Σκαρφαλώνουμε με τον Γράψα, μια διαδρομή που έχουμε ποθήσει και για την οποία έχουμε πασχίσει τα τελευταία χρόνια. Τη δική μας διαδρομή στην Πλάκα της Συκιάς. Μια διαδρομή που να διατρέχει όλη την ορθοπλαγιά από τη βάση  μέχρι την κορυφή, όσο γίνεται πιο direct, σε ένα πεδίο άγνωστο και ανεξερεύνητο, με την λιγότερη δυνατή υποστήριξη. Νομίζουμε, είναι πια όπως την θέλουμε. Θα φτάσει τα  1300 μ. ανάπτυγμα με δυσκολίες μέχρι VIII (7a) και ένα μικρό τεχνητό Α1 που δεν προλάβαμε να ελευθερώσουμε. Έχουν χρειαστεί ήδη 6 επισκέψεις και 8 συνολικά ημέρες  μέχρι εδώ.  Θα την βγάλουμε όπως ήθελε ο Αλέξης,  Τέλος Εποχής, γλυκόπικρο σχόλιο για όλα αυτά που συμβαίνουν σε μας, στην αναρρίχηση και στον κόσμο. Όμως αυτά δεν μας απασχολούν τώρα, μας είναι  αρκετό που ο βράχος είναι γλυκός και το πεδίο οικείο.

...η αναρρίχηση αφορά κυρίως κάτι παιδιά της πόλης, που ‘χουν το αδιαχώρητο στη ψυχή τους και μια  άσβεστη δίψα για ανοιχτούς ορίζοντες στη καρδιά τους.

Πραγματική απόλαυση  αυτές οι αέρινες σχοινιές  στην μικρή κόψη. Όταν η αναρρίχηση είναι εύκολη και δεν σε αγχώνει, το μυαλό μπορεί να ξεφύγει λίγο από την προσπάθεια  και να νοιώσει το σύνολο. Αυτό είναι ένα σημαντικό κομμάτι της εμπειρίας. Απολαμβάνουμε την πλάση του τόπου τριγύρω μας έτσι όπως αυτή ξέρει να προσφέρεται, απαράμιλλη και αδιασάλευτη. Η μητέρα Φύση μπορεί να επουλώνει καλά τα σημάδια του χρόνου και να θριαμβεύει. Το Λαζόρεμα κατάφυτο με τα έλατα σε συνθέσεις  χρωμάτων να σκαρφαλώνουν στα κόκκινα βράχια στο Ξεροβούνι και στον Πύργο παραπάνω. Η κοιλάδα του Μόρνου, με το ποτάμι μια γλώσσα αστραφτερή  στον ήλιο που γλύφει την γη, χνωτίζει τον αέρα. Το χωριουδάκι της Συκιάς, απλωτό δίχαλο, με τη σκιά της Πλάκας να το νανουρίζει και στον ορίζοντα της δύσης σαν πανόραμα, η νότια κορυφογραμμή των Βαρδουσίων, κυφωτική ραχοκοκαλιά  με τις καμπούρες της τραβά στραβά-κουτσά στα βόρεια σέρνοντας τα σύννεφα να παίζουν για χάρη της.  Αισθήσεις διεγείρονται και μνήμες αναβλύζουν. Θαρρώ πως την έχουμε ανάγκη τούτη τη βίωση αυτό το καλοκαίρι. Δεν έχει περάσει ούτε ένας χρόνος από την τελευταία επίσκεψη  και πολλά έχουν αλλάξει για μας και τον κόσμο ολάκερο. Εδώ δεν φαίνεται να έχει αλλάξει τίποτα. Έτσι είναι όμως  όταν κοιτάς τη γη από ψηλά.

Ο Α. Γράψας στην 9η σχοινιά του Τελος Εποχής

Σκαρφαλώνουμε. Για να αποδράσουμε από μια καθημερινότητα που όλο και λιγότερο καταλαβαίνουμε, όλο και περισσότερο έχουμε πάψει να ορίζουμε. Η ορθοπλαγιά φτιάχνει καλές ουτοπίες. Εδώ  τα πράγματα είναι απλά, περίβλεπτα και κατανοητά, χαράζεις από κάτω το δρομολόγιο και το ακολουθείς, αυτεξούσιος, κυρίαρχος. Καμιά φορά θα σε βγάλει στην κορυφή, άλλες στου Μπέκου το καφενείο για μπύρες, ενδεχόμενο ανεκτό για του λόγου μας.. Μας έχει λείψει αυτή η αρχαία  αίσθηση απλότητας που  προσφέρει η περιπλάνηση. Αυτήν θαρρώ αποζητούμε να ακουμπήσουμε αυτό το καλοκαίρι που ο χρόνος αφανίζει βεβαιότητες και όπως λένε, η υστερία φτιάχνει ιστορία. Μια σταθερά γυρεύουμε από αυτές που όρισαν την πορεία μας, όμως ο βράχος έχει γίνει πια σαθρός. Έτσι είναι, δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι  ποτέ τον βράχο. 

Ο Χ. Τσούτσιας στην σχοινιά των Παραισθήσεων

Σκαρφαλώνουμε, μια σχοινιά  έμεινε μέχρι το μεγάλο πατάρι που διακρίνουμε. Τα πρώτα της μέτρα  έχουν ενδιαφέρον, αλλά θέλουν προσοχή.  Μας λείπουν οι φίλοι που μοιράστηκαν στιγμές μαζί μας εδώ. Ο Ζέκης με τα αρχαία καρφιά του, ο Βροχίδης με το γιουκαλίλι του, ο Αρμογένης με την ηρεμία του και πιο πολύ αυτός που πρωταγωνίστησε σε αρκετές από τις προσπάθειες μας, ο Τσούτσιας ο αρτίστας των βουνών μας. Η αναρρίχηση είναι το παιχνίδι που παίζουμε  για να γιορτάσουμε την ενηλικίωση μας, την ανάληψη της πλήρης ευθύνης για ότι μας ορίζει, και παίζεται καλύτερα με φίλους. Αντίθετα από τα συνήθη παιχνίδια των ενήλικων, την χαρά της αναρρίχησης είναι να την μοιράζεσαι με συντρόφους. Ο σύντροφός είναι  εξίσου σημαντικός με το σθένος και η αξία της εμπειρίας στο βουνό αποκαλύπτεται και βεβαιώνεται από τον τρόπο που την βίωσε και αυτός. Οι αναμνήσεις  χτίζουν τις φιλίες, αυτές μας κάνουνε κομμάτι  του κόσμου. Η μνήμη όμως είναι μια επιλεκτική διαδικασία, κρατά ότι ταιριάζει στον καθένα.

Ο Α. Γράψας στην 12η σχοινιά

Mεσημέριασε, ο ήλιος ζεσταίνει την καρδιά μας και ένα ραπέλ φτάνει να μας λυτρώσει από το νέο αδιέξοδο. Η διαδρομή μας μια νοητή γραμμή στην πέτρα, τίποτε από μακριά δε πρόκειται να φανερώσει το πέρασμά μας. Ούτε μάλλον από κοντά. Αρκούν αυτά που νοιώθουμε εδώ πάνω. Έτσι είναι με την αναρρίχηση, άμα δεν νοιώθεις, άστο.  Νοιώθουμε την ανάγκη να αφήσουμε το μέρος ανέγγιχτο στο πέρασμά μας. Δεν είναι παρά ο σεβασμός για ότι μας προσφέρεται, έτσι μάθαμε. Η πραγματική αξία είναι να αναμετρηθείς με την ορθοπλαγιά με τα λιγότερα δυνατά μέσα, να παίξεις με τους όρους που βάζει εκείνη.  Αυτή είναι η περιπέτεια μας, με συστατικό στοιχείο την αβεβαιότητα έκβασης και αποτελέσματος.

Εκεί που τα πάντα είναι οργανωμένα και υπολογισμένα δεν υπάρχει περιπέτεια...

Εκεί που τα πάντα είναι οργανωμένα και υπολογισμένα δεν υπάρχει περιπέτεια. Ξέρουμε  ότι η εμμονή πια δεν είναι το στυλ, αλλά στο τι παρέχεις  στην γραμμή που φτιάχνεις, ο τρόπος που την καλλωπίζεις και την εξανθρωπίζεις. Εμείς επιλέξαμε να δώσουμε ελάχιστο μέταλλο, περισσότερες λέξεις, αποδεχόμενοι τις συνέπειες.  Τη γραμμή στολίσαμε με ονόματα: face control, σχισμή των παραισθήσεων, το χαμόγελο, τα dangling balls, προσδοκώντας αυτά να είναι τα ερεθίσματα και όχι οι λιγοστές πλακέτες που αφήσαμε πίσω, αυτές ίσα που φτάνουν για κάνα-δυο από τις σύγχρονες pop. Μαζί με τον κόσμο όλο έχει και η αναρρίχηση αλλάξει. Εμείς μάλλον δεν το έχουμε αντιληφθεί ακόμη.

Στο τελευταίο μπιβουάκ...

Σκαρφαλώνουμε, γιατί αυτό επιλέξαμε. Αυτή είναι η τέχνη μας, κομμάτι όχι κάποιας νοερής πραγματικότητας, αλλά της ίδιας μας ζωής. Σκαρφαλώνουμε μέχρι να σταθούμε στην άκρη της κορυφογραμμής. Κρίμα, δεν φαίνεται η γραμμή μας να την καμαρώσουμε από ψηλά. Τούτη η μεγάλη ορθοπλαγιά σε αυτό ο βουνό που μας πρόσφερε τις χάρες της απλόχερα και δίχως τίμημα, έχει πολλά να προσφέρει ακόμη. Υποκλινόμαστε...όμως το βουνό δεν ξέρει καν ότι υπάρχουμε. 

Γι’ αυτά που ζούμε εδώ πάνω μπορούμε εμείς να μιλήσουμε, τα άλλα είναι λόγια του αγέρα. Μακρυά στην κορυφή της Πυραμίδας κάποιος ξεπροβάλλει και μας χαιρετά. Μου φαίνεται ότι είναι ο Ιπποκράτης.

Ιστορίες της Πλάκας για τις μέρες της καραντίνας:

• Πονάει πάντα η πρώτη φορά
• Παρασκευή και 13
• Τσάμπα Βόλτα!
• Παιχνίδι με τον χρόνο
• Το άδοξο τέλος ενός αλπινιστή