν είχαν αντιληφθεί τι υπήρχε στο υπέδαφος όταν την πούλησαν για τόσο φθηνά!

Οι επόμενες μέρες κύλησαν ήρεμα, ευτυχώς που χιόνισε αρκετά και μπόρεσα να δουλέψω και να βγάλω τα υπόλοιπα 200$ για την συμμετοχή μου καθώς επίσης και να αγοράσω όλα τα απαραίτητα τρόφιμα για τον αγώνα.

Το μυστικό της διατροφής βρισκόταν σε μια λέξη: λίπος. Το λίπος χωνεύεται πιο δύσκολα από τους υδατάνθρακες, αλλά η ενέργεια που παρέχει διαρκεί σαφώς πιο πολύ. Σε έναν αγώνα όμως σαν το Iditasport ο οργανισμός χρειάζεται ¨καύσιμα¨ για να κινείται αλλά και για να κρατάει την εσωτερική θερμοκρασία σε σχετικά υψηλά όρια. Φαγητά όπως τα powerbars, cliffbars και όλα τα παρόμοια δεν παρέχουν καθόλου λίπος, και μετά από 5 ώρες άσκησης όσους υδατάνθρακες και να φας ο οργανισμός αρχίζει να καίει το λίπος του σώματος (body fat). Αυτό έχει ως συνέπεια ο οργανισμός μας να καταναλώνει πολύ περισσότερη ενέργεια γιατί το οργανικό λίπος είναι πιο δύσκολο να διασπαστεί, με αποτέλεσμα να πέφτει η περιεκτικότητα του σακχάρου στο αίμα. Φανταστείτε τι θα γίνει για 50 ή 60 ώρες σε πολύ κρύες θερμοκρασίες. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι η δίαιτα των πρώτων ποδηλατών που διένυσαν την απόσταση των 1.600 km από το Anchorage μέχρι το Nome βασιζόταν σε φυστικοβούτυρο και μπριζόλες ταράνδου!!!

Εκείνες τις ημέρες γνώρισα και τον διοργανωτή του αγώνα Dan Bull. Ο Dan ήταν από τους πρώτους που με ποδήλατο πήγαν από το Anchorage στο Nome στην καρδιά του χειμώνα μια απόσταση 1.100 μιλίων, ακολουθώντας το περίφημο Iditarod Trail το οποίο υπάρχει από την εποχή του "κυνηγιού για το χρυσάφι" (gold rush), τότε που άνθρωποι κάθε εθνικότητας διέσχιζαν την Αλάσκα ψάχνοντας για χρυσάφι. Από τότε λοιπόν ο Dan σκεφτόταν να μεγαλώσει την απόσταση του Iditasport από τα παραδοσιακά 100 μίλια σε κάτι παραπάνω και έτσι πριν 6 χρόνια διοργάνωσε για πρώτη φορά το πρώτο Iditasport Extreme 350, έναν αγώνα απόστασης 350 μιλίων ο οποίος διασχίζει την οροσειρά της Αλάσκας (Alaska Range, με ψηλότερη κορυφή το όρος Denali ή πιο γνωστό σε μας McKinley, 6.194 m) στην καρδιά του χειμώνα και τερματίζει στο McGrath. Η φιλοσοφία του Iditasport Extreme ήταν η ίδια με το Iditasport όσον αφορά το μέσον που διαλέγει ο κάθε αθλητής. ¨Choose your weapon of destruction¨, έγραφε η δήλωση συμμετοχής του αγώνα στην γραμμή που δηλώνεις το μέσον που θα κάνεις τον αγώνα και αυτά είναι πόδια, σκι ή mountain bike. Εφόσον το Iditasport Extreme έγινε διάσημο ανά τον κόσμο και χαρακτηρίστηκε ως ο δυσκολότερος αγώνας του είδους του, ο Dan τα τελευταία χρόνια δημιούργησε και το Iditasport Impossible, που καλύπτει ολόκληρη την απόσταση των 1.100 μιλίων για να ικανοποιήσει όλους τους αθλητές.

Προσωπικά είχα δηλώσει συμμετοχή στο Iditasport 130, αν και ήθελα να συμμετάσχω στο Extreme, το οικονομικά μου ωστόσο μου το απαγόρευαν, αλλά είχα πείσει τον Dan να με αφήσει να κάνω το Extreme με την προϋπόθεση ότι θα του πλήρωνα τα υπόλοιπα 500$ μετά τον αγώνα (δεν είχα ιδέα πως θα τα έβρισκα, αλλά εκείνη την στιγμή δεν με ένοιαζε). Ενώ οι αθλητές του Extreme είχαν το δικαίωμα να στείλουν επιπλέον σάκους με προσωπικά είδη (αναφερόμενα και ως drop bags), όπως στεγνά ρούχα, κάλτσες και φαγητά σε δύο μέρη στα 130 και 220 μίλια, εγώ δεν είχα τέτοιες πολυτέλειες, γιατί απλά δεν είχα λεφτά να αγοράσω τα επιπλέον εφόδια. Αλλά πάλι δεν με πείραζε, η αβεβαιότητα και τα ρίσκο πάντα μου άρεσαν γιατί με κάνουν να ξεδιπλώνω όλες τις απόκρυφες πτυχές του εαυτού μου και να κάνω πράγματα που ούτε φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να κάνω. Το σίγουρο ήταν ότι ετοιμαζόμουν να αντιμετωπίσω την περιπέτεια της ζωής μου.

(Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου, Knik Lake, 30 μίλια έξω από το Anchorage, 2.30 pm) Όλα έτοιμα λοιπόν, μισή ώρα πριν την εκκίνηση και προσωπικά ένιωθα ότι είχα κάνει ό,τι μπορούσα από πλευράς προετοιμασίας. Στην εκκίνηση γινόταν κυριολεκτικά χαμός, τηλεοπτικά συνεργεία, φωτογράφοι και πολύς κόσμος σε μια τροπική για την Alaska θερμοκρασία των -5oC. Η νευρικότητα έκδηλη στα πρόσωπα των πιο πολλών αθλητών και κυρίως των ποδηλατών οι οποίοι είχαν κάνει πηγαδάκια κοιτάζοντας ο καθένας τα deraileurs του άλλου, τις διάφορες πατέντες, τον τρόπο που ο καθένας είχε τοποθετήσει τα φαγητά και sleeping bags πάνω στο ποδήλατο του και άλλα διάφορα. Άλλοι καθόταν με φίλους και περίμεναν την αντίστροφη μέτρηση να αρχίσει, άλλοι έριχναν λοξά βλέμματα στον εξοπλισμό άλλων αθλητών, άλλοι είχαν βγάλει σακουλάκια με φαγητό και μασουλούσαν νευρικά ενώ η ένταση ήταν έκδηλη στα μάτια όλων.

Αθλητές από όλο τον κόσμο, Γαλλία, Αγγλία, Νότιο Αφρική, Ιταλία, Ελλάδα, Καναδά, με την πλειοψηφία όμως να είναι Αμερικάνοι.
¨ Είσαι έτοιμος νεαρέ Έλληνα¨ με ρωτάει ο Dan
¨ Μόνο ο χρόνος μπορεί να πει¨ του απαντάω συγκρατημένα
¨ Θα σε δω απόψε στη λίμνη Flathorn¨ με αποχαιρέτησε.

Ο τρόπος με τον οποίο διεξάγεται ο συγκεκριμένος αγώνας τα τελευταία χρόνια έχει ως εξής: οι αθλητές την πρώτη μέρα διανύουν μία απόσταση 50 km μέχρι την λεγόμενη Flathorn Lake στην οποία οι διοργανωτές αναγκάζουν άπαντες να διανυκτερεύσουν πάνω στην παγωμένη λίμνη. Εκεί είναι που οι διοργανωτές ελέγχουν τις ικανότητες επιβίωσης του καθένα. Είναι απλό, αν το επόμενο πρωί είσαι υποθερμικός βγαίνεις εκτός αγώνα. Από το σημείο αυτό και μετά το ρολόι δεν σταματάει μέχρι τον τερματισμό, όπου και αν τερματίζεις Finger Lake (Iditasport 130), McGrath (Iditasport Extreme), Nome (Iditasport Impossible). Ως σταθμοί βοηθείας υπάρχουν διάφορα καταφύγια κατά μήκος της διαδρομής, τα οποία είναι εγκατεσπαρμένα ανά 50 περίπου χιλιόμετρα και στα οποία οι διοργανωτές παρέχουν γεύμα και ύπνο. Μεταξύ των σταθμών α κάθε αθλητής είναι αυτόνομος και βασίζεται εξολοκλήρου στα δικά του εφόδια. Μπορεί να κοιμηθεί σε οποιοδήποτε σημείο στο μονοπάτι, να σταματήσει να κάνει νερό, να μαγειρέψει το φαγητό του, χωρίς εξωτερική βοήθεια. Επίσης, σε κάθε σταθμό βοήθειας οι διοργανωτές παρέχουν δωρεάν μηχανικό για τους ποδηλάτες.

¨5 minutes ¨, ακούγεται η φωνή του Dan και άπαντες έπαψαν να κάνουν ότι έκαναν μέχρι εκείνη τη στιγμή. Σακουλάκια με φαγητό άρχισαν να κλείνουν, όσοι έκαναν ζέσταμα πίσω από την γραμμή της εκκίνησης μαζευόταν προς τα πίσω, και το γενικό κλίμα έντασης με την χαρακτηριστική βοή του είχε σιγήσει, καθώς όλοι συνειδητοποιούσαν ότι η ώρα της εκκίνησης είχα φτάσει.

¨2 minutes ¨ φωνάζει ο Dan

Όλοι πλέον είναι πίσω από την γραμμή του τερματισμού, οι ποδηλάτες έχουν πάρει τις πρώτες θέσεις, skier και δρομείς έχουν δέσει (ή ζέψει καλύτερα) τα έλκηθρα στη μέση τους, και μόνο μερικά νευρικά χαμόγελα μπορούσα να διακρίνω και μερικές ματιές δεξιά και αριστερά.

¨1 minute ¨ ακούγεται για τελευταία φορά από το στόμα του διοργανωτή και άκρα του τάφου σιωπή πάνω από την Knik Lake. Μερικοί αθλητές σταυροκοπιόταν, άλλοι κοίταξαν για τελευταία φορά τους φίλους τους. Κανείς από μας δεν ξέρει τι θα συμβεί τις επόμενες μέρες στην ερημιά της Αλάσκα. Άλλοι θα κινούνται ενάντια σε χιονοθύελλες, άλλοι θα σπρώχνουν τα ποδήλατα τους σε ένα μέτρο μαλακό χιόνι, άλλοι θα πολεμάν το κρύο και την υποθερμία, άλλοι θα εγκαταλείψουν σε κάποια στιγμή, αλλά τις εκφράσεις όλων των αθλητών που αντίκρισα εκείνη την ημέρα δεν θα τις ξεχάσω ποτέ.

¨5, 4, 3, 2, 1...¨ και φύγαμε, ξαφνικά ο ήχος επανήλθε σαν κάποιος να είχε ανοίξει την ένταση ενός ηχείου και όλοι άρχισαν να μιλάνε πάλι μεταξύ τους. Τα πρώτα δύο χιλιόμετρα του αγώνα ήταν πάνω στην παγωμένη Knik Lake και μετά αμέσως η πρώτη ανηφοριά η οποία έκανε τους ποδηλάτες να κατέβουν από τη σέλα τους και να αρχίσουν το σπρώξιμο. Μετά τα πρώτα 5 μίλια οι ποδηλάτες είχαν όλοι περάσει μπροστά μας, ενώ μερικοί skier άλλοτε μας περνούσαν και άλλοτε τους περνούσαμε. Όσον αφορά τους δρομείς βρισκόμουν σε μια ομάδα τεσσάρων ατόμων που προηγούνταν. Μαζί μου ο Tim Hewitt από την Πενσυλβάνια, τον οποίο είχα γνωρίσει το προηγούμενο καλοκαίρι στο Death Valley και ο οποίος είχε βγει πέμπτος στον Badwater 135, αλλά ήταν ο πρώτος Αμερικάνος. Μιλώντας με τον Tim για τον ίδιο αγώνα μου είπε ότι του πήρε μήνες για να αναρρώσει και όταν του ανέφερα ότι εβδομάδες μετά είχα έρθει στην Ελλάδα για να τρέξω τον μαραθώνιο του Ολύμπου και δέκα μέρες μετά τον Όλυμπο επέστρεψα στις Η.Π.Α. και προσπάθησα να τρέξω και τον Angeles Crest 100 αλλά έφαγα το μούτρα μου, μου απάντησε χαριτολογώντας:
¨ You are stupid!!! ¨
Ο Tim πέρυσι είχε κερδίσει το Iditasport 100 και φέτος είχε κακό σκοπό. Έκανε το Impossible μαζί με τον Tom Jardin, επίσης από την Πενσυλβάνια ο οποίος σε αντίθεση με τον φίλο του είχε καταλήξει με σοβαρότατα κρυοπαγήματα κατά τον περσινό αγώνα. Ο τέταρτος της παρέας ήταν Andrew Matulionis από την Μοντάνα ο οποίος ήταν ο πιο έμπειρος από όλους μας μιας και είχε κερδίσει το Iditasport τέσσερις φορές σε επτά συμμετοχές. Ο Andrew είναι επίσης γνωστός και για τις επιτυχίες του στα Eco Challenge, όπου έχει πάρει δέκατη θέση ενώ έχει πολυάριθμες συμμετοχές και σε άλλους αγώνες περιπέτειας.

Μαζί τρέχαμε για τα επόμενα 15 μίλια άλλοτε μιλώντας και άλλοτε όχι θαυμάζοντας το ήρεμο τοπίο κατά το ηλιοβασίλεμα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχε φτάσει η στιγμή όπου επιτέλους έτρεχα μέσα από τα μονοπάτια τα οποία μόνο από τις φωτογραφίες τα έβλεπα. Την ησυχία του τοπίου έσπαζαν διάφορες ομάδες σκυλιών που τραβούσαν έλκηθρα, είτε γιατί έκαναν προπόνηση για τον επερχόμενο αγώνα Iditarod (dog sled race) ο οποίος θεωρείται ο κορυφαίος στο είδος του, είτε γιατί τα έλκηθρα μαζί με τα snowmobiles και τα μικρά αεροπλανάκια είναι ο μόνος τρόπος μετακίνησης στην Αλάσκα εφ΄ όσον δεν υπάρχουν καθόλου δρόμοι.

Κάπου γύρω στα 10 μίλια πριν την υποχρεωτική κατασκήνωση και αφού είχε νυχτώσει με την θερμοκρασία να πέφτει απότομα, σταμάτησα για να φάω κάτι και για να βγάλω τον φακό κεφαλής. Το χιόνι στην άκρη του μονοπατιού ήταν πολύ βαθύ και έσκαψα μια τρύπα για να ¨αποθέσω¨, αφού είχα παρκάρει το έλκηθρο μπροστά μου για να βγάλω μερικά power bars και ένα σάντουιτς, ενώ έβλεπα άλλους δρομείς να περνάνε από το μονοπάτι μέσα στην σιωπηλή νύχτα. Τα power bars και ένα gel που είχα είχαν παγώσει και με το ζόρι τα κατέβασα ενώ το σάντουιτς με μπόλικη μαγιονέζα ήταν σε κάπως καλύτερη κατάσταση, αλλά το παγωμένο φαγητό με έκανε να νιώσω λίγο δυσφορία.

Δυστυχώς δεν είχα ένα πουπουλένιο ζεστό μπουφάν να φορέσω ώστε να κρατήσω λίγο θερμοκρασία, και το μόνο που έριξα από πάνω μου ήταν ένα fleece. Όταν πήγα να ρουφήξω νερό από το Camelback μου, διαπίστωσα ότι ο σωλήνας είχε παγώσει ενώ είχα αρχίσει να τρέμω από το κρύο και έτσι βίαια που είχε κατέβει το φαγητό ήθελα επειγόντως λίγο νερό. Τοποθέτησα το επιστόμιο του σωλήνα μέσα στα ρούχα μου και επειδή είχα καθίσει αρκετή ώρα χωρίς να κινούμαι είχα αρχίσει πλέον να κρυώνω πάρα πολύ, οπότε έβαλα και τα υπόλοιπα πράγματα στο έλκηθρο βιαστικά και ξεκίνησα πάλι να τρέχω με την ελπίδα ότι θα λιώσει ο πάγος στον σωλήνα και θα πιω λίγο νερό.

Την επόμενη ώρα κινούμουν σαφώς πιο αργά αλλά κατάφερα να ζεσταθώ ενώ ο πάγος δεν έλεγε να λιώσει από το επιστόμιο αφήνοντας με κυριολεκτικά χωρίς νερό για μιάμιση ώρα. Κάπου σε εκείνο το σημείο άρχισα το περπάτημα γιατί ένιωθα πολύ χάλια χωρίς νερό, αλλά πάλι με το περπάτημα κρύωνα ολοένα και πιο πολύ.

Το θέμα είναι ότι στην Αλάσκα ο αέρας είναι τόσο ξηρός ώστε όταν αναπνέεις αυτό που βλέπεις είναι νερό που φεύγει από το σώμα σου. Η άλλη επίπτωση του ξηρού αέρα είναι ότι η θερμοκρασία μπορεί να είναι στους -20οC, αλλά δεν νιώθεις ότι είναι τόσο κρύο. Όπως μας είχαν τονίσει και οι γιατροί του University of Alaska σε μία διάλεξη την προηγούμενη του αγώνα το καλύτερο όπλο να αντιμετωπίσεις την υποθερμία και τα κρυοπαγήματα είναι να είσαι πολύ καλά ενυδατωμένος. Τα κρυοπαγήματα στην ουσία δημιουργούνται όταν τα άκρα έχουν χάσει την υγρασία τους και παγώνουν τελείως ξηρά (freeze dry) με αποτέλεσμα να καταστρέφονται τα αγγεία του αίματος. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να εμποδίζεται τελείως η κυκλοφορία του αίματος με άμεση συνέπεια την καταστροφή των ιστών των άκρων, και περαιτέρω αχρήστευση τους, αφού τα κύτταρα είναι πλέον νεκρά.

Με πέρασαν μερικοί ακόμα δρομείς μεταξύ των οποίων και ο φίλος μου ο Johann Pratcher από την Αυστρία. Του εξομολογήθηκα τι μου συνέβαινε και μου έδωσε λίγο νερό και μου πρότεινε να συνεχίσουμε μαζί αφού είχαμε λιγότερα από πέντε μίλια, τα οποία μου φάνηκαν ...πολύ περισσότερα

Φτάνοντας στην Flathorn Lake αντικρίζω τον Τim ο οποίος μου είπε ότι είχα ...αργήσει. Υπογράφοντας την είσοδο μου στην Flathorn Lake με πληροφορούν ότι ήμουν 15ος από τους δρομείς, και ο Dan με ρώτησε αν ήθελα να πιω λίγη μπύρα!! ¨Τι μπύρα... νερό θέλω ¨του απαντάω και πηγαίνω προς το μέρος όπου είχαν το νερό, όπου γέμισα και το camelback μου ξανά. Παρά το γεγονός ότι οι διοργανωτές παρείχαν φαγητό δεν είχα καθόλου όρεξη, και ένιωθα τελείως αδιάθετος. Υπήρχαν τρεις μεγάλες φωτιές όπου οι περισσότεροι αθλητές στέγνωναν τα ρούχα τους και μιλούσαν για τις επόμενες μέρες του αγώνα. Αφού ήπια αρκετό νερό, έσκαψα μια όσο το δυνατόν επίπεδη πλατφόρμα στο χιόνι και πήγα κατευθείαν για ύπνο. Μέσα στο sleeping bag μου έβαλα τα παπούτσια μου, το νερό και λίγη σοκολάτα για το πρωί, ενώ οι σκέψεις που είχα κάνει προηγουμένως για τακτοποίηση των πραγμάτων μου στο έλκηθρο είχαν εγκαταλειφθεί λόγω κούρασης και αδιαθεσίας. Πριν κλείσω τελείως το bivy sack μου είδα τον ουρανό να γεμίζει με σύννεφα από τον βορρά και το μόνο που σκέφτηκα ήταν... ¨Ωραία θα χιονίσει, ίσως μαλακώσει λίγο ο καιρός...¨ σκέφτηκα.

Κοιμήθηκα πολύ βαριά και ο μόνος λόγος που ξυπνούσα ήταν για να πιω περισσότερο νερό. Το επόμενο πρωί με ξύπνησε ο ήχος από τα καμινέτα των υπολοίπων αθλητών που ετοίμαζαν το πρωινό τους. Μόλις έκανα να ανοίξω το bivy sack κατάλαβα ότι είχε χιονίσει αρκετά μιας που ήμουν θαμμένος μες το χιόνι ενώ χιόνιζε ακόμα. Είχα ένα τρομερό πονοκέφαλο και η πρώτη προσπάθεια να βγω από το sleeping bag στάθηκε αποτυχημένη, ενώ οι υπόλοιποι αθλητές είχαν αρχίσει σιγά-σιγά να ξυπνάνε και να ετοιμάζονται για την εκκίνηση. Με ξαναπήρε για λίγο ο ύπνος και όταν ξύπνησα ξανά οι πρώτοι ποδηλάτες είχαν ήδη ξεκινήσει.

Ο τρόπος με τον οποίο ξεκινούσε ο αγώνας την δεύτερη μέρα είχε ως εξής: οι αθλητές αναχωρούσαν από την υποχρεωτική κατασκήνωση, ένας κάθε 5 λεπτά ανάλογα με τον χρόνο με τον οποίο είχαν κάνει την προηγούμενη μέρα. Δηλαδή ο πρώτος ποδηλάτης αναχωρούσε στις 10:00 π.μ., ο δεύτερος στις 10:05, ο τρίτος που μπορεί να ήταν και skier στις 10:10 και ούτω καθεξής. Όταν τελικά σηκώθηκα για τα καλά, μπορώ να ομολογήσω ότι ήταν ένα από τα χειρότερα πρωινά της ζωής μου. Πονοκέφαλος, αδιαθεσία, κρύο, αέρας και το χιόνι να πέφτει παγωμένο σαν ρύζι. Με εντελώς μηχανικές κινήσεις έβγαλα το καμινέτο μου να κάνω νερό και ένα ζεστό ρόφημα όταν άκουσα... ¨ Styllas, 20 minutes ¨

Άρχισα να λιώνω χιόνι για να γεμίσω το camelback, γιατί έπρεπε να φάω και κάτι αν και δεν ένιωθα καθόλου νηστικός, αλλά έπρεπε. Έφαγα μόνο την σοκολάτα που είχα μέσα στο gore-tex μου, και έβρασα λίγο κουάκερ στο καμινέτο. Το υπόλοιπο νερό που είχα κάνει και δεν ήταν ούτε ένα λίτρο το έβαλα βιαστικά στο camelback για να έχω για τον δρόμο. Για άλλη μια φορά δεν τακτοποίησα τα πράγματα στο έλκηθρο μου και πήγα προς το σημείο της εκκίνησης.

¨ Αισθάνεσαι καλά ¨ ρωτάει ο γιατρός του αγώνα.
¨ Είμαι μια χαρά¨ του απαντάω λέγοντας ψέματα, υπογράφω το σχετικό χαρτί και φεύγω από την υποχρεωτική κατασκήνωση τρέχοντας.

Ο καιρός ήταν πολύ κρύος και το χιόνι ήταν ήδη ως το γόνατο, πράγμα που έκανε το τρέξιμο δύσκολο, ως αδύνατο. Τα επόμενα χιλιόμετρα η διαδρομή περνούσε από διάφορα παγωμένα έλη και πιο συγκεκριμένα από το Dismal Swamp (=μελαγχολικό έλος), όνομα και πράγμα, το οποίο με την υποτυπώδη βλάστηση του δεν παρείχε καμία απολύτως προστασία από τον παγωμένο αέρα. Αν και το μονοπάτι ήταν τελείως επίπεδο με μερικούς μικρούς λόφους, οι καιρικές συνθήκες το είχαν κάνει εξαιρετικά δύσκολο και οι ποδηλάτες απλά έσπρωχναν τα ποδήλατα τους ενώ οι σκιέρ είχαν εξαφανιστεί μπροστά. Η υποτυπώδες βλάστηση σου επέτρεπε να διακρίνεις τις φιγούρες τον αθλητών μέσα στην μανιασμένη χιονοθύελλα, κεφάλια κάτω και αργό περπάτημα αφημένοι στο έλεος του ερχομού ενός ψυχρού μετώπου από τον παγωμένο βορρά.

Για μένα τα πράγματα πήγαιναν ολοένα προς το χειρότερο, αφού η έλλειψη φαγητού σε συνδυασμό με το πολικό ψύχος με είχαν αναγκάσει να κινούμαι πάρα πολύ αργά. Ήμουν πλέον από τους τελευταίους στον αγώνα αλλά αυτό δεν με πείραζε καθόλου. Όποτε σταματούσα για να βγάλω κάτι να φάω κρύωνα ακόμα πιο πολύ, με αποτέλεσμα να πάψω να σταματάω. Στη συνέχεια η διαδρομή άφηνε τα έλη και συνέχιζε μέσα στην παγωμένη κοίτη του ποταμού Yentna, ο οποίος τους καλοκαιρινούς μήνες αποτελεί τον κύριο δρόμο για τα πλοία που μεταφέρουν τουρίστες και ορειβάτες προς το Denali National Park στο οποίο βρίσκεται και το Όρος McKinley. 'Ήταν εκπληκτικό πόσο ανομοιόμορφα είχε παγώσει η επιφάνεια του ποταμού, ενώ στις αναβαθμίδες τις κοίτης μπορούσες να διακρίνεις διάφορα σπίτια στα οποία μένουν κάτοικοι οι οποίοι ασχολούνται με το κυνήγι τον χειμώνα και το ψάρεμα σολομού το καλοκαίρι. Είχαν περάσει έξι ώρες από την στιγμή που είχα ξεκινήσει από την υποχρεωτική κατασκήνωση και είχα καλύψει γύρω στα 25 km ενώ ο επόμενος σταθμός βοήθειας (Yentna Station) απείχε άλλα 20 km. Ήμουν κρυωμένος, διψασμένος, νηστικός, είχα "χάσει" τα δάχτυλα ποδιών και χεριών, προφανώς λόγω έλλειψης νερού και θερμίδων, και το χιόνι και ο αέρας δεν έλεγαν να σταματήσουν.

¨ Δεν πάει άλλο ¨ είπα στον εαυτό μου. Απλά δεν έβρισκα κανένα νόημα στο να συνεχίζω να πιέζομαι υπό αυτές τις συνθήκες αφού πλέον κινούμουνα πάρα πολύ αργά.
¨ Η μύτη σου είναι άσπρη!! ¨ μου είπε ένας Γάλλος με την περίεργη αλλά αστεία προφορά του, πράγμα που σήμαινε ότι είχε αρχίσει να ¨καίγεται¨ από το κρύο και είναι η πρώτη ένδειξη για κρυοπαγήματα.
¨ Πρέπει να σταματήσω οπωσδήποτε ¨ ξανασκέφτηκα και μετά από μισή περίπου ώρα και αφού είχε αρχίσει να νυχτώνει είδα ένα φως στην δεξιά κοίτη του ποταμού. Δεύτερη σκέψη δεν υπήρχε, ανηφόρισα προς το ξύλινο καλυβάκι μην ξέροντας τι να περιμένω και χτύπησα την πόρτα.
¨ Μπες μέσα, έχει διαολεμένο κρύο εκεί έξω ¨ μου είπε ένας ευτραφής άνδρας με ανάστημα δύο περίπου μέτρα και μια μεγάλη γενειάδα που έφτανε μέχρι το στέρνο του.
¨ Ευχαριστώ, είναι δύσκολη μέρα για μένα¨ του απαντάω και μπαίνω στην καλύβα του τινάζοντας το χιόνι από πάνω μου.

Κατευθύνθηκα αμέσως προς την ξυλόσομπα και μόνο που δεν την αγκάλιασα. Η γυναίκα του μου έκανε ζεστό τσάι και πριν μου το δώσει το είχα ήδη πιει. Ήπια και άλλο και άλλο τσάι, και μετά άρχισα να βγάζω τα ρούχα μου για να στεγνώσουν. Όταν έβγαλα τα παπούτσια μου είδα ότι είχε δημιουργηθεί πάγος μέσα από τις κάλτσες μου και τα μεγάλα δάχτυλα των ποδιών μου είχαν ματώσει από μέσα.

¨ Το κρυοπάγημα είναι καθοδόν γιε μου¨ μου είπε ο Mark με τον οποίο είχαμε πλέον γνωριστεί.
¨ Καλά που σταμάτησα ¨ σκέφτηκα. Τα πόδια μου ήταν σκληρά σαν ξύλα και πήρε αρκετή ώρα για να επανέλθουν. Στο μεταξύ είχα πιει αμέτρητες κόκα-κόλες, νερό, είχα φάει με τόση μανία σοκολάτες, κρέας ταράνδου και ότι είχαν να μου προσφέρουν, που οι άνθρωποι με κοιτούσαν απορημένοι.
¨ Δεν έχω φάει σχεδόν τίποτα από την εκκίνηση ¨ τους είπα προσπαθώντας να εξηγήσω την ατελείωτη πείνα μου. Καθώς κατέβαζα ό,τι έβρισκα άρχισα να νιώθω καλύτερα. Έκανα ένα διάλειμμα από το φαγητό για να φέρω το έλκηθρο μέσα και να στεγνώσω και τα υπόλοιπα ρούχα, και μετά συνέχισα να τρώω, ενώ αντάλλαζα πληροφορίες με τον Mark και την γυναίκα του για την ζωή στην Ελλάδα και την Αλάσκα. Εκείνη την στιγμή άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ένας τύπος που φορούσε κράνος moto-cross.

¨ Είσαι αθλητής του Iditasport ? ¨ με ρώτησε
¨ Ναι ¨ του απαντάω
¨ Είμαι η "σκούπα" του αγώνα, όλοι έχουν περάσει και είσαι ο τελευταίος και θέλω να ξέρω αν θα συνεχίσεις η εγκαταλείπεις ¨
¨ Έχουν εγκαταλείψει πολλοί; ρωτάω
¨ Μέχρι τώρα τουλάχιστον 15 άτομα, η σημερινή καταιγίδα καθάρισε πολύ κόσμο ¨ απαντάει

¨ Συνεχίζω, θα κάτσω λίγο να ξεκουραστώ και θα συνεχίσω, οι Έλληνες ποτέ δεν εγκαταλείπουν¨ του λέω χαμογελώντας δείχνοντας του την Ελληνική σημαία που κουβαλούσα μαζί μου.
Αν ο τύπος με είχε πετύχει μια ώρα πριν στο μονοπάτι και μου έκανε την ίδια ερώτηση ίσως να έδινα διαφορετική απάντηση, αλλά τώρα έβλεπα την συνέχεια του αγώνα λίγο πιο αισιόδοξα. Άρχισα να βγάζω τα πράγματα από το έλκηθρο όταν είδα ένα γράμμα που μου είχαν στείλει οι γονείς μου πριν φύγω από το Oregon για την Αλάσκα.

...να τερματίσεις καμαρωτός και περήφανος... τελείωνε το γράμμα και με τις σκέψεις της πρόσφατης εγκατάλειψης μου από τον Angeles Crest δεν υπήρχαν περιθώρια για άλλη προσωπική ήττα. Το γράμμα μου έδωσε πολύ κουράγιο και ο αγώνας αν και ήμουν τελευταίος είχε πολύ ακόμα για να τελειώσει.

¨ Θα κοιμηθώ για 3-4 ώρες και μετά θα ξεκινήσω ¨ είπα στον Mark, ο οποίος προηγουμένως επέμενε να μην βιαστώ να φύγω. Όταν ξύπνησα ήταν 2:00 το πρωί, μου πήρε περίπου μισή ώρα να τακτοποιήσω επιτέλους τα πράγματα μου στο έλκηθρο, ώστε να ξέρω ανά πάσα στιγμή που βρίσκεται τα κάθε ρούχο, είδος φαγητού τα χοντρά γάντια και γενικά να μην χρειαζόμουν να ¨σκάβω¨ κάθε φορά που έψαχνα κάτι. Όσον αφορά το φαγητό είχα αλλάξει τακτική και κουβαλούσα αρκετό πάνω μου. Δηλαδή στις εσωτερικές τσέπες από το gore-tex και σε ότι άλλες τσέπες είχα διαθέσιμες. Με τον τρόπο αυτό δεν θα χρειαζόμουνα να σταματάω κάθε λίγο, αλλά και το φαγητό, powerbars, σοκολατάκια και ό,τι άλλο ¨καύσιμο ¨ είχα δεν θα πάγωνε. Μόλις βγήκα πάλι έξω το χιόνι είχε σταματήσει ενώ ο ουρανός είχε αρχίσει να καθαρίζει. Ο Mark που βγήκε να με ξεπροβοδίσει σήκωσε τα δεξί του χέρι ψηλά δείχνοντας τα αστέρια. ¨Κοίτα το φως του Βορρά¨ μου είπε και για πρώτη φορά στη ζωή μου αντίκρισα το Βόρειο Σέλας.
¨Αυτό είναι καλό σημάδι ¨ απάντησε ο ίδιος και μου ευχήθηκε καλή συνέχεια στον αγώνα.

Περπάτησα για περίπου 10 λεπτά και μετά άρχισα να τρέχω μέσα στη άγρια νύχτα. Κράτησα ένα καλό ρυθμό ενώ περπατούσα μόνο σε λίγα σημεία όπου το χιόνι έφτανε μέχρι τους γοφούς. Σε τρεις ώρες ο φακός μου φώτισε μία ταμπέλα που έλεγε ¨ Yentna River Lodge - 2 miles ¨ και με έκανε ακόμα πιο χαρούμενο. Το γεγονός ήταν ότι ένιωθα πάρα πολύ καλά και δεν σκεφτόμουν να σταματήσω για πολύ στον σταθμό βοήθειας. Όταν έφτασα στο καταφύγιο κατάλαβα ότι υπήρχε πολύς κόσμος που είχε μείνει να περάσει την νύχτα εκεί, τόσο πολύς που ο ιδιοκτήτης του καταφυγίου δεν είχε άλλα κρεβάτια και ανάγκασε αρκετούς αθλητές που είχαν φτάσει αργά την νύχτα να διανυκτερεύσουν έξω.

Άφησα το έλκηθρο μου στην είσοδο και μπήκα βιαστικά μέσα να φάω το γεύμα που δικαιούμουν. Έφαγα τις κρέπες που μου έδωσαν (γεύμα πλούσιο σε υδατάνθρακες) και επίσης δύο χάμπουργκερ και ας ήταν 6:20 το πρωί. Στο τραπέζι δίπλα μου ήρθε και έκατσε ο Marc Perrier από την Γαλλία τον οποίο είχα γνωρίσει στο Death Valley και ο οποίος στο παρελθόν έχει κερδίσει το Annapurna Mandala Trail, έναν αγώνα 320 χιλιομέτρων που γίνεται στο Νεπάλ γύρω από το βουνό Annapurna.

¨ Δεν πάει άλλο, εγώ τελειώνω εδώ ¨ μου είπε και προσφέρθηκε να μου δώσει ό,τι χρειαζόμουν από τρόφιμα και ρούχα. Την ίδια στιγμή ήρθε στο τραπέζι και ο Johan ο οποίος με πληροφόρησε ότι ο αγώνας είχε τελειώσει και γι αυτόν. Τους διηγήθηκα σύντομα την ταλαιπωρία που είχα περάσει την προηγούμενη μέρα και το γεγονός ότι είχα μαζέψει πάγο μέσα από τις κάλτσες μου και ο Johan χωρίς άλλη κουβέντα μου έδωσε ένα δεύτερο ζευγάρι παπούτσια για να έχω, αν χιονίσει ξανά. Αφού δεν κατάφερα να τους μεταπείσω να συνεχίσουν σηκώθηκα για να ξεκινήσω μιας και είχα ήδη κάτσει 20 λεπτά στο καταφύγιο.

Όταν υπέγραψα κατά την έξοδο μου πληροφορήθηκα ότι είχαν εγκαταλείψει πάνω από 25 άτομα και από τους δρομείς ήμουνα 35ος από τους 58 που είχαν αρχικά ξεκινήσει, ενώ ο καιρός για τις επόμενες 12 ώρες προβλεπόταν σχετικά καλός με λίγο ήλιο. Ξαναγέμισα λοιπόν με νερό το camelback, έβαλα νέα αποθέματα φαγητού στις τσέπες μου και αναχώρησα από το καταφύγιο για τα επόμενα 65 χιλιόμετρα μέχρι τη Skwentna, η οποία βρισκόταν στους πρόποδες της Alaska Range, ενώ μόλις είχε αρχίζει να χαράζει.

Είχα πλέον βρει την ρουτίνα μου, έτρωγα και έπινα κάθε μισή ώρα ανεξαρτήτως αν πεινούσα ή διψούσα. Το μόνο που σκεφτόμουν τώρα ήταν η πρόληψη.
¨ Φάε πριν πεινάσεις και πιες πριν διψάσεις ¨ έλεγα στον εαυτό μου.
Δεν σταματούσα καθόλου παρά μόνο όταν το χιόνι ήταν πολύ μαλακό, και μετά τρέξιμο πάλι, έτσι άρχισα να περνάω κόσμο. Ποδηλάτες οι οποίοι έσπρωχναν μες το μαλακό χιόνι, μια παρέα Άγγλων δρομέων και τους δυο Ιταλούς τους οποίους είχα γνωρίσει την παραμονή του αγώνα. Όλοι χαιρετούσαν και ο ένας έδινε κουράγιο στον άλλον. Η συντροφικότητα σε αυτούς τους αγώνες είναι το κάτι άλλο, για αυτό όλοι οι αγώνες αντοχής είναι τόσο ξεχωριστοί.

Επιτέλους ένιωθα πολύ καλά και δυνατός και δεν είχα σκοπό να σταματήσω για τίποτα. Γύρω στις 5 ώρες το νερό μου είχε σχεδόν τελειώσει, αλλά στάθηκα τυχερός αφού σε μια στροφή του μονοπατιού συνάντησα ένα Γάλλο skier ο οποίος είχε βγάλει το γόνατο του και περίμενε για διάσωση. Με ρώτησε αν χρειαζόμουνα τίποτα και του απάντησα ότι χρειαζόμουνα νερό, αλλιώς θα έπρεπε να σταματούσα και να έλιωνα χιόνι. Μου απάντησε ότι δεν είχε νερό αλλά είχε μείγμα νερού με φυσικό σιρόπι από σφεντάμι το οποίο ήταν το καλύτερο πράγμα που έχω γευτεί μέχρι σήμερα, και η γλυκόζη στο αίμα μου είχε ανέβει 100%. Τα δυόμισι λίτρα που μου είχε δώσει μου εξοικονόμησαν αρκετό χρόνο και ποιοτικά ήταν πολύ καλύτερα από σκέτο νερό. Μου πήρε άλλες τρεις ώρες να φτάσω στη Skwentna, και μόλις έφτασα εκεί είδα αρκετούς ποδηλάτες και πολλούς δρομείς, πράγμα που με έκανε να πιστέψω ότι είχα πιάσει το κύριο σώμα των δρομέων. Μπήκα μέσα στο καταφύγιο της Skwentna το οποίο ήταν πιο μεγάλο και πιο οργανωμένο από το προηγούμενο.

Μέσα στο καταφύγιο υπήρχε πολύς κόσμος, άλλοι ετοιμαζόταν να κοιμηθούν λίγο, άλλοι έφευγαν ενώ και εδώ υπήρχαν αρκετές εγκαταλείψεις. Έφαγα σαν να είχα να φάω μέρες και η μαγείρισσα απορούσε με την όρεξη μου, έκατσα άλλα 35 λεπτά περίπου, μέχρι να στεγνώσω ρούχα και να τακτοποιήσω το έλκηθρο για άλλη μια φορά, ώστε να έχω πάνω το φακό και τα πιο χοντρά ρούχα αφού σε λίγο έπεφτε η νύχτα. Συνολικά έκατσα στη Skwentna μία ώρα και υπογράφοντας κατά την έξοδο μου με πληροφόρησαν ότι ερχόταν μια άλλη καταιγίδα από το νότο, αυτή τη φορά και ότι επίσης με τις εγκαταλείψεις ήμουν πλέον 15ος.

¨ Χθες τέτοια ώρα ήμουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας ¨ σκέφτηκα, ενώ τώρα ένιωθα μια χαρά. Δεν πέρασαν 20 λεπτά αφού είχα αφήσει την Skwentna και είχε αρχίσει να χιονίζει. Έβγαλα το gore-tex πάνω και κάτω και συνέχισα προς τον επόμενο σταθμό το Shell Lake Lodge ο οποίος απείχε 30 χιλιόμετρα, αλλά βρισκόταν 800 περίπου μέτρα ψηλότερα, δηλαδή η ανηφόρα μόλις άρχιζε.

Κάπου στο μονοπάτι και αφού είχε νυχτώσει για τα καλά διέκρινα έναν άλλο φακό. Μόλις έφτασα αρκετά κοντά ο δρομέας που ήταν μπροστά μου γύρισε και συστήθηκε και με ρώτησε αν θα ήθελα να συνεχίσουμε μαζί ως τη Shell Lake. Ο Keith Peterson ήταν από το Portland του Oregon, αλλά όλως τυχαίως είχε ζήσει και στην Θεσσαλονίκη, αφού ασχολείται με εμπόριο ξενοδοχειακού εξοπλισμού.

Στα 53 χρόνια του, το Iditasport ήταν ο πρώτος σοβαρός αγώνας που έκανε και παρόλο που τα πήγαινε πολύ καλά μου αποκάλυψε ότι φοβόταν την νύχτα και γι αυτό μου είχε ζητήσει να συνεχίσουμε μαζί. Γνωριστήκαμε καλύτερα καθώς περπατούσαμε ενώ η κουβέντα κοβόταν όταν τρέχαμε, και όταν άρχισαν οι ζόρικες ανηφόρες αγκομαχούσαμε τραβώντας τα έλκηθρα στις απότομες πλαγιές της Alaska Range με το χιόνι να πέφτει πολύ και μαλακό. Υπήρχαν στιγμές που ο Keith έμενε πολύ πίσω αλλά πάντα τον περίμενα και τον βοηθούσα, πράγμα που με έβγαζε εκτός ρυθμού αλλά με έκανε να χαίρομαι που βοηθούσα ένα συναθλητή.

Τελικά μας πήρε αρκετά περισσότερο να φτάσουμε στην Shell Lake, και διαβήκαμε την πόρτα του καταφυγίου στις 2:30 το πρωί, όπου μας περίμενε μια ζεστή και πολύ περιποιημένη μακαρονάδα. Το χιόνι έξω έπεφτε πάρα πολύ, γύρω στα 6 εκατοστά την ώρα και ο ιδιοκτήτης του καταφυγίου μας παρότρυνε να φύγουμε όσον το δυνατό πιο γρήγορα γιατί θα χάναμε το μονοπάτι. Έτσι συμφωνήσαμε με τον Keith να συνεχίσουμε μαζί και επειδή είχε αρχίσει να νιώθει κουρασμένος θα ήμουν εγώ μπροστά να βρίσκω το μονοπάτι.

Υπογράφοντας κατά την έξοδο μας από το Shell Lake Lodge ήμασταν πλέον στην πρώτη δεκάδα των δρομέων και στην πρώτη εικοσάδα από όλους τους αθλητές, όχι και άσχημα αν σκεφτόμουν τη θέση μου 25 ώρες πριν, ενώ 55 ακόμη χιλιόμετρα μας χώριζαν από τον τερματισμό.

Η σήμανση του αγώνα περιλάβανε ξύλινες βέργες οι οποίες φωσφόριζαν όταν έπεφτε πάνω τους η ακτίνα του φακού. Το κρύο είχε εξασθενήσει τις μπαταρίες για άλλη μια φορά, και αν και χρησιμοποιούσα μπαταρίες λιθίου δεν έκανε και πάρα πολύ διαφορά. Το χιόνι έπεφτε τόσο πολύ που ήταν δύσκολο να διακρίνεις τα σήματα αφού η ακτίνα του φακού αντανακλούσε πάνω στις φαρδιές νιφάδες, ενώ το μονοπάτι είχε τελείως χαθεί. Ο Keith έμενε συνέχεια πίσω και με φώναζε να περιμένω. Σε μια από τις περιπτώσεις που τον περίμενα έσβησα τον φακό μου και κοίταξα που βρισκόμουν, στη μέση του πουθενά μέσα στην ερημιά της Αλάσκα, ήταν μαγικά. Παρά το γεγονός ότι χιόνιζε πολύ ο ουρανός φαινόταν μαύρος έτοιμος να σε καταπιεί και ο μόνος ήχος που ακουγόταν κάθε τόσο, ήταν αυτός τον λύκων...
¨ Άγρια και όμορφη Αλάσκα ¨ ψιθύρισα ενώ ο Keith με είχε φτάσει για άλλη μια φορά, παραπονούμενος για τις συνθήκες.

Περπατήσαμε για ακόμα ίσως 5 χιλιόμετρα όταν είδα ότι είχα χάσει πάλι τον σύντροφο μου ενώ και εγώ είχα πρόβλημα με το να βρίσκω την διαδρομή. Όταν συναντηθήκαμε πάλι του πρότεινα να σταματήσουμε για μια ώρα μέχρι να ξημερώσει λίγο και να συνεχίσουμε γιατί φοβόμουν μην χανόμασταν και καταλήγαμε να κάνουμε επιπλέον χιλιόμετρα και από πλευράς του δεν υπήρχε καμία αντίρρηση . Βρήκα ένα καλό μέρος για bivouac και έσκαψα μια μεγάλη τρύπα ώστε να είμαστε προστατευμένοι από τη χιονοθύελλα που δεν έλεγε να κοπάσει.

Μόλις βγάλαμε τα sleeping bags μας ο Keith άρχιζε να ροχαλίζει αμέσως ενώ εγώ έβγαλά το καμινέτο μου να κάνω νερό και ζεστό ρόφημα. Μετά από μιάμιση ώρα και ενώ είχα αρχίζει να χαράζει πέρασε ένα snowmobile για να πατήσει το μονοπάτι. Ξύπνησα τον Keith βιαστικά δίνοντας του ένα ζεστό ρόφημα και του είπα ότι το μονοπάτι ήταν εντάξει για να συνεχίσουμε.

Μισή ώρα μετά ήμασταν πάλι στα πόδια μας, το οποία μπορώ να ομολογήσω ότι είχαν σφίξει από την ακινησία. Το πολύ χιόνι που συνέχιζε να πέφτει είχε ως αποτέλεσμα να βουλιάζουμε μέχρι το γόνατο και τα τελευταία 30 χιλιόμετρα ήταν μαρτύριο αφού το τρέξιμο ήταν εκτός προγράμματος. Από το τοπίο καταλάβαμε ότι ήμασταν αρκετά ψηλά αφού μπορούσαμε να διακρίνουμε αρκετές κορυφές της οροσειράς, ενώ ο παγωμένος αέρας είχε ως αποτέλεσμα να παγώνουν οι υγροί πόροι του gore-tex. Μπήκαμε σε ένα σύστημα λιμνών και μετά από καμιά ώρα διακρίναμε έναν αεροδιάδρομο και δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε, λίγο πιο πίσω το Finger Lake Lodge και μαζί του ο τερματισμός του Iditasport 130. Περάσαμε αγκαλιασμένοι τη γραμμή του τερματισμού στις 2:30 το μεσημέρι.

Έκατσα λίγο μόνος μου και έκανα μια γρήγορη αναδρομή με το μυαλό μου σε όλον τον αγώνα, πως είχα νιώσει στα πρώτα μίλια, πόσο χάλια ήμουν πριν και μετά την Flathorn Lake και πως κατάφερα να πιέσω για 36 ασταμάτητες ώρες και να τερματίσω 9ος. Είχα μια έντονη αίσθηση ικανοποίησης.

Μπήκα μέσα στο καταφύγιο, έλαβα τα συγχαρητήρια των διοργανωτών και πήγα στην κουζίνα όπου και πήρα 2 μπύρες να πιω γιατί πίστευα ότι τις άξιζα. Περάσαμε τις υπόλοιπες ώρες μιλώντας για τις εμπειρίες του καθένα, ενώ άλλοι αθλητές τερμάτιζαν συνεχώς. Όσοι κάνανε το Iditasport Extreme ή το Impossible θα συνέχιζαν την επόμενη μέρα αφού η παρατεταμένη χιονοθύελλα είχε προκαλέσει έντονο κίνδυνο για χιονοστιβάδες στις πλαγιές της Alaska Range. Ο κακός καιρός εμπόδιζε τους διοργανωτές να πετάξουν αυτούς που είχαν τερματίσει πίσω στο Anchorage και αργά το βράδυ στο καταφύγιο είχε δημιουργηθεί το αδιαχώρητο, με αποτέλεσμα ο κόσμος να κοιμάται όπου έβρισκε. Προσωπικά κοιμήθηκα κάτω από ένα τραπέζι και το επόμενο πρωί είχα πάρει την απόφαση μου, θα συνέχιζα μέχρι το McGrath για να κάνω και το Extreme, δηλαδή άλλα 350 χιλιόμετρα.

Το επόμενο πρωί έκανα έρανο για να μαζέψω ότι μπορούσα και όσοι είχαν τερματίσει και κατευθυνόταν προς το Anchorage μου έδιναν ότι τους είχε περισσέψει, ενώ ο Keith μου έδωσε και 20$ για να έχω αν χρειαστώ τίποτα. Μίλησα με τον Dan στον ασύρματο και μου είπε ότι μπορούσα να έχω ότι φαγητό ήθελα στους σταθμούς βοηθείας αλλά δεν μπορούσε να μου εγγυηθεί επιστροφή στο Anchorage αν δεν πλήρωνα τα 500 δολάρια για το αεροπλάνο.
¨ Κάτι θα κάνω, αλλά δεν ξέρω τι ¨ του απάντησα.
Ετοίμασα το έλκηθρο μου για άλλη μια φορά και ξεκίνησα για τα επόμενα 65 χιλιόμετρα προς το Rainy Pass, το οποίο βρισκόταν σε υψόμετρο 2100 μέτρων. Ο καιρός είχε καθαρίσει εντελώς αλλά είχε αρκετό κρύο. Η διαδρομή προς το Rainy Pass ήταν πάρα πολύ όμορφη, αλλά και δύσκολη αφού οι ανηφόρες ήταν σαφώς πιο απότομες από πριν. Στις πολύ απότομες κατηφόρες υπήρχαν μεταλλικές ταμπέλες καρφωμένες στα δέντρα που έγραφαν ¨ Iditarod Trail : WATCH YOUR ASS ¨

Μου πήρε 8:30 ώρες να φτάσω στο Rainy Pass, και λίγο πριν το καταφύγιο η θερμοκρασία είχε πέσει κάτω από τους -30οC και ο ιδρώτας στο gore-tex μου είχε παγώσει αχρηστεύοντας το τελείως και αποδεικνύοντας ότι ευσταθεί η άποψη πως το gore-tex σαν υλικό είναι άχρηστο στο πολύ κρύο. Έκατσα στο καταφύγιο να ζεσταθώ και να φάω όσο μπορούσα πιο πολύ, αφού τα δικά μου εφόδια τελειώνανε.

Τελικά έμεινα στο Rainy Pass όλη την νύχτα και το επόμενο πρωί σηκώθηκα αρκετά ξεκούραστος για να συνεχίσω. Κάπου μέσα μου ένιωθα ότι είχα κάνει τον αγώνα μου και τώρα ήθελα να περιπλανηθώ στην Αλάσκα χωρίς μεγάλη πίεση χρόνου και γι αυτό κοιμήθηκα όλη την νύχτα. Άφησα το καταφύγιο το επόμενο πρωί και πήρα ότι μπορούσα από τροφή γιατί ο επόμενος σταθμός βοηθείας ήταν το Rohn στην άλλη πλευρά της οροσειράς γύρω στα 90 χιλιόμετρα μακριά.

Τα πρώτα 30 χιλιόμετρα ήταν συνεχόμενη ανηφόρα μέχρι το πέρασμα και με το μαλακό χιόνι των τελευταίων ημερών, ήταν πολύ αργή διαδικασία. Εγώ συνέχιζα στην ρουτίνα που είχα συνηθίσει τις τελευταίες μέρες , έτρωγα έπινα και περπατούσα όσο πιο γρήγορα μπορούσα Αργά το μεσημέρι και ενώ είχα περάσει τρεις ποδηλάτες μεταξύ των οποίων και ο 14χρονος (μάλιστα 14 χρονών!!!) Ben Courrier από το Anchorage, ο καιρός άρχισε πάλι να κλείνει και να πέφτει μαλακό χιόνι. Σταμάτησα κατευθείαν και έβαλα τα κατάλληλα ρούχα ενώ έβγαλα και τον φακό αφού σε λίγο θα νύχτωνε. Συνέχισα λίγο ακόμα ενώ σταδιακά είχε αρχίσει ο κατήφορος. Μετά από καμιά ώρα και ενώ είχε αρχίσει να πέφτει το σκοτάδι σταμάτησα να κάνω νερό, ενώ το κρύο ήταν τσουχτερό.

Μόλις έκανα αρκετό νερό και είχα βράσει και άλλο τόσο για να πιω ένα ζεστό ρόφημα που ήταν το μόνο που μου είχε απομείνει από φαγητό, έφτασαν οι τρεις ποδηλάτες τους οποίους είχα περάσει πριν. Τους ρώτησα να θέλανε ένα ζεστό και δεν αρνήθηκαν. Καθίσαμε όλοι μαζί προφανώς κουρασμένοι και συζητούσαμε για το τι θα κάναμε την νύχτα. Ο μικρός Ben με το πατέρα του επέμεναν να συνεχίσουν προς το Rohn αφού δεν θέλανε να κοιμηθούν έξω. Ο τρίτος τις παρέας o Peter με ρώτησε αν ήθελα να κάνουμε bivouac στη μέση της Alaska Range μέσα στον χειμώνα και εγώ απάντησα:
¨ Βεβαίως αλλά δεν έχω σχεδόν καθόλου φαγητό¨
¨ Δεν πειράζει έχω εγώ, έχεις καλό sleeping bag ? ¨
¨ Όσο καλό μπορεί να είναι ένα παλιό Salewa βαθμολογημένο για -10οC ¨ του απάντησα.

Πράγματι μαγειρέψαμε γρήγορα ένα καλό γεύμα το οποίο ήταν και το τελευταίο αφού είχαν τελειώσει τα καύσιμα και μετά σκάψαμε μια τρύπα μέσα στο χιόνι ώστε να είμαστε πιο ζεστοί τη νύχτα. Το ότι είχε πολύ κρύο ήταν εμφανές από το γεγονός ότι μόλις σβήναμε το καμινέτο το φαγητό πάγωνε μέσα σε ένα λεπτό, οπότε ούτε συζήτηση να καθαρίσουμε τις κατσαρόλες.

Το θερμόμετρο έδειχνε -35οC, και σε τόσο πολύ κρύο δεν είχα εκτεθεί ποτέ πριν στη ζωή μου. Σφηνώσαμε μαζί μέσα στην τρύπα και κλείσαμε τα bivy sacks όσο πιο πολύ γινόταν ενώ τα κεφάλια μας ήταν έξω από την τρύπα ώστε να μπορούμε να αναπνέουμε.

Ο ύπνος με πήρε σχεδόν αμέσως και μπορώ να ομολογήσω ότι παρά το γεγονός ότι το σώμα μου ήταν μουδιασμένο από το κρύο κοιμήθηκα αρκετά καλά, αν και είδα αρκετά όνειρα. Κάπου μέσα στην νύχτα ξύπνησα και τα σύννεφα είχαν εξαφανιστεί. Μόλις άνοιξα τα μάτια μου είδα τον ουρανό να χορεύει από πάνω μου. Το Βόρειο Σέλας είχε δημιουργήσει μια μαγευτική νύχτα και έτσι μουδιασμένος που ήμουν από το κρύο δεν ήξερα αν ζούσα ή είχα περάσει από την άλλη πλευρά.

Απλά καθόμουν εκεί και ένιωθα πολύ περίεργα πολύ όμορφα, ίσως να μην έχω νιώσει έτσι ποτέ. Δεν ήθελα να ξυπνήσω τον Peter ακόμα γιατί ήθελα να ζήσω μόνος μου αυτές τις στιγμές. Όλη η ταλαιπωρία, η σωματική και ψυχική πίεση, το κρύο, το Βόρειο Σέλας με τα πράσινα και μπλε του χρώματα μέσα στην άγρια νύχτα της Αλάσκας, ήταν κάτι το διαφορετικό κάτι το μοναδικό, ήταν ο λόγος που είχα έρθει εδώ για να βιώσω κάτι που δεν είχα βιώσει μέχρι εκείνη την στιγμή στη ζωή μου.

Πλέον δεν ένιωθα ότι συμμετείχα σε κάποιον αγώνα αντοχής αλλά κυριευόμουνα από μια πληθώρα συναισθημάτων που μπορεί ποτέ να μην συναντούσα υπό άλλες συνθήκες. Μετά από αρκετή ώρα σκέψεων και συνειρμών ξύπνησα τον Peter για να του δείξω τον ουρανό και αφού καθίσαμε για λίγο μαζί και θαυμάσαμε τα δημιουργήματα της Μητέρας Φύσης μας ξαναπήρε ο ύπνος, ο πιο γλυκός ύπνος από ποτέ!!!

Το επόμενο πρωί ήταν δύσκολο αφού για να βγούμε από τα sleeping bags μας απαιτούσε μεγάλη αποφασιστικότητα. Πρωινό δεν υπήρχε περίπτωση να κάνουμε αφού δεν υπήρχαν καύσιμα για το καμινέτο, και μόλις βγήκα από το sleeping bag μου κατάλαβα τι θα πει πρωινό ξύπνημα στα 2.000 μέτρα στην Αλάσκα. Είχα κοιμηθεί με τα παπούτσια μου και άρχισα κατευθείαν να μαζεύω τα πράγματα μου ενώ ο Peter είχε βγάλει τα παπούτσια του με αποτέλεσμα να μην μπορεί να τα βάλει αφού είχαν συρρικνωθεί από το πολύ κρύο. Έτσι, ενώ ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω ο Peter καθόταν ακόμα μέσα στον υπνόσακο του προσπαθώντας να ξεπαγώσει τα ειδικά του μποτάκια για τα πεντάλ, με αποτέλεσμα να χοροπηδάω σαν τρελός για να ζεσταθώ. Όταν επιτέλους ήταν έτοιμος το μόνο που ήθελα ήταν να αρχίσω να τρέχω γρήγορα γιατί ΕΙΧΑ ΚΡΥΩΣΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.

Έτσι και έγινε, το κρύο τις τελευταίες 12 ώρες είχε σκληραίνει το χιόνι αρκετά και σε συνδυασμό με την κατηφόρα το τρέξιμο ήταν δυνατό. Ο Peter ήταν μπροστά με το ποδήλατο και απολάμβανε επιτέλους την διαδρομή, ενώ εγώ έτρεχα από πίσω του βοηθούμενος από το σπρώξιμο του έλκηθρου. Μετά από δύο ώρες βγήκαμε σε ένα μέρος όπου το έβλεπε πλέον ο ήλιος και σταματήσαμε να ξεκουραστούμε και να κάνουμε νερό. Εφ' όσον δεν είχαμε καμινέτο αποφασίσαμε να ανάψουμε μια φωτιά να κάνουμε νερό και πρωινό. Κόψαμε αρκετά ξύλα και ανάψαμε μια μεγάλη φωτιά που μας ζέστανε αρκετά. Ήπιαμε ένα ζεστό ρόφημα και κάναμε λίγο νερό απ το χιόνι ενώ είχαμε υπολογίσει ότι το Rohn ήταν καμιά 25 χιλιόμετρα μακριά.

Συνεχίσαμε μαζί για άλλες τρεις ώρες περίπου και το μονοπάτι σταδιακά γινόταν πιο επίπεδο μα αποτέλεσμα να ευνοεί τον Peter ο οποίος και συνέχισε γρηγορότερα λέγοντας μου: ¨ Θα σε δω στο Rohn... ¨
Είχα μείνει πάλι μόνος απολάμβανα την όμορφη αλλά πολύ κρύα ημέρα και καθώς το μονοπάτι έμπαινε σε ένα φαράγγι και ακολουθούσε την κοίτη του χάζευα τους γεωλογικούς σχηματισμούς που είχαν εκτεθεί από την διάβρωση. Λίγες ώρες μετά έφτασα σε μια παγωμένη λίμνη στην άκρη της οποίας υπήρχε ένας αεροδιάδρομος και μπαίνοντας πάλι στα δέντρα αντίκρισα μια μεγάλη ξύλινη επιγραφή : Welcome to Rohn, Alaska.

Προχώρησα λίγο ακόμα και είδα μια πανέμορφη ξύλινη καλύβα. Πάνω από την πόρτα υπήρχε μια ταμπέλα που έλεγε : Rohn Alaska, Mayor Jasper Bond, Sheriff Terry Boyle

Μπήκα μέσα στην καλύβα και ένας καλοθρεμμένος άντρας με μεγάλη γενειάδα που φορούσε ένα χαβανέζικο πουκάμισο με καλωσόρισε, δίνοντας μου λίγη σούπα. Ο Peter καθόταν δίπλα στην σόμπα στέγνωνε τα ρούχα του, και έβγαζε φαγητό και καύσιμα από τα πράγματα που είχε στείλει εκεί (drop bag) ενώ ο άντρας με την μεγάλη γενειάδα ήταν ο Jasper ο εποχιακός δήμαρχος του Rohn.

¨ Το Nikolai είναι 140 km μακριά, τι θα κάνεις ¨ με ρώτησε ο Peter ¨ Δεν ξέρω, δεν έχω άλλα καύσιμα και φαγητό ¨ του απαντάω
¨ Χωρίς καμινέτο δεν σε αφήνω να συνεχίσεις, θα πεθάνεις εκεί έξω χωρίς νερό ¨, μου είπε ο Jasper.
Πράγματι το επόμενο σκέλος εκτός από το ότι ήταν το μακρύτερο περνούσε μέσα από την Farewell Burn μια παγωμένη έκταση που είχε καεί τελείως τη δεκαετία του 80, και χαρακτηρίζεται από πάρα πολύ χαμηλές θερμοκρασίες με αποτέλεσμα να μην υπάρχει τρεχούμενο νερό.

¨ Άμα κάτσεις εδώ και μας βοηθήσεις με την οργάνωση της καλύβας ως σταθμού βοηθείας του Iditarod, θα έχεις όλο το φαϊ του κόσμου και σου εγγυώμαι ότι θα σε πετάξουμε τζάμπα στο Anchorage ¨ συμπλήρωσε αφήνοντας με άφωνο. Σκέφτηκα για λίγο τα επόμενα μίλια του αγώνα τα οποία ήταν τελείως επίπεδα και μονότονα σε σύγκριση με την ευκαιρία που μου παρουσιαζόταν να ζήσω σε μια καλύβα στις παρυφές μιας από τις πιο όμορφες οροσειρές του κόσμου με ανθρώπους που ούτε γνώριζα και το γεγονός ότι θα αντάλλαζα δουλειά με το εισιτήριο μου πίσω στο Anchorage και συμφώνησα να μείνω. ¨ Ωραία αλλά πρώτα βγάλε αυτό το απαίσιο κολάν γιατί εδώ έχουμε περίεργους άντρες που είναι για κυνήγι τώρα και δεν τους αρέσει να βλέπουν αδερφές ¨ μου είπε ο Jasper γελώντας.

Και έτσι το ταξίδι μου στην Αλάσκα πήρε νέα τροπή. Έδωσα στον Peter τον φακό κεφαλής μου και ένα fleece και τον βοήθησα να ετοιμαστεί. Αφού ανταλλάξαμε τηλέφωνα του ευχήθηκα καλή συνέχεια τον είδα να εξαφανίζεται μέσα στο καλυμμένο από δέντρα μονοπάτι.

Τις επόμενες 18 μέρες έμεινα στο Rohn, ένα μέρος που δεν γνωρίζουν πολλοί και πέρασα θαυμάσια. Η δουλειά ήταν αρκετή αλλά δεν με πείραζε, κάθε πρωί έκοβα ξύλα και πήγαινα στο ποτάμι να φέρω νερό σέρνοντας τους κουβάδες με ένα έλκηθρο. Είδα πόσο απλή μπορεί να είναι η ζωή χωρίς πολλά, είδα να γίνονται συναλλαγές αγαθών χωρίς να μεσολαβούν χρήματα. Πήγαινα για κυνήγι με snowmobile, έφαγα κρέας που μόλις το σφάζαμε, τάρανδο, buffalo, caribou, πολύ κρέας μαγειρεμένο με βούτυρο για να έχει πιο πολύ λίπος.

Γνώρισα πολλούς και διάφορους ανθρώπους, από βετεράνους του Βιετνάμ, παλιούς χίπηδες, γιατρούς και ό,τι βάλει ο νους. Ο καθένας είχε τους δικούς του λόγους που είχε μετακομίσει στην Αλάσκα, άλλος γιατί έψαχνε κάτι, άλλος γιατί ήθελε να ξεφύγει από κάτι, άλλος γιατί ήθελε να ζήσει πιο απλά. Ο κοινός παρονομαστής για όλους ήταν ένας :
Η Αλάσκα ένα μέρος όπου οι νόμοι είναι σχεδόν ανύπαρκτοι και αν υπάρχουν μερικοί, ορίζονται από την ίδια την φύση. Οι άνθρωποι που ζουν εκεί έξω, απλά έχουν μάθει να προσαρμόζονται σε αυτές τις συνθήκες οι οποίες αλλάζουν κάθε ώρα κάθε μέρα, δεν υπάρχει καμία ρουτίνα, υπάρχει η αβεβαιότητα, ο κίνδυνος, υπάρχει η αληθινή έννοια της ζωής.

Τη φιλοσοφία αυτή εκφράζει και το Iditasport γιατί είναι αγώνας πραγματικής περιπέτειας, γιατί σε φέρνει πιο κοντά στην εξάντληση και όσο πιο κοντά έρχεσαι στην εξάντληση ή το θάνατο τόσο πιο πολύ νιώθεις ότι είσαι ζωντανός.